Funeral For A Friend

Welcome Home Armageddon

Distiller (2011)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 05/04/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Περιέργα πράγματα. Είχα αρκετό καιρό να δυσκολευτώ πολύ με κάποιο δίσκο, να με προβληματίσει για το ποιόν του. Συνήθως ακροάσεις είναι αυτές που τελικώς καθορίζουν αν έχει κάτι να μου πει μία κυκλοφορία ή άμα χάνω το χρόνο μου. Oι Funeral For A Friend όμως είναι μία πολύ ιδιαίτερη, προσωπική, περίπτωση.

Από τα πρώιμα εφηβικά μου χρόνια είναι αμέτρητες οι ώρες που η πικρία των Ουαλών έχει στάξει από τα ακουστικά μου, κυρίως από τους εξαιρετικούς τους πρώτους δίσκους, αλλά γενικώς υπήρξαν στήριγμα σε πάμπολλες στιγμές της ζωής μου. Βλέποντας τους όμως να αυτοκαταστρέφονται από το 2007 και έπειτα, κάθε νέο για επικείμενη κυκλοφορία το αντιμετώπιζα με περίσσια δυσπιστία και απογοήτευση, γιατί έβλεπα κάτι που αγαπούσα να μαραζώνει και να γελοιοποιείται. Μέλη να φεύγουν, μέλη να έρχονται, αποτυχήμενες κυκλοφορίες, πόδι από δισκογραφικές, ανούσιες δηλώσεις, απούλητα εισιτήρια, όλα μαζί αποτέλεσαν το βεβηλωμένο κολλάζ μιας εφηβικής αγάπης.

Έτσι όμως φτάσαμε στο 2010. Με αναδομημένο line up μετά την αποχώρηση του Darran Smith (κιθάρα), έρχεται το νέο για το "The Young And Defenceless", ένα EP που σκόπευαν να κυκλοφορήσουν, και ομολογώ πως μέσα έκρυβαν ένα διαμάντι με το "Serpents Of Solitude", που μάλλον ήταν το ομορφότερο πράγμα που έχουν ηχογραφήσει εδώ και χρόνια. Κάπου εκεί άρχισα να ονειρεύομαι ένα δίσκο γεμάτο με "Serpents Of Solitudes" και να σου το "Welcome Home Armageddon".

«H επιστροφή των Funeral For A Friend», «Ό,τι καλύτερο από το "Casually Dressed..." και μετά» φώναζαν εδώ και μήνες οι γνώστες, και 'γω σαν κοριτσόπουλο ξέθαψα τις αφίσες και τα μπλουζάκια και περιμένα υπομενετικά. Ήρθαν λοιπόν με τον αρμαγεδόνα τους.

To θέμα είναι πως εγώ δε μπορώ ακόμα να αποδεχτώ αυτή την επιστροφή και ξέρω πως φταίω. Ναι, απ' ό,τι φαίνεται είναι όντως ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει εδώ και πολλά χρόνια και η αναζωογόνηση στον ήχο τους είναι κάτι πέρα από φανερή. Τα καυστικά και κοφτερά riff ξαναήρθαν στο προσκήνιο, έφυγαν κάποια ηλεκτρονικά στοιχεία που ανεπιτυχώς είχαν προσπαθήσει να εισάγουν παλαιότερα, τα φωνητικά του Davies κουβαλούν μία θαμπωμένη λάμψη από το παρελθόν και τα γρυλίσματα του Richards φέρνουν το παλιαγαπημένο core στοιχείο σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Για του λόγου το αληθές, ένα πέρασμα μονάχα από το "Damned If You Do, Damned If You Don’t" θα πείσει και τον πιο σκεπτικό, ενώ το εξαιρετικο "Broken Foundation" έχει επίσης τα ίδια πειστήρια για να αναγνωρίσει κανείς πως οι Funeral For A Friend γύρισαν επάξια στη μουσική μπροστάντζα.

Αναρωτιέμαι όμως μήπως δεν είναι αρκετό όλο αυτό. Ο κόσμος έχει χώρο για λιγάκι Funeral For A Friend; Εκεί είναι που νομίζω πως δυστυχώς χάνουν το στοίχημα, τα λάθη του παρελθόντος παραήταν μεγάλα για να μπορέσουν να εξιλεωθούν με ένα μικρό αριστούργημα και αυτό φαίνεται και από την αποδοχή του "Welcome Home Armageddon". Παρά τις, κατά κύριο λόγο, διθυραμβικές κριτικές που απέσπασε, τα ράφια των δισκοπωλείων είναι μονίμως γεμάτα απούλητα. Ο κόσμος ξέχασε τους Funeral For A Friend και δυστυχώς το scene δε βρίσκεται πλέον στα ντουζένια του, όπως ήταν το 2005, για να δικαιολογήσει μία μαζική αποδοχή, δυστυχώς ο δίσκος αυτός είναι «this year's most open heartbreak».

Καθώς συνεχίζω να φάσκω και να αντιφάσκω, ο δίσκος είναι πέρα για πέρα αξιαγάπητος, με ίσως λιγότερο πονεμένες στιγμές από το διδυμάκι που κάποιοι του κότσαραν δίπλα -για το "Casually Dressed..." ο λόγος-, αλλά είναι αρκετός να αναζωογονήσει το μύθο τους και να κάνει τους παλιούς να ενδιαφερθούν ξανά, και ας μη δίνουν δεκάρα οι καινούργιοι.
  • SHARE
  • TWEET