Spice & The RJ Band, Universe 217, Misty Valley @ Texas Club, 08/05/09

Γίνεται όταν μια βραδιά ξεκινά με Αc/Dc (ήδη από το αμάξι) να μην τελειώνει εκρηκτικά; Γίνεται μια συναυλία να ξεκινά στην ώρα (!) της και να προχωρά σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα; Τελικά οι Universe 217 είναι παντός καιρού; Γίνεται να έρχεται ο Spice στην Ελλάδα και εσύ να το παίζεις αδιάφορος; Η εποχή των Spiritual Beggars έχει περάσει ανεπιστρεπτί; Απαντήσεις για όλα αυτά και μια μπύρα Μπρέντα στην υγειά σας στο κειμενάκι που ακολουθεί...

Η αλήθεια είναι ότι τον είχα χάσει τον Spice τον τελευταίο καιρό. Το τελευταίο του άλμπουμ, δε, με τους Spice & The Rj Band δεν το είχα ακούσει καν. Παρ' όλα αυτά ψήθηκα (thx Γιάννη!) να πάω προς το Texas Club να δω τι κάνει αυτό το παιδί. Ac/Dc στο αμάξι λοιπόν και φύγαμε για τελικό. «Δυστυχώς» η συναυλία ξεκίνησε στην ώρα της και όταν έφτασα στο club, λίγο μετά τις 9, είχαν ήδη παίξει οι Misty Valley. Κρίμα γιατί δεν τους είχα δει ποτέ live... Την επόμενη φορά!



Επί σκηνής τώρα οι Universe 217. Όσοι αναρωτιόμαστε για το αν «κολλάγανε» τα παιδιά με την όλη φάση, πήραμε την απάντηση μας. Ειδικά προσαρμοσμένη εμφάνιση, με πολύ groove, rock, roll και funk για τα μάτια μας μόνο. Φυσικά τα κλασικά doom στοιχεία δεν έλειψαν, με τον γνωστό αναγνωρίσιμο ογκώδη ήχο στην κιθάρα αλλά και τα στιβαρά μονολιθικά τύμπανα.



Τώρα για την Τάνια τι να γράψει κανείς. Η κοπέλα αυτή απλά έχει χάρισμα. Θείο δώρο. Μεταμορφώνεται συνεχώς και συγκλονίζει με την ερμηνεία της. Αν και με πυρετό, μας ξετίναξε πάλι. Εύγε και πάλι εύγε!



Λίγο μετά τις 10 είχε φτάσει η ώρα για το κυρίως πιάτο. O Spice, η Fender Strat και η μπάντα του έτοιμοι για δράση. Μπύρα, gasoline και πάμε. Το rock 'n' roll και η μπύρα άρχισαν να ρέουν, ο drummer με μπλουζάκι Entombed τίμησε τη μπάντα και τη χώρα του κοπανώντας όπως όφειλε, ο δεύτερος κιθαρίστας, αν και λίγο μουδιασμένος στην ,αρχή μπήκε στο κλίμα μετά από λίγο και ο μπασίστας (μορφάρα ) στεκόταν αγέρωχος δίπλα στον Spice.



Αν και τα κομμάτια του νέου σχήματος του Spice δεν στέκονται, κατά την ταπεινή μου άποψη, στο ίδιο ύψος με τη Mushroom River Band εποχή (ούτε λόγος για εποχή Beggars, έτσι;), live είναι ό,τι πρέπει.



Γενικά ο κόσμος που βρέθηκε στο Necropolis είχε έρθει με διάθεση να τιμήσει ένα μεγάλο μουσικό και να ιδρώσει τη φανέλα, όπως άλλωστε παρατήρησε και ο Spice ("Greece Sweats"). Όσο προχωρούσε η βραδιά τόσο ανέβαινε η διάθεση όλων, σε μία συναυλία που είναι εύκολα μία από τις πιο «οπαδικές» που έχω βρεθεί.



Το σύνθημα «οέ, οέ, οέ, οέ Spice ΘΕΕ» ακούστηκε πάρα πολλές φορές και «έψησε» τη μπάντα. Τόσο όσο να μας προσφέρει ένα από τα καλύτερα τελειώματα συναυλίας που έχω παρακολουθήσει ποτέ. Και αν κάποιοι είναι δύσπιστοι, είναι σίγουρα αυτοί που δεν ήρθαν στη συναυλία. Γιατί κύριε μου όταν ακούς τα "Euphoria", "Lack Of Prozac", "Monster Astronauts", "Angel Of Death" (ω ναι, των Slayer, προλογίζοντας το επόμενο) και "Angel Of Betrayal" φτάνεις σε μια κατάσταση που εκφράζεται μόνο με το διθυραμβικό «οέ, οέ, οέ, οέ Spice ΘΕΕ», το οποίο και κραυγάζεις με όλη σου την ψυχή.



Μιλάμε για αληθινή συγκίνηση. Τα λόγια του Spice «I'm forever humble to you Greeks» αλλά και η όλη ατμόσφαιρα εκείνης της βραδιάς μένουν απλά αξέχαστα.

Λίγες φορές έχει κανείς την τιμή να βλέπει μια πραγματική rock 'n' roll προσωπικότητα όπως ο Spice. Τίμιος, ακούραστος, φωνάρα. Άξιος. Για αυτό και τον αποθεώσαμε όπως του άξιζε. Για αυτό και μας αποθέωσε, παίζοντας κάποια κομμάτια από το Spiritual Beggars παρελθόν του μόνο για εμάς. Spice σε ευχαριστούμε άνθρωπε. Εις το επανιδείν...