The Smith Street Band

Throw Me In The River

SideOneDummy (2014)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 12/12/2014
Ακούστε το και ερωτευτείτε μία τίμια punk rock αυστραλέζικη μπάντα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Η Αυστραλία είναι ένα πολύ μυστήριο μέρος. Ένα νησί στη μέση του πουθενά όπου τα πάντα θέλουν να σε σκοτώσουν. Μουσικά, εάν εξαιρέσεις τους AC/DC, οι μοναδικές μπάντες που μου έρχονται στο μυαλό (aka έχουν καταφέρει να ξεφύγουν από τα δηλητηριώδη φίδια και τα σύνορα της Αυστραλίας) είναι αυτές που χορεύουν κάτω από την ιδιαίτερη ταμπέλα του αρκετά προγκίζοντος rock (βλέπε εδώ).

Πέρυσι λοιπόν έπεσα τυχαία πάνω στους Smith Street Band, καθώς έκαναν co-headline tour με τους Restorations μου και ερωτεύτηκα. Το folk punk το αγαπώ και τούτοι εδώ οι Αυστραλοί είναι σίγουρα ένα από τα πιο φρέσκα και ποιοτικά ονόματα στον χώρο. Επισήμως εν ενεργεία από το 2010, με δύο ΕP και τρία LP ήδη κάτω από το ζωνάρι τους, ήρθαν φέτος με το "Throw Me In The River" να μας παρουσιάσουν μία από τις αγαπημένες μου φετινές κυκλοφορίες.

Ας πούμε όμως δύο πράγματα για την ιστορία της μπάντας. Πρώτον, έχουμε τον Wil Wagner, frontman και γενικώς ιθύνοντα νου της μπάντας. Στην αρχή ήταν μονάχος του. Ένας ντεμι-οργισμένος, ονειροπόλος, τσουπωτός νεανίας με την ακουστική του κιθάρα, τους νεανικούς του προβληματισμούς, το μπαφάκι του και τους αφοπλιστικά ειλικρινείς στίχους του. Υπήρξε ένα μεταβατικό στάδιο όπου βρήκε τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας (σχεδόν τυχαία, σε ένα φεστιβάλ βρέθηκαν και τζάμαραν) και δημιουργήθηκαν οι Wil Wagner And The Smith Street Band, ως ένα αυστραλέζικο καλαμπούρι / tribute στο Αφεντικό και τη δικιά του μπάντα. Ελάχιστος χρόνος πέρασε όμως και προφανώς σε μία ομάδα που περνάς καλά, χώρος για εγωισμούς δεν υπάρχει, όποτε έφυγε το «Wil Wagner» από πάνω και έμεινε το σκέτο «The Smith Street Band». Tώρα έχουμε όλα τα παραπάνω, μείον την ακουστική κιθάρα, συν μία πωρωτική punk rock μπάντα με στυλ και τσαγανό.

Εκεί όμως που νιώθω πως πρέπει να σταθώ είναι εκείνη η αφοπλιστική ειλικρίνεια. Είναι φορές που αναρωτιέμαι πώς νιώθει άνετα να βγαίνει ο Wagner κάθε βράδυ στη σκηνή μετά από όλα τα εσώψυχα που έχει αραδιάσει στα τραγούδια του. Ανοιχτό βιβλίο οι σκέψεις του και κάπως καταλήγεις να νιώθεις πως ξέρεις τα πάντα για αυτόν (και συνεπώς θες να του δώσεις και μια αγκαλίτσα). Τα 45 λεπτά του "Throw Me In The River" περνάνε -με συγχωρείτε- νεράκι, και τα έχει όλα. Upbeat και up-tempo sing-a-ling ύμνους, mid-tempo, πιο δακρύβρεχτες στιγμές και μία-δύο πιο αργές. Οι στίχοι όμως φίλε είναι το ζουμί, καθώς ο Wil μιλάει για όλα εκείνα που ενδέχεται να σε προβλημάτισαν / προβληματίζουν σε μία πολύ συγκεκριμένη χρονική περίοδο της ζωής σου, που όλα ήταν / είναι πολύ μπερδεμένα και δεν δύνασαι να βγάλεις κάποιο νόημα.

Όλα αυτά κορυφώνονται στο "It's Alright, I Understand", του οποίου τη μετά-στίχων άκροαση τη θεωρώ κάτι σαν δώρο από τη μπάντα. Απολαυστικότατο και λυτρωτικό. Σε παρόμοια πλαίσια -αν και σε πιο upbeat τόνους- κινείται και το αγαπημένο μου "Surrey Drive", βγαλμένο από τα πιο πιστά singbooks των Menzingers. Tο εν λόγω κομμάτι κρύβει και την καλύτερη μεμονωμένη στιγμή του δίσκου, με ένα build-up που οδηγεί σε ένα απεγνωσμένο ξέσπασμα, φωνάζοντας «So why... don't you fuck off? Stop bringing hate in to our lives!». Ανατριχίλες για μένα κάθε φόρα. Εγγυημένα.

Δεν ξέρω πως ακριβώς να το κλείσω αυτό το κείμενο. Τίποτα. Ακούστε τον και ερωτευτείτε μία τίμια punk rock αυστραλέζικη μπάντα.

Όλος ο δίσκος στρημάρει από τη SideOneDummy, εδώ.
  • SHARE
  • TWEET