2310 Festival: Judas Priest, Whitesnake, Firewind @ Καυταντζόγλειο Στάδιο (Θεσσαλονίκη), 06/07/11

Η είδηση ότι οι Judas Priest, για ορισμένους το μεγαλύτερο heavy metal συγκρότημα όλων των εποχών, θα περάσουν για πρώτη φορά από την πόλη της Θεσσαλονίκης είναι αρκετή για να δημιουργήσει τον απαραίτητο «θόρυβο» - αν και τέσσερα ονόματα δεν είναι αρκετά για να αποκαλέσει κανείς ένα γεγονός «festival», εκτός αν ζεις στην Ελλάδα και σε έχουν μάθει να είσαι ολιγαρκής. Φυσικά, κάθε μεγάλη συναυλία είναι καλοδεχούμενη και έτσι απο νωρίς ανηφορίσαμε προς το Καυταντζόγλειο Στάδιο.

Όχι αρκετά νωρίς όμως, αφού οι Θεσσαλονικείς Roxy Bitch είχαν ήδη αφήσει το stage, ενώ αρκετός κόσμος βρισκόταν ήδη στο χώρο. Έχοντας μια μακρά και τίμια στάση απέναντι στο glam / hard rock και με αρκετές εμφανίσεις στο ενεργητικό τους αποτέλεσαν την ευχάριστη έναρξη της βραδιάς, αλλά δυστυχώς δεν καταφέραμε να τους παρακολουθήσουμε. Σίγουρα θα έχουμε την ευκαιρία σε ένα από τα επόμενα live του είδους, αφού το συγκεκριμένο συγκρότημα ήταν ανέκαθεν δραστήριο.

Η προδοσία που δέχτηκα από την ταλαιπωρημένη μου φωτογραφική μηχανή με έκανε να μην έχω την πιο ευχάριστη διάθεση κατά την έναρξη του set των Firewind, αλλά σύντομα το μυαλό μου επανήλθε στη θέση του με τη θέα του Gus G, του πιο τιμημένου rock τέκνου της πόλης μας, on stage. Χωρίς άγχος. φυσικά, με την απέραντη εμπειρία του και με τη χαλαρότητα που νιώθει με το προσωπικό του συγκρότημα, ο Κώστας Καραμητρούδης έκανε αυτό που γνωρίζει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο και από οποιονδήποτε άλλο. Αφοσιωμένος στην κιθάρα του, δεν έδειχνε να τον απασχολεί ο κακός ήχος, κατάρα των συγκροτημάτων που ανοίγουν μεγάλες βραδιές.

Στο πλευρό του και πάλι ο Μάριος Ηλιόπουλος (Nightrage, πρώην Exhumation), να καλύπτει τη θέση του μπασίστα, και μαζί με τον Μπάμπη "Bob" Κατσιώνη να καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της σκηνικής παρουσίας του συγκροτήματος. Γνωστή και φανερή η αγάπη του ελληνικού κοινού για τους Firewind, ιδιαίτερα μετά τις αλλεπάλληλες επιτυχίες τους Gus G, και έτσι οι πρώτες εκδηλώσεις ενθουσιασμού ήταν γεγονός. Δυστυχώς δε μπορώ να πω ότι συμμεριζόμουν τα συναισθήματα αυτά, αφού η φωνή του "Apollo" ακόμα δεν καταφέρνει να με πείσει στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Χωρίς να θέλω να δείξω ασέβεια στη δεκαετή πορεία του, θα προτιμούσα να παρακολουθώ τον Gus να σολάρει μόνος του.


Σ' αυτό το σημείο, λοιπόν, ο κόσμος είχε πυκνώσει και η κύρια μάζα του είχε μαζευτεί μπροστά στη σκηνή για να απολαύσει τους Whitesnake. Η ποικιλία των ηλικιών, των στυλ και η μαζική παρουσία του γυναικείου φύλου που επικρατούσαν στην αρένα προέδιδαν τη νοσταλγική ατμόσφαιρα και τη γενική αποδοχή στις τάξεις του κοινού. Όταν κατά τις 20:00 ο David Coverdale και η μπάντα του πάτησαν στη σκηνή, οι όποιες αμφιβολίες πήγαν στην άκρη και έμειναν εκεί μέχρι το τέλος.

Και αυτό επειδή όταν κανείς έχει παρακολουθήσει -έστω και επιδερμικά- τα τελευταία χρόνια του συγκροτήματος, αντιλαμβάνεται πως αυτό δεν έχει πολλά κοινά με τους superstars του '80, οπότε ρίχνει τις απαιτήσεις του. Να που όμως η πεσιμιστική αυτή διάθεση έκανε φτερά, με τους Βρετανούς να μας στέλνουν στο παρελθόν για 80 περίπου λεπτά.

Δυνατό μπάσιμο με το πρόσφατο "Best Years" και στη συνέχεια τονωτικές ενέσεις με τα κλασικά "Give Me All Your Love", "Love Ain't No Stranger" και "Is This Love". Ο Coverdale αποδείχτηκε εντυπωσιακά άνετος στα φωνητικά, αγέρωχος και αγέραστος (να 'ναι καλά οι πλαστικές), ξεσήκωνε, σαν άλλοτε, τα πλήθη. Το ολοκαίνουργιο "Forevermore" από τον ομώνυμο δίσκο ακούστηκε ακόμα καλύτερο ζωντανά, κερδίζοντας έτσι το έντονο χειροκρότημα.

Ίσως η εμφάνιση να ήταν λίγο πιο συμπαγής αν δεν υπήρχαν τα solo από κιθάρες και τύμπανα, αφού πάει καιρός από τότε που τον David πλαισίωναν ονόματα βεληνεκούς. Αξιοσημείωτο είναι πάντως το γεγονός ότι ο Brian Tichy (τύμπανα) πραγματοποίησε το δικό του σόλο χωρίς μπαγκέτες, παρά μόνο με τα χέρια του.

Και πάνω που πήγε να γίνει «κοιλιά», συνεχόμενες, και πάλι, επιτυχίες πήραν τη σκυτάλη και έκλεισαν εκρηκτικά το set με καπνογόνα, κόσμο σε υπερδιέγερση και ένα αίσθημα ικανοποίησης. Αυτό που έμεινε έντονα από αυτή την επίσκεψη ήταν ότι οι Whitesnake έχουν ακόμα λίγη από τη φλόγα του παρελθόντος και κάνουν ό,τι μπορούν για να την κρατήσουν αναμμένη πάνω στη σκηνή.

Setlist:
Best Years / Give Me All Your Love / Love Ain't No Stranger / Is This Love / Steal Your Heart Away / Forevermore / Doug Aldrich & Reb Beach solo / Love Will Set You Free / Brian Tichy solo / Slide It In / Fool For Your Loving / Here I Go Again / Still Of The Night / Soldier Of Fortune (a cappella)

«White bolts of lightning, came out of nowhere, blinded the darkness, created the storm».

Θα μπορούσα να σταματήσω εδώ το κείμενο για τους Judas Priest. Οι παραπάνω στίχοι περιγράφουν ακριβώς αυτό που έγινε μόλις έπεσε η κουρτίνα που έγραφε «Epitaph». Τι κι αν έλειπε ο K.K. Downing και τον αντικαθιστούσε ο άσημος Richie Faulkner, τι κι αν ο Halford έχει χάσει λίγη από την απόδοσή του... με τέτοια δύναμη και ζωντάνια δε θα μπορούσε κανείς να εκφράσει παράπονο για την εμφάνιση αυτή. Οι Judas Priest ήταν ένα σύνολο αστείρευτης ενέργειας, που καθ' όλη τη διάρκεια έδινε γνήσιο heavy metal στις έξι περίπου χιλιάδες κόσμου που είχαν μαζευτεί στο Καυταντζόγλειο.



Επισκιάζοντας φωτιές, εφέ, video walls, κυριολεκτικά τα πάντα, ο Metal God έπαιζε χωρίς αντίπαλο όπως τότε, το 2004 στην Αθήνα, κατά την επανένωση. Απόλυτος κυρίαρχος, με την κλασική του ένδυση και την ανατριχιαστική φωνή που υπενθύμιζε το μέγεθος του, χάρισε στιγμές που δύσκολα θα περίμενε να ζήσει η Θεσσαλονίκη. Πρόκειται για το συγκρότημα που οφείλουν να 'χουν δει όλοι οι φίλοι του «σκληρού» ήχου. Αυτό που από το πρώτο δευτερόλεπτο σου δίνει τα μυαλά στο χέρι και συνεχίζει να σε χτυπά με κοτρόνες φτιαγμένες σε ενισχυτές κιθάρας.



Και αφού αναφέρθηκε η κιθάρα, πρέπει να τονιστεί ότι οι αρχικές ενστάσεις για τη λύση ανάγκης που άκουσε στο όνομα Richie Faulkner εξαφανίστηκαν γρήγορα, αφού ο ίδιος έμοιαζε σα να είναι με τους Priest χρόνια. Άνετος και χωρίς δείγμα ανασφάλειας ή άγχους, φάνηκε ζυμωμένος με τους υπόλοιπους στη σκηνή.

Τα κομμάτια που ακούστηκαν κάλυψαν το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας τους, με σχεδόν όλες τις μεγάλες επιτυχίες μέσα σ' αυτά. "Metal Gods", "Night Crawler" και "Victim Of Changes" είναι μόνο λίγες από αυτές που ακούστηκαν στον κορμό του set τους. Σίγουρο είναι πως δεν πέρασε ούτε λεπτό που να ήταν αδιάφορο ή κουραστικό. Παρακολουθήσαμε ένα γεμάτο σύνολο, που κρατούσε τους πάντες σε εγρήγορση, χωρίς βεβιασμένες κινήσεις ή εξωφρενικό stage show. Το metal όπως πρέπει να είναι.

Το μπροστινό μέρος της αρένας έδειχνε μονίμως τον ενθουσιασμό του με κραυγές, mosh-pit και όλες τις σχετικές αντιδράσεις που πυροδοτούσαν τον κλίμα, με τον Glenn Tipton να δείχνει να το διασκεδάζει. Κάπως έτσι εορταστική ήταν η γενικότερη ατμόσφαιρα και ιδιαίτερα στο δεύτερο μισό της συναυλίας, όπου συνθέσεις όπως τα "Breaking The Law", "Painkiller", "Electric Eye" και "Living After Midnight" κατέκλυσαν το στάδιο, κατέρριψαν μύθους περί απόδοσης ελέω ηλικίας και φύτεψαν τη συναυλία βαθιά στη μνήμη όλων των παρευρισκομένων.

Ας ελπίσουμε ότι όλη αυτή η δυναμικότητα δεν προήλθε από το γεγονός ότι βρίσκονται στην τελευταία τους -όπως έχουν δηλώσει- περιοδεία, αλλά επειδή αρχίζουν να το μετανιώνουν, σκεπτόμενοι τη συνέχιση της ανόδου του Ιούδα.

Setlist:

Battle Hymn / Rapid Fire
Metal Gods
Heading Out To The Highway
Judas Rising
Starbreaker
Victim Of Changes
Never Satisfied
Diamonds And Rust
Prophecy
Nightcrawler
Turbo Lover
Beyond The Realms Of Death
Sentinel
Blood Red Skies
The Green Manalishi
Breaking The Law
Painkiller
Hellion / Electric Eye
Hell Bent For Leather
You 've Got Another Thing Comin'
Living After Midnight