Sacral Night

Le Diadème D' Argent

No Remorse Records (2022)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 31/10/2022
​Αλλάζουν γλώσσα, ανεβάζουν φωνητικές συχνότητες ala-King Diamond σε ένα από τα καλύτερα και πιο ιδιόμορφα άλμπουμ παραδοσιακού heavy metal για φέτος
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Sacral Night είχαν συστηθεί στις χεβυμεταλλικές τάξεις με το πραγματικά ποιοτικό ντεμπούτο τους, "Ancient Remains" του 2019. Είχε γίνει ήδη από τότε εμφανές πως η μουσική τους ήταν πάνω από τον μέσο όρο. Το γεγονός πως δεν είχαν σκοπό να μιμηθούν το χιλιοβρασμένο (πια) αναβιωτικό κίνημα του NWOBHM αλλά να έχουν πιο ιδιαίτερες επιρροές έπαιξε μεγάλο ρόλο σε αυτό. Ωστόσο, όσο και να άρεσε το "Ancient Remains", ειδικά τώρα, ακούγοντάς το υπό άλλο πρίσμα, δεν έκανε ποτέ τη διαφορά. Τη διαφορά για τους Sacral Night κάνει το φετινό τους αργυρό διάδημα ("Le Diadème D' Argent"). Κρατώντας τις παραξενιές στον ήχο της μπάντας, κάνουν πολλά, πάρα πολλά βήματα εμπρός.

Καταρχάς, η γλώσσα που μιλάνε πια δεν είναι τα αγγλικά. Είναι η μητρική τους γλώσσα, αυτή δηλαδή που ομιλείται στις όχθες των ποταμών Ντρακ και Ιζέρ στη Γκρενόμπλ. Τα γαλλικά τα έχει συνηθίσει το αυτί μας σε κάμποσες ποιοτικότατες μπάντες και δεν μας ξενίζουν πια στον σκληρό ήχο. Δεν έχει νόημα να τις απαριθμήσουμε τώρα, οπότε πάμε παρακάτω. Στο μικρόφωνο βρίσκουμε τον Antoine Volat να επιστρέφει στο συγκρότημα. Είχε τραγουδήσει και στην πρώτη τους επίσημη κυκλοφορία, ένα EP πίσω στο 2017. Η θεατρικότητα του και η King Diamond-ική του φωνή ανεβάζει το άλμπουμ πολλά επίπεδα, δίνοντάς του ταυτόχρονα και μια καλτ σοβαρότητα - σε πλήρη αντίθεση με το παιδαριώδες ψευδώνυμο που χρησιμοποιεί για όνομα (Alkokolik Desekrator). Η δουλειά που έχει κάνει στη φωνή είναι σεμιναριακή, με επιρροές από Merciful Fate μέχρι τα όρια των Crimson Glory.

Το μυαλό της μπάντας εξακολουθεί να είναι ο μπασίστας - και τραγουδιστής στον προηγούμενο δίσκο - Florent Brunet-Manquat, a.k.a. Amphicyon. Τόσο εκείνος (με τους Necrowretch), όσο και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, έχουν black metal παρελθόν. Αυτό βγαίνει προς τα έξω, όχι όμως εσκεμμένα, μα ακούσια. Αυτή είναι όλη η ομορφιά. Στην κομματάρα "Conquérant Des Lumières", όταν επιχειρούν να βγάλουν επικό συναίσθημα, θέλουν δεν θέλουν, θα αρπάξουν black metal όπλα από τη μουσική τους φαρέτρα. Όταν θέλουν να δημιουργήσουν σκοτάδι στο τρομερό "L’ Ode Infinie", θα ακουστούν goth, δεν θα φοβηθούν να βγάλουν τα πλήκτρα προς τα έξω και να κατεβάσουν σταδιακά τις κλίμακες των riff. Βάλε από πάνω τον Volat να πιάνει τις νότες που βρίσκονται στα πιο μικρά τάστα της κιθάρας και φτιάχνεις μεγαλείο.

Η θεματολογία του "Le Diadème D' Argent" είναι η υπερβατική, σκοτεινή εικονοπλασία, μέσα από μυθολογικά και θρησκευτικά τοπία. Αρχαία ατλαντίδα, άγγελοι εκπεσόντες, σπαθιά, αίμα και αρχαία κακά, όλα δοσμένα με ποιητικό τρόπο. Σε αυτά, να προσθέσουμε πως ο δίσκος παρουσιάζει και ελληνικό ενδιαφέρον, πέραν του προφανούς, δηλαδή τη μεγάλη αγάπη της χώρας μας για το παραδοσιακό ατσάλι: Κυκλοφορεί από την ελληνική No Remorse Records και τη μίξη/mastering ανέλαβε ο Γιώργος Εμμανουήλ (Lucifer’s Child/ex-Necromantia). Ο λόγος που τον αποθεώνω, όμως, σε αυτές εδώ τις διαδικτυακές σειρές δεν είναι η ελληνική εμπλοκή, καθώς δεν έπαιξε κανένα ρόλο να βρεθεί στα χέρια μου. Καθαρά και αντικειμενικά, ακούγοντας το ζευγάρι των κομματιών "Le Diadème D' Argent"-"La seconde élégie d'un ange" δεν μπορείς παρά να διαπιστώσεις ότι πρόκειται για αγνό πορωτικό μεταλλικό συναίσθημα, βγαλμένο από την καρδιά των δημιουργών του. Αν συνεχίσουν έτσι, θα μπορέσουν να ξεπεράσουν φτασμένους και εξαιρετικούς συνοδοιπόρους τους (In Solitude, Portrait κ.α.).

Youtube

  • SHARE
  • TWEET