Arctic

Η Καλιφόρνια έχει αποτελέσει, διαχρονικά, τη γενέτειρα εξεχόντων σχημάτων για πάμπολλες σκηνές του σκληρού ήχου, πόσο μάλλον για το είδος του stoner/desert rock, συνεχίζοντας ακόμη και σήμερα την εξαγωγή αξιόλογων προτάσεων, τόσο σε mainstream όσο και σε underground επίπεδο. Έτσι, οι Arctic αποτελούν μέρος της πιο πρόσφατης «σοδειάς» συγκροτημάτων της, προσπαθώντας με τον πρώτο τους δίσκο να συνδυάσουν τις δυο τους μεγάλες αγάπες, το skating και τα βαριά, ψυχεδελικά riffs.

Το ταλαντούχο power trio, παρά το πρόσφατο της σύστασης του, έχει προλάβει να αποκτήσει κάποια εμπειρία στο χώρο, καθώς, πέραν της συμμετοχής του κιθαρίστα τους στους ομόηχους Harsh Toke, έχει συμμετάσχει σε αρκετές περιοδείες, τόσο εντός Ηνωμένων Πολιτειών, όσο και σε Ευρώπη και Νότια Αφρική. Συνεπώς, το δέσιμο και η χημεία τους έχει δοκιμαστεί στις πλέον απαιτητικές συνθήκες και το μόνο που μένει να αποδειχθεί είναι το κατά πόσο μπορούν να ξεχωρίσουν του σωρού, σε ένα είδος όπου η πλειονότητα των σύγχρονων κυκλοφοριών διατηρούν ένα ποιοτικό επίπεδο, μα δεν καταφέρνουν να κάνουν τη διαφορά.

Οφείλω να ομολογήσω πως το συνολικό «πακέτο» που μας προσφέρουν οι Καλιφορνέζοι με το ντεμπούτο τους είναι, εκ πρώτης όψεως, ιδιαιτέρως θελκτικό. Το εξώφυλλο, καταρχάς, έχει φιλοτεχνηθεί από τον Arik Roper, καλλιτέχνη υπεύθυνο για το εικαστικό σκέλος κυκλοφοριών των Sleep, High On Fire αλλά και των Earth, μεταξύ άλλων, και καταφέρνει πολύ έξυπνα να συνδυάσει συνειρμικά το όνομα της μπάντας με το ύφος στο οποίο κινούνται. Παράλληλα, οι επιρροές τους σε προδιαθέτουν για ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα, με ονόματα όπως οι Sleep, οι Earthless, οι Blue Cheer αλλά και οι πανταχού παρόντες Black Sabbath, να έρχονται σε πρώτο πλάνο, ταυτόχρονα με την ξεκάθαρη τάση τους για ένα όσο το δυνατόν πιο φυσικό αποτέλεσμα, ώστε να διατηρηθεί ακέραιο το jam feeling.

Ωστόσο, κάπου εδώ εμφανίζονται οι πρώτες ενστάσεις. Το γεγονός πως οι συνθέσεις τους ακούγονται - και πιθανόν είναι κατά ένα μεγάλο βαθμό - σαν δομημένα στουντιακά τζαμαρίσματα, παρουσιάζει παθογένειες που με λίγη προσοχή θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Ενώ στα μικρότερης διάρκειας κομμάτια, όπως το "Cryptic Black Sun" και το τερματικό "Higher", το αποτέλεσμα τους δικαιώνει, δείχνοντας μια μπάντα με πληθώρα εμπνεύσεων στο είδος του psych/stoner, στα μεγαλύτερα, το πρόβλημα της ανύπαρκτης διύλισης των ιδεών τους οδηγεί σε κακοτοπιές. Έτσι, τόσο το εναρκτήριο "Over Smoked", όσο και το "Burnt Ice" στη μέση του άλμπουμ, ενώ έχουν πράγματα να προσφέρουν στον ακροατή, η υπερβολική τους διάρκεια λόγω ιδεών που τραβάνε δίχως λόγο, κουράζει. Συγχρόνως, ενώ τα κομμάτια είναι κατά βάση instrumental, η εμφάνιση των φωνητικών σε ορισμένα σημεία μοιάζει τόσο ανούσια, με την ερμηνεία τους να είναι εντελώς αδούλευτη και να μην προσφέρει το παραμικρό στο τελικό αποτέλεσμα.

Προσωπικά, το τελικό πρόσημο της κυκλοφορίας μοιάζει θετικό, ειδικά για ντεμπούτο. Άλλωστε, η ορμητική διάθεση των συνθέσεων υπερνικά την αφελή, σε σημεία, προσέγγιση και τα υλικά για κάτι σπουδαίο στο μέλλον είναι εδώ, έστω και ανεπεξέργαστα. Είναι στο χέρι τους να τα εκμεταλλευτούν περισσότερο την επόμενη φορά.