Συνέντευξη: Seether

Ο τραγουδιστής και κιθαρίστας των Seether, Shaun Morgan, μίλησε στο Rocking.gr για το καινούριο τους άλμπουμ, "Finding Beauty In Negative Spaces", για τον απόηχο της σχέσης του με την Amy Lee των Evanescence, την απέχθειά του προς το emo, τις αναμνήσεις του από το Λυκαβηττό και για κάποιες πολύ ιδιαιτέρες σκέψεις για τη μουσική. Ύστερα από παράκληση του μάνατζμεντ και σεβόμενοι τη βούληση του ίδιου του καλλιτέχνη, δεν αναφερθήκαμε καθόλου στον πρόσφατο θάνατο του αδερφού του. Επιτρέψτε μας, εκ των υστέρων, να υποβάλλουμε, έστω διαδικτυακά, τα συλλυπητήριά μας. Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει τον τελευταίο (πολύ) καιρό, ο Shaun Morgan ήταν ευχάριστος, συνεργάσιμος και πολύ ενδιαφέρων.

Μετά από φιλικές χαιρετούρες και μια αποτυχημένη προσπάθεια να προφέρω σωστά το πραγματικό του όνομα (Welgemoed), ειπώθηκαν τα ακόλουθα...

Το νέο σας άλμπουμ σημειώνει ήδη μεγάλη εμπορική επιτυχία. Πώς αντιδρά το κοινό σας στα καινούρια κομμάτια, στις συναυλίες, και πώς αισθάνεστε εσείς παίζοντας ζωντανά αυτά τα καινούρια κομμάτια;
Οι αντιδράσεις του κόσμου στο καινούριο υλικό είναι καταπληκτικές. Ειδικά το single, το "Fake It", έχει γίνει ένα νέο must των συναυλιών μας. Το να παίζουμε τα καινούρια κομμάτια σε συναυλίες μας κάνει να αισθανόμαστε υπέροχα, μας επιτρέπουν να αναζωογονήσουμε τις εμφανίσεις μας. Παλιότερα, κάθε μας συναυλία διαρκούσε περίπου μιάμιση ώρα και το υλικό ήταν περιορισμένο, οπότε αναγκαζόμασταν να παίξουμε κομμάτια που δεν τα απολαμβάναμε τόσο πολύ. Το νέο άλμπουμ έχει προσθέσει γύρω στη μισή ώρα στις εμφανίσεις μας και, φυσικά, μας έχει δώσει τη δυνατότητα να εμπλουτίσουμε τις επιλογές μας. Το να παίζεις νέα κομμάτια είναι τόσο απολαυστικό για μας, όσο οτιδήποτε ωραίο γίνεται για πρώτη φορά.

Μπορείς να συγκρίνεις το νέο άλμπουμ με τις παλιότερες κυκλοφορίες σας;
Πιστεύω πως αυτό το άλμπουμ έχει μεγαλύτερη ποικιλία και είναι πιο πειραματικό από τις προηγούμενες δουλειές μας. Έγινε με περισσότερη φροντίδα και ηχεί καλύτερα από τα προηγούμενα άλμπουμ. Ο παραγωγός ήταν μακράν ο καλύτερος από όλους τους άλλους με τους οποίους έχουμε συνεργαστεί. Είναι το μόνο άλμπουμ που έχουμε κάνει ως τώρα, από το οποίο μου αρέσει κάθε κομμάτι. Παλιότερα, υπήρχε πάντα κάποιο τραγούδι γραμμένο από κάποιον άλλο, που ίσως δεν μου άρεσε τόσο. Έγραφε για παράδειγμα ο κιθαρίστας ένα κομμάτι και έπρεπε να το βάλουμε για να είναι ευχαριστημένος (σ.σ.: οι Seether δεν έχουν πια δεύτερο κιθαρίστα). Δεν είχε σημασία ποιό κομμάτι είναι καλύτερο, το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να μπει το δικό του κομμάτι στο άλμπουμ. Χαίρομαι που στο νέο άλμπουμ δεν υπάρχουν στιγμές που εγώ προσωπικά θα ήθελα να πατήσω forward.

Τί είναι αυτό που σε κάνει να γράφεις μουσική; To έναυσμα της έμπνευσής σου έχει εξελιχθεί με τον καιρό ή παραμένει το ίδιο;
Είναι πάντα η απογοητεύσεις μου και κάθε αρνητικό μου συναίσθημα, που δίνουν τη σπίθα της δημιουργικότητας για να γράψω και να βρω την προσωπική μου κάθαρση από όλα αυτά τα συναισθήματα. Το απόκρυφο έναυσμα για την έμπνευση αλλάζει, καθώς τα χρόνια περνούν και διαφορετικοί άνθρωποι επηρεάζουν τη ζωή σου, διαφορετικές καταστάσεις, διαφορετικές σκέψεις για την κοινωνία. Γράφω με βάση τον τρόπο που βλέπω την pop κουλτούρα ή το γεγονός πως βλέπω την κουλτούρα των νέων να τους κατασπαράζει και μετά να ξαναφτύνει τα κομμάτια τους. Οτιδήποτε μου προκαλεί κάποιο έντονο συναίσθημα, εκτός από τη χαρά, με κάνει να γράφω. Συνήθως είναι απλά η θλίψη μου, η μελαγχολία μου και η πικρία μου, που έρχονται στην επιφάνεια. Η έμπνευση μου έρχεται συνήθως τη στιγμή που είμαι λυπημένος.

Δεν πιστεύεις πως το "Fake It" είναι κεφάτο τραγούδι;
Επιφανειακά, είναι όντως ένα τραγούδι που σε κάνει να αισθάνεσαι καλά. Στιχουργικά όμως, δεν είναι καθόλου. Υπάρχει ένα οξύμωρο σχήμα. Η μουσική είναι κατά κάποιο τρόπο «shake-your-heaps», είναι λίγο jazzy, σε ξυπνάει (χτυπάει τα δάχτυλά του). Όντως, αισθάνεσαι καλά ακούγοντας το beat και θες να χαμογελάσεις. Οι στίχοι όμως σου κόβουν το χαμόγελο. Όταν έγραφα τη μουσική, είχα στο νου μου μια μορφή ειρωνείας προς τον εαυτό μου, αλλά και προς την όλη διαδικασία. Όμως, όταν άρχισα να γράφω τους στίχους, μου βγήκαν σοβαροί και συνειδητοποίησα ότι έχω κάτι να πω. Συνήθως ξεκινάω από τη γραφή της τη μουσικής και ερευνώ την αίσθηση που γεννά, για να βρω τους κατάλληλους στίχους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, ήθελα να συνδυάσω δύο αντίθετες τάσεις και να τις κάνω να λειτουργήσουν σωστά μαζί.

Τί έχει αλλάξει στον τρόπο που τραγουδάς, στο νέο άλμπουμ;
Δεν είμαι σίγουρος. Θα έλεγα πως είναι ο ίδιος τρόπος που τραγουδούσα πάντα. Ίσως συγκεντρώνομαι περισσότερο στη μελωδία και προσπαθώ να την κάνω όσο πιο ενδιαφέρουσα μπορώ. Πολλοί τραγουδιστές δε συνειδητοποιούν τη σημασία που έχει η μελωδικότητα για ένα κομμάτι. Η μελωδία της φωνής ξεχωρίζει συνήθως περισσότερο από τη μελωδία της κιθάρας. Για μένα είναι σημαντικό να έχω καλές μελωδίες, όμορφους σκοπούς, που θα θες να σιγομουρμουρίσεις, καθώς τους ακούς, και που θα τους θυμάσαι.

Πόσο διαφορετική θα ήταν η μουσική σου, αν δεν ήσουν μέλος μιας μπάντας, όπως οι Seether;
Μάλλον ο ήχος θα ήταν πιο ακουστικός. Πιο κοντά στο folk. Θα ήταν λιγότερο βαρύς από ότι τώρα. Το να είσαι σε μπάντα σε βάζει να συγκεντρώνεσαι στην ένταση και έχεις γύρω σου όλα τα στοιχεία που κάνουν τον ήχο βαρύτερο. Βέβαια, πάντα ήθελα να παίζω τέτοια μουσική και δεν είμαι σίγουρος αν μόνος μου θα έκανα όντως κάτι διαφορετικό. Και στην παρούσα φάση, δηλαδή, εγώ γράφω όλη τη μουσική. Αλλά εδώ και λίγο καιρό, αρχίζει να με ενδιαφέρει η γοητεία που εκπέμπουν οι ακουστικοί συνθέτες. Ο ήχος είναι κατά κάποιο τρόπο αγνός και ευάλωτος. Πιθανόν να εξερευνήσω τέτοια μονοπάτια κάποια στιγμή μέσα στα επόμενα δύο χρόνια, κάνοντας κάτι τελείως διαφορετικό από τους Seether.



Έχεις στο μυαλό σου κάτι που πλησιάζει την παραδοσιακή folk κατεύθυνση που ακολούθησε ο Tom Morello στον δικό του σόλο δίσκο;
Όχι. Ούτως ή άλλως, ο Tom Morello είναι πιο πολιτικοποιημένος από εμένα. Είναι σίγουρα ένας φοβερός τύπος. Εγώ όμως δεν έχω στο μυαλό μου κάτι το τόσο παραδοσιακά folk, όσο το δικό του άλμπουμ. Σκέφτομαι κάτι folk, αλλά λίγο πιο ηλεκτρονικό, ίσως με στοιχεία από τον ήχο των Portishead. Κάτι πραγματικά ήρεμο, αλλά ταυτόχρονα και πραγματικά καταθλιπτικό. (γελάει)

Πιστεύεις πως η πολιτική έχει τη θέση της στη μουσική;
Πιστεύω πως, αδιαμφισβήτητα, η πολιτική έχει τη θέση της στη μουσική. Και σίγουρα, σήμερα, εκφράζω τη γνώμη μου σχετικά με την πολιτική, πιο πολύ από οποιαδήποτε άλλη στιγμή. Μια από τις πρώιμες μορφές του "Fake It" που δούλεψα είχε καθαρά πολιτικό περιεχόμενο. Ήταν μια επίθεση στη σημερινή διακυβέρνηση και στο σημερινό σύστημα. Όμως το αποτέλεσμα δε με ικανοποίησε, δε λειτουργούσε όπως ήθελα. Η τελική μορφή του κομματιού έχει ένα προφανές πολιτικό μήνυμα, αλλά το εκφράζει με πιο έμμεσο τρόπο. Αν ποτέ ξεκινούσα να ασχολούμαι με κάποια μπάντα σα side project, σίγουρα θα είχε επιρροές από το παίξιμο και τα πιστεύω των Refused. Είναι κρίμα που αυτή η μπάντα δεν υπάρχει πια. Δυστυχώς, κατά κάποιο τρόπο, εκείνοι ξεκίνησαν όλη αυτή τη μόδα των emo / screamo. Όμως, αυτό που «χάθηκε στη μετάφραση» ήταν ότι εκείνοι ήταν πραγματικά πολιτικοποιημένοι. Ήταν αναρχικοί, ήταν αριστεροί και είχαν κάτι να πουν. Η σημερινή emo, που αντιγράφει και προσπαθεί να αναπαράγει τον ήχο των Refused, είναι ένα μάτσο κλαψιάρηδες βλάκες, που απλά φοράνε κοριτσίστικα τζιν και eye-liner.

Μου γεννιέται η υποψία πως δεν τους συμπαθείς!
(Γελώντας) Όχι δεν είμαι φαν του emo. Υποθέτω πως έχει κι αυτό τη θέση του στη μουσική σκηνή. Απλά δεν καταλαβαίνω γιατί είναι τόσο δημοφιλές, εφόσον όλοι ακούγονται τελείως ίδιοι και παρά ταύτα, όλοι τους δέχονται τόσο μεγάλη υποστήριξη. Προσωπικά δε βλέπω τη διαφορά ανάμεσα σε όλους αυτούς τους κλαψιάρηδες που ντύθηκαν γκοθάδες.

Ποιά είναι η γνώμη σου για το μουσικό όρο «post-grunge»; Υπάρχει πραγματικά μια «post-grunge» σκηνή και, αν ναι, πιστεύεις ότι ανήκετε σε αυτή;
Ο όρος στην πραγματικότητα γεννήθηκε τη μέρα που πέθανε ο Kurt Cobain. Αλλά, στ' αλήθεια, πιστεύω πως είναι θέμα άποψης. Aν ακούσεις τους παλιούς δίσκους των Beatles ή το "Sgt. Pepper" για παράδειγμα, είναι εμφανές, κατά τη γνώμη μου, πως οι Beatles ξεκίνησαν αυτό που μια μέρα θα γινόταν το grunge. Αν ακούσεις τον τρόπο που παίζουν και τραγουδούν, το πάθος που βγαίνει από τον τρόπο που φωνάζουν, έχει κάτι το «grungy». Ίσως μπορώ να βρω καταλληλότερο παράδειγμα, αλλά θα το βρω άλλη μέρα. Πάντως, ήταν παραμορφωμένες κιθάρες, δυνατά drums, κραυγές στα φωνητικά, και το έκαναν οι Beatles τη δεκαετία του '60! Προφανώς βρήκε την τελική του μορφή και πήρε το όνομά του τη δεκαετία του '90 και, βέβαια, οι Pixies, στην ουσία, το έκαναν πριν τους Nirvana. Επίσης, και οι Soundgarden έδρασαν πριν τους Nirvana, αλλά πολλοί στην Αμερική είπαν ότι δεν ήταν grunge και αποκάλεσαν τη μουσική τους «sluge-metal» ή απλά «metal», ή έβαλαν κάποια άλλη διαολεμένη ταμπέλα, γιατί πρέπει να έχουμε πολλά ονόματα για όλα. Εμείς νομίζω πως ανήκουμε απλά στην κατηγορία του rock. Πιστεύω πως οι μόνες πραγματικές grunge μπάντες κατάγονται από το Seattle, οι άλλοι παίζουν απλά rock. Αν δεν είσαι από το Seattle, δε μπορείς να φέρεις τον τίτλο grunge, γιατί αυτό περιγράφει τη μουσική, όσο και τα άτομα και ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Πολλοί υποστηρίζουν πως υπάρχει κάτι που λέγεται «post-grunge», για μένα, ό,τι δεν έρχεται από το Seattle, δε μπορεί να ανήκει σε κίνημα που να έχει τη λέξη «grunge».

Παρατηρώ πως, συχνά, δε μπορείς να κρύψεις το θαυμασμό σου για τους Nirvana.
Στην πραγματικότητα δεν είμαι πια τόσο μεγάλος οπαδός τους, όσο όταν ήμουν παιδί. Είναι μια πολύ καλή μπάντα, αλλά, τώρα πια, προτιμώ τους Alice In Chains. Τα πράγματα εξελίσσονται και οι άνθρωποι αλλάζουν «φάσεις». Από τότε που ήρθα στην Αμερική, οι Alice In Chains έχουν γίνει μια από τις αγαπημένες μου μπάντες.

Άκουσα επίσης ότι είσαι οπαδός των Pantera.
Ναι. Όταν μου πεις τη λέξη «metal», οι Pantera είναι το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό. Είμαστε όλοι, στους Seether, λάτρες του heavy ήχου. Για μένα, αυτός ο ήχος είναι πραγματικά ειλικρινής. Οι Pantera ήταν μια σκληροτράχηλη μπάντα και σίγουρα τους εκτιμώ για αυτό που ήταν.

Ακούω επιρροές από τον metal ήχο σε διάφορα κομμάτια, όπως το "Don't Believe" για παράδειγμα. Κάνω λάθος;
Έχεις δίκιο. Υπάρχουν γενικά τέτοιες επιρροές. Το συγκεκριμένο κομμάτι, μάλλον το εμπνευστήκαμε από τον ήχο των Sevendust.



Ποιά είναι η σχέση σου με την καθεμιά από τις ηπείρους, και συγκεκριμένα την Αφρική, την Ευρώπη, την Αμερική, την Ασία και την Αυστραλία;
Έχω από ένα παιδί, σε δύο από αυτές (γελάει)! Έχω ένα παιδί στην αμερικανική ήπειρο και άλλο ένα στην αφρικανική ήπειρο. Μένει να κάνω και από ένα στις άλλες τρείς και τότε θα έχω ολοκληρώσει το έργο μου (ξεραίνεται στα γέλια). Στην Αφρική είναι η πατρίδα μου, οπότε την αγαπώ, γιατί εκεί είναι το πραγματικό σπίτι μου (σ.σ.: γεννήθηκε, μεγάλωσε και ξεκίνησε την καριέρα του στη Νότιο Αφρική). Την Αμερική την αγαπώ για τις ευκαιρίες που μου έχει δώσει και για όσα έχω καταφέρει σ' αυτό τον τόπο. Την Ευρώπη την αγαπώ για την ιστορία της, την κουλτούρα της και τον κόσμο της. Δεν έχω πάει ποτέ στην Ασία, οπότε το συναίσθημα που μου προκαλεί είναι μια μορφή γοητείας. Η Αυστραλία μοιάζει πολύ στην Νότιο Αφρική και αισθάνομαι πολύ άνετα όταν είμαι εκεί, γιατί μου θυμίζει το σπίτι μου.

Από ότι φαίνεται δεν έχεις παιδιά στη Ελλάδα, αλλά παρά ταύτα, πες μου αν σου έχει μείνει κάποια ανάμνηση από τη συναυλία σας εδώ.
(Γελάει) Ναι, κάποια στιγμή θα πρέπει να αλλάξει κι αυτό! Αστειεύομαι, βέβαια, δεν έχω αρκετά χρήματα για τόσα παιδιά. Πάντως ήταν φοβερή συναυλία. Κρατάω στη μνήμη μου το γεγονός ότι έβλεπα παιδιά να σκαρφαλώνουν στα βράχια (σ.σ.: στο Λυκαβηττό), σχεδόν ρισκάροντας τη ζωή τους, απλά και μόνο για να δουν το σόου. Ήταν απίστευτο! Έβαζαν τον εαυτό τους σε τέτοιο κίνδυνο, μόνο και μόνο για να δουν μία rock συναυλία, και ήταν όλοι τόσο θερμοί οπαδοί και τόσο χαρούμενοι που ήταν εκεί, που με έκαναν να ευχαριστιέμαι πραγματικά να παίζω για κείνους. Ζούσαν την εμπειρία και περνούσαν καλά. Δεν είχαν αυτή την απάθεια που συναντάμε σε άλλες χώρες, όπου ο κόσμος αντιμετωπίζει τις rock μπάντες με αδιαφορία, απλά και μόνο γιατί την επόμενη μέρα θα παίζει μια άλλη rock μπάντα. Στην Αθήνα, ήταν μια από τις λίγες φορές που είχαμε αντιμετώπιση, ανάλογη με αυτή των Evanescence. Ήταν πραγματικά πολύ ευχάριστο.

Ποιά είναι η γνώμη σου σχετικά με το γεγονός ότι πολλοί «κατεβάζουν» παράνομα μουσική από το internet;
Αυτό είναι κλοπή. Κλέβουν την βιομηχανία της μουσικής. Οι νέοι όμως δεν καταλαβαίνουν το εξής, η αγορά ενός άλμπουμ δεν τρέφει μόνο τις μπάντες και το μάνατζμεντ. Αυτά τα χρήματα, χρησιμεύουν στο να προχωράει το όλο πράγμα. Λένε «δε θα πληρώσω δέκα δολάρια για το άλμπουμ, γιατί η μπάντα δε χρειάζεται τα λεφτά μου! Δε θέλω να τους δώσω το χαρτζιλίκι μου». Ξέρεις, αν δεν υπάρχουν κέρδη από τη μουσική, τότε ποιός θα χρηματοδοτήσει ένα καινούριο άλμπουμ και πώς θα πληρώσει η μπάντα για να φάει; Δεν καταλαβαίνω γιατί ο κόσμος θεωρεί την κλοπή μουσικής cool και λέει «ΟΚ». Αν είσαι ζωγράφος και έρθω στο σπίτι σου και κλέψω όλους σου τους πίνακες, χωρίς να σου δώσω τίποτα, και, χωρίς να σέβομαι την προσπάθειά σου, πάω και χέσω πάνω τους, πώς θα αισθανόσουν εσύ; Τα παιδιά αυτά δεν το καταλαβαίνουν, γιατί δε σέβονται τίποτα. Δεν καταλαβαίνουν πως είναι ένα επάγγελμα. Κάνω ένα ευχάριστο επάγγελμα, παίζω μουσική κάθε μέρα, γυρνάω τον κόσμο, αλλά σίγουρα είναι μια δουλειά και για τη δουλειά μας όλοι θέλουμε να πληρωνόμαστε. Το να κλέβεις μουσική δε βλάπτει μόνο τις εταιρίες -κάτι που προσωπικά δε με πειράζει τόσο- αλλά και τις μπάντες και κυρίως τα πολυμελή crew. Αν συνεχιστεί να χάνεται η χρηματική αμοιβή για τη μουσική, απλά η μουσική θα εξαφανιστεί. Οι μπάντες δε θα ξεκινούν περιοδείες, γιατί δε θα μπορούν να τις χρηματοδοτήσουν, και το όλο κτίσμα θα καταρρεύσει. Τα παιδιά δεν το καταλαβαίνουν αυτό.

Δε διαφωνώ με αυτό που λες...
Ωραία!

...Aλλά επίτρεψέ μου να σου θυμίζω πως τα παιδιά που είχαν σκαρφαλώσει σ' εκείνο το βράχο στην Αθήνα, έβλεπαν τη συναυλία σου δωρεάν.
Ναι, αλλά τουλάχιστον, πήραν κάποιο ρίσκο. Για αυτό λέω ότι το εκτίμησα. Υπήρχε κίνδυνος να πέσουν και να σπάσουν και κανένα χέρι. Άκουσα μια φήμη ότι κάποιος είχε σκοτωθεί πέφτοντας από εκεί, σε κάποια άλλη συναυλία. Τέλος πάντων, έκαναν μία κάποια προσπάθεια, παρά το γεγονός ότι δεν πλήρωσαν εισιτήριο. Στις συναυλίες που γίνονται σε εξωτερικούς χώρους δε μπορείς να ελέγξεις το ποιός βλέπει ή ποιός ακούει. Δε με ενοχλεί όταν ο κόσμος κάνει μια τέτοια προσπάθεια, όπως να σκαρφαλώσει ένα λόφο, και φτάνει στην κορυφή λέγοντας «αυτό που θα δούμε θα είναι καταπληκτικό». Μπορεί εγώ να μην πληρώθηκα για αυτό, αλλά εκείνοι διέτρεξαν μεγάλο κίνδυνο για να δουν τη συναυλία. Αν είναι να κάνεις όλη αυτή την προσπάθεια... Ουάου! ΟΚ! Δες τη συναυλία δωρεάν! Αλλά τα παιδιά στα σπίτια τους, μπροστά στον υπολογιστή τους, δεν καταβάλλουν καμία προσπάθεια. Καμιά φορά έρχονται και μου ζητάνε να υπογράψω μια αντιγραμμένη κόπια του cd μου και μου λένε «ναι, man, το κατέβασα από το Limewire». Αν είναι δυνατόν! Με ποιά λογική έρχεται κάποιος να του υπογράψω αυτό που μου έκλεψε μέσω internet, ρε γαμώτο; Δε γίνεται να κάνω κάτι τέτοιο. Μια φορά έδωσα σε έναν 10 δολάρια και του είπα να πάει να πάρει ένα κανονικό cd, απ' αυτά που πωλούνταν στο συναυλιακό χώρο.

Ή αλλιώς θα μπορούσες κι εσύ να υπογράψεις με όνομα που να μην είναι δικό σου.
Ακριβώς. Θα υπογράψω «shithead» την επόμενη φορά (γελάει).

Ας αλλάξουμε θέμα. Οι οπαδοί της rock είναι ηδονοβλεψίες και μερικές ερωτικές ιστορίες έχουν, πραγματικά, στοιχειώσει τη rock κουλτούρα. Ζευγάρια μύθοι, όπως ο John Lennon και η Yoko Ono, ο Mick Jagger και η Marianne Faithful, ο Kurt Cobain και η Courtney Love, πραγματικά σημάδεψαν την ιστορία της rock. Πώς βλέπεις τη σχέση σου και το χωρισμό σου με την Amy Lee (τραγουδίστρια των Evanescence), σε σχέση με όλα αυτά; Ο κόσμος, σήμερα, αντιμετωπίζει την προσωπική ζωή των rock σταρ όπως παλιότερα ή μήπως κάτι έχει αλλάξει;
(Διστάζει και γελάει) Δεν ξέρω πως να το πω. Στην περίπτωση του John και της Yoko, και οι δύο ήταν χαρισματικοί άνθρωποι. Ο Kurt και η Courtney, επίσης. Πιστεύω πως υπήρχε μια ειλικρίνεια σχετικά με αυτούς... Φυσικά προσπαθούσαν να κρύψουν πράγματα, αλλά ήταν ευάλωτοι. H Yoko δεν είπε ποτέ «συγγνώμη» για όσα έχει κάνει. Η Courtney ήταν και είναι πολύ έντονος χαρακτήρας, ξέρεις ότι μπορεί ξαφνικά να κάνει κάτι τρελό και ίσως η συμπεριφορά της να εμπεριέχει μια μορφή πανουργίας. Πιστεύω ότι η Amy κι εγώ δε μπορούμε να σταθούμε πλάι σε τέτοιους «προπάτορες». Δεν έχω καν πουλήσει αρκετά άλμπουμ (γελάει)! Όταν η Yoko μπήκε στην εικόνα και υποτίθεται ότι διέλυσε τους Beatles, πρέπει να καταλάβουμε ότι έγινε μέρος αυτής της ιστορίας και τόσο διάσημη, μόνο χάρη στη στον John Lennon. Ο Lennon ήταν ένας θρύλος, είχε πολύ φανατικούς οπαδούς που πραγματικά τον λατρεύανε. Ο Kurt το ίδιο. Στη δικά μου περίπτωση συνέβη το ανάποδο. Η Amy ήταν η διάσημη και εγώ δεν ήμουν. Επιπλέον, δε μπορούμε να συγκριθούμε, γιατί σίγουρα δεν είμαστε το ίδιο χαρισματικοί με εκείνους, ούτε η σχέση μας εμπεριείχε τέτοια δόση δράματος. Το αστείο είναι πως η δραματικότητα ήρθε τώρα, που έχει τελειώσει η σχέση.

Ίσως σε δέκα χρόνια από τώρα να βλέπουμε την κατάσταση με άλλο μάτι.
(Γελάει) Ίσως σε δέκα χρόνια να το θυμάμαι ναι να γελάω, όντως. Αλλά προς το παρόν αντιμετωπίζω πολύ αρνητικό αντίκτυπο, εξαιτίας των δηλώσεών της στον τύπο και εξαιτίας του κομματιού που έγραψε για μένα (σ.σ.: "Call Me When You Are Sober").

Δεν την πήρες τηλέφωνο όταν έγινες νηφάλιος, έτσι;
(Γελάει) Όχι. Αλλά θυμάμαι ότι αυτή τη φράση μου την είχε όντως πει ένα βράδυ. Απλά αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να γυρνάς και να το λες σε όλους.

Το παίρνεις ακόμα τόσο βαριά;
Όχι, όχι, όχι. Αλλά αντιμετωπίζω συνεχώς διάφορα παράξενα περιστατικά. Ήμουν στο Τορόντο, πριν ένα-δυο μήνες, και έβγαινα από το ξενοδοχείο στης εννιά το βράδυ και πετυχαίνω έναν τύπο μέσα στο αμάξι του, με τα παράθυρα ανοιχτά, και μόλις με βλέπει, βάζει το "Call Me When You Are Sober" στη διαπασών και με κοιτάει επίμονα. Τον είχα δει προηγουμένως, όταν μπήκα στο ξενοδοχείο. Δε μου είχε καν μιλήσει. Αλλά ήταν εμφανές ότι με περίμενε να βγω για να βάλει το κομμάτι. Κι αναρωτιέμαι, πραγματικά, τί έχω κάνει για να αξίζω τέτοια αντιμετώπιση;

Φαντάζομαι πως του έδειξες περήφανα το μεσαίο σου δάχτυλο.
Όχι, απλά γέλασα γιατί δεν κατάλαβα γιατί το έκανε αυτό. Βέβαια, μου προκάλεσε νευρικότητα. Ξέρεις, με ανησυχεί λίγο η κατάσταση, γιατί η Amy έχει και μερικούς πολύ εκκεντρικούς οπαδούς. Είχα το άγχος να δω μήπως ο τύπος βγει από το αμάξι του και αρχίσει να με κυνηγάει με κανένα πιστόλι για να με σκοτώσει επειδή δήθεν πλήγωσα την Amy Lee. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά δεν είναι. Στα τρία χρόνια της σχέσης μας, φίλε μου, υπήρξαν στιγμές που πραγματικά φοβήθηκα πως η σωματική μου ακεραιότητα βρισκόταν σε κίνδυνο. Υπήρχαν πολλοί που την είχαν ερωτευτεί και την καταδίωκαν και μας έγραφαν απίστευτα γράμματα. Από το θάνατο του Darrell Dimebag (σ.σ.: κιθαρίστας των Pantera, ο οποίος δολοφονήθηκε από «οπαδό» του, στις 8 Δεκεμβρίου 2004) και μετά, ένα τέτοιο σενάριο μοιάζει πολύ πιο πιθανό. Ένας τρελαμένος οπαδός των Evanescence ή ένας υποψήφιος ή ακόμα κατά φαντασίαν υποψήφιος εραστής της, μπορεί να θέλει να με «ξεκάνει», δήθεν για να αποδείξει την «αγάπη» του. Ξέρω ότι ίσως ακούγομαι παρανοϊκός.

Εμένα δεν μου ακούγεται και τόσο παρανοϊκό αυτό που λες, πάντως.
Δεν είναι! Πραγματικά, υπήρχε ένας από αυτούς που την παρενοχλούσαν, που της είχε γράψει ένα γράμμα, στο οποίο έλεγε πως ήθελε να έρθει στα βραβεία Grammy μαζί της και να τον παρουσιάσει σε όλο τον κόσμο ως «μούσα» της και πως ήταν ο «δικός της αθάνατος» (σ.σ.: αναφορά στο κομμάτι των Evanescence, "My Immortal"). Η κατάσταση έγινε τόσο αλλόκοτη, που παρενέβη ακόμα και το FBI. Υπάρχουν πολλοί παλαβοί εκεί έξω και μπορούν να γίνουν επικίνδυνοι. Ξέρω πως ακούγεται σα να δραματοποιώ την κατάσταση, αλλά γνωρίζω από την εμπειρία μου πως αυτά, δυστυχώς, συμβαίνουν και αυτό με αγχώνει.

Υπάρχει λοιπόν και μια φρικτή άλλη όψη του νομίσματος, για όσους είναι διάσημοι. Αν συναντούσες, σήμερα, εκείνους τους τύπους από τη Νότιο Αφρική, που έπαιζαν σε ένα γκρουπ που το λέγανε Saron Gas, τί θα τους έλεγες (σ.σ.: Saron Gas ήταν το αρχικό όνομα των Seether);
(Γελάει) Φίλε μου, δε θα άλλαζα τίποτα. Κάθε εμπειρία σου, σε κάνει αυτό που είσαι. Η παραμικρή σου απόφαση σε επηρεάζει με τον τρόπο της. Από την επιλογή του τύπου M&Ms που θα αγοράσεις, μέχρι τη μεγάλη απόφαση να αλλάξεις τελείως τη ζωή σου, όλα διαμορφώνουν το ποιός είσαι. Στους Saron Gas, ίσως θα πρότεινα να αποφύγουν κάποια πράγματα, αλλά γενικότερα δε θα ήθελα να αλλάξει κάτι. Περνάω πολύ όμορφα. Κάνω αυτό που θέλω για να ζήσω. Είναι το μόνο πράγμα που μου αρέσει να κάνω και το μόνο που ξέρω να κάνω. Αν έπρεπε να συμβουλέψω τους Saron Gas, δεδομένου ότι έχω περισσότερη εμπειρία τώρα, θα τους παρότρυνα να μην αφήνουν κανέναν να τους κακομεταχειρίζεται και να βρουν κάποιον άλλο μάνατζερ, από την πρώτη μέρα. (Γελάει) O προηγούμενός μας μάνατζερ ήταν τελείως βλαμμένος.

Σε ποιόν απευθύνεται το κομμάτι "No Jesus Christ";
Νομίζω πώς αν το σκεφτείς περισσότερο, θα καταλάβεις. (γελάει)

Δεν είμαι τόσο ...σκεπτόμενο άτομο.
(Γελάει) Δεν απευθύνεται σε κάποιο συγκεκριμένο άτομο. Θα μπορούσε να ισχύει για κάποιο συγκεκριμένο άτομο... Είναι κυρίως για ένα συγκεκριμένο είδος ανθρώπων. Αυτούς που νομίζουν ότι είναι καλύτεροι από σένα, αυτούς που νομίζουν ότι τα δικά τους σκατά δε βρωμάνε. Όλοι ξέρουμε έναν τέτοιο άνθρωπο και δυστυχώς είμαστε εκτεθειμένοι σε τέτοιους ανθρώπους. Είναι μέρος της ζωής. Το τραγούδι μου απευθύνεται σε όλους αυτούς. Για να είμαι ειλικρινής, αφορά και λίγο την Amy, όταν λέω "your oral defecation, I can't wash away" (σ.σ.: δε μπορώ να ξεπλύνω την προφορική σου αφόδευση).

Νομίζω πως έχεις δηλώσει επανειλημμένα πως δεν θα απαντούσες στο τραγούδι της με ένα άλλο τραγούδι.
Ναι, το ξέρω. Δεν είναι ευθέως απάντηση, απλά αγγίζει την περίπτωσή της. Σίγουρα, εν μέρει, είναι εμπνευσμένο από αυτά που έλεγε στις διάφορες δηλώσεις της στον τύπο.



Η μουσική σου έχει χρησιμοποιηθεί σε ταινίες όπως το "Freddy vs. Jason" και το "Texas Chainsaw Massacre" καθώς και στη σειρά "Masters Of Horror". Επιπλέον, οι φήμες λένε πως σε κάθε συναυλία σας θέλεις να υπάρχει μια κούκλα της Living Dead Dolls στη σκηνή. Βρίσκεις κάποια γοητεία σε ό,τι είναι μακάβριο;
Ναι μου αρέσουν τα τρομαχτικά παιχνίδια, όλα αυτά τα φρικιαστικά πράγματα και οι ταινίες τρόμου επίσης. Αλλά το γεγονός ότι η μουσική μου χρησιμοποιείται σε ταινίες δεν είναι δική μου απόφαση, ούτε η επιλογή των ταινιών αυτών.

Η μουσική σου έχει επίσης χρησιμοποιηθεί σε ταινίες όπως το "Daredevil" και το "The Punisher". Διαβάζεις comics;
Για να είμαι ειλικρινής μαζί σου, με ενόχλησε λίγο το "The Punisher". Μας άφησαν να πιστεύουμε ότι το τραγούδι θα ακούγεται σε μια σημαντική ερωτική σκηνή του Tomas Jane και της Rebecca Romijn. Τελικά δεν ήταν μια σημαντική ερωτική σκηνή, αλλά μία σκηνή, στην οποία βλέπαμε τη Rebecca να πλένει τα πιάτα! Όταν ήμουν μικρότερος είχα μανία με τα comics, αλλά τώρα πια έχω χάσει την επαφή μου με το χώρο, δεν ξέρω ποιά να διαλέξω για να διαβάσω. Όταν διαβάζω, προτιμώ το παλιότερα comics, όπως το Sandman και άλλα της περασμένης δεκαετίας.

Σε ευχαριστώ για τη συνέντευξη και εύχομαι ό,τι καλύτερο.
Εγώ σε ευχαριστώ, αδελφέ.