Rocking Raccoon - Η Μασχάλη της Scarlett

Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 16/09/2011 @ 13:01
Αποψάρα 21

Καταπληκτική εβδομάδα. Έφυγα από τη χαβούζα, γέλασα με τον Ψωμιάδη και είδα και τον πωπό (πωπωπω) της Σκάρλετ Γιόχανσσον.

Συνάμα λοιπόν με αυτά τα καταπληκτικά, περνάω και μια κρίση παλιμπαιδισμού, καθώς τις τελευταίες μέρες ακούω το νέο δίσκο των Βlink-182 παίζοντας game boy. Είναι κάτι που δε μπορώ να κάνω ξεχωριστά. Υπάρχει κάποια ιδιαίτερη αρμονία στο να συνδυάζεις τη μουσική του Yoshi's Island με τα φάλτσα του DeLonge. Είμαι τρία νούμερα παντελονιού και ένα solero shots μακριά από το να νιώσω γυμνασιόπαιδο ξανά, και είναι πανέμορφα. Στα των Βlink όμως. Ποτέ δεν κατάλαβα τι ακριβώς έγινε με αυτή τη μπάντα. Καλώς ή κακώς, υπήρξαν ένα από τα μεγαλύτερα φερέφωνα των γεννημένων το ογδονταενενηντατόσο -κάτσε κάτω μεταλλά, δε μιλάω σε σένα, πίσω στους Iced Earth σου- που τώρα ενδέχεται να 'ναι χαρτογιακάδες, να ψιλοαρχίζουν οικογένειες και να ψάχνουν για διέξοδο στο αλκοόλ. Πού χρόνος για skate;

Η μπάντα πάντως είχε μία από τις πιο δραματικές ιστορίες στην ιστορία της σύγχονης μουσικής. Αυτό βέβαια συμβαίνει όταν τα 2/3 της μπάντας είναι εκκεντρικοί κόπανοι και το εναπομείναν μέλος φοβάται τη σκιά του. Όταν λοιπόν το 2005 ο DeLonge, αυτός που τρόμαζε τη μάνα μου στο video του "All The Small Things", δεν άφησε άνθρωπο στον ευρύτερο κοινωνικό του κύκλο με τον οποίο δεν είχε τσακωθεί, αποφάσισε να κλείσει το μαγαζί, στην ουσία η μπάντα δεν υπήρχε πλέον. Τότε λοιπόν ο δεύτερος κόπανος της παρέας, Travis Barker δηλαδή, πέρα από τα απλώς κακά μουσικά σχήματα τα οποία επιχείρησε να αρχίσει -δηλάδη με όνομα TRV$DJAM, το οποίο κοντράρει στα ίσα hotmail δωδεκάχρονου, πού πας;- δέχτηκε να βάλει άλλο ένα καρφί στο κοφίνι του, με το "Meet The Barkers", ρηάλιτι του MTV, του οποίου την εξαιρετική ποιότητα δεν είμαι σε θέση να κρίνω, γιατί δεν έχω αρκετά πλούσιο λεξιλόγιο. Εδώ ας πούμε βλέπουμε ένα πανέμορφο στιγμιότυπο με τον Barker και τη τότε γυναίκα της ζωής του να τον χτυπάει με μία κάλτσα, μάλλον αθλητική. Ούτε ο Ζεφιρέλλι τέτοια πλάνα.

Μπλα μπλα μπλα λοιπόν, κανείς δε μιλάει σε κανέναν, ο DeLonge αλλάζει τηλέφωνα και διευθύνσεις, χαπακώνει παυσίπονα λες και είναι πασσατέμπο, αρνείται να παίξει σε φιλανθρωπικό event με τη μπάντα για την ενίσχυση των ανθρώπων που χτυπήθηκαν από το τσουνάμι το 2004 και γενικά παραμένει πρώτου βαθμού παπάρι. Aah, memories. Όπως λοιπόν μάς έχει μάθει ο δάσκαλος της ζωής, το Χόλυγουντ, κάτι τέτοια μόνο με κάποιο φοβερά τραγικό γεγονός λύνονται, και να σου ο Barker πάνω σ' ένα learjet, του οποίου η απογείωση ήταν μακριά από το ιδανικό και το αεροσκάφος κατέληξε φλεγόμενο πάνω στον εξωτερικό φράχτη του αεροδρομίου από το οποίο επιχείρησε να φύγει. Παρά τα θύματα του δυστυχήματος, ο Barker τη γλίτωσε με εγκαύματα, αν και έπρεπε να νοσηλευτεί για κανα χρόνο. Όπως και να 'χει, η ζωή λέει είναι μικρή, Hoppus και DeLonge αρχίζουν και μιλάνε, όλοι γύρω από το κρεβάτι του πόνου του Barker. Σνιφ, κλαψ, λυγμ, το 2009 αποφασίζουν λοιπόν να ξαναγίνουν μπάντα. Είχαν λέει και έτοιμο σιντι. Το οποίο βγαίνει τώρα. Δύο χρόνια μετά. Do the math. Κάποιοι κουβαλάνε προφανώς μερικά θεματάκια. Τα κουτσομπολιά στο ρηβιού όμως, τέτοιος είμαι. Όπως και να 'χει, οι Blink υπήρξαν μεγάλο μέρος της εφηβείας μου, και όσο σπάνια θα βάλω τώρα ν' ακούσω, δε σημαίνει πως δεν έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, μιας και μίλαγαν με αλήθειες, λιτές και άμεσες. Αν δεν αναρωτιέσαι what's my age again κάθε τόσο, κάνεις κάτι λάθος.



Σε άλλα νέα, δε θυμάμαι αν αναφέρθηκε πουθενά εδώ, αλλά μπορεί να θυμάστε τις άνευ λόγου και αιτίας βίαιες διαδηλώσεις στο Λονδίνο πριν κανα μήνα. Πέρα λοιπόν από συνέδριο φίλων του πλιάτσικου, υπήρξαν και αρκετοί βανδαλισμοί. Ένας πιο σχετικός με εμάς βανδαλισμός ήταν ο εμπρησμός μιας αποθήκης της Sony στο Λονδίνο. Ευσυνείδητοι λοιπόν εμπρηστές αποφάσισαν στα πλαίσια των διαδηλώσεων να την πούνε στα καθίκια της Sony, εκείνοι οι άκαρδοι μεγαλοεπιχειρηματίες που εκμεταλλεύονται το τίμιο βιος των μουσικών και βγάζουν εκατομμύρια από το ταλέντο των άλλων, βάζοντας φωτιά στην αποθήκη που στέγαζε το στοκ δεκάδων ανεξάρτητων δισκογραφικών εταιρειών. Κλαπ κλαπ κρετίνοι.

Πολλές εταιρείες είναι αδύνατον να ορθοποδήσουν μετά από ένα τέτοιο πλήγμα και στη σπάνια περίπτωση που το καταφέρουν, τεράστιο back catalogue καλλιτεχνών δε θα είναι διαθέσιμο για κανέναν. Δε μιλάμε μόνο για υπερβολικά μικρές εταιρείες που προωθούν έναν καλλιτέχνη που τον άκουσαν και τον κατάλαβαν μόνο οι συντάκτες του Pitchfork, αλλά και για μεγαλύτερες ανεξάρτητες, όπως η Domino, η οποία έχει κάτω από τη φτερούγα της δυνατά ονόματα της μοντέρνας indie σκηνής, όπως Arctic Monkeys, Franz Ferdinand, The Kills και λοιπά. To κόστος ανατύπωσης δίσκου είναι τεράστιο και ασήκωτο για πολλές από αυτές λοιπόν τις εταιρείες, μιλάμε για ολοκληρωτική καταστροφή τριών εκατομμυρίων δίσκων και βινυλιών. Θα μου πεις, και τι το θυμήθηκες ένα μήνα μετά αυτό το πράμα. Και θα σου πω Fuck The Fire. Και θα με κοιτάς σα χαζός, γιατί είσαι. Σταμάτα να μου κάνεις χαζές ερωτήσεις.

Το Fuck The Fire λοιπόν είναι μία κίνηση βοηθείας προς τις δισκογραφικές αυτές. Επειδή λεφτά δεν υπάρχουν και μία εταιρεία που έχασε σχεδόν όλο της το στοκ δε θα κάτσει να ανατυπώσει ό,τι είχε και δεν είχε, πηγαίνεις στο site του Fuck The Fire και λες «εγώ ο τάδε δηλώνω πως αν μου ανατυπώσεις το τάδε, θα κάνω το σκατό μου παξιμάδι και θα το αγοράσω το ρημάδι το σιντί. Να ζήσει η βασίλισσα», και αν τελοσπάντων μαζευτούν αρκετοί ενδιαφερόμενοι, τότε θα γίνει η ανατύπωση του τάδε δίσκου. Έξυπνη και όμορφη κίνηση, δεν παίρνουν ρίσκα και είμαστε όλοι χαρουμένοι, εκτός από εκείνον τον έναν που τον κατάλαβε μόνο το Pitchfork και δε φτάνουν οι υπογραφές. Λυπάμαι, να μην είχες μουστάκι

Κλείνοντας, όλοι ξέρουμε εκείνον τον τυπά που απλά κανονίζετε να πάτε για καμιά μπύρα να χαλαρώσετε και καταλήγει να σου μιλάει για την αφύπνιση της κόκκινης αρκούδας της κοπέλας του ή τις παρενέργειες των χαλαπένιος που έβαλε στην πίτσα του το προηγούμενο βράδυ. Στο μουσικόκοσμο είμαι σίγουρος πως αυτός ο τύπος είναι ο Slash. Πέρα λοιπόν από το καθαρά κομπλεξικό μου μίσος ως προς τους Guns N' Roses, τον Slash τον πάω γιατί είναι απλά τίμιος. Είναι τίμιος και αγαπάει το Facebook. Καμιά φορά παραπάνω απ' ό,τι πρέπει. Δεν ξέρω αν κανείς από σας τον κάνει follow, αλλά δε περνάει μέρα που να μην κάνει έστω και ένα update. Και το ένα είναι λίγο. Αν κάθε τρίωρο δε δω κάποιο ποστ του Slash αρχίζω και ανησυχώ. Παίρνω σβάρνα τα tmz και τα blabbermouth να δω μπας και έγινε κανένα ατύχημα. Είμαι σίγουρος πως ακόμα και πάνω στη σκηνή κάνει update. Όπως και να 'χει, είναι στιγμές που απλά μοιράζεται παραπάνω απ' όσα πρέπει. Το παρακάτω γεγονός έγινε μερικές εβδομάδες πριν, αλλά τα screenshots χάθηκαν κάπου στο desktop και τις προάλλες που είπα να το τακτοποιήσω έπεσα πάνω τους.



Ο Slash λοιπόν και η πωστηλενε γυναίκα του αποφάσισαν να κάνουν αυτή τη γραφική αμερικανιά και να ανανεώσουν τους γαμήλιους τους όρκους. Λες και είναι κάποια άδεια οικοδομής ξέρω 'γω. Για το γεγονός μας είχε ενημερώσει αρκετό καιρό πριν, αλλά προφανώς δεν ήταν και η νούμερο ένα ανησυχία μου, οπότε το πέρασα στο ντούκου. Να σου όμως που σκάει το παραπάνω.



Γιατί να γίνουν όλα αυτά; Γιατί να χρειαστεί να έχω την εικόνα της γενικότερης μασχαλότριχας του Slash στο κεφάλι μου; Γιατί να με στιγματίσεις έτσι; Γιατί σκέφτομαι συνέχεια τι τρίχες πήραν από τη γυναίκα του; Κυρίως, γιατί λυπάμαι αυτούς που θα φάνε από αυτή τη γαμήλια τούρτα;

Και με αυτή την όμορφη εικόνα σας χαιρετώ, καλό Σαββατοκύριακο και καλή όρεξη.

Until next week,
-godspeed

I.T. The Rocking Raccoon

Ps, Ήθελα πολύ να μοιραστούμε σκέψεις, εντυπώσεις και ιστορίες για το Σκαρλετάκι, αλλά προτίμησα να σας αφήσω με τη μασχάλη του Slash. Όμως:

  • SHARE
  • TWEET