Derek Sherinian

Με αξιοθαύμαστη συνέπεια και παραγωγικότητα, ο πολυπράγμων Derek Sherinian επανέρχεται δισκογραφικά με το "Vortex". Το έργο γνώριμο, μα πάντα ενδιαφέρον. Με βασικό πυρήνα τον ίδιο και τον (πάντα φοβερό) Simon Phillips, τον Tony Franklin στο μπάσο και μια πληθώρα guest μουσικών όπως άλλωστε συνηθίζει σε κάθε του άλμπουμ. Γι άλλη μια φορά, το roster ζαλίζει, βγάλτε τεφτέρι: Steve Stevens (Billy Idol), Joe Bonamassa, Steve Lukather, Zakk Wylde, Ron "Bumblefoot" Thal (Sons Of Apollo), Michael Schenker, Mike Stern και Nuno Bettencourt (Extreme) εναλλάσσονται στις κιθάρες, αφήνοντας ο καθένας το δικό του στίγμα.

Η πρόσκληση σε κάθε δίσκο τέτοιας φύσης, είναι πέραν του τεχνικού εντυπωσιασμού, να υπάρχουν ουσιώδη τραγούδια και μελωδίες που θα σου μείνουν. Σε αυτό ο Sherinian έχει αποδείξει ότι "το έχει" (μην ξεχνάμε το "Lines In The Sand" των Dream Theater). Με το καλημέρα και το ομότιτλο κομμάτι, έχουμε ένα φουριόζικο τόνο, φυσικά με αλλεπάλληλα σόλο, αλλά και μια χαρακτηριστική μελωδική γραμμή, θυμίζοντας videogame soundtrack.

Αυτό που σε κάθε άλμπουμ του Sherinian έχει ενδιαφέρον, είναι το πως οι συνθέσεις έρχονται να δέσουν με τον κάθε καλεσμένο, κάτι που δίνει και μια ποικιλία στο τελικό αποτέλεσμα. Στο "Fire Horse" για παράδειγμα, ο γκρουβάτος ήχος κουμπώνει με το funky παίξιμο του Nuno Bettencourt, ενώ το "Key Lime Blues" αφήνει χώρο στους τεράστιους Joe Bonamassa και Steve Lukather να βγουν στο προσκήνιο με τα πλήκτρα σε περισσότερο υποστηρικτικό ρόλο. Aντίστοιχα, το "Die Kobra" είναι το χαρακτηριστικό Zakk Wylde-ικό κομμάτι που υπάρχει σε κάθε άλμπουμ του Derek, με τα riffs να έρχονται μπροστά με χαρακτηριστική "βρωμιά".

Ένα στοιχείο που ξεχωρίζει τον Derek τόσο σαν συνθέτη αλλά και σαν πληκτρά, είναι οι στιγμές που μένει στο πιάνο, και εξερευνεί ένα περισσότερο fusion/jazz ηχο, κάτι που φανερώνεται στο πληθωρικό "Scorpion", με το υποδειγματικό drumming του Simon Phillips να αποτελεί το στηλοβάτη μιας δύστροπης μα συναρπαστικής σύνθεσης.

Το κλείσιμο του άλμπουμ γίνεται κατά τα prog πρότυπα με το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι. Το "Aurora Australis" στα έντεκα λεπτά του θυμίζει περιπέτεια στο διάστημα, με τις εξωγήινες μελωδίες του να φέρνουν στο μυαλό εποχές Planet X, και τον Bumblefoot να δείχνει την αδιανόητη κιθαριστική του ικανότητα. Πραγματικά ένα υπέροχο κομμάτι, που συγκαταλέγεται στις κορυφές ολόκληρης της δισκογραφίας του Derek.

Καλώς ή κακώς, αυτός ο ήχος απευθύνεται σε πολύ συγκεκριμένο κοινό. Το "Vortex" δεν έρχεται να ταράξει τα νερά με μια αλλαγή πλεύσης, αντιθέτως είναι συνειδητοποιημένα ένα άλμπουμ από μουσικούς για μουσικούς. Σε μια τόσο εκτενή και δισκογραφικά πλούσια καριέρα, ο Derek Sherinian κάθε άλλο παρά πάσχει από έμπνευση, συνεχίζοντας το ταξίδι που χάραξε με τους δικούς του όρους.