Idmon's Aegis

Κάπου πήρε το μάτι μου στο διαδίκτυο ένα σχόλιο, την αλήθεια του οποίου συμμερίζομαι σε μεγάλο βαθμό: ανάμεσα στα πλείστα όσα new wave of-something που εμφανίζονται κατά καιρούς, μπας και ήρθε η στιγμή να μιλήσουμε πλέον για nwohhm; Όπου πρώτο h = hellenic. Τα παραδείγματα και τα ονόματα, αρκετά τα τελευταία χρόνια. Μόνο για φέτος, αναφέρω την τριπλή επίθεση της συγκεκριμένης εταιρίας με Dragon Skull, Stygian Path & Idmon’s Aegis.

Ίδμων: πιθανώς ο λιγότερο γνωστός μάντης της αρχαιότητας. Κάλχας και Τειρεσίας κρατάνε τη μερίδα του λέοντος ως προς τη μαντική δημοφιλία, με τον συγκεκριμένο ονοματοδότη της μπάντας να διαδραματίζει εξέχοντα ρόλο στην Αργοναυτική εκστρατεία (βλ. εξώφυλλο) . Υπό την προστασία (αιγίδα - aegis) του οποίου πραγματοποιήθηκε η συγκεκριμένη. Μαγκιά μεγάλη, που ενώ γνώριζε ότι δε θα επέστρεφε, πάραυτα τους ακολούθησε. Άτιμε κάπρε.

Η μπάντα εμφάνισε το πρώτο στίγμα της πέρυσι με δύο συνθέσεις, οι οποίες φανερώνονται εκ νέου στο ντεμπούτο της. Τα ονόματα των Νίκου Βαρσάμη (Wrathblade) και Χρήστου Μόσαλου (πρώην Wrathblade) προ(σ)δίδουν και τη μουσική τους κατεύθυνση: epic heavy metal. Και κατ’επέκταση ονόματα όπως οι Manilla Road, αρχαίοι Manowar & Slough Feg. Κοινό στοιχείο και στις τέσσερις μπάντες, η «απισχνασμένη» απόδοση του συγκεκριμένου ήχου, δίχως φτιασίδια και εξτρεβαγκάνζες. Η σχεδόν πρωτόλεια μορφή του επικού ήχου.

Μιλώντας για τη συγκεκριμένη μορφή του επικού ήχου, αν υπάρχει κάτι που να τη χαρακτηρίζει, αυτό έγκειται στην ευκρίνειά του, καθώς άπαντα τα όργανα, απογυμνωμένα από ηχητικά βαρίδια, ερεθίζουν το καθένα με τις ιδιότητές του την ακρόαση του δίσκου. Το αυτό συμβαίνει και στο ντεμπούτο των Idmon’s Aegis. Ένα ντεμπούτο που σφύζει από καλπάζοντα riffs υμνικής διάθεσης και άμεσης μεταφοράς σε αρχαίους τόπους, τίγκα από μυθολογικά πλάσματα και μέρη. Γίγαντες, μυθικά ζώα και αρχαϊκές φυλές σε παράταξη, έχοντας την ιδανική μουσική υπόκρουση. Ένα soundtrack για εκείνους τους καιρούς.

Προφανώς και νοερά θα υψωθούν λάβαρα και συνυπεύθυνη για αυτό δεν είναι άλλη παρά η ερμηνεία του frontman. Ειδικότερα τις λίγες στιγμές όπου θεριεύει, αποκτώντας ακραία δυναμική, προκαλώντας ανάλογα συναισθήματα υπερέντασης και εξάρσεων συμπεριφοράς. Αν κάποιος μου έλεγε πως ο Νίκος Βαρσάμης ερμηνεύει τις προφητείες του μάντη Ίδμωνα, δε θα είχα κανένα επιχείρημα περί του αντιθέτου πάντως.

Οκτώ συνθέσεις που στέκουν πανύψηλα ωσάν τις Συμπληγάδες Πέτρες που δίνουν και τον επίλογο στο δίσκο, ικανές να προκαλέσουν ρίγη στο επικό ακροατήριο: μπάσο, κιθάρα και ντραμς οδηγούν την εντολή που θα ακολουθούσα σαν τον Τειρεσία (με κλειστά μάτια): "Argonauts! Bent the oars with a firm grasp, hold fast and pursue your way, row with all might and main!" Σε περίπτωση που κάποιος έθετε το εύλογο ερώτημα «γιατί και Wrathblade και Idmon’s Aegis;» η απάντηση καταφθάνει με γλυκό τρόπο: η σοκολατόπιτα δε με εμπόδισε ποτέ από το να φάω και προφιτερόλ.

Bandcamp