Από τον Lemmy στο αύριο

Πρέπει να γιορτάζουμε τη ζωή αυτών των μουσικών αντί να θρηνούμε τον χαμό τους

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 05/01/2016 @ 08:52

Το 2015 έφυγε παίρνοντας μαζί του τον Lemmy, αφήνοντας μια πικρή γεύση στο τέλος αναφορικά με τη μουσική πραγματικότητα. Κοιτάζοντας πίσω, ήταν μια «τρελή» χρονιά για τους περισσότερους, με την λέξη «τρελή» να μεταφράζεται συνήθως σε δύσκολη, καθώς το 2015 μοιάζει να πήρε πιο πολλά από όσα άφησε.

Μπορεί ο θάνατος του Lemmy να ήταν λίγο πολύ αναμενόμενος -λόγω των θεμάτων υγείας που τον ταλαιπωρούσαν- αλλά αυτό δεν αναιρεί το ότι ήταν ένα μικρό σοκ / υπενθύμιση για όλους μας, ενώ δεν παύει να είναι ένα ακόμα χτύπημα στα όλο και πιο γερασμένα θεμέλια αυτής της μουσικής.

Για να είμαστε ειλικρινείς, εδώ και κάποια χρόνια ο κόσμος δεν αδημονούσε για τις νέες δουλειές των Motorhead. Άλμπουμ σαν το "Overnight Sensation" ή το "We Are Motorhead" ήταν ήδη υπερβάσεις για μπάντα με τόσα χρόνια δισκογραφίας, αλλά η αλήθεια είναι πως, εδώ και χρόνια, ο Lemmy προσέφερε απλώς διασκεδαστικά / ικανοποιητικά άλμπουμ, τα οποία μετά από λίγο καιρό τοποθετούνταν πίσω-πίσω στην αξιολογική σειρά των δουλειών του συγκροτήματος.

Το ερώτημα που προκύπτει και πάλι -όπως κάθε φορά που πεθαίνει ή αποσύρεται ένας εκ των θρύλων αυτής της μουσικής- είναι «Τι γίνεται από εδώ και πέρα;». Πώς θα αναπληρωθεί το κενό που αφήνει; Και πιο μακροπρόθεσμα τι θα γίνει όταν μας τελειώσουν «δεινόσαυροι» αυτής της μουσικής;

Βασικά, τίποτα δεν θα γίνει.

Διότι, ένα από τα στοιχεία που κάνουν αυτή τη μουσική να ξεχωρίζει είναι το ότι οι οπαδοί της ξέρουμε να αναγνωρίζουμε και να τιμάμε τους σπουδαίους καλλιτέχνες που περνάνε από αυτή, όσα χρόνια κι αν περάσουν, κρατώντας ζωντανά τα όσα πρέσβευαν. Γι' αυτό, άλλωστε, ο όρος «κλασικό» εμφανίζεται τόσο συχνά ως πρόθεμα...

Δεν θα μπορούσα να βρω πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από την συναυλία των Rock N' Roll Children στο Αγρίνιο στην οποία παρευρέθηκα μερικές μέρες, που αποτέλεσε μια ακόμα απόδειξη του ότι ο κόσμος αυτής της μουσικής (οπαδοί και μουσική) ξέρουν να τιμούν τους ήρωες τους, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και, φυσικά, δεν ξέχασαν μαζί με τον Dio να τιμήσουν και τον Lemmy...

Όπως η κληρονομιά του Dio παραμένει ζωντανή, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι το ίδιο θα συμβεί και με αυτή του Lemmy.

Το μόνο που με ανησυχεί είναι η υπερβολική προσήλωση στα παλιά είδωλα που κάνει πολλούς να μένουν κολλημένοι στα ίδια «κλασικά» ακούσματα, απαξιώνοντας οτιδήποτε νέο ως υποδεέστερο των «κλασικών».

Στην πραγματικότητα, απαιτείται μια ισορροπία μεταξύ παλιού και νέου για να γίνει ομαλά η μετάβαση από τους «κλασικούς» στην επόμενη γενιά και να υπάρξει επόμενη μέρα. Να τιμάμε τους Motorhead σε κάθε ευκαιρία, αλλά να δίνουμε τον χώρο και την ευκαιρία στους πρωταγωνιστές του σήμερα να αναδειχθούν.

Το να τιμάμε τη ζωή αυτών των καλλιτεχνών συνεχίζοντας τα όσα άφησαν ως παρακαταθήκη φαντάζει πολύ καλύτερο από το να μένουμε στην απώλειά τους. Γιατί, η συνέχιση του έργου τους είναι το ίδιο, αν όχι πιο σημαντικό από την διατήρηση του μύθου τους...

Και μόνο η σκέψη του πώς θα αντιδρούσε ο Lemmy αν έβλεπε κάποιον να μοιρολατρεί για την πάρτη του προκαλεί γέλιο...

Υ.Γ.: Σκεφτείτε ποιες παθογένειες πιθανότατα μας στέρησαν εδώ και δέκα χρόνια να δούμε τους Motorhead στη χώρα μας. Κρίμα, δεν είναι;

  • SHARE
  • TWEET