Killing Joke, Tilbury On Cloves @ Gagarin 205, 08/10/10

Ιούνιος 2009: Βρισκόμαστε στο Hellfest της Γαλλίας, η ώρα έχει περάσει τις δώδεκα, τα πόδια μοιάζουν ανίκανα να κρατήσουν το ελαφρύ κορμί του γράφοντος, αλλά, παρ' όλα αυτά, ξεκινά ένας τρελός αγώνας δρόμου για να προλάβουμε το δεύτερο μισό του set των πάλαι ποτέ λατρεμένων Killing Joke, μιας και δεν ελπίζαμε ποτέ πως θα είχαμε την τύχη να τους απολαύσουμε στα μέρη μας. Οι όποιες εντυπώσεις έμοιαζαν στο σύνολό τους παράξενες, με έναν ευχάριστο τρόπο, καθώς μια αξιοπερίεργη δόση θαυμασμού διαδέχθηκε τον ακράτο ενθουσιασμό, χάριν στη θεατρική περσόνα του Jaz Coleman και τις απαγγελίες που τηρούσαν μια ατμόσφαιρα πραγματικής μυσταγωγίας, τη στιγμή που ο (θεός) μπασίστας του group Martin Glover έκλεψε κάθε δυνατή εντύπωση με το t-shirt των Νορβηγών blacksters Taake που φορούσε επί σκηνής...

Τα παραπάνω πιθανότατα στάθηκαν ικανός λόγος, ώστε να μην απολαύσω το opening act στην αθηναϊκή εμφάνιση, ονόματι Tilbury On Cloves - ενδεχομένως και όχι, βέβαια, από τη στιγμή που πέτυχα τον εαυτό μου να κουνά ρυθμικά το πόδι σε δύο μουσικές επιλογές τους. Δυστυχώς, δεν κατάφερα να βρω κάτι το ιδιαίτερο στο υλικό που παρουσίασαν ζωντανά κι, ενώ οι new wave / shoegaze φόρμες τους αποτέλεσαν ιδανικό κριτήριο προς επιλογή τους ως εναρκτήριο σχήμα, δεν κατάφεραν να με πείσουν σε προσωπική βάση, τουλάχιστον όσον αφορά την πρώτη αυτή επαφή. Ενδεχομένως, την επόμενη φορά οι εντυπώσεις να είναι διαφορετικές, καθώς τα κομμάτια που δοκίμασα στο myspace του group δεν ήταν άσχημα, αλήθεια.



Οκτώβριος 2010: Δεν έχουν αλλάξει πολλά. Τι θα μπορούσε να αλλάξει, εξ' άλλου, σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, από τη στιγμή που η δισκογραφική πορεία των Killing Joke στέκεται παγερά ακέραιη στο χρόνο; Η αλήθεια βέβαια είναι πως ο νέος τους δίσκος παραμένει ο λιγότερο αγαπημένος μου, όσον αφορά την περίοδο της επαναδραστηριοποίησης, βασικός λόγος για τον οποίο θα αντάλλαζα με άνεση δύο κομμάτια από την τελευταία τους δουλειά, χάριν ορισμένων επιλογών από το απουσιάζον "Hosannas From The Basement Of Hell".



Από την άλλη, το νέο τους υλικό έμοιαζε ιδιαίτερα πιο δυναμικό, σε σχέση με τις studio εκτελέσεις, με τρόπο που αδυνατώ να δηλώσω ότι μένει κάποιο παράπονο. Είναι δίσκος που έχει γραφτεί για να παίζεται ζωντανά με λίγα λόγια, αν και, για να είμαστε ακριβείς, κάτι ανάλογο φαίνεται να ισχύει για το σύνολο της δισκογραφίας τους. Οι παλαιότερες επιλογές έδεναν άψογα με τους νεότερους δίσκους του group, χάριν στην προσεκτική επιλογή και διαρρύθμιση των κομματιών του setlist - ένα setlist που ξεπέρασε κάθε αναμενόμενη διάρκεια, καθώς η Ελλάδα ήταν τελικά η χώρα στην οποία έπαιξαν το μεγαλύτερο set μέχρι αυτό το σταθμό της περιοδείας τους. Το δήλωσε ο ίδιος ο Jaz Coleman, εξ' άλλου: «Χρειάστηκαν τρεις δεκαετίες μέχρι να έρθουμε εδώ» κι αυτό μάλλον ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσαν να κάνουν για το κοινό τους.



Όλα ήταν όπως ακριβώς τα περιμέναμε, λοιπόν. Μέχρι κι η εμφάνιση του Martin Glover κατάφερε να προξενήσει ξανά ένα ελαφρύ μειδίασμα, χάριν στο περιβόητο λευκό σακκάκι τύπου Duran Duran, σε συνδυασμό με το ασκεπές καπέλο, η κορυφή του οποίου απεκάλυπτε σκοπίμως το γυμνό τμήμα της κεφαλής. Οι ικανότητές του στο μπάσο, από την άλλη, έμοιαζαν ανάλογες της δόσης αυτοσαρκασμού που τον κατέχει, καθώς, πέραν του Coleman, στάθηκε ως η μορφή που έκλεψε το μεγαλύτερο μέρος των όποιων προσωπικών εντυπώσεων. Γίγαντας, με μια απλή λέξη. Πραγματικά δε θυμάμαι πόσες φορές έπιασα τον εαυτό μου να κάνει μια ενστικτώδη κίνηση των ακροδακτύλων, ωσάν να παίζουν μπάσο, μέσα στο γενικότερο κλίμα ευφορίας που παρατηρήθηκε στις μπροστινές σειρές. Η αλήθεια βέβαια είναι πως οι αντιδράσεις έμοιαζαν ανησυχητικά πιο ήπιες, όσον αφορά το γενικότερο σύνολο του ακροατηρίου, όχι όμως και το χειροκρότημα, το οποίο διέψευσε κατηγορηματικά την υποψία ότι ο κόσμος ενδεχομένως και να μην ευχαριστήθηκε στο μέγιστο την όλη εμφάνιση.



Και κάπου εδώ φτάνουμε στον Coleman, τον πιο συγκινητικό performer που έχω απολαύσει ζωντανά ποτέ στη ζωή μου. Τονίζω τη λέξη «συγκινητικός», γιατί αυτό τον χαρακτηρισμό δε δέχομαι να τον προσδώσω σε κανέναν άλλο καλλιτέχνη αντιστοίχου ηλικιακού βεληνεκούς. Υπάρχουν αρκετοί μεγάλοι άνδρες, αλήθεια, οι οποίοι μένουν αιώνιοι νέοι μέχρι τις μέρες μας (έχουμε να γράψουμε και για τους New Model Army που εμφανίστηκαν το επόμενο βράδυ), αλλά κανείς δεν κατάφερε να με ταρακουνήσει τόσο πολύ στο ευαίσθητο αυτό σημείο. Εδώ δε μιλάμε για ενθουσιασμό, ούτε για ζωντάνια. Είναι κάτι άλλο, κάτι παρεμφερές και ταυτόσημο, όσον αφορά την ουσία του να ζεις το ίδιο σου το έργο. Παραμένει όμως ως κάτι το διαφορετικό, επειδή το ίδιο το έργο των Killing Joke δίνει τις βάσεις για μια απόδοση που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην τραγικότητα και το συναίσθημα. Ο Jaz Coleman δεν είναι τόσο θεατρικός, όσο «τραγικός», με την έννοια ενός αρχαίου τραγωδού, ένα συναίσθημα τόσο έντονο που λίγοι έχουν καταφέρει να αγγίξουν σε τέτοιο βαθμό. Πανάθεμά με, δηλαδή, αυτόν τον άνθρωπο θέλω να τον βλέπω στη σκηνή. Κάθε του κίνηση, κάθε μορφασμός, κάθε απαγγελία ανάμεσα στα κομμάτια δημιουργεί μια εικόνα τόσο καθηλωτική, που δε δύναται να κατανοήσει κάποιος απόλυτα, αν δεν το ζήσει πρώτα από κοντά.



Για κλείσιμο, θα ήθελα να σχολιάσω το πόσο ορισμένες στιγμές μου έφεραν κατά νου μεταγενέστερες μπάντες, ή ακόμη και μερικούς «συνομήλικους», καθώς στο "Asteroid" η μορφή του «Big Al» Jourgensen άρχισε να αχνοφαίνεται κάπου στο βάθος (αλήθεια, πως φαίνεται ότι οι Ministry εξακολουθούν να μου λείπουν εκνευριστικά πολύ). Από την άλλη, όμως, οι Killing Joke έδωσαν μια εμφάνιση που θα ζήλευαν πολλά μεγάλα ονόματα, όπως κι αρκετοί νεότεροι που θα χρειαστούν πολλά ψωμιά μέχρι να τους φτάσουν.



Είναι πραγματικά σπουδαίο να βλέπεις ένα αγαπημένο group για πρώτη φορά, να νοιώθεις όλα αυτά τα τρανά συναισθήματα που περίμενες να νοιώσεις και τη δεύτερη φορά που το βλέπεις, να έχουν εντυπωθεί τα πάντα τόσο έντονα στο νου σου, σαν αυτή να ήταν η πρώτη φορά που το είδες. Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεστε τι ακριβώς εννοώ, γιατί εμένα προσωπικά σπάνια μου έχει συμβεί κάτι ανάλογο μέχρι σήμερα. Ειλικρινά, δε μπορώ παρά να ευχηθώ ολόψυχα να μη χρειαστούν άλλες τρεις δεκαετίες μέχρι να τους απολαύσουμε ξανά κι ότι η επόμενη φορά, για εμάς, κι όποιον άλλο τους παρακολουθεί ανά τα χρόνια, θα είναι για πάντα η πρώτη.

The Joke's on you.

Killing Joke setlist:

Tomorrow’s World
Love Like Blood
In Excelsis
Wardance
Absolute Dissent
Bloodsport
Change
European Super State
This World Hell
The Fall of Because
Ghost of Ladbroke Grove
Madness
Requiem
Eighties
The Great Cull
Fresh Fever From The Skies
Asteroid
Depthcharge
The Wait
Pssyche
[encore]
Complications
Pandemonium

Γιάννης Καγκελάρης