Swallow The Sun

Moonflowers

Century Media (2021)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 30/11/2021
Ο βορράς κρατάει ακόμα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Σκοτάδι και κρύο. Αργά μετρήματα. Βαρύς, μελωδικός ήχος. Φορτισμένες εκρήξεις. Μία σειρά από συναισθήματα, που ο πολύς κόσμος μόνο στην ιδέα χαμηλώνει το βλέμμα. Οι Swallow The Sun έφτιαξαν το όνομά τους περίπου μία δεκαετία αφού το ατμοσφαιρικό metal ύφος καθιερώθηκε. Από τις αρχές της χιλιετίας μέχρι και σήμερα όμως δεν έχουν ξεστρατίσει. Κάθε τόσο θα παίξουν στα όρια του χώρου και στο πέρασμα του χρόνου έχουν δημιουργήσει μια προσωπική ταυτότητα. Στο τέλος της μέρας ωστόσο, κινούνται στα πλαίσια του ιδιώματος με το κεφάλι ψηλά. Αυτό δεν αλλάζει ούτε στον όγδοο δίσκο τους.

Η παλέτα των χρωμάτων δεν ξεφεύγει παρά ελάχιστα από αποχρώσεις του μαύρου. Ακόμα κι όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, μία αποπνικτική θολούρα πνίγει οτιδήποτε έντονο. Οι κιθάρες έχουν τον χαρακτηριστικό, πένθιμο τόνο. Τα ρυθμικά βγάζουν έναν απόλυτα φυσικό όγκο. Έχοντας αφήσει πίσω, από το προηγούμενο βήμα, τους πειραματισμούς του "Songs From The North" το σύνολο ακούγεται ομοιογενές και λογικό, χωρίς να γίνεται κακώς εννοούμενα προβλέψιμο. Οι εναλλαγές είναι ως συνήθως πανέξυπνες. Ήδη από το ξεκίνημα του αντί-ομώνυμου "Moonflowers Bloom In Misery", νιώθεις σα να ξαναβρίσκεις ένα παλιό καλό φίλο.

Οι μελωδίες κουβαλάνε αρκετή μελαγχολία για να λυγίσουν και τους πιο σκληρούς. Σε συνδυασμό με την παραγωγή και τις ενορχηστρώσεις, το φως πρακτικά εξαφανίζεται από δωμάτιο. Οι ακτίνες που απομένουν, περισσότερο μεγαλώνουν την αντίθεση παρά βοηθούν στην ορατότητα. Ο τρόπος που ο Mikko Kotamaki αλλάζει από καθαρά σε γρυλίσματα παραμένει εντυπωσιακός όσο ποτέ. Η ευκολία με την οποία ο Juha Raivio καταφέρνει να αποδώσει την ομορφιά ενώ κάθε ελπίδα έχει πετάξει από το παράθυρο, παρομοίως. Το χτίσιμο του "Woven Into Sorrow" πριν το riff και τα πλήκτρα της γέφυρας παρασύρουν τα πάντα, μπορεί να περιγραφεί μόνο ως ιδιοφυές.

Το "Moonflowers" είναι ένα ιδανικό άλμπουμ για να συνοδεύσει τις χειμωνιάτικες μέρες που ο ήλιος λιγοστεύει και η θερμοκρασία πέφτει. Δεν είναι εύκολο. Δεν έχει εμφανείς καινοτομίες. Απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί ευχάριστο. Συνεχίζει με σεβασμό ένα στυλ που εδραιώθηκε στο παρελθόν, χωρίς να μένει κολλημένο στις φόρμουλες του. Στιγμές σαν το ντουέτο με την αγαπημένη Cammie Gilbert (βλ. Oceans Of Slumber) στο "All Hallows' Grieve" ή το γεμάτο ανατροπές κλείσιμο των "The Fight Of Your Life" και "This House Has No Name" μπορούν να τραβήξουν ακόμα και κάποιον ανυποψίαστο στον ανήλιαγο κόσμο των Φινλανδών.

  • SHARE
  • TWEET