Συνέντευξη Affector (Ted Leonard)

Η κυκλοφορία του εξαιρετικού "Harmagedon" των Affector υπήρξε η κατάλληλη αφορμή να μιλήσουμε με τον τραγουδιστή του συγκροτήματος Ted Leonard, ο οποίος αποδείχθηκε ένας πολύ ευχάριστος συνομιλητής. Η κουβέντα, αναπόφευκτα, πέραν των Affector πήγε στους Spock's Beard, στους Enchant και στις υπόλοιπες δραστηριότητές του, καθώς και στο μουσικό ιδίωμα που υπηρετεί εδώ και αρκετά χρόνια. Prog on!

Γεια σου Ted. Είναι η πρώτη φορά που δίνεις συνέντευξη σε κάποιο ελληνικό μέσο;
Ναι, είναι η πρώτη φορά.

Αρχικά, θέλω να σου πω πως είναι πολύ ευχάριστο το ότι βρίσκεσαι πίσω στο μουσικό χάρτη. Είχες χαθεί για κάποια χρόνια, αλλά πλέον επέστρεψες τόσο με τους Spock's Beard, όσο και με τους Affector, που αποτελούν και το λόγο αυτής της συνέντευξης.
Σε ευχαριστώ! Έχει πράγματι ενδιαφέρον, γιατί στην πραγματικότητα ηχογράφησα τα φωνητικά για αυτό το άλμπουμ πριν δύο χρόνια και τότε ξαφνικά οι Enchant αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν ένα νέο άλμπουμ μέσα στη χρονιά, οι Thought Chamber επίσης, ενώ όπως ξέρεις έγινα μέλος των Spock's Beard και κάπως έτσι είναι πιθανό και τα τέσσερα άλμπουμ να κυκλοφορήσουν μέσα στη χρονιά.

Παίζει τη φετινή χρονιά να είσαι δηλαδή πιο απασχολημένος από ποτέ...
Ναι. Βέβαια, έχω ήδη ολοκληρώσει και τα φωνητικά για τους Thought Chamber και περιμένω τους υπόλοιπους να συνεισφέρουν τα δικά τους μέρη.

Καλό αυτό. Να τα πάρουμε όμως ένα - ένα;
Βεβαίως!

Είπες ήδη πως ηχογράφησες τα φωνητικά για τους Affector πριν δυο χρόνια. Ποιός ήταν ο ρόλος σου σε αυτό το project και πώς έγινες μέλος των Affector;
Η όλη ιστορία της αρχικής ιδέας είναι πως ο Daniel (σ.σ.: Fries, κιθαρίστας και βασικός συνθέτης) σκόπευε να κάνει κάτι στο στυλ του Arjen Lucassen, με πολλούς τραγουδιστές στο άλμπουμ. Αρχικά, ήθελε να έχει εμένα και τρεις ή τέσσερεις ακόμα τραγουδιστές στο άλμπουμ, οπότε μου ζήτησε να πω κάνα δύο τραγούδια. Εκείνη την εποχή δεν έκανα κάτι όπως γνωρίζεις, οπότε είπα «ναι, γιατί όχι;». Ξέρεις, δέχομαι προσφορές σαν κι αυτή αρκετά συχνά, αλλά μου έστειλε ένα demo που ήταν αρκετά εντυπωσιακό οπότε είπα «οκ, θα το κάνω αυτό». Έτσι, ηχογράφησα μια μάλλον μετριοπαθή προσπάθεια, καθώς δεν επρόκειτο να είμαι μέλος της μπάντας, αλλά απλά ένας εκ των τραγουδιστών. Του έστειλα, λοιπόν, πίσω τα mp3 αυτού που έκανα και μου έστειλε ένα mail μετά από μερικές μέρες στο οποίο με ρώταγε αν ήθελα να τραγουδήσω σε όλο το άλμπουμ. Εγώ από την πλευρά μου σκέφτηκα πως «οκ, δεν έχω και κάτι άλλο να τρέχει». Έτσι, όταν έφτασε στα χέρια μου το υλικό είχε λίγο πολύ γραφτεί. Δεν είχα καμία ανάμιξη στη σύνθεση. Το οποίο φυσικά είναι εντάξει, καθώς τη δεδομένη εποχή δεν μπορώ να πω πως είχα και πολλή μουσική στο κεφάλι μου, είχα πολλά άλλα θέματα που τρέχανε και δεν μπορώ να πω πως είχα το χρόνο να γράψω μουσική με κάποιον που μένει στη Γερμανία, χεχε.

Αναμίχθηκες μήπως στη συγγραφή στίχων ή στην τοποθέτηση φωνητικών γραμμών;
Θα έλεγα πως απλά τροποποίησα κάποιες φωνητικές μελωδίες εδώ κι εκεί, μόνο και μόνο για να τις κάνω να ταιριάξουν στο στυλ μου λίγο περισσότερο. Αλλά οι βασικές μελωδίες ήταν ήδη εκεί και τα φωνητικά επίσης ήταν ήδη εκεί. Στην πραγματικότητα ήταν «υπόθεση του Daniel» και εγώ απλά έφερα εις πέρας το μέρος μου. Δεν ήμουν σίγουρος ότι θα το επιλέξει κάποιος ή θα υπογράψει το εγχείρημα όταν εγώ ηχογραφούσα, παρά σκεφτόμουν ότι είναι το προσωπικό εγχείρημα κάποιου και ίσως ένα ακριβό demo.

Έχει αλλάξει κάτι σε σχέση με τότε; Νιώθεις περισσότερο μέλος μιας κανονικής μπάντας πλέον;
Κοίτα πως έχει το θέμα. Κανονικά, η σωστή απάντηση είναι ναι. Αλλά, πρέπει να ξέρεις ότι δεν έχω συναντήσει τον Daniel από κοντά, έχω συναντήσει τον Collin μια φορά και δεν έχω συναντήσει ποτέ τον Mike, οπότε δεν μπορώ να πω πως ακόμα το αισθάνομαι σαν κανονικό συγκρότημα. Αλλά, ευελπιστώ πως μετά τις δύο πρώτες πρόβες όλοι μας θα νιώσουμε κατά κάποιο τρόπο ως μπάντα μαζί. Προς το παρόν, πάντως, είναι ακόμα κάτι σαν project.

Υπάρχουν κάποια στοιχεία που ξεχώρισα κατευθείαν ακούγοντας το άλμπουμ. Ένα από αυτά είναι πως οι ερμηνείες σου πρέπει να είναι η πιο metal στιγμή της καριέρας σου. Κάνω λάθος;
Δεν μπορώ να πω. Θα έλεγα πως και οι Thought Chamber ήταν εξίσου heavy, αλλά από την άλλη είχαμε και αυτή τη jazz επιρροή, ενώ αυτό είναι πιο ευθύ progressive metal. Τα φωνητικά πράγματι γράφτηκαν για να είναι metal και δεν ήταν και πολύ για το μεγάλο εύρος μου. Ξέρεις είναι αρκετά ενδιαφέρον το όλο πράγμα, γιατί η μουσική ακούγεται πολύ κοντά στους Dream Theater, αλλά τα φωνητικά θα έλεγα πως είναι αρκετά «ήρεμα». Είναι περίεργο. Θα είχε ενδιαφέρον αν ο κόσμος άρχιζε να κάνει συγκρίσεις μεταξύ των Dream Theater και των Affector, λέγοντας πως είναι αντίστοιχα δυναμικό και ενδιαφέρον, με μόνη εξαίρεση τα φωνητικά. Ελπίζω να μην είναι αυτό το θέμα... (γέλια)

Ούτε καν! Τώρα βέβαια δεν θα αποφύγετε τις συγκρίσεις με τους Dream Theater, καθώς οι παραλληλισμοί είναι παραπάνω από εμφανείς. Είναι το πρώτο πράγμα που επισημαίνει κάποιος. Κι αν σκεφτείς και τους πληκτράδες που συμμετέχουν...
Σωστά. Δεν μπορεί να κάνει κάποιος λάθος επ' αυτού. Το παίξιμο του Daniel είναι πολύ κοντά σε αυτό του John Petrucci, ακόμα κι ο ήχος της κιθάρας του μοιάζει πολύ, ενώ φυσικά ο Collin αποδίδει μέρη του Mike Portnoy περιοδεύοντας με τον Neal Morse. Αντιλαμβάνομαι ότι κάποιοι θα πουν πως παραείναι κοντά...

Και πάλι εμφανίζεται ο απρόσμενος παράγοντας, δηλαδή εσύ. Τα φωνητικά σου έχουν εντελώς άλλη προσέγγιση, διαφοροποιώντας σημαντικά το τελικό προϊόν. Και νομίζω πως ταιριάζουν πολύ καλά...
Αυτό είναι καλό. Κατά τη διάρκεια της μίξης μπορώ να πω πως έμεινα πολύ ευχαριστημένος. Ο Rich Mouser που ανέλαβε τη μίξη έκανε καταπληκτική δουλειά και μπορώ να πω πως είμαι πολύ ευχαριστημένος με το πώς βγήκε το αποτέλεσμα.

Θεωρείς πως η διάρκεια των τραγουδιών μπορεί να αποτελέσει κάποιου είδους εμπόδιο, ας πούμε σε εμπορικά πλαίσια; Υπήρξε σκέψη να μικρύνετε τις διάρκειες;
Νομίζω πως η μουσική του άλμπουμ ήταν εν πολλοίς φτιαγμένη για ένα πολύ εξειδικευμένο κοινό και αυτό το κοινό δεν ενδιαφέρεται και πολύ για τη διάρκεια των τραγουδιών...

Όντως, δεν μας νοιάζει και πολύ...
Οπότε, δε νομίζω πως υπήρχε κατά νου το να παιχτεί στο ραδιόφωνο, όταν φτιάχνονταν τα τραγούδια, παρά το κάθε επιμέρους σημείο να λειτουργεί καλά, να οδηγεί στο επόμενο σημείο και να είναι συνολικά κάτι ενδιαφέρον. Θεωρώ πως σε αυτό έκανε εκπληκτική δουλειά ο Daniel, το κιθαριστικό παίξιμο είναι υπέροχο. Το επίπεδο μουσικής στο άλμπουμ είναι φοβερό.

Συμφωνώ. Τώρα, πάμε στους στίχους. Το θέμα του άλμπουμ είναι γύρω από την Βίβλο. Μήπως υπάρχει κάποιου είδους σύνδεση τελικά, μεταξύ του progressive rock και των «πνευματικών» θεματολογιών στους στίχους. Συμβαίνει όλο και πιο συχνά...
Δεν το γνωρίζω. Είναι πάντως μια παράξενη σύνδεση. Διότι, όταν σκέφτεσαι το progressive rock τότε έχεις στο νου σου ότι οι μουσικοί είναι γενικότερα -λόγω έλλειψης καλύτερης λέξης- πιο «ευφυείς» από την πλειονότητα των μουσικών. Αυτό πιθανότατα έχει να κάνει με το ότι κινούνται προς περισσότερο περίπλοκα μουσικά πεδία και τα σχετικά. Συνήθως, οι «διανοούμενοι» έχουν έλλειψη ενδιαφέροντος για τη θρησκεία, αλλά για κάποιο λόγο υπάρχει μια σειρά από καλλιτέχνες στο χώρο με πνευματική απόχρωση. Ακόμα κι εγώ έκανα ένα άλμπουμ -που δεν είναι τόσο progressive βέβαια- το οποίο είχε ξεκάθαρο θρησκευτικό απόηχο. Υπάρχει κάτι κοινό, που δεν μπορώ να πω γιατί συμβαίνει συγκεκριμένα στο progressive rock. Ενδεχομένως, όσοι αρέσκονται στο progressive rock είναι τόσο αφοσιωμένοι στο πως παίζονται τα όργανα, σε βαθμό που άνθρωποι οι οποίοι θα ένιωθαν ενοχλημένοι από κάποιο θρησκευτικό περιεχόμενο, δεν φαίνεται να τους επηρεάζει. Ακούνε τη μουσική όπως και να έχει... (γέλια). Ξέρεις, έχω Χριστιανούς φίλους που ακούνε Tool. Απλά λατρεύουν τη μουσική τους...

Από την άλλη πλευρά εγώ πιστεύω ότι οι οπαδοί του progressive rock έχουν μια πιο ολιστική προσέγγιση σε αυτό που ακούνε. Δίνουν σημασία σε λεπτομέρειες της μουσικής, αλλά παράλληλα προσέχουν και την ιστορία. Ίσως, ένα θρησκευτικό concept μπορεί να προσδώσει κάποιο βάθος στους στίχους και να είναι πιο ενδιαφέρον από άλλους πιο συνηθισμένους στίχους...
Ναι, θα μπορούσε να ισχύει αυτό. Υπάρχει προφανώς αρκετή πολυπλοκότητα, ειδικά στα μέρη της Βίβλου που συμπεριέλαβε ο Daniel. Είναι σχεδόν gothic. Πολλές περιγραφές που μιλάνε για τον Αρμαγεδδών παραδείγματος χάριν είναι πολύ σκοτεινές, ενδιαφέρουσες και πολύ οπτικές. Εξυπηρετούν τους στίχους πολύ καλά και ακόμα για κάποιον που δεν έχει κανέναν ενδιαφέρον γύρω από αυτούς, φτιάχνουν μια πολύ δυνατή εικόνα σαν από μάχη. Ίσως για αυτό να λειτουργεί καλά... (γέλια).

Τώρα, έχω την εντύπωση πως υπάρχει μια μεγάλη progressive οικογένεια εκεί έξω. Ξέρεις, ο Collin παίζει με τον Neal Morse, που παίζει με τον Mike Portnoy και η μίξη έγινε από τον Rich Mouser που επίσης δουλεύει με τους Transatlantic και τους Spock's Beard. Αντιλαμβάνεσαι τι θέλω να πω. Νιώθεις μέλος αυτής της οικογένειας;
Κοίτα να δεις, είχαμε περιοδέψει με τους Spock's Beard μερικές φορές και είχαμε γίνει πολύ καλοί φίλοι. Επίσης, περιοδέψαμε με τους Dream Theater, οπότε ξέρω τον Mike. Μάλιστα, γνωρίζω ότι έχει το προσωπικό μου άλμπουμ και του άρεσε κιόλας. Ξέρεις, ο Mike ακούει τα πάντα. Πραγματικά τα πάντα και η συλλογή του από CD είναι πραγματικά μοναδική. Υπολόγισε πως με τον Dave Meros έχουμε και μια μπάντα διασκευών μαζί, οπότε μπορείς να καταλάβεις ότι ξέρω πολύ καλά αυτούς τους τύπους και ήταν μια φυσική επιλογή όταν βρέθηκαν στην ανάγκη να χωρίσουν τους δρόμους τους με τον Nick (D'Virgillio). Πραγματικά λειτούργησε πολύ καλά. Ήταν ένα πραγματικά ωραίο τηλεφώνημα αυτό, πέρσι την ημέρα των γενεθλίων μου...

Αλήθεια, τι διασκευές παίζετε με τον Dave Meros;
Στην πραγματικότητα, παίζουμε πολλά πράγματα που οι οπαδοί του progressive rock μπορεί να τρομάξουν (γελάει). Ξέρεις, τραγουδάει και η γυναίκα μου στη μπάντα, οπότε παίζουμε Lady Gaga, Kate Perry, ενώ εγώ τραγουδάω Usher! Αλήθεια, ραπάρω πολύ καλά! (γέλια). Πέραν του Usher κάνουμε και πιο κλασσικά πράγματα όπως Journey και κάποια πιο σκληρά rock. Νομίζω είμαστε αρκετά καλοί.

Μπορούμε να βρούμε κάτι στο interent;
Ναι, τσέκαρε στο youtube το RollingHeadsBand.

Τώρα λοιπόν, ενημέρωσέ μας τι γίνεται με τους Spock's Beard. Είσαι κανονικό μέλος πλέον και έχετε ένα νέο άλμπουμ που ετοιμάζετε. Ο Jimmy (Keegan : drummer των Spock's Beard) πρόσφατα δήλωσε πως κάποια από τα φωνητικά σου είναι ανάμεσα στα καλύτερα που έχει ακούσει και εγώ ως οπαδός της μπάντας ανυπομονώ να ακούσω τι θα έχει να προσφέρει αυτή η νέα εποχή στην μπάντα.
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε (σ.σ.: μέσα Μαΐου) έχουμε εφτά τραγούδια τελείως ολοκληρωμένα και σε μεγάλο ποσοστό ηχογραφημένα. Εγώ, έχω ηχογραφήσει τα φωνητικά σε πέντε τραγούδια και πιθανότατα πάμε για να φτάσουμε τα δέκα ή τα έντεκα τραγούδια, ώστε να μπορούμε να επιλέξουμε ένα ή δύο που θα αφήσουμε εκτός. Μέχρι στιγμής, είναι πολύ άνετα, καθώς το ύφος μου είναι πιο απλό, δεν είναι ακριβώς progressive σαν αυτό για το οποίο είναι γνωστοί οι Spock's Beard. Είναι πιο κοντά στο ύφος των Enchant, δηλαδή progressive τύπου τέλη 80s, αρχές 90s, όπως των Rush κατά κάποιο τρόπο. Οι Spock's Beard είναι περισσότερο στο στυλ σύνθεσης της αρχής και της μέσης της δεκαετίας του '70. Όπως και να έχει, αποφάσισαν να κρατήσουν δύο τραγούδια μου, τα οποία ηχογράφησα χωρίς να ξέρω αν θα τα καταφέρουν για το άλμπουμ και είμαι πραγματικά ενθουσιασμένος με αυτό. Επίσης, έχω γράψει τους στίχους για ένα ακόμα, ένα τραγούδι πάνω στο οποίο δούλευαν ο Neal και ο Alan και βγήκε σπουδαίο. Οπότε ως τώρα τα πέντε τραγούδια -στα οποία έχω τραγουδήσει- είναι πολύ δυνατά τραγούδια και φαίνεται πως βγαίνει ένα σπουδαίο άλμπουμ και ένα με σπουδαίο ήχο.

Το πιστεύω ότι θα είναι, γιατί είστε όλοι πολύ καλοί μουσικοί και το μόνο που μένει να δούμε είναι πως λειτουργεί η χημεία μεταξύ σας. Θα έλεγες όμως πως είναι πιο κοντά στο τελευταίο άλμπουμ ή πιο κοντά στην εποχή του Neal ή μήπως κάτι τελείως νέο; Πώς θα περιέγραφες την κατεύθυνση;
Θα έλεγα πως σκοπίμως προσπαθήσαμε να προσθέσουμε στοιχεία από την εποχή του Neal στις συνθέσεις και μάλιστα δύο τραγούδια τα έχει συν-γράψει κι αυτός. Η βασική ιδέα, δηλαδή, ήρθε από τον Neal και τον Alan μαζί. Οπότε, υπάρχει αρκετός παλιός ήχος των Spock's Beard, αλλά από την άλλη υπάρχουν τα δύο δικά μου τραγούδια που δεν ακούγονται καθόλου σαν Spock's Beard. Ίσως λίγο πιο κοντά στο "X", αλλά και πάλι είναι διαφορετικά. Μάλλον το μισό άλμπουμ θα έχει κάτι να πει σε όσους σταμάτησαν να ακολουθούν μετά την φυγή του Neal και το άλλο μισό αλλάζει την κατεύθυνση.

Υπάρχει κάποιο πλάνο αναφορικά με το πότε πρόκειται να κυκλοφορήσει;
Νομίζω πως ο στόχος είναι να βγει μέχρι τα μέσα του ερχόμενου φθινοπώρου. Αυτή τη στιγμή -όπως είπα και πριν- είμαστε περίπου στο μέσο το δρόμου. Πρέπει να γράψουμε κάνα δύο τραγούδια ακόμα. Έχουμε πολλές ιδέες, αλλά πρέπει να επιστρέψουμε στο στούντιο και να ηχογραφήσουμε κάποιο υλικό. Ξέρω πως τα υπόλοιπα παιδιά θέλουν να το έχουν έτοιμο μέχρι τον Σεπτέμβριο και αν αυτό γίνει νομίζω ότι θα έχει κυκλοφορήσει μέχρι το τέλος του έτους.

Αυτό θα ήταν καλό. Αλήθεια, ποιό τραγούδι των Spock's Beard θα έλεγες ότι σε δυσκολεύει περισσότερο να αποδώσεις και γιατί; Τώρα που έχεις παίξει κάμποσες φορές με τη μπάντα ζωντανά...
Ναι, παίξαμε και στο Μεξικό ένα αρκετά μεγαλύτερο σετ. Όσον αφορά στο επίπεδο δυσκολίας θα έλεγα το "The Doorway" όχι όμως λόγω των φωνητικών, αλλά γιατί έχει ένα τρελό μέρος με αρπισμό που είναι απαιτητικό. Περίμενε ένα λεπτό! (σ.σ.: πιάνει την ακουστική του κιθάρα και αρχίζει να παίζει). Πολλοί ξέρουν τον Neal ως πληκτρά, αλά είναι πραγματικά ένας πολύ ενδιαφέρον κιθαρίστας και το σημείο αυτό του αρπισμού (σ.σ.: το παίζει στην ακουστική κιθάρα) είναι πολύ περίεργο. Για αυτόν το σημείο με τον αρπισμό και λόγω του πόσο γρήγορο είναι, έπρεπε να δουλέψω πολύ τα δάχτυλά μου. Αυτό ήταν πιθανότατα το πιο δύσκολο μέρος. Με τον Nick έχουμε γενικά ίδιο εύρος στη φωνή, αλλά ταιριάζω περισσότερο με τον ήχο του Neal. Κατά κάποιο τρόπο τοποθετούμαι ανάμεσα σε αυτούς τους δύο, κάτι το οποίο έχει λειτουργήσει καλά. Στην πραγματικότητα, τίποτα δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο ως προς τα φωνητικά. Αλλά αυτό που είναι δύσκολο είναι τα μέρη με τα πλήκτρα. Ξέρω μουσική θεωρία αρκετά καλά για να καταλάβω τα πλήκτρα, αλλά σίγουρα δεν είναι η ειδικότητά μου.

Στο μυαλό μου όλο αυτό είναι ένα σημαντικό τμήμα της μαγείας του progressive rock. Οι τύποι που παίζουν πολλά μουσικά όργανα, τραγουδάνε, παίζουν κιθάρα, πλήκτρα και κάνουν τόσα πράγματα ταυτόχρονα. Πιστεύεις κι εσύ ότι αυτό ξεχωρίζει τους progressive μουσικούς από τους υπόλοιπους;
Βασικά, πιστεύω πως όσοι γίνονται οπαδοί του progressive rock από μικρή ηλικία έχουν γενικά μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο πως όλα λειτουργούν και στο πως η μουσική θεωρεία λειτουργεί για οτιδήποτε. Η αγαπημένη μου μπάντα από την ηλικία των έντεκα ετών ήταν οι Kansas. Η πολυπλοκότητα που έχουν -ειδικά όταν πιάνεις στα χέρια σου μια κιθάρα- σε κάνει να θέλεις να καταλάβεις γιατί κάνουν το ένα ή το άλλο. Μόνο και μόνο επειδή έχουμε πιο σύνθετο γούστο στη μουσική, θέλουμε να καταλαβαίνουμε περισσότερα γύρω από αυτή. Όσον αφορά αυτό με τα πολλαπλά όργανα, νομίζω ότι υπάρχουν κάποιοι τύποι σαν τον Neal που είναι πραγματικά καλοί σε αυτό, αλλά εγώ είμαι τελείως σκράπας στα πλήκτρα (γελάει). Παίζω κιθάρα και ξέρω μουσική θεωρία, οπότε αν μου πεις να παίξω μια Bm7 στα πλήκτρα μπορώ να το κάνω, αλλά δεν μελετάω καθόλου. Μάλλον θα έπρεπε, ειδικά τώρα... (γέλια).

Με τους Enchant τι γίνεται; Έχουν περάσει εννιά χρόνια, αν δεν κάνω λάθος, από το τελευταίο σας άλμπουμ, το "Tug Of War". Κυκλοφορήσατε ένα DVD και μετά τίποτα...
Σωστά. Όλοι ήμασταν απασχολημένοι με τις ζωές μας και ειδικά ο Doug, ο οποίος είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από τη μπάντα. Για να το θέσω απλά δεν νομίζω πως είχε όρεξη για κάποια χρόνια και αναρωτιέμαι γιατί έχει τώρα. Η ιδέα είναι ότι πρέπει να γράψουμε ένα νέο άλμπουμ και υπάρχουν κάποιες ιδέες που κυκλοφορούν, αλλά δεν έχω δει και πολλή πρόοδο και είμαι μάλλον σκεπτικός, γιατί έχουμε ένα συμβόλαιο που λέει πως πρέπει να το κυκλοφορήσουμε τους επόμενους έξι μήνες. Πρέπει να τα καταφέρουμε, αλλά είμαι λίγο σκεπτικός γιατί είναι περισσότερο θέμα των άλλων. Και εγώ είμαι απασχολημένος τώρα...

Οπότε δεν έχεις εικόνα για το πώς θα ηχεί το νέο άλμπουμ, σωστά;
Καμία απολύτως! Έχω κάποιες ελπίδες ως προς το που πάει ο ήχος. Θέλω να επιστρέψω λίγο στα παλιά των Enchant, να επιστρέψουμε στο στυλ του "Blueprint" (σ.σ.: "A Blueprint For The World" - το ντεμπούτο τους).

Τώρα, όσον αφορά στους Thought Chamber; Είχα την εντύπωση πως πρόκειται για ένα μεμονωμένο project, αλλά καθώς φαίνεται έχετε ένα νέο άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει σύντομα.
Ναι, αρχικά έτσι ήταν. Νομίζω πως ο Michael Harris, που είναι ο εγκέφαλος πίσω από αυτή την μπάντα είχε αρκετό υλικό και με κάλεσε μια μέρα. Ήταν περίπου η ίδια περίοδος που με είχε πάρει και ο Daniel οπότε ήμουν στη φάση «οκ, δεν έχω τίποτα να κάνω» και ξεκίνησε να μου στέλνει αρχεία. Δουλεύω πάνω σε αυτό εδώ και κάμποσο καιρό. Το πρώτο άλμπουμ χρειάστηκε ένα διάστημα έξι ετών από την πρώτη επαφή, μέχρι να κυκλοφορήσει, γιατί είχαμε και οι δύο άλλα projects να τρέχουν. Ελπίζουμε ότι το νέο θα βγει μέσα στο έτος, καθώς είναι βασικά έτοιμο. Χρειάζεται μόνο μπάσο και drums.

Ωραία. Είσαι μέλος της prog σκηνής για περίπου 20 χρόνια. Βλέπεις κάποια διαφορά τα τελευταία χρόνια ή είναι όπως ήταν πάντα;
Προσωπικά, πιστεύω πως έχουμε μια ευκαιρία αυτή τη στιγμή στο progressive rock να φτάσει η μουσική μας σε κόσμο που δεν ήξερε τι είναι καν αυτό. Φαίνεται πως οι ακροατές αυτές τις ημέρες ενδιαφέρονται περισσότερο για την ποιότητα, από όσο συνήθιζαν. Υπάρχουν βεβαίως αρκετά απαράδεκτα πράγματα εκεί έξω, αλλά έχω μια θεωρία που έχει να κάνει με το videogame «Guitar Hero», μιας και πολύς κόσμο δίνουν σημασία σε πράγματα που είναι δύσκολα. Η άλλη θεωρία που έχω είναι πως σόου όπως το «American Idol» απέδειξαν πως τον κόσμο δεν τον νοιάζει πως είναι το παρουσιαστικό σου, άμα έχεις ταλέντο. Και νομίζω πως από αυτό προκύπτει γιατί η Adele έχει μια τέτοια καριέρα. Είναι λόγω των σόου, όπως το «American Idol». Διότι κάποιος σκέφτεται «ξέρεις κάτι; Δεν χρειάζεται να είσαι μοντέλο για να είσαι και διασκεδαστικός στο άκουσμα». Παρόλο που δεν ήταν διαγωνιζόμενος στο «American Idol» νομίζω πως μέρος της επιτυχίας της πρέπει να αποδοθεί σε αυτού του είδους τα πράγματα. Θεωρώ πως το κοινό χόρτασε με το να πρέπει όλοι να είναι ονειρεμένα μοντέλα για να τα καταφέρουν στο ράδιο. Και δεν έχει και νόημα αυτό (γέλια). Αλλά, ναι, θεωρώ πως υπάρχει μια τάση που αποτελεί ευκαιρία για το progressive rock να ακουστεί σε περισσότερους ακροατές. Υπάρχουν, επίσης, πολλά νέα παιδιά που ασχολούνται με πολύπλοκες μουσικές και έχεις αυτές τις μπάντες που βγαίνουν με περίπλοκη και πολύ καλοπαιγμένη μουσική, όπως οι TesseracT και άλλοι...

Μιας και αναφέρεις τους TessercaT, τι μουσική ακούς γενικότερα;
Πρώτα από όλα, έχω δύο παιδιά και το ένα εξ' αυτών είναι 12 ετών οπότε δυστυχώς όποτε πάω να ακούσω κάτι, είναι σε φάση «μπαμπά, βάλε αυτό» (γέλια). Πέρα από τους Flying Colors που έκανα την κόρη μου να ακούσει, μου αρέσουν και οι Dirty Loops. Είναι μάλλον η ένοχή μου απόλαυση, είναι υπέροχοι. Οπότε, ακούω το Flying Colors, αλλά δεν έχω τη δυνατότητα να μένω ενήμερος με ό,τι νέο κυκλοφορεί στο prog.

Οφείλω να ρωτήσω τι πιθανότητες έχουμε να σας δούμε εδώ ζωντανά, είτε με τους Affector, είτε με τους Spock's Beard.
Θα το ήθελα πολύ να παίξουμε εκεί. Δεν έχουμε περιοδέψει εκεί ποτέ. Δεν ξέρω αν έχουν παίξει ποτέ οι Spock's Beard...

Δυστυχώς, όχι...
Ξέρεις, πολλά από αυτά τα αποφασίζει η δισκογραφική εταιρεία, αλλά μπορούμε οπωσδήποτε να πούμε πως θα θέλαμε να παίξουμε εκεί. Έχω παίξει σε μερικά ενδιαφέρονται και απροσδόκητα μέρη με τους Enchant, όπως η Κωνσταντινούπολη...

Θα ήταν φανταστικό, νομίζω πως υπάρχει αρκετό κοινό πλέον. Σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου Ted.
Εγώ σε ευχαριστώ. Ελπίζω να τα πούμε σύντομα.