Συνέντευξη Agnostic Front (Mike Gallo)

Οι Agnostic Front επιστρέφουν επιτέλους με ένα αξιοπρεπέστατο άλμπουμ έπειτα από μια μεγάλη και μέτρια περίοδο για το συγκρότημα, το οποίο αφήνει πλέον πίσω την μεταλλική προσέγγιση των αμέσως προηγούμενων κυκλοφοριών και δίνει και πάλι χώρο σε πολλά στοιχεία του παρελθόντος που ποικίλουν ανάμεσα στο fastcore, το crossover, το punk rock και τον κλάσικο ήχο του New York Hardcore. Στα πλαίσια της προώθησης του "The American Dream Died" είχαμε την ευκαιρία να ανταλλάξουμε δυο κουβέντες με τον μπασίστα της μπάντας, Mike Gallo, συζητώντας μαζί του για την σημαντική δημιουργική περίοδο που αυτή την στιγμή διανύουν οι Agnostic Front, για το πώς πρωτογνωρίστηκαν μεταξύ τους, για την Νέα Υόρκη σήμερα, για τις ηχογραφήσεις, τις περιοδείες και φυσικά πολλά ακόμη. Ελπίζουμε να το απολαύσετε!

Γεια χαρά! Μόλις είχα την ευκαιρία να ακούσω την ολόκαίνουργια δισκογραφική σας δουλειά  και οφείλω ειλικρινά να σας πω πως έχω εντυπωσιαστεί. Ο δίσκος είναι πολύ δυνατός, και οπωσδήποτε ο καλύτερος ανάμεσα στις τελευταίες σας κυκλοφορίες, και θέλω πραγματικά να σας δώσω τα συγχαρητήριά μου. Θεωρώ ότι σας πετυχαίνουμε σε μια εξαιρετική περίοδο δημιουργικής έκρηξης και αναρωτιέμαι αν και εσείς αντιλαμβάνεστε κάτι τέτοιο.
Σε ευχαριστούμε πάρα πολύ! Είμαστε ειλικρινά ενθουσιασμένοι με την συγκεκριμένη κυκλοφορία. Θα συμφωνήσω ως προς το ότι το άλμπουμ είναι μάλλον το καλύτερο που κυκλοφορήσαμε μέχρι στιγμής με την Nuclear Blast. Με την σύσταση που έχουμε αυτή την στιγμή ως μπάντα, νομίζω ότι καταφέραμε να δημιουργήσουμε έναν δίσκο πολύ ξεχωριστό. Στο μεγαλύτερο μέρος του επιστρέψαμε σε κάποια στοιχεία μας του παρελθόντος, αλλά σε γενικές γραμμές ο δίσκος έχει τον δικό του φρέσκο ήχο.

Αυτό που πραγματικά μου αρέσει στο ενδέκατο full-length σας, το "The American Dream Died", είναι ότι όντως κατά κάποιον τρόπο ήρθατε ξανά κοντά στις μουσικές σας ρίζες και επαναφέρατε όλα τα καλά στοιχεία που εκτόξευσαν την φήμη των Agnostic Front στο παρελθόν. Τα νέα κομμάτια κινούνται στον κλασικό ήχο του New York Hardcore που εσείς -μεταξύ άλλων- καθιερώσατε, χρωματισμένο όμως με crossover και fastcore πινελιές, και ταυτόχρονα μια γερή δόση punk rock να ακολουθεί τα beatdown και τα μαζικά σας ρεφρέν. Πώς και αποφασίσατε να αναμείξετε και πάλι όλες αυτές τις επιρροές;
Αυτό δεν ήταν κάτι που έγινε από εμάς συνειδητά. Απλούστατα γράψαμε μια πληθώρα νέων κομματιών, ξεφορτωθήκαμε αυτά για τα οποία δεν νιώθαμε και πολύ σίγουροι, και κρατήσαμε την ίδια στιγμή όσα νιώσαμε ότι ήταν τα πιο δυνατά. Ποτέ δεν συζητήσαμε μεταξύ μας ότι πρέπει να βγάλουμε έναν δίσκο που να ακούγεται έτσι ακριβώς, και ό,τι ακούς σε αυτόν ήρθε φυσικά, από μόνο του.

Διακρίνετε και εσείς δηλαδή ότι επιστρέψατε σε πιο old-school φόρμες, αφήνοντας λίγο πίσω την «μεταλλική» προσέγγιση των τελευταίων σας κυκλοφοριών;
Όπως είπα και προηγουμένως, πραγματικά δεν υπήρξε κάποιο σχετικό πλάνο με το πώς έπρεπε αυτός ο δίσκος να ακουστεί. Απλά κατέληξε να έχει αυτή την μορφή, και η δύναμη των κομματιών καθόρισε μόνη της το ύφος του. Βέβαια πράγματι όταν επιλέξαμε ποιά κομμάτια έδεναν καλύτερα μεταξύ τους σε ένα πιο συμπαγές σύνολο, συνειδητοποιήσαμε ότι υπήρχε σε αυτά ένα πιο «παλιό» feeling. Σε ό,τι αφορά την παραγωγή επιλέξαμε ευτυχώς τον σωστό άνθρωπο και το σωστό στούντιο γι' αυτή την δουλειά, τον Paul Miner στο Buzz Bomb Labs της California, ο οποίος αγαπάει τον ήχο μας και αντιλήφθηκε κατευθείαν την κατεύθυνση στην οποία ο δίσκος κινήθηκε από το ξεκίνημά του. Έδωσε στο κάθε κομμάτι την ένταση και το χρώμα που χρειαζόταν, προσφέροντας τελικά στο άλμπουμ μία εξαιρετική παραγωγή.



Όπως διάβασα κάπου, κατά τον Roger Miret (σ.σ.: φωνητικά) οι ηχογραφήσεις αυτές υπήρξαν από τις πιο έντονες και παθιασμένες στιγμές του συγκροτήματος. Τι είναι αυτό που ακόμα διατηρεί το πάθος σας μετά από τόσες κυκλοφορίες, τόσες ώρες στα στούντιο, και τόσα χρόνια ενεργούς δράσης στην διεθνή hardcore σκηνή;
Όλο αυτό είναι η ζωή μας. Είναι κάτι που μας δίνει δύναμη και νομίζω αυτό μπορεί κανείς να το νιώσει και στην μουσική μας. Λατρεύουμε να δημιουργούμε, το κάνουμε αυτό για χρόνια, και αλήθεια πιστεύω ότι όλα τα μέλη των Agnostic Front είναι πολύ ταλαντούχες ατομικότητες με πολλά πράγματα να προσφέρουν ακόμη. Είμαστε σαν εκλεκτό κρασί, γινόμαστε καλύτεροι με τα χρόνια.

Απολαμβάνεις ακόμη τις ηχογραφήσεις σαν μία ψυχαγωγική διαδικασία εξέλιξης των μουσικών σου δυνατοτήτων, όπου εμβαθύνεις στο αντικείμενό σου και παράλληλα περνάς όμορφες στιγμές με καλούς φίλους, ή το αντιμετωπίζεις πλέον ως κάτι πιο επαγγελματικό και τελείως αφιερωμένο στον απώτερο στόχο, την όσο το δυνατόν πιο άρτια παραγωγή των συνθέσεών σας; Βασικά ποιός είναι για εσάς αυτός ο ανώτερος σκοπός όταν πρόκειται να καταπιαστείτε με νέο υλικό;
Μου αρέσει πάρα πολύ να βρίσκομαι στο στούντιο. Γενικά, η διαδικασία της ηχογράφησης είναι μάλλον το αγαπημένο μου μέρος όταν ασχολούμαι με την μουσική. Αγαπώ φυσικά και τις ζωντανές εμφανίσεις αλλά κατά την γνώμη μου δεν υπάρχει ομορφότερο συναίσθημα από το να δημιουργείς κάτι ολομόναχος από την αρχή, και στην συνέχεια να φτάνεις στην τελική του μορφή και να ακούς το αποτέλεσμα. Όταν μάλιστα καταλήγεις σε κάτι τόσο καλό, όπως ο τελευταίος δίσκος που ετοιμάσαμε, τότε όλα αυτά τα νιώθεις στον υπερθετικό βαθμό. Η σκηνή αυτή, και γενικότερα το να είμαι ενεργός με ένα συγκρότημα, είναι η μεγαλύτερη αγάπη μου, όλο μου το πάθος. Είναι αυτό που μας κρατάει ακόμα ζωντανούς και δεν θα το σταματήσουμε μέχρι να γίνουμε φυσικά ανίκανοι να το συνεχίσουμε.

Για εσένα, Mike, οι Agnostic Front υπήρξαν η πρώτη μπάντα με την οποία έγινες ενεργός στο hardcore; Ασχολήθηκες ποτέ με κάποιο άλλο συγκρότημα, κάποιο άλλο project;
Η πρώτη μπάντα στην οποία έπαιξα ονομαζόταν On The Rise. Ξεκίνησα το συγκρότημα το 1996 μαζί με τον αδερφό μου τον Steve, ο οποίος επίσης είχε υπάρξει μέλος των Agnostic Front για έξι περίπου χρόνια. Πιστεύω ότι είχαμε πολύ προσωπικό ήχο. Αν έπρεπε να μας συγκρίνω με κάποια άλλη παρεμφερή μπάντα, θα έλεγα ότι θυμίζαμε κάπως τους Vision. Η μοναδική μας κυκλοφορία ήταν το άλμπουμ "Burning Inside" στην ευρωπαϊκή I Scream Records, ενώ ταυτόχρονα συνεργαζόμασταν και με την Bridge9 στην Αμερική. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι αγνοούσα εντελώς τους Vision, μέχρι κάποιος να μου πει ότι τους «μοιάζαμε» μουσικά. Τραγουδούσα επίσης για κάποιο διάστημα σε μια άλλη μπάντα, τους Quibron.



Πώς τα έφερε η τύχη και γνώρισες τους Agnostic Front;
Γνωριστήκαμε με τα παιδιά στο στούντιο Big Blue Meannie στο New Jersey, όπου και ηχογραφούσαμε με τους On The Rise. Το στούντιο διοργάνωνε τότε ένα μεγάλο πάρτυ όπου διάφορες μπάντες, μεταξύ των οποίων και οι Agnostic Front, ήταν προσκεκλημένες. Εκεί λοιπόν έγινε η πρώτη γνωριμία, και το ίδιο βράδυ φιλοξενήσαμε στο σπίτι τον ντράμερ του συγκροτήματος, Jimmy Collette. Κρατήσαμε επαφή και για πολύ καιρό συνηθίζαμε να πηγαίνουμε παρέα στις συναυλίες. Όταν μετά από κάποια χρόνια ο μπασίστας Rob Kabula δεν μπορούσε πια να περιοδεύει μού ζήτησε να πάρω την θέση του στην μπάντα. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία!

Η γενικότερη στάση σας, οι στίχοι σας, αλλά και η εκτός των μουσικών κύκλων δραστηριότητα σας, δείχνουν ότι οι Agnostic Front υπήρξαν πάντοτε ένα συγκρότημα του «δρόμου», που υπερνίκησε μεγάλα προσωπικά εμπόδια και δαίμονες μέσα στα χρόνια, που ήρθε πολλές φορές αντιμέτωπο με δύσκολες καταστάσεις, μία μπάντα που συνάντησε πολλές φορές στην καθημερινότητά της τον χαμό κοντινών προσώπων, την αδικία και το σκληρό πρόσωπο του κράτους και του συστήματος. Πώς καταφέρατε να επιβιώσετε κάτω από αυτές τις συνθήκες, και να παραμείνετε πολύ επιτυχημένοι σε αυτό που κάνετε;
Με το να δενόμαστε ακόμη περισσότερο, και να βρισκόμαστε εκεί, ο ένας για τον άλλον, απέναντι σε όλους τους δύσκολους καιρούς που πολλές φορές φέρνει η ζωή στο διάβα μας. Τα σκληρά περιστατικά σε προετοιμάζουν πάντα για πιο ζόρικες καταστάσεις, και έτσι είναι η ζωή δύσκολη για να μας κάνει να παλεύουμε. Να προσαρμόζεσαι και να υπερβαίνεις, είναι μάλλον το κλειδί για να επιβιώσεις σε αυτό τον κόσμο.

Στον νέο σας δίσκο υπάρχει το πολύ συγκινητικό τραγούδι "Old New York", καθώς και πολλές αναφορές σε διάφορα σημεία για το χθες και για το παρελθόν. Είστε γέννημα-θρέμμα αυτής της πόλης, και έχετε ζήσει κάθε πλευρά της, την καλή, την κακή, και την άσχημη. Τι είναι αυτό που σας λείπει πολύ από την «παλιά» Νέα Υόρκη; Πώς είναι σήμερα η Μητρόπολη;
Υπάρχουν δεκάδες πράγματα που έχουν αλλάξει στην Νέα Υόρκη, κάποια προς το χειρότερο, και την ίδια στιγμή κάποια άλλα προς το καλύτερο. Ένα καλό πράγμα είναι ότι πλέον η πόλη είναι καθαρότερη και πιο ασφαλής για να την επισκεφθείς. Το βασικό της όμως πρόβλημα είναι ότι είναι εξαιρετικά ακριβή και μη βιώσιμη για τους καλλιτέχνες και τους μουσικούς της, όποτε κάπως έτσι χάνει την κουλτούρα της και κυριαρχείται από το χρήμα και τους κάθε λογής γιάπηδες. Πολλοί συναυλιακοί χώροι αποτελούν παρελθόν, όποτε αυτό σημαίνει και σημαντικά μικρότερη συχνότητα συναυλιών. Παλιότερα η πόλη είχε αυτό το «τσαγανό», ενώ πλέον έχει καταντήσει ένα κέντρο διερχομένων, και αυτό είναι το μεγαλύτερο ζήτημα. Οι ντόπιοι έχουν πια χαθεί και οι οικογένειες που ζουν εδώ πέρα είναι λίγες. Πλέον κάθε καρυδιάς καρύδι έχει μετακομίσει εδώ πέρα για ένα νέο ξεκίνημα, και δεν υπάρχει καν η στοιχειώδης επικοινωνία με τους γείτονες σου.

Πώς τα πάει η ξακουστή hardcore σκηνή της Νέας Υόρκης; Υπάρχει αυτή η ενότητα που υπήρχε και παλιότερα ανάμεσα στις μπάντες και τους ανθρώπους που επιλέγουν να την στηρίζουν; Συνεχίζει ο κόσμος να υποστηρίζει εσάς τους παλιούς που το κρατάτε ακόμη ζωντανό, με το πάθος του παρελθόντος; Έχει αλλάξει κάτι;
Η σκηνή είναι ακόμα ζωντανή και δυνατή. Ένα απλό παράδειγμα που πρόσφατα το απέδειξε, είναι το πρόβλημα υγείας του φίλου μας Nate Gluck από τους Ensign ο οποίος πριν λίγο καιρό διαγνώστηκε με καρκίνο. Μαζευτήκαμε λοιπόν πολλοί άνθρωποι και στήσαμε ένα διήμερο φεστιβάλ, το Nate Fest, προκειμένου να μαζέψουμε χρήματα για ιατρικά του έξοδα. Πολλά ήταν τα συγκροτήματα που στήριξαν το εγχείρημα, μεταξύ των οποίων οι Sick Of It All, οι Killing Time, οι Kill Your Idols, οι Cro-Mags, οι Sheer Terror, οι Indecision, και πολλοί ακόμη. Οι αληθινοί της σκηνής εμφανίζονται και εξακολουθούν να παρευρίσκονται στις συναυλίες, όπου ακόμα τουλάχιστον κάτι «κινείται» κάθε εβδομάδα στην Νέα Υόρκη. Το διαφορετικό είναι ότι πλέον οι περισσότερες συναυλίες γίνονται στο Brooklyn και όχι τόσο πολλές στο Manhattan.



Υπάρχουν ακόμα καλοί συναυλιακοί χώροι για punk και hardcore μουσικές στην Νέα Υόρκη; Ξέρεις, με τον σταθερό κόσμο που σίγουρα θα δώσει το «παρών», με την τρομερή και εκρηκτική ατμόσφαιρα σε κάθε συναυλία, όπως ακριβώς στο παρελθόν. Ακόμη ανακαλώ συχνά εικόνες και βίντεο από το θρυλικό CBGB, που φέρνουν δάκρυα στα μάτια...
Ακόμη υπάρχουν αξιόλογα μέρη που διοργανώνουν εβδομαδιαία punk συναυλίες, όπως το Grand Victory, το The Acheron, το Bowery Electric, και το St. Vitus. Πίστεψε με, αυτή η σκηνή είναι ένας τρόπος ζωής, και ποτέ δεν θα πεθάνει. Οι καιροί αλλάζουν και οι άνθρωποι προχωρούν, αλλά ακόμη έχουμε την νεολαία και τους αληθινούς που ακόμα το κρατάνε «ζωντανό».

Παρακολουθώ πολύ τελευταία τις εξελίξεις στην DIY σκηνή της Νέας Υόρκης, αυτήν που δραστηριοποιείται κυρίως στην περιοχή του Brooklyn και το μαγαζί The Acheron, με κάποιες πραγματικά καλές και πρωτότυπες μπάντες στους κύκλους της, όπως είναι οι Nuclear Spring, οι Hank Wood & The Hammerheads και οι Crazy Spirit. Έχεις ασχοληθεί καθόλου με αυτή την συνομωταξία; Μουσικά δεν υπάρχει και τόση σύνδεση, αλλά πιστεύεις πως υπάρχει κάποιος άλλος δεσμός ανάμεσα στους δύο κύκλους, εκτός φυσικά από το ότι ζείτε στην ίδια πόλη;
Γνωρίζω πολύ καλά την ύπαρξη παράλληλα διάφορων άλλων σκηνών στην ευρύτερη οικογένεια του hardcore. Έχω ακούσει κάποια από τα συγκροτήματα που αναφέρεις, και φυσικά σέβομαι πολύ όλες τις διαφορετικές οπτικές του καθενός απέναντι στην μουσική που αγαπάμε. Κάποια παιδιά της σκηνής είναι ιδιαίτερα στενόμυαλα, αλλά προσωπικά, ως μουσικός πρωτίστως, προτιμώ να κρατάω τα αυτιά μου ανοιχτά σε διάφορα είδη. Είναι ο μόνος τρόπος να κρατήσεις την μουσική σου ενδιαφέρουσα όταν πρόκειται να συνθέσεις νέο υλικό.

Επιστρέφοντας λίγο στους Agnostic Front, και πλησιάζοντας σιγά σιγά το τέλος της συνέντευξης, ποιά ακριβώς είναι τα πλάνα σας για τους επόμενους μήνες; Θα περιοδεύεσετε πολύ υποστηρίζοντας το "The American Dream Died"; Η Ευρώπη είναι στο πρόγραμμά σας; Η Ελλάδα;
Αυτή τη στιγμή έχουμε άμεσα τέσσερις συναυλίες στην Florida και μία στο Puerto Rico. Δυο προγραμματισμένα release show στην Νέα Υόρκη, και τρία ευρωπαϊκά tour για τον Μάιο, τον Ιούλιο, και τον Οκτώβριο. Το Groezrock Festival στο Βέλγιο, το With Full Force στην Γερμανία, και το Dour Festival πάλι στο Βέλγιο, είναι μόνο μερικά από τα φεστιβάλ στα οποία θα συμμετάσχουμε το καλοκαίρι. Το πρόγραμμα μας είναι ιδιαίτερα φορτωμένο λοιπόν γι' αυτόν τον χρόνο. Ελπίζουμε σύντομα να ξαναγυρίσουμε και στην Ελλάδα!

Απολαμβάνεις ακόμη τις περιοδείες με τον τρόπο που σου άρεσε τα προηγούμενα χρόνια; Είναι πάντοτε λίγο διαφορετικό όταν μεγαλώνεις. Τα όριά σου, οι αντοχές και η υπομονή σου σίγουρα αλλάζουν. Για πόσο ακόμη πιστεύεις ότι θα τα καταφέρνετε με αυτό;
Μ' αρέσουν πολύ οι περιοδείες. Είναι μία μεγάλη διέξοδος για μένα. Φυσικά τα πράγματα είναι πλέον διαφορετικά, όντως. Δεν ξενυχτάω πια όσο συνήθιζα. Προσπαθώ να απολαμβάνω την κάθε πόλη και να την βλέπω όσο πιο πολύ μπορώ. Το μόνο που ειλικρινά μπορώ να πω ότι στις περιοδείες μετά από ένα σημείο με πειράζει είναι ότι πρακτικά δεν υφίσταται ο όρος ιδιωτικότητα. Πάντοτε βρίσκεται κάποιος δίπλα σου σε ό,τι και να κάνεις, και κάποιες φορές αυτό είναι πολύ φορτικό, γι' αυτό και συνήθως κάτι τέτοιες στιγμές κάνω μια βόλτα, να καθαρίσω λίγο το μυαλό μου. Αλλά σίγουρα νιώθω ευτυχής που ακόμα έχω την δυνατότητα να ταξιδεύω παίζοντας πολύ μουσική, και θα το συνεχίσω μέχρι να μη μείνει τίποτα άλλο μέσα μας. Δεν έχω προς το παρόν την πρόθεση να σταματήσω.

Νομίζω πως φτάσαμε στο τέλος, Mike! Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!
Σε ευχαριστώ κι εγώ!