Lake Of Tears σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη
Από τον Γιάννη Βόλκα, 17/10/2006 @ 04:49
15/10/06, Gagarin 205, Αθήνα
Οι Death SS και οι Lake Of Tears είναι δύο από τις μπάντες που έχουν αρκετά ενεργή δραστηριότητα στο metal τα τελευταία χρόνια, η κάθε μια βέβαια από τη «σκοπιά» της. Και οι δύο αποτελούν μέλη διαφορετικών σχολών, εκπροσωπώντας τις παλιότερες αλλά και τις νεότερες γενιές. Η συνύπαρξη τους στην περιοδεία ήταν ένα νέο κάπως παράξενο για μένα από τη μια, αφού οι δύο μπάντες δεν έχουν κοινά σημεία, από την άλλη όμως κάπως χάρηκα μια και δεν είναι καλό να βάζουμε ταμπέλες στα μουσικά είδη.
Έτσι η παρακολούθηση του live ήταν κάπως επιτακτική και για τους Death SS που αποτελούν κατά τη γνώμη μου ένα από τα καλύτερα μουσικά όπλα της γείτονος χώρας, Ιταλίας (όσοι θυμούνται, πριν από δυο χρόνια πραγματικά εξέπληξαν τους πάντες), αλλά και γιατί τη συγκεκριμένη βραδιά όλοι ασχολούνταν με το ποιος και που εκλέχτηκε αφού η Ελλάδα ήταν σε εκλογικό πυρετό.
Δυστυχώς λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων του site φτάσαμε στο club στο πρώτο διάλειμμα και έτσι δεν καταφέραμε, ο συνάδελφος κι εγώ, να δούμε ζωντανά τους WEB, οι οποίοι για πολλούς αποτελούν ένα από τα καλά νέα χαρτιά της χώρας μας. Sorry guys! Ελπίζω να μας δοθεί σύντομα η δυνατότητα να σας δούμε επί σκηνής και να αποκρυσταλλώσουμε άποψη για εσάς. Στο διάλειμμα επίσης μαθεύτηκε ότι οι Death SS τελικά δε θα έπαιζαν, μια και εξαιτίας ενός πολύ σοβαρού τροχαίου ατυχήματος που είχαν την προηγούμενη μέρα στη χώρα τους καταστράφηκε το 80% του εξοπλισμού τους. Σίγουρα ο κόσμος στεναχωρήθηκε από το συμβάν αλλά το καλό είναι ότι δε θρηνήσαμε θύματα. Ευτυχώς.
Δεύτερη μπάντα του billing ήταν οι γερόλυκοι Deviser, τους οποίους έβλεπα για πρώτη φορά. Οι Deviser, περιπλανώμενοι σε death / thrash μονοπάτια, δημιούργησαν ένα σεβαστό όνομα στους underground κύκλους από τα τέλη της δεκαετίας του '80, με κυκλοφορίες όπως τα "Into His Unknown" demo και "The Revelation Of Higher Mysteries" 7" single (σε Ολλανδική εταιρία). Από 'κει και πέρα η συνέχεια ήταν ιδανική: Σωρεία live εμφανίσεων σε Ελλάδα και Ολλανδία (με μπάντες όπως οι Tiamat, Ancient Rites, Pentacle κ.α.) καθώς και η κυκλοφορία του (cult πλέον) "Thy Blackest Love" demo τους έδωσαν την ευκαιρία να υπογράψουν με την Ολλανδική εταιρία Mascot Records και να κυκλοφορήσουν την πρώτη τους δουλειά. Με 2 κλασσικά albums στο χώρο, τα "Unspeakable Cults" και "Transmission To Chaos", έβαλαν τις βάσεις για μια αξιόλογη καριέρα που διακόπηκε -προσωρινά- λόγω πολύ σοβαρών προβλημάτων υγείας μέλους της μπάντας. Μετά τις εμφανίσεις τους με Venom, Emperor, Virgin Steele, UDO & Anathema, Valley's Eve, Lacuna Coil κτλ. οι Deviser με σταθερό line-up πλέον κι ένα νέο album στα σκαριά ("Seasons Of Darkness"), το οποίο σηματοδοτεί τη στροφή της μπάντας σε πιο πειραματικά ηχητικά πεδία, ανέβηκαν στη σκηνή του Gagarin για να δηλώσουν παρών.
Από την πρώτη μέχρι και την τελευταία στιγμή της εμφάνισης τους έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό έτσι ώστε να διασκεδάσουν όπως μπορούσαν τον κόσμο. Απ' ότι φάνηκε, ο κόσμος που είχε έρθει στη συναυλία δεν ήταν πολύ οικείος με τον ήχο τους, μια και δεν υπήρχε η αντίστοιχη συμμετοχή. Παρόλα αυτά, μετά από κάθε κομμάτι τους κέρδιζαν το ζεστό χειροκρότημα του κοινού. Στην περίπου μισή ώρα που έπαιξαν απέδειξαν γιατί έχουν κάνει αυτό το όνομα: οι death / black συνθέσεις τους, αμάγαλμα διαφορετικών επιρροών (black, gothic, industrial), που δονούσαν το χώρο σε συνδυασμό με τον αρκετά καλό ήχο έκαναν την ατμόσφαιρα αρκετά καλή, ζεσταίνοντας τον κόσμο πριν τους Lake Of Tears. Εγκατέλειψαν τη σκηνή αρκετά απότομα και γρήγορα, χωρίς καν να τους χειροκροτήσει ο κόσμος.
Και ήρθε λοιπόν η σειρά των Lake Of Tears για να ανέβουν στη σκηνή. Κατά την προσωπική μου άποψη, κατάφεραν να καλύψουν το κενό της απουσίας των Death SS και μπορούσες εύκολα να το δεις αυτό από το χειροκρότημα και τον ενθουσιασμό του κοινού. Έπαιξαν τραγούδια από διάφορες φάσεις της καριέρας τους και γενικά είχαν ένα πάρα πολύ καλό set, αν και προτιμούσα να είχαν συμπεριλάβει κάποια συγκεκριμένα τραγούδια από την τελευταία τους κυκλοφορία "Black Brick Road" (θα ήθελα πολύ να ακούσω κανένα "Dystopia" και "A Trip With The Moon"). Τέλος πάντων, δεν υπάρχει λόγος για παράπονα. Πραγματικά, παρατηρώντας τις αντιδράσεις του κοινού, ελάχιστοι έφυγαν δυσαρεστημένοι από το χώρο της συναυλίας (λογικά θα είχαν έρθει για τους Death SS). Με λίγα λόγια, δίχως υπερβολές, με μια απλή και λιτή παρουσία τους πάνω στη σκηνή, οι Lake Of Tears κατάφεραν πολύ εύκολα να μας χαρίσουν μία αξιομνημόνευτη βραδιά. Όσοι από τους οπαδούς τους δεν ήρθαν απλά έχασαν.
Δίχως να είμαι απόλυτα σίγουρος για τα τραγούδια που έπαιξαν, το set list πρέπει να ήταν το εξής: "To Die Is To Wake", "Boogie Bubble", "Cosmic Weed", "Rainy Day Away", "Pagan Wish", "Hold On Tight", "The Greymen", "A Foreign Road", "Raven Land", "The Shadowshires", "So Fell Autumn Rain", "The Organ", "Children Of The Grey", "Return Of Ravens", "Forever Autumn", "Crazyman" και στο encore "Sweetwater", "Headstones".
Οι Lake Of Tears είναι ένα συγκρότημα που δεν περίμενα ποτέ να δω live και όταν τους είδαμε μας αποζημίωσαν και με το παραπάνω για την αναμονή. Ας ελπίσουμε πως θα ξαναπεράσουν σύντομα από τα μέρη μας...
16/10/06, Rock Bottom, Θεσσαλονίκη
Μέσα φθινοπώρου, τα πρώτα κρύα έπιασαν, αέρας, ψιλόβροχο. Η κατάλληλη εποχή για τους Lake Of Tears να επισκεπτούν την πόλη μας για πρώτη φορά μετά από δεκαπέντε σχεδόν χρόνια στο χώρο.
Πρώτη μπάντα της βραδιάς οι Εδεσσαίοι Embrace Depart, τους οποίους είχα ξαναδεί πρiν από λίγο καιρό να ανοίγουν για τους Katatonia. Μου έκανε εντύπωση το γιατί μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα τους βλέπουμε ξανά στη Θεσ/νίκη. Καλά είναι να κάνουν live οι νέες μπάντες αλλά να υπάρχει και κάποιος λόγος. Εκτός αν δεν υπάρχουν άλλα συγκροτήματα σε αυτό το είδος.
Δυστυχώς λόγω της συνέντευξης με τους Lake of Tears έφτασα στο Rock Bottom στο τελευταίο κομμάτι από το μισάωρο σετ τους, στο οποίο μου έδωσαν την ίδια εντύπωση με την προηγούμενη φορά. Μουσικά δεν είναι κακοί, αν και δεν παίζουν και κάτι ιδιαίτερο, αλλά ο τραγουδιστής έχει μεγάλα περιθώρια βελτίωσης. Θα δούμε την επόμενη φορά...
Σειρά είχαν οι Αθηναίοι Deviser τους οποίους παρακολουθούσα για πρώτη φορά. Δυστυχώς όμως δεν είδα αυτό που περίμενα. Μια μίξη μελωδικού death / black με στοιχεία heavy metal που ακουγόταν τελείως αδιάφορο. Μόνο στο τελευταίο κομμάτι ξεσήκωσαν μια μικρή μερίδα του κόσμου. Κρίμα γιατί πίστευα ότι έχουν μεγαλύτερες δυνατότητες.
Η στιγμή που περίμενα (μαζί με καμιά ογδονταριά άτομα) είχε φτάσει. Τα "κοράκια", τα παιδιά των μανιταριών ανέβηκαν στη σκηνή παίζοντας ως εισαγωγή το "To Die Is To Wake". Αρχή και απευθείας βουτιά στα βαθιά με "Boogie Bubble" και "Cosmic Weed". Τι πιο κατάλληλο για να ζεσταθεί το κοινό.
Οι προσδοκίες μου για αυτή τη συναυλία ήταν υψηλές, η ανυπομονησία μου ακόμα μεγαλύτερη. Τις τελευταίες μέρες άκουγα διάφορα. Δεν είναι μπάντα για live... Δε μεταδίδεται η ατμόσφαιρα των δίσκων τους... μπλα μπλα μπλα... Λοιπόν ΟΧΙ! Έκαναν λάθος! Οι Σουηδοί με δικαίωσαν και ικανοποίησαν τους λίγους αλλά πιστούς οπαδούς τους. Τα πρόσφατα "The Greymen", "Crazyman" και "Return Of Ravens" είναι τραγούδια φτιαγμένα για να παίζονται επί σκηνής και να ξεσηκώνουν πλήθη. Στα "Hold On Tight", "The Organ" και "Forever Autumn" η τρίχα σηκωνόταν κάγκελο. Οk, φυσικά και θα προτιμούσαμε ζωντανό ήχο από hammond ή ακόμα και βιολί, αλλά είναι γνωστό ότι οι Lake Of Tears έτσι εμφανίζονται.
Για κομμάτια όπως το ανατριχιαστικό "So Fell Autumn Rain", το Sabbath-ικό "A Foreign Road" ή το ονειρικό "Ravenland" ό,τι και να πω θα είναι λίγο. Οι περισσότεροι από αυτούς που ήταν παρόντες περίμεναν χρόνια να τα ακούσουν και επιτέλους ένα όνειρο τους / μας έγινε πραγματικότητα. Το άλμπουμ "Headstones" είχε την τιμητική του και οι Σουηδοί μας αποχαιρέτησαν με το "Sweetwater", το ομώνυμο και το "Burn Fire Burn".
Κατά την προσωπική μου γνώμη οι Lake Of Tears δεν έχουν κυκλοφορήσει άσχημο δίσκο. Για να ικανοποιήσουν πλήρως τους οπαδούς τους θα έπρεπε να πάιξουν 4 ώρες. Για άλλη μια φορά όμως, τις καλές συναυλίες τις παρακολουθούν λίγοι. Και αυτοί οι λίγοι σίγουρα απόλαυσαν αυτό το φθινοπωρινό βράδυ.
Οι Death SS και οι Lake Of Tears είναι δύο από τις μπάντες που έχουν αρκετά ενεργή δραστηριότητα στο metal τα τελευταία χρόνια, η κάθε μια βέβαια από τη «σκοπιά» της. Και οι δύο αποτελούν μέλη διαφορετικών σχολών, εκπροσωπώντας τις παλιότερες αλλά και τις νεότερες γενιές. Η συνύπαρξη τους στην περιοδεία ήταν ένα νέο κάπως παράξενο για μένα από τη μια, αφού οι δύο μπάντες δεν έχουν κοινά σημεία, από την άλλη όμως κάπως χάρηκα μια και δεν είναι καλό να βάζουμε ταμπέλες στα μουσικά είδη.
Έτσι η παρακολούθηση του live ήταν κάπως επιτακτική και για τους Death SS που αποτελούν κατά τη γνώμη μου ένα από τα καλύτερα μουσικά όπλα της γείτονος χώρας, Ιταλίας (όσοι θυμούνται, πριν από δυο χρόνια πραγματικά εξέπληξαν τους πάντες), αλλά και γιατί τη συγκεκριμένη βραδιά όλοι ασχολούνταν με το ποιος και που εκλέχτηκε αφού η Ελλάδα ήταν σε εκλογικό πυρετό.
Δυστυχώς λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων του site φτάσαμε στο club στο πρώτο διάλειμμα και έτσι δεν καταφέραμε, ο συνάδελφος κι εγώ, να δούμε ζωντανά τους WEB, οι οποίοι για πολλούς αποτελούν ένα από τα καλά νέα χαρτιά της χώρας μας. Sorry guys! Ελπίζω να μας δοθεί σύντομα η δυνατότητα να σας δούμε επί σκηνής και να αποκρυσταλλώσουμε άποψη για εσάς. Στο διάλειμμα επίσης μαθεύτηκε ότι οι Death SS τελικά δε θα έπαιζαν, μια και εξαιτίας ενός πολύ σοβαρού τροχαίου ατυχήματος που είχαν την προηγούμενη μέρα στη χώρα τους καταστράφηκε το 80% του εξοπλισμού τους. Σίγουρα ο κόσμος στεναχωρήθηκε από το συμβάν αλλά το καλό είναι ότι δε θρηνήσαμε θύματα. Ευτυχώς.
Δεύτερη μπάντα του billing ήταν οι γερόλυκοι Deviser, τους οποίους έβλεπα για πρώτη φορά. Οι Deviser, περιπλανώμενοι σε death / thrash μονοπάτια, δημιούργησαν ένα σεβαστό όνομα στους underground κύκλους από τα τέλη της δεκαετίας του '80, με κυκλοφορίες όπως τα "Into His Unknown" demo και "The Revelation Of Higher Mysteries" 7" single (σε Ολλανδική εταιρία). Από 'κει και πέρα η συνέχεια ήταν ιδανική: Σωρεία live εμφανίσεων σε Ελλάδα και Ολλανδία (με μπάντες όπως οι Tiamat, Ancient Rites, Pentacle κ.α.) καθώς και η κυκλοφορία του (cult πλέον) "Thy Blackest Love" demo τους έδωσαν την ευκαιρία να υπογράψουν με την Ολλανδική εταιρία Mascot Records και να κυκλοφορήσουν την πρώτη τους δουλειά. Με 2 κλασσικά albums στο χώρο, τα "Unspeakable Cults" και "Transmission To Chaos", έβαλαν τις βάσεις για μια αξιόλογη καριέρα που διακόπηκε -προσωρινά- λόγω πολύ σοβαρών προβλημάτων υγείας μέλους της μπάντας. Μετά τις εμφανίσεις τους με Venom, Emperor, Virgin Steele, UDO & Anathema, Valley's Eve, Lacuna Coil κτλ. οι Deviser με σταθερό line-up πλέον κι ένα νέο album στα σκαριά ("Seasons Of Darkness"), το οποίο σηματοδοτεί τη στροφή της μπάντας σε πιο πειραματικά ηχητικά πεδία, ανέβηκαν στη σκηνή του Gagarin για να δηλώσουν παρών. Από την πρώτη μέχρι και την τελευταία στιγμή της εμφάνισης τους έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό έτσι ώστε να διασκεδάσουν όπως μπορούσαν τον κόσμο. Απ' ότι φάνηκε, ο κόσμος που είχε έρθει στη συναυλία δεν ήταν πολύ οικείος με τον ήχο τους, μια και δεν υπήρχε η αντίστοιχη συμμετοχή. Παρόλα αυτά, μετά από κάθε κομμάτι τους κέρδιζαν το ζεστό χειροκρότημα του κοινού. Στην περίπου μισή ώρα που έπαιξαν απέδειξαν γιατί έχουν κάνει αυτό το όνομα: οι death / black συνθέσεις τους, αμάγαλμα διαφορετικών επιρροών (black, gothic, industrial), που δονούσαν το χώρο σε συνδυασμό με τον αρκετά καλό ήχο έκαναν την ατμόσφαιρα αρκετά καλή, ζεσταίνοντας τον κόσμο πριν τους Lake Of Tears. Εγκατέλειψαν τη σκηνή αρκετά απότομα και γρήγορα, χωρίς καν να τους χειροκροτήσει ο κόσμος.
Και ήρθε λοιπόν η σειρά των Lake Of Tears για να ανέβουν στη σκηνή. Κατά την προσωπική μου άποψη, κατάφεραν να καλύψουν το κενό της απουσίας των Death SS και μπορούσες εύκολα να το δεις αυτό από το χειροκρότημα και τον ενθουσιασμό του κοινού. Έπαιξαν τραγούδια από διάφορες φάσεις της καριέρας τους και γενικά είχαν ένα πάρα πολύ καλό set, αν και προτιμούσα να είχαν συμπεριλάβει κάποια συγκεκριμένα τραγούδια από την τελευταία τους κυκλοφορία "Black Brick Road" (θα ήθελα πολύ να ακούσω κανένα "Dystopia" και "A Trip With The Moon"). Τέλος πάντων, δεν υπάρχει λόγος για παράπονα. Πραγματικά, παρατηρώντας τις αντιδράσεις του κοινού, ελάχιστοι έφυγαν δυσαρεστημένοι από το χώρο της συναυλίας (λογικά θα είχαν έρθει για τους Death SS). Με λίγα λόγια, δίχως υπερβολές, με μια απλή και λιτή παρουσία τους πάνω στη σκηνή, οι Lake Of Tears κατάφεραν πολύ εύκολα να μας χαρίσουν μία αξιομνημόνευτη βραδιά. Όσοι από τους οπαδούς τους δεν ήρθαν απλά έχασαν. Δίχως να είμαι απόλυτα σίγουρος για τα τραγούδια που έπαιξαν, το set list πρέπει να ήταν το εξής: "To Die Is To Wake", "Boogie Bubble", "Cosmic Weed", "Rainy Day Away", "Pagan Wish", "Hold On Tight", "The Greymen", "A Foreign Road", "Raven Land", "The Shadowshires", "So Fell Autumn Rain", "The Organ", "Children Of The Grey", "Return Of Ravens", "Forever Autumn", "Crazyman" και στο encore "Sweetwater", "Headstones".
Οι Lake Of Tears είναι ένα συγκρότημα που δεν περίμενα ποτέ να δω live και όταν τους είδαμε μας αποζημίωσαν και με το παραπάνω για την αναμονή. Ας ελπίσουμε πως θα ξαναπεράσουν σύντομα από τα μέρη μας...
16/10/06, Rock Bottom, Θεσσαλονίκη
Μέσα φθινοπώρου, τα πρώτα κρύα έπιασαν, αέρας, ψιλόβροχο. Η κατάλληλη εποχή για τους Lake Of Tears να επισκεπτούν την πόλη μας για πρώτη φορά μετά από δεκαπέντε σχεδόν χρόνια στο χώρο.
Πρώτη μπάντα της βραδιάς οι Εδεσσαίοι Embrace Depart, τους οποίους είχα ξαναδεί πρiν από λίγο καιρό να ανοίγουν για τους Katatonia. Μου έκανε εντύπωση το γιατί μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα τους βλέπουμε ξανά στη Θεσ/νίκη. Καλά είναι να κάνουν live οι νέες μπάντες αλλά να υπάρχει και κάποιος λόγος. Εκτός αν δεν υπάρχουν άλλα συγκροτήματα σε αυτό το είδος.
Δυστυχώς λόγω της συνέντευξης με τους Lake of Tears έφτασα στο Rock Bottom στο τελευταίο κομμάτι από το μισάωρο σετ τους, στο οποίο μου έδωσαν την ίδια εντύπωση με την προηγούμενη φορά. Μουσικά δεν είναι κακοί, αν και δεν παίζουν και κάτι ιδιαίτερο, αλλά ο τραγουδιστής έχει μεγάλα περιθώρια βελτίωσης. Θα δούμε την επόμενη φορά...
Σειρά είχαν οι Αθηναίοι Deviser τους οποίους παρακολουθούσα για πρώτη φορά. Δυστυχώς όμως δεν είδα αυτό που περίμενα. Μια μίξη μελωδικού death / black με στοιχεία heavy metal που ακουγόταν τελείως αδιάφορο. Μόνο στο τελευταίο κομμάτι ξεσήκωσαν μια μικρή μερίδα του κόσμου. Κρίμα γιατί πίστευα ότι έχουν μεγαλύτερες δυνατότητες.
Η στιγμή που περίμενα (μαζί με καμιά ογδονταριά άτομα) είχε φτάσει. Τα "κοράκια", τα παιδιά των μανιταριών ανέβηκαν στη σκηνή παίζοντας ως εισαγωγή το "To Die Is To Wake". Αρχή και απευθείας βουτιά στα βαθιά με "Boogie Bubble" και "Cosmic Weed". Τι πιο κατάλληλο για να ζεσταθεί το κοινό.
Οι προσδοκίες μου για αυτή τη συναυλία ήταν υψηλές, η ανυπομονησία μου ακόμα μεγαλύτερη. Τις τελευταίες μέρες άκουγα διάφορα. Δεν είναι μπάντα για live... Δε μεταδίδεται η ατμόσφαιρα των δίσκων τους... μπλα μπλα μπλα... Λοιπόν ΟΧΙ! Έκαναν λάθος! Οι Σουηδοί με δικαίωσαν και ικανοποίησαν τους λίγους αλλά πιστούς οπαδούς τους. Τα πρόσφατα "The Greymen", "Crazyman" και "Return Of Ravens" είναι τραγούδια φτιαγμένα για να παίζονται επί σκηνής και να ξεσηκώνουν πλήθη. Στα "Hold On Tight", "The Organ" και "Forever Autumn" η τρίχα σηκωνόταν κάγκελο. Οk, φυσικά και θα προτιμούσαμε ζωντανό ήχο από hammond ή ακόμα και βιολί, αλλά είναι γνωστό ότι οι Lake Of Tears έτσι εμφανίζονται.
Για κομμάτια όπως το ανατριχιαστικό "So Fell Autumn Rain", το Sabbath-ικό "A Foreign Road" ή το ονειρικό "Ravenland" ό,τι και να πω θα είναι λίγο. Οι περισσότεροι από αυτούς που ήταν παρόντες περίμεναν χρόνια να τα ακούσουν και επιτέλους ένα όνειρο τους / μας έγινε πραγματικότητα. Το άλμπουμ "Headstones" είχε την τιμητική του και οι Σουηδοί μας αποχαιρέτησαν με το "Sweetwater", το ομώνυμο και το "Burn Fire Burn".
Κατά την προσωπική μου γνώμη οι Lake Of Tears δεν έχουν κυκλοφορήσει άσχημο δίσκο. Για να ικανοποιήσουν πλήρως τους οπαδούς τους θα έπρεπε να πάιξουν 4 ώρες. Για άλλη μια φορά όμως, τις καλές συναυλίες τις παρακολουθούν λίγοι. Και αυτοί οι λίγοι σίγουρα απόλαυσαν αυτό το φθινοπωρινό βράδυ.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
