Currents

Είναι κάτι ετεροχρονισμένες ανακαλύψεις που έρχονται από το πουθενά να βάλουν μια μπάντα στο μουσικό σου χάρτη. Έτσι την έπαθα και με τους Currents και το "The Way It Ends" που έβγαλαν το 2020, αλλά μόλις πέρσυ έτυχε να ακούσω. Μελωδικό, μοντέρνο metalcore με prog (δηλαδη djent) αναζητήσεις. Κουρδίσματα μπάσου σε κιθάρα, μελωδικά refrain, breakdowns για κοπάνημα κι όλα τα συναφή.

Όταν άρχισαν να βγαίνουν στη δημοσιότητα τα πρώτα singles του άλμπουμ, το ενδιαφέρον μου αναζοπυρώθηκε. Πως να μην κολλήσεις με το "Remember Me" και αυτό το γλυκόπικρο που αφήνει το refrain του; Πως να μην κοπανηθείς με το "The Death We Seek" εκεί που σκάει το "All along you've deceived me" και το breakdown που ακολουθεί;

Απλά και περιεκτικά, το "The Death We Seek" είναι άψογο από την αρχή ως το τέλος. Οι Currents έχουν βρει τον ήχο τους, και αυτό το κράμα μελωδίας, μελαγχολίας και ασήκωτης βαρύτητας είναι το ίδιο δελεαστικό σε κάθε ακρόαση. Κιθάρες που κεντάνε, δυσαρμονίες μπλεγμένες με τα πιο πιασάρικα ρεφραιν που θα μπορούσαν να σκεφτούν, σε δέκα συνολικά συνθέσεις που κάθε μια στέκεται ως υποψήφιο single.

Στιχουργικά, η μπάντα στέκεται επικριτικά απέναντι στην αποξένωση και την εκμετάλλευση της σύγχρονης κοινωνίας, και τις σχέσεις που απρόσωπα διαμορφώνονται μεσα από τις διαδικτυακές πλατφόρμες, με την παραπληροφόρηση και το μίσος να δηλητηριάζουν το διάλογο και την πνευματική καθαρότητα των ατόμων. Μια προσέγγιση που σε συνδυασμό με το σκοτεινό ήχο δίνει μεγαλύτερη ένταση στις συνθέσεις και αποφεύγει την παγίδα να ακούγεται επιτηδευμένη.

Είναι δύσκολο για τις μπάντες αυτού του χώρου να αποφύγουν συγκρίσεις με τα μεγαθήρια. Σε σημεία μπορούν να υπάρξουν παραλληλισμοί, για παράδειγμα το "Gone Astray" κλείνει το μάτι στους Architects του "Holy Hell", αλλά το κάνει με τρόπο που δεν αλλοιώνει την ταυτότητα του ήχου τους.

Η χρήση ηλεκτρονικών στοιχείων είναι μετρημένη μεν, στοχευμένη δε. Στο "Living In Tragedy" για παράδειγμα, έρχεται να λειτουργήσει επικουρικά πάνω στο σιδηροδρομικό riff αλλά και να δημιουργήσει μια επιπλέον ένταση στις γρήγορες στιγμές. Η στο φανταστικό "So Alone", όπου τα πλήκτρα επαναλαμβάνουν μια μελωδία που με διάφορους τρόπους αιωρείται στο παρασκήνιο σχεδόν σε όλο το κομμάτι. Αυτές οι λεπτομέρειες και τα πολλαπλά ηχητικά στρώματα δίνουν το κάτι παραπάνω σε σχέση με το αναμενόμενο για το είδος, και κάνουν τους Currents να ξεχωρίζουν. Το κλείσιμο με το "Guide Us Home" δείχνει μια πιο ευαίσθητη πλευρά της μπάντας, με μια ιδιόμορφη "μπαλάντα" που κορυφώνεται υποδειγματικά και δε θα μπορούσε να αποτελεί πιο ιδανικό αποχαιρετισμό.

Το μικρό παράπονο για τη μπουκωμένη (αλλά κατα τ’άλλα αξιόλογη) παραγωγή δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο όταν τα κομμάτια είναι τόσο καλογραμμένα. Και στο "The Death We Seek", οι Currents μοιάζουν να έχουν πείσμα αλλά και ικανότητα να πρωταγωνιστήσουν στο μοντέρνο metalcore. Ένα rollercoaster συναισθημάτων κι εντάσεων, φτιαγμένο με μεράκι, προσήλωση και αδιαμφισβήτητο ταλέντο.