Cult Of Luna

Όσοι έχουμε «τραυματίσει» την ψυχή μας κάτω από τη λεπίδα του ευρωπαϊκού fantasy έχουμε, καλώς ή κακώς, ταυτίσει τον Βορρά με την πνευματική διαύγεια και με την έννοια του τέλους του ταξιδιού. Εκεί στρέφουμε το βλέμμα μας και συχνά εκεί εναποθέτουμε ακόμα και τις μουσικές μας ελπίδες και ονειρώξεις. Ο δρόμος είναι μακρύς για όλους, κι όμως, αποδείχτηκε μακρύς ακόμα και για τον Johannes Persson και τη φεγγαρένια του αίρεση που, σωματικά, βρίσκονται ήδη στον Βορρά που δείχνει η πυξίδα. Ίσως ο Βορράς της ψυχής πάει ακόμα πιο μακριά. Οι Cult Of Luna έφτασαν εκεί, σε ένα μέρος πέρα από τους χάρτες, στον μουσικό κόσμο μιας νέας τελειότητας.

Έχει γίνει πια ολοκάθαρο ως τώρα ότι αυτό το σχήμα κινείται από κορυφή σε κορυφή, χωρίς να ζαλίζεται και χωρίς να χάνει τα κίνητρα του, ανήκοντας στα πολύ λίγα εκείνα γκρουπ που επιδεικνύουν μια τέτοια πολύχρονη, αξιοθαύμαστη σταθερότητα. Θα περίμενε κανείς μετά από ένα αριστούργημα όπως το "Mariner" να αρχίσουν την ένδοξη πτώση τους, εκείνοι όμως αντί αυτού, μας επιφύλασσαν ένα ακόμα εκπληκτικό άλμπουμ με το "A Dawn To Fear". Το περσινό "The Raging River" ήταν ένα θαυμάσιο EP αλλά και μια κυκλοφορία χωρίς ξεκάθαρα κίνητρα. Το "The Long Road North" έρχεται όμως να σφραγίσει αυτήν την άτυπη τριλογία με τρόπο που νοηματοδοτεί όλα όσα εκφράζει το παρόν των Cult Of Luna και το κάνει - ξανά - με τρόπο εκκωφαντικό, αριστουργηματικό.

Αν κάτι φάνηκε με το καλημέρα όταν κυκλοφόρησε το "Cold Burn" ως προπομπός του άλμπουμ είναι ότι ο ήχος τους γίνεται ολοένα και πιο μεγάλος, πιο επιβλητικός και πιο άγριος. Αν βάλεις κάτω το υλικό του "The Long Road North" και το ξεκοκαλίσεις, ίσως συνειδητοποιήσεις ότι γι αυτόν τον ήχο δεν ευθύνεται μόνο η καταπληκτική παραγωγή. Οι Cult Of Luna έχουν γίνει πιο μεγαλειώδεις ηχητικά γιατί έχουν συντονίσει, άριστα πια, τα συγκεκριμένα πράγματα που μπορεί να κάνει η μουσική τους με το μέγιστο συναίσθημα. Η εξέλιξη τους λοιπόν και σε αυτό το άλμπουμ δεν είναι εξέλιξη τεχνοτροπίας αλλά εξέλιξη συνθετικής και ψυχικής έκφρασης. Το "Cold Burn" είναι αληθινά επικό κι αντηχεί σαν κάλεσμα στα όπλα. Το "Silver Arc" που ακολουθεί εισάγει ένα πιο βαρύ και μυστηριακό κόσμο και πριν φτάσει στη μέση του σε πνίγει με τις υπέροχες μελωδίες του. Είναι φανερό ότι το άλμπουμ θέλει να σε παρασύρει και να σε χορέψει κάτω από το βόρειο σέλας, με διάθεση σχεδόν πολεμική.

Κι εκεί που μπορεί να πιστέψεις ότι το "The Long Road North" θα ποντάρει τα πάντα στην ένταση και τη δύναμη του, ξεκινάει ένα τρομερό σερί σπουδαίων συνθέσεων με σημαντικές εκπλήξεις. Το ambience του "Beyond I" θα ήταν ψαρωτικό και χωρίς την guest φωνή της Mariam Wallentin των Wildbirds And Peacedrums, η jazzy της χροιά όμως αποδεικνύει ότι το πείραμα με τον Lanegan έχει κι άλλα επεισόδια. Κυρίως, έχει περιγραφικό λόγο ύπαρξης στην οικοδόμηση ενός έργου με αυθεντικές εναλλαγές στη ροή του και δεν αποσκοπεί στη σύναψη επιφανειακών συνεργασιών. Το μπαλαντοειδές "Into The Night" θα είχε χαρακτήρα αποφόρτισης, αν δεν διέθετε μια πραγματικά παράξενη, άρρωστη αρμονία στο ρεφρέν του και ένα δυνατό φινάλε με ένα ολότελα ψυχρό, σχεδόν αυτοσχεδιαστικό κρεσέντο. Το σύντομο "Full Moon" είναι ένας «απλός» instrumental ύμνος σε αυτό που λέει ο τίτλος του, μια συνοπτική ατμοσφαιρική τελετή.

Ανάμεσα όμως σε όλα αυτά τα υπέροχα, στο track υπ' αριθμόν 4, οι Cult Of Luna μας παρουσιάζουν ένα από τα καλύτερα τραγούδια της καριέρας τους. Το "An Offering To The Wild" είναι ένα δωδεκάλεπτο έπος χωρίς προηγούμενο, η παγανιστική καρδιά, το συκώτι και τα πνευμόνια όλου του άλμπουμ. Ακολούθησε την τεράστια επιβλητική του εισαγωγή, άκου τα κινηματογραφικά παιχνιδίσματα του σπουδαίου Colin Stetson, πρόσεξε τον σχεδόν darkwave ρυθμό του μπάσου που οδηγεί τη σύνθεση από τα βάθη. Χωρίς διάθεση να υπερβάλλω, θα πω ότι το συγκεκριμένο τραγούδι αποτελεί μια εμπειρία Neurosis διαστάσεων, λες και οι Cult Of Luna είναι οι μόνοι που μπόρεσαν να κρατήσουν για λίγο αυτό το σκήπτρο.

Καθώς οδεύουμε προς το τέλος και μετά τις προηγούμενες μελωδικές περιπέτειες, τα ομώνυμο και το "Blood Upon Stone" - άνω των δέκα λεπτών και τα δύο - επαναφέρουν τη sludge τάξη. Πρόκειται για τραγούδια με μέρη σκληρά σαν βράχια, μέρη σχεδόν επίπονα κι εναλλαγές με κλασικά ατμοσφαιρικά post-metal μονοπάτια. Με αυτό τον τρόπο, το "The Long Road North" χωρίζεται σε τρία σχεδόν διακριτά μέρη που εξασφαλίζουν μια εξαιρετική ροή στο άλμπουμ, παρά τη σχεδόν 70λεπτη του διάρκεια. Η επιστροφή του Stetson για το πειραματικό κλείσιμο με το "Beyond II" ολοκληρώνει τον κύκλο επιβλητικά και παγωμένα.

Η κιθαριστική δουλειά των Persson/Kihlberg είναι εξαιρετική καθόλη τη διάρκεια του άλμπουμ, όχι επειδή αποσκοπεί σε καινοτομίες αλλά επειδή ξεχειλίζει από καλές ιδέες που βρίσκουν πάντα το κέντρο του στόχου. Πιο δημιουργικό ρόλο διατηρούν τα ογκώδη, τελετουργικά τύμπανα του Thomas Hedlund και τα απίστευτης ωριμότητας synths του Kristian Karlsson, είναι όμως στο μπασο του Andreas Johansson που μπορεί να βρει κανείς έναν κρυφό κι απρόσμενο πρωταγωνιστή. Όλα αυτά είναι δεμένα κάτω από έναν ήχο που έχει το βάρος παγόβουνου, πίσω όμως από το αιχμηρό τους περίβλημα οι συνθέσεις του άλμπουμ παίρνουν διαταγές από μια φλεγόμενη καρδιά. Αποφεύγω πάντα να συγκρίνω ένα νέο άλμπουμ με παλαιότερα της ίδιας μπάντας, διότι ξέρω καλά ότι οι ίδιοι οι δημιουργοί - οι πραγματικοί δημιουργοί - δεν σκέφτονται έτσι, εδώ όμως μπορώ να πω ότι μπορεί κανείς να διακρίνει "Vertikal" vibes. Vibes που είναι όμως εναρμονισμένα με το συναίσθημα και την αίγλη που έχουν οι Cult Of Luna στο παρόν.

Κοιτάμε ξανά προς το βορρά και βλέπουμε τους Cult Of Luna να φτάνουν εκεί, μέσα από ένα μονοπάτι από πόνο, αλήθεια και κάθαρση φτιαγμένο. Λες και παραδόθηκε στις ατελείωτες νύχτες της Umeå, η μουσική του "The Long North Road" κόβει την ανάσα με τη σαφήνεια και την πληρότητα της. Θα σε ενδυναμώσει αν το χρειαστείς, θα σε σηκώσει στους ώμους αν κουραστείς, θα σε αναγκάσει να φτάσεις κι εσύ στον προορισμό σου: Οι Cult Of Luna βγάζουν και το 2022 ένα μεγάλο άλμπουμ.

Bandcamp