Kvelertak

Splid

Rise (2020)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 07/02/2020
Νέα εποχή για τους Νορβηγούς που δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία τους κουβέντα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

H επιστροφή των αγαπημένων μου Kvelertak θα είναι σίγουρα για πολλούς make-it-or-break-it. Μετά το πρωκτοσόκ που έπαθα με το ντεμπούτου τους, το οποίο ήταν ότι καλύτερο μου είχε συμβεί μέσα σε μια δεκαετία, η χλιαρή μακαρονάδα του τρίτου δίσκου τους έθεσε τις προσδοκίες μου στα χέρια της Lorena Bobbitt.

Η πρώτη ακρόαση με το εναρκτήριο "Rogaland", το οποίο αργεί να πάρει μπρός, με έπιασε τελικά απροετοίμαστο και με έφερε αντιμέτωπο με την διαφορετική προσέγγιση των Kvelertak. Για όσους αναρωτιούνται πως ακούγεται ο δίσκος παραγωγικά, η φασαριόζικη αισθητική που είχε θέσει στους δύο πρώτους δίσκους ο θρυλικός Kurt Balou πλέον δεν υπάρχει. Αν και ταίριαζε βέβαια αυτή η παραγωγή στους Νορβηγούς, δεν μπορούσα ποτέ να τους ακούσω στο αμάξι με ανοιχτό παράθυρο. Στο "Splid" όμως, ο κομπρέσορας κάνει υπερωρίες και ο συμπιεσμένος νέος τους ήχος υποφέρει λίγο στις μπάσες συχνότητες, ενώ το hi-hat κάνει κόντρα ξύρισμα αν δυναμώσεις.

Κανείς δεν θα μπορέσει να αρνηθεί ότι ο παράγοντας διασκέδαση χτυπάει κόκκινο

Παρόλα αυτά, το γενικό άκουσμα είναι εξαιρετικά χαρακτηριστικό και άμεσα αναγνωρίσιμο ως Kvelertak. Επίσης, το γεγονός ότι έχουν νέο τραγουδιστή, ο οποίος στα πιο τσιριχτά του, μου θυμίζει πού-και-πού τον Dennis Lyxzen των Refused δεν αλλάζει ιδιαίτερα την ιδιοσυστασία της μπάντας και αντιθέτως το λαρύγγι του ίσως να διαθέτει και λίγο μεγαλύτερο εύρος σε σχέση με τον προκάτοχο του. Και αν φτάνοντας στο δεύτερο τραγούδι, το "Crack Of Doom", νομίζετε ότι το γύρισαν στα αγγλικά και τραγουδούν μελωδικά θα κάνετε (λίγο) λάθος, γιατί απλά κάνει guest star εμφάνιση ο Troy Sanders των Mastodon.

Αλλά μάλλον πρέπει να αποδεχθώ ότι η λεπτή και ευαίσθητη σαν λουκάνικο black 'n' roll ισορροπία που διάθεταν στο ντεμπούτο τους δεν θα επανέλθει ποτέ και πρέπει να το ξεπεράσω. Προφανώς οι Kvelertak δεν θα γίνουν ποτέ οι πιο black metal Turbonegro που είχα ζητήσει στον Άγιο Βασίλη. Ο νέος τραγουδιστής, αλλά και προφανώς οι συνθέσεις του "Splid" ρέπουν εμφανώς προς το post-punk και όλα τα ίχνη πεντατονικής -όσα υπήρχαν τέλος πάντων- αποτελούν ανάμνηση.

Tο βάρος του Splid πέφτει περισσότερο προς τις rock και punk καταβολές της μπάντας

Ενώ φυσικά υπάρχουν ορισμένες άγιες στιγμές με ένα-δυο blast beat και λίγο τρέμολο για να θυμόμαστε και τα παλιά, όπως στο αποχαιρετιστήριο "Ved Bredden Av Nihil", το βάρος πέφτει περισσότερο προς τις rock και punk καταβολές της μπάντας. Ίσως να αποτελούν φωτεινές εξαιρέσεις το "Fanden Ta Dette Hull", στο οποίο με λευκά αθλητικά παπούτσια, κολλητά τζιν και αφάνα παίζουν πιο μέτσολ και το "Tevling", το οποίο στην αρχή θυμίζει κάτι σαν Blink 182 ή Weezer για να καταλήξει σε κάτι που θα ζήλευε και ο David Hasselhoff στα '80s. Τέλος, ενδιαφέρον έχει ότι λίγο πριν την εκπνοή του άλμπουμ, στο “Delirium Tremens” καταφέρνουν να συμπτύξουν -σαν περίληψη του δίσκου- όλα τα προαναφερθέντα στοιχεία σε ένα οκτάλεπτο έπος που αλλάζει διαρκώς διάθεση και ύφος. Η μουσική αξία του "Splid" μπορεί να είναι σχετική και υποκειμενική ανάλογα με την κάθε οπτική και άποψη, αλλά κανείς δεν θα μπορέσει να αρνηθεί ότι ο παράγοντας διασκέδαση χτυπάει κόκκινο.

Η νέα εποχή των Kvelertak δεν γνωρίζω αν θα τους επαναφέρει στο προσκήνιο, κάτι που οπωσδήποτε αξίζουν, αλλά σίγουρα μας ξεκαθαρίζει -όπως και στο ντεμπούτο τους-, ότι υπάρχει πολύ ζουμί ακόμα στην υπόθεση και ότι οι Νορβηγοί μπορούν τέσσερις δίσκους μετά να προσφέρουν εκπλήξεις. Οι Kvelertak μπαίνουν στην δεύτερη δεκαετία τους και ακόμα μας πείθουν πως δεν έχουν πει την τελευταία τους κουβέντα.

  • SHARE
  • TWEET