Dario Mollo / Tony Martin

Οι κύριοι Dario Mollo (κιθάρες) και Tony Martin (φωνητικά) έχουν ενώσει τις δυνάμεις τους από το 1998 δημιουργώντας μια σειρά άλμπουμ με γενικό τίτλο "The Cage". Τέσσερα χρόνια μετά κυκλοφόρησαν το δεύτερο μέρος και φέτος έρχεται το τρίτο.

Η νέα αυτή δουλειά αξίζει να ακουστεί μόνο για τον Martin. Δείγματα της φόρμας που βρίσκεται η φωνή του είχαμε και στην guest εμφάνιση που έκανε στην πρόσφατη δουλειά των Arrayan Path. Έτσι και στο "Third Cage" o τρόπος που τραγουδάει είναι μοναδικός. Λες και το ρολόι σταμάτησε στα μέσα των 90s, όταν η συμμετοχή του στους Black Sabbath έδωσε δίσκους που άφησαν ιστορία. Όταν έχεις το χάρισμα συνήθως δεν σε αφήνει και σε αυτόν τον δίσκο ο Martin κάνει αξιοθαύμαστα πράγματα και o τρόπος που κινείται στις μελωδικές γραμμές είναι απλά υπέροχος.

Μουσικά, όλη η δουλειά ακροβατεί ανάμεσα στο μελωδικό hard rock και το heavy metal. Ανά στιγμές η όλη ατμόσφαιρα παραπέμπει στα "Tyr" και "Headless Cross" ή τουλάχιστον αυτό μοιάζει να θέλει να μεταδώσει η μπάντα, μιας και τα περισσότερα κομμάτια κινούνται με mid tempo ταχύτητες με τα πλήκτρα να κυριαρχούν. Αναφέρομαι βέβαια στην όλη μυστικιστική ατμόσφαιρα που διακατείχε τα προαναφερθέντα άλμπουμ και όχι στις τωρινές συνθέσεις που δεν έχουν καμία σχέση σε ποιότητα και έμπνευση. Σε ένα κομμάτι βρίσκουμε και ανατολίτικα στοιχεία. Μέχρι εκεί όμως. Συνθετικά το άλμπουμ υστερεί σημαντικά και δεν υπάρχει τραγούδι που θα σε συνταράξει, ούτε κάποιο που να έχει την σπιρτάδα που θα σε κάνει να το ξανακούσεις. Όλες οι συνθέσεις είναι άνευρες με τα τυπικά στοιχεία να βρίσκονται εκεί μεν (riff, γέφυρες, σόλο κιθάρας), αλλά δομημένα με τέτοιο τρόπο που να οδηγούν το δάχτυλο στο «next». Κομμάτια χωρίς ουσιαστικό λόγο ύπαρξης από τα οποία προκύπτει έντονα η εικόνα του «βαριόμαστε».

Είναι κρίμα δυο τόσο άξιοι μουσικοί να δημιουργούν άλμπουμ που δεν έχουν να δώσουν κάτι ουσιαστικό στον μουσικόφιλο. Τέτοιοι καλλιτέχνες πρέπει να είναι κανονικά οι προβολείς που δείχνουν τον δρόμο στους νεότερους. Με τη σημερινή πληθώρα κυκλοφοριών πρέπει να δίνουν το κάτι παραπάνω στον ακροατή για να μπορούν να απαιτούν και την όποια ανταπόκριση.

Πραγματικά δεν βρίσκω τον λόγο που οδηγεί αναγνωρισμένους μουσικούς στο να κυκλοφορούν τόσο μέτριες δουλειές. Αν δεν μπορούν να παραδώσουν ένα αξιόλογο αποτέλεσμα καλύτερα να σταματούν γιατί με άλμπουμ σαν το "The Third Cage" εκτίθενται ανεπανόρθωτα. Αν αποφασίσουν να προχωρήσουν και με τέταρτο μέρος ας φροντίσουν τουλάχιστον να δημιουργήσουν κάτι αξιοπρεπές.