Misfits @ Fuzz Club, 24/02/14

Καθώς είχα βγει στον πηγαιμό, όχι για την Ιθάκη, αλλά για το Fuzz, ευχόμουν να μην είναι μακρύς ο δρόμος. Επειδή όμως ήταν, αποφάσισα να ακούσω αρκετά πιο δυνατά από όσο επιτρέπει η ορθή οδηγική συμπεριφορά το "The Face" των Clutch. Τότε, λοιπόν, ήταν που σκέφτηκα ότι ένα τέτοιο τραγούδι οι Misfits δεν θα διασκεύαζαν ποτέ. Σιγά μην τραγουδούσαν: «the wicked are nought, the righteous are free». Αν ήταν «the good are nought, the doomed are free», τότε ίσως κάτι να γινόταν. Αλλά τώρα... Πού θα πήγαιναν δηλαδή τόσα χρόνια μύθου περί λατρείας του σκότους και του εν γένει αποκρυφισμού, των ταινιών τρόμου της δεκαετίας του '50, των βαμπίρ, των διάφορων τεράτων, των εξωγήινων, των ζόμπι κλπ κλπ; Θα ρίσκαραν να ακούσουν από τον πρώην συνεργάτη τους, τον πολύ George Romero, να τους πει: «Τι τραγουδήσατε, βρε γατάκια»;

Α, όλα κι όλα! Όποιος περίμενε κάτι άλλο, ήταν ανιστόρητος! O Jerry Only, o Dez Cadena (Black Flag) και ο Eric 'Chupacabra' Arce (Murphy's Law, Merauder), είχαν έρθει για να μας πουν τις παλιές γνωστές ιστορίες. Κι αν άργησαν δέκα ολόκληρα χρόνια να ξανάρθουν στη χώρα μας, δεν καθυστέρησαν παρά μονάχα τριάντα έξι λεπτά για να ξεκινήσουν τη συναυλία. Δεν έφταιγαν όμως αυτοί. Η καθυστέρηση οφειλόταν, κατά κανόνα, στην χρονοβόρα ανταλλαγή των εισιτηρίων που είχαν «κλειστεί» μέσω διαδικτύου με «κανονικά» εισιτήρια.

Η ώρα είχε πάει 22:36, όταν το τρίο από το Lodi του New Jersey βγήκε στη σκηνή. Αυτό έγινε υπό τους ήχους της βροχής και των βροντών του "Devil's Rain". Κι έτσι απλά το horror, psychobilly και hardcore punk ταξίδι άρχισε. Γενικά, η μπάντα ήταν σε πολύ καλή κατάσταση, δεδομένης της έντασης της μουσικής και της διάρκειας του live. Βέβαια, το ‘χασαν κα 'να δυο φορές, όπως στα "Land Of The Dead" και "20 Eyes", αλλά μη ζητάμε και το απόλυτο. Δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο να παίζεις punk για τόση ώρα. Η ανταπόκριση του κοινού ήταν η αναμενόμενη. Άλλωστε, εδώ είναι Ελλάδα! Αυτό «έφτιαξε» το γκρουπ, που έκανε, για άλλη μια φορά, πράξη την υπόσχεσή του για την άμεση επικοινωνία (στο χωριό τη λένε «vibes») μεταξύ μουσικών και κόσμου σε κάθε συναυλία τους.


 
Ο Jerry Only είναι κοινό τοις πάσι ότι αποτελεί τον ορισμό του καλλιτεχνικού όρου «ψωνάρα» (με την καλή (;) έννοια, βεβαίως). Μας το πιστοποίησε αβίαστα και πάλι. Ειδικότερα, χτες μας το απέδειξε με το πανό που ήταν αναρτημένο στη σκηνή. Αν βιαστήκατε να υποθέσετε ότι σε αυτό απεικονιζόταν το περίφημο "Fiend Skull," πέσατε έξω. Η εικόνα ανήκε στην αυτού εξοχότητα τον Jerry, που βρισκόταν δίκην μούμιας μέσα σε αιγυπτιακή σαρκοφάγο, έχοντας το γνωστό vicious ύφος, που τρελαίνει εδώ και χρόνια όλους τους φανατικούς οπαδούς τους (όλα τα fiends στην πίστα!). Κι όχι μόνο αυτό. Σε όλη τη διάρκεια του live έπαιρνε μάτσο πόζες, ενώ χτυπούσε το στήθος του για να μεταδώσει τη δυσανάλογη με την ηλικία του ενέργεια. Μετά δε το τέλος της συναυλίας, υπό τη συνοδεία επικών ήχων, μπήκε στο κοινό και χαιρέτησε, ασπάστηκε και… παρέδωσε τον εαυτό του στη λατρεία του κόσμου, για να αποθεωθεί όπως μόνο σε εκείνον αξίζει! (sic!)



Όπως λέγαμε, λοιπόν, το κοινό το γλέντησε, με το άκουσμα του "Attitude" να δίνει το σύνθημα για το headbanging. Ο Dez Cadena όση ώρα πέρασε παίζοντας κιθάρα (ήταν σε καλή φόρμα), άλλη τόση χρειάστηκε για να πετά στο κοινό πενάκια (πιστεύω πως θα ξόδεψε το μισό του νυχτοκάματο για να ικανοποιήσει το χόμπι του και να σιγουρευτεί πως θα αποτελέσει μέρος του memorabilia πολλών fans). Η φωνή του Jerry ήταν καθ' όλη τη διάρκεια της βραδιάς βροντερή, ενώ η συνδρομή του Dez στα φωνητικά συμπλήρωνε την όμορφα παλιομοδίτικη αισθητική του ήχου τους. Πρώτη μικρή ανάσα επί σκηνής πήραν ύστερα από δέκα συνεχόμενα τραγούδια!



Το είχε πει εύγλωττα ο Jerry: «Όσοι έρχονται να μας δουν να παίζουμε μπαίνουν σε έναν άλλο κόσμο. Από τον τύπο που κάθεται πέρα στο μπαλκόνι (ούπς, λέτε να το είπε για μένα;), μέχρι αυτόν που χτυπά το κεφάλι του μπροστά. Έρχονται για να περάσουν καλά. Κι εμείς τους το εξασφαλίζουμε. Αν θέλουν να ακούσουν για κοινωνικά και πολιτικά θέματα, να πάνε αλλού»! Είμαι σίγουρος ότι τα λόγια αυτά τα είχαν ενστερνιστεί οι οπαδοί του, αφού από το "Curse Of Mummy" (αν θυμάμαι καλά) άρχισαν, μην αντέχοντας την καλοπέραση, να του πετάνε πλαστικά μπουκαλάκια και ποτήρια. (Food for thought: το πρώτο μπουκάλι «διαστημόπλοιο», που ήταν χωρητικότητας ενάμιση λίτρου, πώς βρέθηκε εκεί;). Ο Jerry όμως, όχι μόνο δεν έδειξε να ενοχλείται, αλλά έμοιαζε να το απολαμβάνει (παλιά καραβάνα...). Μετά από λίγο οι frontmen ζεστάθηκαν (σωματικά, όχι μουσικά) και κατά τις 23:05 πέταξαν τα gotho-πανωφόρια και συνέχισαν απτόητοι. Ο Jerry πριν αρχίσει να παίζει το "She" μας πληροφόρησε ότι το είχε γράψει όταν ήταν δεκαεπτά ετών. Αποδείχτηκε, για άλλη μια φορά, ότι η ποιότητα αυτού του τραγουδιού είναι τέτοια, που έχει τη δύναμη να ξεσηκώνει αληθινά το κοινό, παρά το πέρασμα του χρόνου. Τώρα που έχω συνολική εικόνα της συναυλίας, πιστεύω ότι ήταν από τις καλύτερες -αν όχι η καλύτερη- στιγμή της.



Κι έτσι πήγαιναν τα πράγματα, με την ένταση να ανεβαίνει και το crowd surfing να δίνει και να παίρνει, ιδίως στα "American Psycho", "Skulls" και "Hatebreeders". Το "We Are 138" ήταν το τελευταίο τραγούδι του κανονικού σετ. Έγινε γενικός χαμός, ιδίως στους μπροστινούς (αν γινόταν πίσω, θα ήταν σημείο των καιρών). Η ώρα είχε φτάσει 23:50. Ο κόσμος δε χειροκρότησε ιδιαίτερα, ούτε και άρχισε τις γνωστές επευφημίες για να «κερδίσει» ένα encore. Κι αυτό έγινε γιατί ήξερε καλά πως κάτι τέτοιο ήταν αυτονόητα κατακτημένο, όχι μόνο από την όλη βραδιά, αλλά κυρίως από το συναυλιακό modus operandi του γκρουπ (μετά από αυτό το καθαρευουσιάνικο, Jerry, θα πεις πως η κριτική μου είναι η καλύτερη ever;)



Κι έτσι φτάσαμε στο encore, που ήταν έξι! (πού να ωρυόταν και το κοινό πριν βγουν...) Πρώτο τραγούδι ήταν το "Descending Angel" που ο (one and) Only αφιέρωσε σε όλους τους fiends που έχουν φύγει από τη ζωή εδώ και τριάντα οκτώ χρόνια (πρόσθεσε ένα, αν δεν απατώμαι...). Η όλη υπερδιέγερση εξακολούθησε στο καταιγιστικό "Rise Above", όπως και σε όλα τα υπόλοιπα, με αποκορύφωμα το "Die Die My Darling". Άντε, ρε μάγκες, και καλά σαράντα!

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com