Cult Of Luna, Sun Of Nothing, National Pornografik @ Fuzz, 10/01/09
15/01/2009 @ 03:58
Την ίδια ώρα που οι Septicflesh ανέβαιναν στη σκηνή του Gagarin205, έπειτα από μία αποχή πέντε ετών, οι Cult Of Luna έδιναν τη δική τους μάχη στο Fuzz Club, με την τελική ανταπόκριση να τους παρουσιάζει ως τους μεγάλους χαμένους της βραδιάς. Τα νούμερα όμως δεν έχουν πάντα σημασία. Το παιχνίδι κερδίζεται στις εντυπώσεις και χάριν αυτών, οι αγαπητοί Σουηδοί κέρδισαν κάθε έπαινο, ξεπερνώντας αρκετά παρεμφερή γκρουπ που είχαμε την τύχη να απολαύσουμε στο παρελθόν...
Το ξεκίνημα πάντως δεν έμελλε να έχει τον ίδιο αίσιο χαρακτήρα, καθώς η πρώτη μπάντα της βραδιάς, ονόματι National Pornografik, έδωσε μεν μια πραγματικά εξαίρετη εμφάνιση, αλλά δυστυχώς μπροστά στο μικρό κοινό των πενήντα ατόμων. Το παράδοξο της υπόθεσης είναι πως δεν μπορείς να κατηγορήσεις κανέναν γι’ αυτό. Η αρχική ανακοίνωση της συναυλίας περιλάμβανε μόνο τους Sun of Nothing από ελληνικά ονόματα, και με αυτό ακριβώς το σκεπτικό τυπώθηκε η αναγραφόμενη ώρα έναρξης στα εισιτήρια. Οι αφίσες που ακολούθησαν δεν έκαναν ιδιαίτερη διαφορά, οπότε το γκρουπ, μέσα στην ατυχία του, έκανε ό,τι μπορούσε για να δώσει τον καλύτερό του εαυτό, ωθώντας με τέτοιο τρόπο αρκετούς παρευρισκόμενους σε θερμά χειροκροτήματα και ποικίλες θετικές δηλώσεις. Όσον πάλι αφορά στο ύφος, να ξέρετε πως δε περιγράφεται εύκολα. Σκεφτείτε ένα κράμα με post, doom, jazz και rock χαρακτηριστικά ή, απλά περάστε μια βόλτα από το myspace τους για περαιτέρω εντυπώσεις.
Δεύτερο σε σειρά όνομα ήταν οι Sun Of Nothing, οι οποίοι μετά από αυτή την εμφάνιση, φάνηκαν να βρίσκονται σε φοβερή φόρμα. Προσωπικά, ίσως βάζω τη συγκεκριμένη εμφάνιση ένα σκαλί πιο ψηλά σε σχέση με τις παλαιότερες, επειδή (επιτέλους) τους είδαμε μακριά από τη βαβούρα του An Club, με καλό ήχο, κατάλληλο φωτισμό και γενικότερα αξιοπρεπείς συνθήκες. Όσον αφορά στα υπόλοιπα, όσοι τους έχουν παρακολουθήσει έστω και μία φορά, γνωρίζουν πολύ καλά τι ακριβώς χαρακτηρίζει αυτή την μπάντα. Η σκηνική παρουσία του τραγουδιστή παρέμενε παραφρονούσα καθόλη τη διάρκεια του set, ενώ ένα συνονθύλευμα κατεστραμμένου όγκου κι άναρθρων ουρλιαχτών κάλυπταν την ατμόσφαιρα. Αυτό θα πει ομορφιά!
Η ώρα είχε μόλις περάσει τις δέκα και μισή, όταν οι Cult Of Luna εμφανίστηκαν ενώπιον του τελικού αριθμού των 400 παρευρισκόμενων, που αποφάσισαν να τιμήσουν την συναυλία. Η έκβαση έδειχνε επιτέλους θετική, δίχως να ξέρουμε τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Μήπως διακρίνετε ένα ίχνος αμφιβολίας να πλανάται; Δεν έχετε άδικο, επειδή το εναρκτήριο “Following Betulas”, μαζί με το δυναμικό “Owlwood”, αποτέλεσαν το ξεκίνημα μιας εμπειρίας που σήμαινε πολύ περισσότερα από όσα μπορεί να περιγράφουμε!
Οι live εκτελέσεις ηχούσαν αρκετά καλύτερες σε σχέση με τον studio χαρακτήρα του γκρουπ, ξεπερνώντας τις ήδη υψηλές προσδοκίες μας, ενώ τεράστιο ρόλο έπαιξε η άψογη σκηνική παρουσία των μελών - ιδιαίτερα όσον αφορά στον τραγουδιστή, ο οποίος ωσάν αεικίνητος φορέας συναισθημάτων, έφτυνε οργή και πόνο στο μικρόφωνο, ενώ τα θέματα που λειτουργούσαν ως νοερό χαλί, σχημάτιζαν ένα τέλειο soundtrack αναμνήσεων. Αυτή την αίσθηση κατάφεραν να περάσουν στη μεγαλύτερη μερίδα του κοινού, παρόλο που ένα σημαντικό ποσοστό φάνηκε να μην έχει μεγάλη επαφή με το υλικό τους - κάτι που φυσικά δε κρύβει καμία αρνητική σημασία. Ίσα - ίσα, εάν δεν υπήρχαν οι λεγόμενοι «περαστικοί», όχι μόνο τους Cult Of Luna δε θα βλέπαμε, αλλά και δεκάδες άλλα σχήματα που μας έχουν επισκεφθεί ανά καιρούς...
Όσον αφορά στις επιλογές των κομματιών, το σχήμα τίμησε δεόντως τις τρεις τελευταίες κυκλοφορίες του, με τη μεγαλύτερη έμφαση να δίδεται στο “Eternal Kingdom”, το οποίο αποτελεί και την καλύτερη δουλειά που έχει βγάλει εδώ κι αρκετό καιρό. Από την άλλη όμως, η παντελής παράλειψη των δύο πρώτων δίσκων χτύπησε άσχημα σε αρκετούς παλιούς του φίλους, καθώς αποτελούν σημαντικότατα highlights στη καριέρα του. Κοινώς, δε περιμέναμε κάποια «επίσκεψη» στο sludge παρελθόν τους, αλλά για να είμαστε και λίγο ακριβοδίκαιοι, δε γίνεται να μην εκφράσουμε τα όποια παράπονα.
Προς πληρέστερη ενημέρωση, καλύτερα να κοιτάξετε το set list που ακολουθεί, μιας και θα προτιμούσα να αποφύγω τον σχολιασμό της κάθε μίας σύνθεσης. Περισσότερο μάλλον αξίζει να σταθούμε σε στιγμές που ξεχώρισαν, όπως το επιβλητικό “Eternal Kingdom”, αλλά και το αποστομωτικό “Ghost Trail”, η επαναλαμβανόμενη μελωδία του οποίου μας γέμισε με απορία, καθώς μετά το τέλος του τα μέλη αποχώρησαν σιωπηλά, δίχως να ακολουθήσει κάποιο encore. Την ίδια «τελετουργική» στάση κράτησαν καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας, κάτι που ίσως έπρεπε να υποθέσουμε, βάσει του ονόματός τους. Ακόμα κι αυτό το απροσδόκητο κλείσιμο όμως, δε συγκρίνεται με την εκτέλεση του “Dark City Dead Man”, η οποία πλέον φαντάζει περισσότερο σαν ένα flashback που δεν περιορίζεται σε έννοιες τόπου και χρόνου.
Οι μελωδίες που έπονται της ατμοσφαιρικής εισαγωγής μοιάζουν με τις πρώτες ψιχάλες μιας αναπάντεχης φθινοπωρινής βροχής. Το κλίμα είναι σχεδόν νοσταλγικό, όπως ο ζεστός αέρας που χτυπά το πρόσωπό σου, σημάδι πως το καλοκαίρι δεν σε έχει αφήσει ακόμα. Ξέρεις όμως πως το φιλόξενο αυτό αίσθημα δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αρχή μιας καταιγίδας. Σύντομα διαπιστώνεις πως δεν κάνεις λάθος. Η ψυχρολουσία του πρώτου ξεσπάσματος ακολουθεί κι ο χείμαρρος σε παρασέρνει. Θυμάσαι ξανά το τραγούδι, λεπτό προς λεπτό. Ο απόηχος της μελωδίας μένει σαν μνήμη που σε μουδιάζει. Βλέπεις τις αναμνήσεις ετών, σαν ένα κολλάζ παλιών φωτογραφιών, να περνούν μπροστά σου με ταχύτητα αστραπής. Κάποια πρόσωπα μένουν και σου μιλούν σε μια γλώσσα που μοιάζει νεκρή. Τρομαγμένος, σταματάς σε μία στιγμή στον χρόνο. Ακούς να μπαίνει το τελευταίο λυτρωτικό σημείο στις κιθάρες. Και τα πάντα γίνονται ξεκάθαρα. Νιώθεις εγκλωβισμένος στα σπλάχνα μιας πόλης τόσο σκοτεινής κι άψυχης, όσο τα όνειρα αυτών που την κατοικούν. Η μοναξιά πλέον μοιάζει σαν γνώριμος σύντροφος. Πριν προλάβεις όμως να αναρωτηθείς, το ξέσπασμα ηχεί ξανά στα αυτιά σου και σε προειδοποιεί. Το ταξίδι τελειώνει; Θυμήσου τους τελευταίους στίχους. Further down the steps get steeper. You haunt me in my dreams. I let go and fall deeper. This will be the end of me.
Set list:
Following Betulas / Owlwood / Dark City, Dead Man / Adrift / Osterbotten / Finland / Dim / Leave Me Here / Eternal Kingdom / Ghost Trail
Υ.Γ.: Συγνώμη για την ελαφρώς «ποιητική» διάθεση, αλλά μερικές εμπειρίες δεν αποτυπώνονται σε ξερές περιγραφές.
Το ξεκίνημα πάντως δεν έμελλε να έχει τον ίδιο αίσιο χαρακτήρα, καθώς η πρώτη μπάντα της βραδιάς, ονόματι National Pornografik, έδωσε μεν μια πραγματικά εξαίρετη εμφάνιση, αλλά δυστυχώς μπροστά στο μικρό κοινό των πενήντα ατόμων. Το παράδοξο της υπόθεσης είναι πως δεν μπορείς να κατηγορήσεις κανέναν γι’ αυτό. Η αρχική ανακοίνωση της συναυλίας περιλάμβανε μόνο τους Sun of Nothing από ελληνικά ονόματα, και με αυτό ακριβώς το σκεπτικό τυπώθηκε η αναγραφόμενη ώρα έναρξης στα εισιτήρια. Οι αφίσες που ακολούθησαν δεν έκαναν ιδιαίτερη διαφορά, οπότε το γκρουπ, μέσα στην ατυχία του, έκανε ό,τι μπορούσε για να δώσει τον καλύτερό του εαυτό, ωθώντας με τέτοιο τρόπο αρκετούς παρευρισκόμενους σε θερμά χειροκροτήματα και ποικίλες θετικές δηλώσεις. Όσον πάλι αφορά στο ύφος, να ξέρετε πως δε περιγράφεται εύκολα. Σκεφτείτε ένα κράμα με post, doom, jazz και rock χαρακτηριστικά ή, απλά περάστε μια βόλτα από το myspace τους για περαιτέρω εντυπώσεις.
Δεύτερο σε σειρά όνομα ήταν οι Sun Of Nothing, οι οποίοι μετά από αυτή την εμφάνιση, φάνηκαν να βρίσκονται σε φοβερή φόρμα. Προσωπικά, ίσως βάζω τη συγκεκριμένη εμφάνιση ένα σκαλί πιο ψηλά σε σχέση με τις παλαιότερες, επειδή (επιτέλους) τους είδαμε μακριά από τη βαβούρα του An Club, με καλό ήχο, κατάλληλο φωτισμό και γενικότερα αξιοπρεπείς συνθήκες. Όσον αφορά στα υπόλοιπα, όσοι τους έχουν παρακολουθήσει έστω και μία φορά, γνωρίζουν πολύ καλά τι ακριβώς χαρακτηρίζει αυτή την μπάντα. Η σκηνική παρουσία του τραγουδιστή παρέμενε παραφρονούσα καθόλη τη διάρκεια του set, ενώ ένα συνονθύλευμα κατεστραμμένου όγκου κι άναρθρων ουρλιαχτών κάλυπταν την ατμόσφαιρα. Αυτό θα πει ομορφιά!
Η ώρα είχε μόλις περάσει τις δέκα και μισή, όταν οι Cult Of Luna εμφανίστηκαν ενώπιον του τελικού αριθμού των 400 παρευρισκόμενων, που αποφάσισαν να τιμήσουν την συναυλία. Η έκβαση έδειχνε επιτέλους θετική, δίχως να ξέρουμε τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Μήπως διακρίνετε ένα ίχνος αμφιβολίας να πλανάται; Δεν έχετε άδικο, επειδή το εναρκτήριο “Following Betulas”, μαζί με το δυναμικό “Owlwood”, αποτέλεσαν το ξεκίνημα μιας εμπειρίας που σήμαινε πολύ περισσότερα από όσα μπορεί να περιγράφουμε!
Οι live εκτελέσεις ηχούσαν αρκετά καλύτερες σε σχέση με τον studio χαρακτήρα του γκρουπ, ξεπερνώντας τις ήδη υψηλές προσδοκίες μας, ενώ τεράστιο ρόλο έπαιξε η άψογη σκηνική παρουσία των μελών - ιδιαίτερα όσον αφορά στον τραγουδιστή, ο οποίος ωσάν αεικίνητος φορέας συναισθημάτων, έφτυνε οργή και πόνο στο μικρόφωνο, ενώ τα θέματα που λειτουργούσαν ως νοερό χαλί, σχημάτιζαν ένα τέλειο soundtrack αναμνήσεων. Αυτή την αίσθηση κατάφεραν να περάσουν στη μεγαλύτερη μερίδα του κοινού, παρόλο που ένα σημαντικό ποσοστό φάνηκε να μην έχει μεγάλη επαφή με το υλικό τους - κάτι που φυσικά δε κρύβει καμία αρνητική σημασία. Ίσα - ίσα, εάν δεν υπήρχαν οι λεγόμενοι «περαστικοί», όχι μόνο τους Cult Of Luna δε θα βλέπαμε, αλλά και δεκάδες άλλα σχήματα που μας έχουν επισκεφθεί ανά καιρούς...
Όσον αφορά στις επιλογές των κομματιών, το σχήμα τίμησε δεόντως τις τρεις τελευταίες κυκλοφορίες του, με τη μεγαλύτερη έμφαση να δίδεται στο “Eternal Kingdom”, το οποίο αποτελεί και την καλύτερη δουλειά που έχει βγάλει εδώ κι αρκετό καιρό. Από την άλλη όμως, η παντελής παράλειψη των δύο πρώτων δίσκων χτύπησε άσχημα σε αρκετούς παλιούς του φίλους, καθώς αποτελούν σημαντικότατα highlights στη καριέρα του. Κοινώς, δε περιμέναμε κάποια «επίσκεψη» στο sludge παρελθόν τους, αλλά για να είμαστε και λίγο ακριβοδίκαιοι, δε γίνεται να μην εκφράσουμε τα όποια παράπονα.
Προς πληρέστερη ενημέρωση, καλύτερα να κοιτάξετε το set list που ακολουθεί, μιας και θα προτιμούσα να αποφύγω τον σχολιασμό της κάθε μίας σύνθεσης. Περισσότερο μάλλον αξίζει να σταθούμε σε στιγμές που ξεχώρισαν, όπως το επιβλητικό “Eternal Kingdom”, αλλά και το αποστομωτικό “Ghost Trail”, η επαναλαμβανόμενη μελωδία του οποίου μας γέμισε με απορία, καθώς μετά το τέλος του τα μέλη αποχώρησαν σιωπηλά, δίχως να ακολουθήσει κάποιο encore. Την ίδια «τελετουργική» στάση κράτησαν καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας, κάτι που ίσως έπρεπε να υποθέσουμε, βάσει του ονόματός τους. Ακόμα κι αυτό το απροσδόκητο κλείσιμο όμως, δε συγκρίνεται με την εκτέλεση του “Dark City Dead Man”, η οποία πλέον φαντάζει περισσότερο σαν ένα flashback που δεν περιορίζεται σε έννοιες τόπου και χρόνου.
Οι μελωδίες που έπονται της ατμοσφαιρικής εισαγωγής μοιάζουν με τις πρώτες ψιχάλες μιας αναπάντεχης φθινοπωρινής βροχής. Το κλίμα είναι σχεδόν νοσταλγικό, όπως ο ζεστός αέρας που χτυπά το πρόσωπό σου, σημάδι πως το καλοκαίρι δεν σε έχει αφήσει ακόμα. Ξέρεις όμως πως το φιλόξενο αυτό αίσθημα δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αρχή μιας καταιγίδας. Σύντομα διαπιστώνεις πως δεν κάνεις λάθος. Η ψυχρολουσία του πρώτου ξεσπάσματος ακολουθεί κι ο χείμαρρος σε παρασέρνει. Θυμάσαι ξανά το τραγούδι, λεπτό προς λεπτό. Ο απόηχος της μελωδίας μένει σαν μνήμη που σε μουδιάζει. Βλέπεις τις αναμνήσεις ετών, σαν ένα κολλάζ παλιών φωτογραφιών, να περνούν μπροστά σου με ταχύτητα αστραπής. Κάποια πρόσωπα μένουν και σου μιλούν σε μια γλώσσα που μοιάζει νεκρή. Τρομαγμένος, σταματάς σε μία στιγμή στον χρόνο. Ακούς να μπαίνει το τελευταίο λυτρωτικό σημείο στις κιθάρες. Και τα πάντα γίνονται ξεκάθαρα. Νιώθεις εγκλωβισμένος στα σπλάχνα μιας πόλης τόσο σκοτεινής κι άψυχης, όσο τα όνειρα αυτών που την κατοικούν. Η μοναξιά πλέον μοιάζει σαν γνώριμος σύντροφος. Πριν προλάβεις όμως να αναρωτηθείς, το ξέσπασμα ηχεί ξανά στα αυτιά σου και σε προειδοποιεί. Το ταξίδι τελειώνει; Θυμήσου τους τελευταίους στίχους. Further down the steps get steeper. You haunt me in my dreams. I let go and fall deeper. This will be the end of me.
Set list:
Following Betulas / Owlwood / Dark City, Dead Man / Adrift / Osterbotten / Finland / Dim / Leave Me Here / Eternal Kingdom / Ghost Trail
Γιάννης Καγκελάρης
Υ.Γ.: Συγνώμη για την ελαφρώς «ποιητική» διάθεση, αλλά μερικές εμπειρίες δεν αποτυπώνονται σε ξερές περιγραφές.
ROCKING FEATURED
