Rocking Raccoon - O Φίλος μου ο Γούγλης

Αποψάρα 30

Δεν έχω ούτε εισαγωγή, ούτε ενδιάμεσες εικόνες οπότε φάτε στη μούρη Brian Fallon.

Η ιμπεριαλιστική πολιτική της Google ξαναχτύπησε, αυτή τη φορά στα χωράφια μας, με το Google Music. Γενικότερα, δεν έχω κακό λόγο να πω για την εταιρεία, παρόλο που έχει τα φόντα να κυριεύσει, κυριολεκτικά, τον κόσμο, οι περισσότερες υπηρεσίες που προσφέρει έχουν κάνει τη ζωή μου τόσο πιο εύκολη που συχνά αναρωτιέμαι τι θα έκανα χωρίς δαύτη. Βέβαια, έχω γίνει και τεμπέλης και αδρανής σε βαθμό αηδίας, που για να μην κατηγόρησω το μίζερο εαυτό μου, θα τα ρίξω στη Google. Τελοσπάντων, η προσπάθεια λοιπόν της Google να μπει όλο και πιο μέσα στο χώρο του social networking, στα μάτια μου τουλάχιστον, φαντάζει ανούσια και έχει καταντήσει λιγάκι ξεφτίλα, γιατί είναι από τις λίγες φορές που κάτι τόσο μεγάλο που επιχειρεί τελικώς πιάνει πάτο. Το Google+ είναι ήδη τόσο καιρό ελεύθερο και ανάθεμα αν το χρησιμοποιεί κανείς. Γιατί να το κάνει άλλωστε, το Facebook δεν είναι αρκετό; Όποιος είναι να χρησιμοποιεί σελίδες κοινωνικής δικτύωσης έχει ήδη φτιάξει FB, δεν έχει κανένα λόγο να χρησιμοποιεί δύο διαφορετικά από την ώρα που προσφέρουν ακριβώς την ίδια υπηρεσία. Βασικός κανόνας του Ίντερνετ είν' αυτό, και σαν Δικτάτορες του Κυβερνοχώρου, θα 'πρεπε να το γνωρίζουν. Εκτός βέβαια αν περίμεναν όλοι όσοι χρόνια τώρα έχουν FB να ξεκουβαληθούν και να περάσουν στην αντιπέρα όχθη. Πόσο μάλλον που ό,τι καινούργιο είχε να προσφέρει το G+ το βάζει το FB ως νέο feature και το αντίστροφο. Αηδίες. Αν είχα εγώ τα ηνία της Google, πέρα από το γεγονός πως θα ζούσα στο ρετιρέ κάποιου ξενοδοχείου με τη Hayley Williams να με νανουρίζει στην αγκαλιά της κάθε βράδυ καθώς ο Dave Grohl θα έπαιζε σαντούρι στη γωνία, θα απογόρευα στο FB να κάνει embed βιντεάκια από το YouTube και τσουπ, να που όλοι θα την κάνανε για το  G+. Μέρα χωρίς κλιπάκι Ρέμου είναι μέρα χαμένη. Από την άλλη, αν είχα τα ηνία της Google, τέτοια βίντεο θα τα απαγόρευα εξαρχής, γιατί είτε είσαι δικτάτορας είτε όχι. Δεν κοιτάει λοιπόν να φτιάξει τα compatibility issues με τα Docs λέω εγώ η Google, παρά να χώνεται εκεί που δε χρειάζεται; Την αγαπάμε και τη λατρεύουμε χωρίς +1's.



Έλεγα λοιπόν για το Google Music, νέα μουσική πλατφόρμα που στην ουσία είναι άλλο ένα online μουσικό κατάστημα που θα επιχειρήσει να χτυπήσει τις αγορές του iTunes και του Amazon. Δεν πολυδιάβασα γιατί κατάλαβα πως ήταν άλλο ένα πράγμα άχρηστο στην προσπάθεια να κάνει το G+ πιο προσιτό, καθώς λέει υπάρχει πλήρες integration του συστήματος με το προφίλ του καθενός και μπλα μπλα. Δηλαδή ό,τι έκανε το FB με το Spotify, το οποίο λατρεύω και είναι τέλειο και να σκάσεις που σου σπαμμάρω το feed με ό,τι ακούω κάθε λεπτό της ημέρας. Αν λοιπόν δεν ξέρεις τι είναι το Spotify, καιρός να μάθεις. Είναι στην ουσία ενας player ο οποίος έχει στον κατάλογό του εκατομμύρια κομμάτια. Προφανώς δεν έχει τα άντεργκραουντ ομπσκουριλονεκροντέθ που ακούτε εσείς οι ψαγμένοι, αλλά έχει από Agalloch μέχρι Rihanna, Mozart και Karaoke. Το αποκτάς τζάμπα, αν και πρέπει να έχεις αγγλική ή αμερικανική IP -ρωτήστε τον φίλο σας τον Google, εκείνος θα ξέρει- και απολαμβάνεις, on the go, ό,τι κομμάτια θες, με μια δόση ενοχλητικών διαφημίσεων κάθε τόσο, εκτός αν σκάσεις ένα πεντάευρο το μήνα και έχεις unlimited μουσική. Ίσως σου ακούγεται άχρηστο, άλλα όταν έχεις εκατοντάδες GB μουσικής και πρέπει να μετακινείσαι συνεχώς, δεν υπάρχει τίποτα πιο απλό και πιο εύχρηστο. Είναι στην ουσία υπηρεσία. Τώρα αυτό που έλεγα προηγουμένως, μπορείς να το συγχρονίσεις με το FB σου και να κρατάει σε ένα μικρό κουτάκι στο προφίλ σου -το καινούργιο, με το Timeline, ξαναρώτα τον Google, πάλι θα ξέρει- τι άκουσες, αγαπημένα άλμπουμ και λοιπά. Δηλαδή ο θάνατος του Last.fm. Τελοσπάντων, εγώ επειδή είμαι η επιτομή του music nerd, μου καλάρεσε και το λέω και σε σας. Άσε που το layout του είναι ωραίο και μαύρο και όχι σαν την αηδία του iTunes. Αυτά.



Ενώ λοιπόν ο κόσμος καίγεται και το 2012 καταφτάνει σιγά-σιγά, του πλανήτη οι μουσικοmediάρχες ξύνουν τα μολυβάκια τους και ετοιμάζουν εκείνες τις περίφημες λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Βασικά, η λίστα αυτή είναι το highlight της χρονιάς του μουσικοnerdουλα. Όλοι θα φτιάξουν τις λίστες τους. Προφανώς η λίστα αυτή θα είναι η καλυτερότερη απ' όλες τις υπόλοιπες λίστες του κόσμου αυτού. Η δουλειά σου βέβαια μετά τη συγγραφή τις λίστας της δικιάς σου είναι να πάρεις σβάρνα εκείνες τις υπόλοιπες λίστες του κόσμου αυτού, να τις κριτικάρεις, να πεις πόσο σιχαμερές είναι, να απαιτήσεις εξηγήσεις για το πού είναι το τάδε και κυρίως το δείνα και τελικώς να σιχτιρίσεις που έχει πεθάνει το γούστο και μακάρι να είχες καλύτερους φίλους που άκουγαν την ίδια μουσική με σένα. Βέβαια, εδώ ο κόσμος κατάφερε και έβαλε στα τσαρτ άλμπουμ του '71, οπότε για άλλη μια φορά με απογοητεύει η ανθρωπότητα, μη δίνοντας ευκαιρίες σε νέα συγκροτήματα και ήχους. Oh well, εγώ αυτό που ξέρω είναι πως η δικιά μου λίστα θα είναι καλύτερη από τη δικιά σου, και προφανώς και θα σου λείπει το δείνα, και το γούστο έχει πεθάνει και ευτυχώς που δεν είσαι φίλος μου γιατί η μουσική που ακούς είναι σκατά.

Τέλος, ας πούμε δύο κουβέντες για τον Robert McIndoe, ετών 52. Όπως πολύ ωραία μάς περιγράφει το αρθράκι, ο κύριος McIndoe έδωσε τέλος στη ζωή του εξαιτίας ενός βοητού στα αυτία που του προξενήθηκε από συναυλία των Them Crooked Vultures. Καλά όλα αυτά. Ό,τι θέλει κάνει ο καθείς, δε με απασχολεί καθόλου. Το άνθρωπινο είναι ον μυστήριο, και από μυστήρια όντα να περιμένεις μυστήριες συμπεριφορές. Αυτό όμως που μου κίνησε την περιέργια περισσότερο είναι η επιλογή να πάει από αυτομαχαιριές. Στο μυαλό μου, αυτός που θέλει να δώσει τέλος στη ζωή του με τρόπο που «πονάει» είναι εκείνος που τυραννιέται από ενοχές, γιατί κατά κάποιο τρόπο νιώθει πως του αξίζει να βασανιστεί και να φύγει έτσι. Εκείνος όμως που για άλλους λόγους θέλει να δώσει ένα τέλος στο μαρτύριο, συνήθως προτιμά κάτι λιγότερο επώδυνο. Το να φτάσεις στο σημείο να μαχαιρώσεις τον εαυτό σου, και πόσο μάλλον απανωτά, ε προφανώς φανερώνει μία συγκεκριμένη πεποίθηση. Ένηγουεη, το άρθρο το πήρα για ευκαιρία να πω κάτι αστείο, και βγήκε αυτό το πράγμα. Καλά να πάθω που ακούω NIN την ώρα που γράφω. Το μόνο που πραγματικά θα 'θελα να ξέρω είναι τα σχόλια του Homme.

Σας αφήνω λοιπόν με αυτό το κλεμμένο screenshot από το Facebook του Deadmau5, και



Until next week,
-godspeed

I.T. The Rocking Raccoon  

ps, 1


ps, 2 Με ενημερώνουν από το control πως αύριο είναι επέτειος του "White Album", δίσκος που συμπεριλαμβάνει το κομμάτι από το οποίο εμπνεύστηκαν κάποιοι πιο ευφάντατοι από μένα τον τίτλο της στηλάρας μου, οπότε χρόνια πολλα, χιπ χιπ χουρά. Και αγαπάμε Jack Johnson.