Escape The Fate

This War Is Ours

Epitaph (2009)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 06/07/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Γιατί ρε παιδιά; Γιατί τόσο μίσος; Ειλικρινά τέτοια απέχθεια από το γενικό κοινό για μια μπάντα είχα να δω από τότε που μαύρισε το μάτι ο Wentz, και αυτό πες το ξεπεράσαμε, παντρεύτηκε τη Simpson και ανέβηκε στα μάτια μας, οι Escape Τhe Fate σε τι σας φταίξανε;

Λοιπόν, θα μιλήσω με αλήθειες. Δε μου άρεσαν παλιά. Παλιά. Το 2004 δηλαδή με το πρώτο τους άλμπουμ, και από αυτό τα μισά (και αν) μπόρεσα να ακούσω. Αλλά τι να πεις, τώρα είναι άλλη μπάντα, στα μάτια μου τουλάχιστον, και θα σου εξηγήσω ευθύς αμέσως το γιατί. Οι Escape The Fate είχαν λοιπόν έναν frontman, τον Ronnie Radke, με τον οποίο βγάλανε εκείνο το πρώτο cd. Καλώς λοιπόν. Βγήκε το άλμπουμ, είχε μια σχετική επιτυχία, γιατί ανέβηκε στο μοδάτο emo / post-hardcore / κάποια-εξίσου-ενοχλητική-ταμπέλα τρένο και μαθεύτηκαν. Περνούσαν λοιπόν οι μέρες και οι μήνες και ο μικρός Ronnie ήταν κακό παιδί. Έπαιρνε τις δόσεις του, ζούσε τη ζωή του ροκσταρ που πάντα ήθελε και γενικά ένιωθε φίνος. Έλα όμως που δε μπορούσε να escape the fate (sic) και σε κάποια εμπλοκή πλάκωσε στο ξύλο έναν πιτσιρικά (με τις ροκ γροθιές του), ο οποίος τελικά υπέκυψε στα τραύματά του. Να σου λοιπόν ο Ronnie πίσω από της φυλακής τα σίδερα, αφήνοντας την υπόλοιπη μπάντα στα κρύα του λουτρού. Έτσι άδοξα τέλειωσαν το πρώτο σκέλος της καριέρας τους οι Escape The Fate. Όμως την ίδια ώρα, οι Βlessthefall (άλλο συγκρότημα ανάλογου ύφους) δεν είχαν πλέον τραγουδιστή, γιατί έφαγε πόδι, και εκεινος, ο Craig Mabbit, φαίνεται πως πληρούσε τις προΰποθέσεις για τη θέση του frontman στους Escape The Fate. Έτσι κι έγινε.

Στα του δίσκου λοιπόν. Πρόκειται για πολύ δυνατή κυκλοφορία, οι κιθαρίστες είναι μεγάλα ταλέντα και ο νέος frontman έχει δώσει άλλον αέρα αυτοπεποίθησης στο σύνολο της μπάντας. Η φωνή του επίσης ηχεί πολύ όμορφα στα αυτιά μου, κυριώς όταν δεν κάνει μπρουτάλ φωνητικά. Το άλμπουμ κρύβει μέσα του 5-6 τραγούδια που είναι πολυ πιασάρικα, έτσι όπως πρεπει νά 'ναι μια modern rock κυκλοφορία κατά την ταπεινή μου άποψη. Το "The Flood" άνετα χαρακτηρίζεται το χιτάκι του άλμπουμ, μιας που και στα charts κατάφερε να σκαρφαλώσει, αλλά και στην κορυφή των δικών μου playlists. "On To The Next One" και "Ashley" επίσης ξεχωρίζουν από τα 11 σε σύνολο κομμάτια του "This War is Ours", ενώ και το "10 Miles Wide", που έχει επιλεχθεί και ως ένα από τα singles, δίνει ένα αξιοπρεπέστατο παρόν στο δίσκο.

Τελικώς, το άλμπουμ το συμπάθησα αρκετά, κατάφερε να κάνει τη διαφορά ανάμεσα στις δεκάδες (πραγματικά) μπάντες που βγαίνουν, καλώς ή κακώς, κάθε μέρα κάτω από την emo / post-hardcore ταμπέλα, και ας βρίθουν τα ίντερνετς από πικρόχολα σχόλια.

Trivia 1: Κάντε ενα πρόχειρο search και βρείτε τη διασκευή στο "Smooth" του Carlos Santana. Ομορφιές.
Τrivia 2: Ο Ronnie ηχογραφεί δικό του άλμπουμ από το κελί 33. True story.

  • SHARE
  • TWEET