Warkings

Αχταρμάς ακούγεται; Αισθητικά υπάρχει μια overproduced εικόνα με στοιχεία από τα πάντα όλα που οι Γερμανό-Αυστριακό-Ελβετοί τα τοποθετούν σε ένα grandiose power metal τη σύγχρονης ζωής. Σκουπίδι; Όχι δα! Διαμάντι; ΟΧΙ ΔΑ! Ας είμαστε ψύχραιμοι, διασκεδαστικό άλμπουμ που ενώ κρατάει όλα κι όλα σαράντα λεπτά προλαβαίνει να κουράσει.

Πρώτα απ' όλα κάποιο πρέπει να βγει θαρρετά και να πει ότι πλέον μιλάμε για σκηνή. Είναι μια δεκαετία περίπου που το power metal έχει μπει σε καινούργια δομή γνωρίζοντας νέα εμπορική άνθηση. Οι Sabaton κι οι Powerwolf έχουν ήδη πετύχει headline status, οι Alestorm πλησιάζουν και από πίσω τους υπάρχει μια στρατιά από ονόματα που πάνε αρκετά καλά σε όρους επιτυχίας. Brothers Of Metal, Wind Rose, Beast In Black, Battle Beast, Gloryhammer, Dominum, Orden Ogan, Bloodbound και πολλοί πολλοί ακόμα. Ο ήχος έχει κοινά χαρακτηριστικά και απομακρύνεται σημαντικά από το τυπικό power των late 80s και 90s. Υπάρχουν και συγγενείς χώροι που συσπειρώνονται γύρω τους, βλέπε Visions Of Atlantis, Beyond The Black, Amaranthe και ταυτόχρονα οι μεγάλες εταιρείες έχουν ορμήξει πάνω τους. Τί άλλο χρειάζεται για να στοιχειοθετηθεί σκηνή; Η δημιουργική ποιότητα πάντως, σε όρους συνθετικής πρωτοπορίας, δεν έχει καμία σχέση.

Από την άλλη το ότι υπάρχει σκηνή δεν ξέρω γιατί πρέπει να ενδιαφέρει όποιο θέλει απλά να ακούσει καλή μουσική. Τώρα αυτό βγήκε πολύ μπαρμπαδίστικο το ξέρω, αλλά η αλήθεια είναι ότι άλλο το εμπορικό ρεύμα και άλλο η ενδιαφέρουσα μουσική πρόταση. Οι Warkings, όπως και οι περισσότεροι σε αυτό το πακετάκι, έχουν ένα βασικό πυρήνα στη λογική τους: περνάς καλά στα live, έχουν αρκετά εν δυνάμει χιτάκια, αλλά ολόκληρο δίσκο ζορίζεσαι να ακούσεις. Έτσι και στο "Armageddon". Το ομώνυμο, το "Genghis Khan", το "Kings Of Ragnarok", το "Troops Of Immortality", το "Hangman's Night" και το "Stahl Auf Stahl" είναι σούπερ για το setlist του επόμενου tour, θα τα ακούσεις ευχάριστα μωρέ και στο άλμπουμ αλλά σιγά μη τα θυμάσαι σε τρία χρόνια. Πολλά λέω.

Η παραγωγή είναι συμπαγής, μοντέρνα και καθαρή, αλίμονο. Οι φωνές δουλεύουν στο αυστηρό πλαίσιο που ορίζει ο ήχος - πηγαίνοντας μάλιστα καλά - και όλοι ξέρουν σωστά τα όργανά τους. Αυτό που λείπει, είναι η αυθεντική προσέγγιση που θα κάνει το "Armageddon" να ξεχωρίσει. Βέβαια παίζει σε μια σκηνή που ούτως ή άλλως δε στοχεύει σε κάτι τέτοιο, οπότε δεν ξέρω πόσο το θέλει. Πιθανότατα αυτό που πραγματικά θέλει είναι fun χιτάκια και grand performances on stage. Τούτο το έχουν, όσο κι αν θεματικά επιστρατεύουν ότι να ναι και τα πάντα όλα για να το πετύχουν.