Federal Charm, Dead South Dealers @ Σταυρός του Νότου Club, 30/04/14

Υπάρχουν συναυλίες καλλιτεχνών κλασικού rock εκτός των δεινοσαύρων και των tribute αρπαχτών

Από τον Αντώνη Μουστάκα, 05/05/2014 @ 10:36
Οι Βρετανοί Federal Charm δεν αποτελούν αυτό που λέμε «συγκρότημα του συστήματος». Ανήκουν σε μικρή εταιρία, κάτι που τους κάνει δυσπρόσιτους από τα ελληνικά Μέσα τα οποία βασίζονται περισσότερο στην τροφοδοσία από τις γνωστές δισκογραφικές, παρά στην έρευνα και στο μεράκι. Στη χώρα μας το όνομά τους ακούστηκε από το site μας, κυρίως από την παρουσία του πρώτου και ομώνυμου άλμπουμ τους στα καλύτερα του 2013. Το γκρουπ, που τώρα κάνει τα πρώτα του βήματα στο συναυλιακό τομέα, έδειξε ενδιαφέρον να μας επισκεφτεί και εμείς με χαρά γίναμε ο σύνδεσμος μεταξύ αυτού και του διοργανωτή, έτσι ώστε να γίνει πραγματικότητα η εμφάνισή τους στη χώρα μας.
Κάπως έτσι φτάσαμε στο βράδυ της 30ης Απριλίου. Μια βραδιά που αποδείχτηκε γεμάτη ενέργεια και καλό κλασικού τύπου rock.

Την βραδιά στο Club του Σταυρού του Νότου άνοιξαν οι Dead South Dealers λίγο μετά τις 21:00, με το -τι έκπληξη- «νότιο» metal τους.



Το συγκρότημα, που σχηματίστηκε πρόσφατα, παρουσιάζει ένα μίγμα southern και blues επιρροών, οι οποίες μαζί με τα à la Hetfield φωνητικά, «γαρνίρουν» το κυρίως μεταλλικό στοιχείο. Δεν με εντυπωσίασαν ιδιαίτερα αλλά είχαν πάθος και θα ήταν ίσως άδικό να τους κρίνουμε αυστηρά τόσο νωρίς και σε ένα τόσο μικρό σε διάρκεια πρόγραμμα.

Λίγο μετά τις 21:30 ήταν η σειρά των Federal Charm να ανέβουν στην σκηνή. Από την πρώτη νότα που βγήκε από τα ηχεία και από τους πρώτους στίχους του εναρκτήριου "I'm Not Gonna Beg", το συγκρότημα έδειξε ότι μπορεί να κάνει ζωντανά αυτό που είχα φανταστεί ακούγοντας τη δουλειά τους στο στούντιο, θυμίζοντάς μου την πρώτη (και τελευταία μέχρι στιγμής) εμφάνιση των Witchcraft στην χώρα μας. Η απόδοσή τους ήταν καταπληκτική, κάτι που ενισχύθηκε από τη πολύ καλή δουλειά στο κομμάτι της ηχοληψίας, επιβεβαιώνοντας τις φήμες για την ποιότητα του ήχου στον συγκεκριμένο χώρο.



Αν έπαιζαν ποδόσφαιρο θα ανήκαν στις Ελπίδες αλλά η ηλικία τους φάνηκε (εκτός από την εμφάνισή τους) μόνο από την ενέργεια και το πάθος τους για τη μουσική που υπηρετούν. Κατά τα άλλα, το δέσιμό τους και η ακρίβεια στο παίξιμο, μόνο σε νεόκοπους μουσικούς δεν παρέπεμπαν. Οι διασκευές έδωσαν το κάτι παραπάνω, με δύο non-greatest hits επιλογές από το ρεπερτόριο των Led Zeppelin να ξεχωρίζουν. Τα "Nobody's Fault But Mine" και "Bring It On Home" αποδόθηκαν καταπληκτικά και αποτέλεσαν κορυφαίες στιγμές της βραδιάς, ενώ και η γεμάτη ενέργεια διασκευή στο "Going Down" κέρδισε το σχετικά λιγοστό αλλά πολύ ενθουσιώδες κοινό (σ.σ.: στο set list της συναυλίας έχω σημειώσει εκτός από τον καλλιτέχνη του οποίου ουσιαστικά την εκτέλεση διασκεύασε το συγκρότημα και τον αντίστοιχο στον οποίο ανήκει η πρώτη ηχογράφηση, έτσι ώστε να μπορείτε να ανατρέξετε και στις δύο - ή και στις τρεις σε μια περίπτωση).



Ο Nick Bowden απέδωσε πανέμορφα τις φωνητικές μελωδίες στα προαναφερθέντα αλλά και στο κλασικό "Whole Lotta Love" που έκλεισε την βραδιά, παρόλο που το ντουέτο με τον τραγουδιστή των Dead South Dealers δεν λειτούργησε και τόσο καλά. Ο νεαρός τραγουδιστής (και κιθαρίστας) έχει μελετήσει πολύ τον Paul Rodgers και τον Robert Plant και σε συνδυασμό με τις φωνητικές του δυνατότητες και την προσωπική του χροιά υποστηρίζει όπως πρέπει το ρεπερτόριο του συγκροτήματος. Ο Danny Rigg έδωσε την ενέργεια που χρειαζόταν μέσα από το δυναμικό του παίξιμο στα τύμπανα ενώ ο Βενιαμίν της παρέας L.D. Morawski έδειχνε άνετος με τις μπασογραμμές του John Paul Jones. Ο Paul Bowe, ο lead κιθαρίστας και φυσικός αρχηγός του γκρουπ, έδινε το σύνθημα και το πρόσταγμα στους υπόλοιπους, ενώ ταυτόχρονα έδειχνε να το χαίρεται περισσότερο από τον καθένα.



Μετά από δύο και πλέον ώρες, το σχήμα από το Μάντσεστερ μας άφησε πραγματικά ηλεκτρισμένους, αφού εκτέλεσε με ακρίβεια και περίσσιο πάθος ολόκληρο το άλμπουμ του, αλλά και τις όμορφες διασκευές από καλλιτέχνες που θαυμάζουν.



Ελπίζω την επόμενη φορά που μας επισκεφθούν να έχουν μεγαλύτερη ακόμα ανταπόκριση μιας και παίζουν πολύ καλά ένα ιδίωμα που έχει γενικά απήχηση και από τη φύση του διασκεδάζει τον ακροατή. Από εκεί και πέρα, είναι ζήτημα του σε τι επενδύει το κοινό και αλλά και τα Μέσα που στηρίζουν τον κλασικό ήχο. Υπάρχουν βέβαια πάντα οι συγκεκριμένοι, παλιοί «σταρ» που μας επισκέπτονται ξανά και ξανά, αναμασώντας παλιές επιτυχίες με μαζί με αδιάφορους συνήθως μισθοφόρους, αλλά και συγκροτήματα χωρίς ρεπερτόριο, που απλά διασκευάζουν κλασικούς καλλιτέχνες, όχι πάντα πετυχημένα (πρόσφατα μάλιστα παρακολουθήσαμε ένα αποτυχημένο υβρίδιο των δύο περιπτώσεων). Όλα θεμιτά, απλά καλό θα ήταν να υπάρχει και μια κατάλληλη προτεραιοποίηση του ενδιαφέροντος, του χρόνου και των χρημάτων μας. Εκεί κρίνεται τελικά και ένα Μέσο, μέσα στον κυκεώνα της πληροφορίας.
SETLIST

I'm Not Gonna Beg
No Money Down
Tell Your Friends
Somebody Help Me
Keep Pushin' (Διασκευή Reo Speedwagon)
There's A Light
Any Other Day
Nobody's Fault But Mine (Διασκευή Led Zeppelin / πρώτη ηχογράφηση Blind Willie Johnson)
Reconsider
All Along The Watchtower (Διασκευή Jimi Hendrix / πρώτη ηχογράφηση Bob Dylan)
Come On Down
Bring It On Home (Διασκευή Led Zeppelin / πρώτη ηχογράφηση Sonny Boy Williamson II)
I Should Have Known It (Διασκευή Tom Petty)
The Stray
Reaction
Gotta Give It Up
Going Down (Διασκευή Freddie King / πρώτη ηχογράφηση Don Nix)

Encore:
Radar Love (Διασκευή Golden Earring)
Too Blind To See
Whole Lotta Love (Διασκευή Led Zeppelin / Βασισμένο στα "You Need Love" - Muddy Waters και "Who's Been Talkin" - Howlin' Wolf)

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com
  • SHARE
  • TWEET