Tony Martin @ Υδρόγειος (Θεσσαλονίκη), 11/11/07

Από τον Κωστή Αγραφιώτη, 14/11/2007 @ 07:26
Με την ώρα έχω μια αρκετά ιδιαίτερη σχέση. Θέλω παντού και πάντα να είμαι συνεπής σε αυτή. Επίσης μου τη σπάει αφάνταστα όταν με στήνουν και το θεωρώ ασέβεια όταν κάποιος δε λαμβάνει υπόψη του το πόσο πολύτιμος μπορεί να είναι για κάποιους ο χρόνος. Ως τέτοια λαμβάνω λοιπόν και την αδιαφορία των διοργανωτών της συναυλίας του Tony Martin στο να μας ενημερώσουν πότε θα ξεκινούσε το live.

Δεν έχω πραγματικά καμία όρεξη να περιμένω σε κάθε συναυλία μιάμιση ή δύο ώρες (από τις 21:00 μέχρι τις 22:30 στην προκειμένη) μέχρι να βγει το εκάστοτε συγκρότημα. Πόσο μάλλον όταν έχω πληρώσει το -διόλου ευκαταφρόνητο- ποσό των 30 ευρώ. Θα μου πείτε βέβαια, εδώ δεν υπήρχε καλά-καλά μία ανακοίνωση για τη συναυλία, ένα site που να αναφέρει τα βασικά (π.χ. τιμή εισιτηρίου), μία αφίσα που να διαφημίζει το γεγονός, και θες και να ξέρεις την ώρα που θα ξεκινήσει; Ας είναι καλά και το blabbermouth στην τελική, γιατί αλλιώς αμφιβάλω αν έστω κι εμείς είχαμε αντιληφθεί τον ερχομό ενός τραγουδιστή που κάθε άλλο παρά τυχαίος είναι, όντας επί σειρά ετών frontman των Black Sabbath!

Μπορεί η συγκεκριμένη περίοδος των Sabbath που εκπροσωπεί ο εν λόγω κύριος λοιπόν να μην είναι δα και η πιο εμπορική τους, όμως αυτή δεν παύει να αποτελείται από δίσκους-διαμάντια για το heavy metal, όπως το "Headless Cross" και το "TYR". Η παρουσία συνεπώς όλων κι όλων 100 ατόμων (συμπεριλαμβανομένων των εργαζομένων στο χώρο) το βράδυ της Κυριακής στην Υδρόγειο είναι πέρα για πέρα αποκαρδιωτική, αλλά δυστυχώς για κάποιους εξηγείται απλούστατα (βλ. παραπάνω παραγράφους).

Όταν μετά τη δίωρη αναμονή και το θέαμα της ψιλοάδειας Υδρογείου ξεκίνησε η συναυλία, ο φόβος για φιάσκο έγινε ακόμα πιο έντονος: Τα μικρόφωνα έκαναν περίπου 2 λεπτά να λειτουργήσουν, ενώ ο Martin μετά το δεύτερο κομμάτι είπε πως «παλεύουμε με την τεχνολογία εδώ πέρα...». Ευτυχώς, σύντομα η κατάσταση βελτιώθηκε αισθητά. Ο ήχος έφτιαξε, το κοινό (το ποιο;) μαζεύτηκε μπροστά και ο Martin με τη μπάντα του φάνηκαν λεπτό με το λεπτό να ανεβαίνουν και να ζεσταίνονται όλο και περισσότερο. Το δε αμιγώς Sabbathικό ξεκίνημα βοήθησε στο να γίνει η ατμόσφαιρα εξ αρχής ζεστή (όσο μπορούσε δηλαδή).

Το άδειο του χώρου εξάλλου συντέλεσε στο να ακούγονται πεντακάθαρα οι κλασσικές ξεκαρδιστικές γηπεδικές ατάκες του στυλ: «Tony Martin ρε... γ@μw τον Ozzy μου!», «Cozy Powell lives», «Παχύναμε λιγάκι ε;» (όταν ο Martin έβγαλε το δερμάτινο για να μείνει με το αμάνικο!) κτλ, προσφέροντας αρκετές στιγμές γέλιου!

Στα καθαρά συναυλιακά, ο Martin έχει κρατήσει αρκετά τη χαρακτηριστική χροιά του, αν και στα ψηλά παλεύει αρκετά. Γενικά δε νομίζω να έμεινε κανείς παραπονεμένος από την απόδοσή του. Ήταν αρκετά ευδιάθετος, είχε καλή αλληλεπίδραση με το κοινό και φάνηκε να το διασκεδάζει. Τα όποια σκαμπανεβάσματα κατά τη διάρκεια της βραδιάς οφείλονται πιθανότατα στο ότι είχε γύρω στον ένα χρόνο να παίξει ζωντανά με τη μπάντα του.

Η μπάντα του από την άλλη περιελάμβανε μία ιστορική μορφή του metal. Στα πλήκτρα βρισκόταν ο Geoff Nicholls, ο άνθρωπος που υπήρξε για αμέτρητα χρόνια το «5ο μέλος» των Black Sabbath, παίζοντας πλήκτρα στους δίσκους αλλά και σε αρκετά live τους! Ψηλός και αγέρωχος, δε σταμάτησε να «χαϊδεύει» τα πλήκτρα και να βοηθάει τον Martin κάνοντας δεύτερα φωνητικά.

Πέραν των δύο πρώην Sabs, στις κιθάρες βρισκόταν ο ιθύνων νους των Empire, Rolf Munke, ο οποίος φάνηκε να τη βρίσκει αρκετά. Ακόμα και όταν σε σημεία μόνο ο ίδιος άκουγε τι έπαιζε (μέχρι να φτιάξει ο ήχος).

Όσον αφορά στους υπόλοιπους, ο Martin Junior με μπλουζάκι Megadeth βρισκόταν επίσης στις κιθάρες δείχνοντας ικανοποιητικά δείγματα γραφής, ο μπασίστας ήταν όσο σοβαρός χρειαζόταν, ενώ ο drummer, βγαλμένος από poser video clip '80s μπάντας, δε σταμάτησε να χτυπιέται, να σηκώνει ψηλά το αριστερό χέρι πριν από κάθε χτύπημα στο ταμπούρο, κι άλλα τέτοια ευχάριστα!



Παράπονο δε μπορούμε να έχουμε ούτε για το setlist, καθώς ήταν αρκετά περιεκτικό, περιλαμβάνοντας κομμάτια από όλους τους Martin-era Sabbath δίσκους πλην του "Forbidden" (εύλογος ο αποκλεισμός του), 2 κομμάτια των Empire (με το "The Raven Ride" να κλέβει τις εντυπώσεις) και δύο από τον δεύτερο σόλο δίσκο του Martin, "Scream". Στο ομώνυμο μάλιστα από το δίσκο αυτό, ο Martin μας έδειξε και τις αξιοζήλευτες ικανότητές του στο ηλεκτρικό βιολί! Άξιος!

Το τέλος της συναυλίας μας βρήκε (μαζί με μία παρέα πωρωμένων έως το κόκαλο οπαδών του Tony που είχαν έρθει κι αυτοί από Αθήνα) να παίρνουμε αυτόγραφα και να βγάζουμε φωτογραφίες με τους κυρίους Nicholls και Martin, προσβλέποντας σε ανάλογα ευχάριστες -αν και λιγότερο οικογενειακές- συναυλιακές εμπειρίες στο άμεσο μέλλον!

Setlist: The Law Maker / Devil And Daughter / Eternal Idol / The Hand That Rocks The Cradle / I Witness / When Death Calls / The Raven Ride / Breathe / Scream / Raising Hell / Odin’s Court / Valhalla / The Shining
Encore: Headless Cross / Dying For Love

Υ.Γ.: Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους φίλους Θεσσαλονικείς για τη φιλοξενία και το εκπληκτικό διήμερο που μας προσέφεραν! You rule guys!

Υ.Γ.2: Τερκενλής φορέβα!

  • SHARE
  • TWEET