Robert Plant & Alison Krauss

Raise The Roof

Rounder Records (2021)
Από τον Παντελή Κουρέλη, 25/11/2021
Ευτυχώς ήρθε ξανά η ώρα που το ντουέτο που αγαπήσαμε ξαναβρίσκεται μαζί καλλιτεχνικά
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Την ίδια χρονιά που ο Robert Plant με την Alison Krauss έβγαλαν τον πρώτο τους δίσκο, έγινε και η περιβόητη reunion συναυλία των Led Zeppelin στο Λονδίνο, προς τιμή του ιδρυτή της δισκογραφικής τους εταιρείας, Ahmet Ertegun. Για τη συγκεκριμένη συναυλία είχαν κάνει αίτημα για εισιτήριο 20 εκατομμύρια άνθρωποι, οπότε γίνεται κατανοητή η παγκόσμια αδημονία για μια περιοδεία του θρυλικού συγκροτήματος.

Τι πιο εύκολο για τον Plant από το να δεχτεί την πρόταση του Page και του Jones, να περιοδεύσει σε στάδια ανά τον κόσμο και να προσθέσει πολλά, πάρα πολλά, λεφτά στους τραπεζικούς του λογαριασμούς; Φαίνεται όμως ότι οι επιδιώξεις του συγκεκριμένου είναι διαφορετικές και τον γεμίζουν άλλα πράγματα περισσότερο. Αυτό από μόνο του δεν εξασφαλίζει σε καμία περίπτωση ένα καλό αποτέλεσμα, όμως εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες ο Plant έχει μόνο καλά αποτελέσματα να επιδείξει.

Αμέσως μετά το "Raising Sand" ο Plant και η Krauss είχαν κάνει sessions για να βγάλουν δεύτερο δίσκο, όμως τελικά τα σχέδια εγκαταλείφθηκαν γιατί κάτι δεν τους πήγε όπως ήθελαν. Ορισμένα πράγματα δεν πρέπει να τα πιέζεις να συμβούν κι αυτό ακριβώς φαίνεται ότι έκαναν οι δύο μουσικοί. Επειδή όμως ο χρόνος μπορεί να φέρει πολλά, να που το φαινομενικά αταίριαστο ντουέτο ένιωσε και πάλι έτοιμο να συνεργαστεί.

Όπως και στον προηγούμενο δίσκο τους, ο Plant και η Krauss βγαίνουν ελαφρώς από την comfort zone τους, αν μπορούμε να πούμε ότι ορίζεται κάτι τέτοιο για ανοιχτόμυαλους μουσικούς όπως αυτοί και αφήνονται στα πολύ επιδέξια χέρια του T Bone Burnett. Κατά βάση διασκευάζουν ένα εύρος κομματιών που κυμαίνεται από παραδοσιακά αμερικάνικα folk και country τραγούδια πολλών δεκαετιών μέχρι λίγο νεότερα folk κομμάτια εκ Γηραιάς Αλβιώνας, αλλά δε λείπουν και οι σύγχρονες πινελιές όπως οι Calexico (κι όμως).

Σε αρκετά από τα τραγούδια το ντουέτο μοιράζεται τις πρώτες φωνές, με καταπληκτικό δέσιμο. Το ήρεμο opener "Quattro (World Drifts In)" (η διασκευή Calexico που λέγαμε) αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Το "Can't Let Go" το έχουν προσαρμόσει με βάση την εκτέλεση της μεγάλης Lucinda Williams, αλλά το έχουν κάνει να ακούγεται πιο παλιό χρονολογικά!

Στο "Go Your Way", με πρώτη εκτέλεση από την παλιά folk τραγουδίστρια Anne Briggs και τον Bert Jansch, και στο γλυκύτατο "Searching for My Love", εκτός από τη μειλίχια και ερωτική φωνή του Plant πρωταγωνιστούν πότε μια ταξιδιάρικη slide κιθάρα και πότε κάποιο τσαχπίνικο κιθαριστικό lick. Το "The Price of Love" των αδελφών Everly και το "Trouble with My Lover" του Allen Toussaint (πρώτη εκτέλεση Betty Harris) γίνονται αναγεννημένα κομψοτεχνήματα από τον λαιμό της Krauss, με τον Plant να σιγοντάρει καίρια με δεύτερες. Το "It Don't Bother Me" του Bert Jansch έχει σκοτεινή ατμόσφαιρα την οποία σπάει η φωνή αηδονιού που έχει η Krauss.

Το "You Led Me to the Wrong" της Ola Belle Reed είναι μια παραδοσιακή στιγμή, από αυτές που η μαεστρία του Plant του επιτρέπει πλέον να υπηρετεί τέλεια. Το "Last Kind Words Blues" της Geeshie Wiley σκεφτείτε ότι είναι κάτι σαν αμερικάνικο ρεμπέτικο και είναι από τις ελάχιστες ηχογραφήσεις της που σώζονται (μιλάμε για τη δεκαετία του ’30, οπότε καταλαβαίνετε την αναλογία). Το ντουέτο μας το φέρνει σε σύγχρονα, μοντέρνα μέτρα και το κάνει να μη δείχνει επ’ ουδενί την ηλικία του.

Το "High And Lonesome", η μοναδική πρωτότυπη σύνθεση του δίσκου (από Plant και Burnett) έχει έναν αέρα από τα ανατολίτικα που τραγουδούσε παλιότερα ο Robert είτε solo, είτε με τους Led Zeppelin, είτε με τον Page. Το μελαγχολικό "Going Where the Lonely Go" το απογειώνει η κρυστάλλινη φωνή της Krauss, αλλά και οι δεύτερες του Plant είναι ουσιαστικότατες.

Ο δίσκος κανονικά κλείνει με το, ας το πούμε desert blues, "Somebody Was Watching Over Me". Η ευρωπαϊκή έκδοση όμως περιλαμβάνει δύο επιπλέον κομμάτια από έναν παλιό και μια καινούργια Williams: το "My Heart Would Know" του παλιού Hank είναι ένα κλασσικό country κομμάτι, ενώ στο "You Can't Rule Me" της καινούργιας Lucinda δίπλα στις φωνές στέκεται ισότιμα και η ρυθμική κιθάρα.

Οι ενορχηστρώσεις του T Bone Burnett, όπως επίσης και ο όλος ήχος του εγχειρήματος, είναι για σεμινάριο. Οι φωνές είναι που πρωταγωνιστούν σε αυτή τη σύμπραξη και η παραγωγή του Burnett τις αφήνει ανά πάσα στιγμή μαεστρικά να αναδεικνύονται, ενώ οι υπόλοιποι μουσικοί που συνοδεύουν έχουν ουσιαστικό και επαγγελματικό παίξιμο. Οι φωνές του Plant και της Krauss δένουν τέλεια μέσα στην αντίθεσή τους και μας δίνουν έναν δεύτερο, επίσης εξαίσιο δίσκο, μετά το προ σχεδόν δεκαπενταετίας ντεμπούτο τους. Αυτή η συνεργασία μου θυμίζει μια αντίστοιχη, προφανώς μικρότερου βεληνεκούς, που έχω παρακολουθήσει με μεγάλο ενδιαφέρον παλιότερα, αυτή της Isobel Campbell με τον Mark Lanegan.

Δε θυμάμαι εδώ και πόσα χρόνια - ίσως ακόμα και δεκαετίες - λένε τον Plant «γερασμένο». Αν ο Robert μπορούσε να διαβάσει όλα όσα γράφονται γι’ αυτόν, το πιθανότερο είναι ότι θα γελούσε από μια γωνία και θα συνέχιζε να ρουφάει τη ζωή όπως κάνει εδώ και πάνω από μισό αιώνα. Δείχνοντας ότι είναι ανήσυχο πνεύμα ακόμα και στα εβδομηνταφεύγα του, νομίζω ότι πρόκειται για τον ορισμό του καλλιτέχνη. Αυτού δηλαδή που δεν δρέπει τις δάφνες του παρελθόντος, αλλά αναζητά συνεχώς νέες περιπέτειες και προκλήσεις. Αειθαλής και τίμιος ο Robert, διαχρονικός και αυτός ο δίσκος.

  • SHARE
  • TWEET