Solstafir, Nochnoy Dozor @ Fuzz Club, 16/12/18

Ο τόπος στον οποίο γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε σίγουρα μας σημαδεύει σε αρκετές πτυχές και εκφάνσεις της ζωής μας. Ειδικότερα στον τομέα της μουσικής, τόσο εμείς οι ίδιοι οι οπαδοί αλλά ενίοτε και οι ίδιοι οι μουσικοί αποδίδουμε συχνά σε κοινωνικές, κλιματολογικές και άλλες συνθήκες  το μουσικό ύφος και τη θεματολογία με την οποία ασχολούνται τα συγκροτήματα ανάλογα με τον τόπο καταγωγής τους. Ένα καλό παράδειγμα αυτού του στερεοτύπου, που επιβεβαιώνεται στην πράξη, είναι και οι Ισλανδοί Sólstafir, των οποίων το ατμοσφαιρικό - φυσικό να παίζουν ατμοσφαιρικά, αφού είναι από την Ισλανδία! - post (ή rock 'n' roll κατά τους ίδιους) είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε ζωντανά την Κυριακή στο Fuzz, στη δεύτερη επίσκεψή τους στην Αθήνα μετά από την προ τετραετίας στο Κύτταρο.

Η επεισοδιακή απώλεια/εκδίωξη του drummer Guðmundur Óli Pálmason ή αλλιώς Gummi προ τετραετίας, αμέσως μετά την κυκλοφορία του ορόσημου "Otta" και πριν την έναρξη της αντίστοιχης περιοδείας τελικά δε φάνηκε να τους έχει πληγώσει όσο περιμέναμε πολλοί, κρίνοντας από το πολύ ωραίο περσινό "Berdreyminn", για το οποίο και περιοδεύουν.

Τη συναυλία άνοιξαν οι Έλληνες Nochnoy Dozor, οι οποίοι πριν από λιγότερο δύο μήνες κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP. Δεδομένης της παρουσίας του κιθαρίστα Μάνου Γεωργακόπουλου, εξηγείται μια ηχητική συγγένεια με τους Universe 217. Με τα διπλά γυναικεία φωνητικά της Λίνας και της Ρεβέκκας να δένουν όμορφα και να ξεχωρίζουν, στο περίπου μισάωρο set τους μας παρουσίασαν άρτιες εκτελέσεις σχεδόν ολόκληρου του EP τους, ξεκινώντας με το τελευταίο κομμάτι "Ben-Hur" και κλείνοντας με το πρώτο κομμάτι "Black Hand", σε μια ιδιότυπη πορεία από το τέλος προς την αρχή του EP. Ωραία εμφάνιση, ταιριαστό support.

Στις 22:00 ακριβώς οι τέσσερις Sólstafir πάτησαν στο σανίδι του Fuzz, με τον χώρο μπροστά τους να είναι γεμάτος από οπαδούς που έδειχναν ότι αδημονούσαν να τους παρακολουθήσουν να παίζουν ζωντανά για δεύτερη φορά στην πόλη μας. Η εμφάνισή τους ξεκίνησε με ένα δίδυμο από το "Köld" που κοντεύει σχεδόν τη δεκαετία, με το ορχηστικό "78 Days In The Desert" να τους επιτρέπει να βρούνε μέσα σε λίγα λεπτά τα πατήματά τους τζαμάροντας και το ομώνυμο "Köld" να μας βάζει κατευθείαν στο κλίμα της βραδιάς, στην οποία όπως γρήγορα θα διαπιστώναμε σημαντικό ρόλο θα είχαν τα κυρίαρχα φωνητικά του Addi Tryggvason.

Ακολούθησε ένα φρέσκο δίδυμο, από τον τελευταίο δίσκο "Berdreyminn", με το post-ίζον "Silfur-Refur" και το "Ísafold" να μου θυμίζει προσωπικά και λίγο τους Anathema της μεσαίας περιόδου, με τον Tryggvason πραγματικά να μη φυλάει καθόλου τη φωνή του και να τραγουδάει στα κόκκινα.

Από το πανέμορφο "Otta", τον προηγούμενο δίσκο τους, ακούστηκε δυστυχώς μόνο το ομώνυμο κομμάτι, αλλά αυτό ήταν και αναμενόμενο μέχρις ενός σημείου, αφού η προηγούμενη συναυλία στο Κύτταρο ήταν στο πλαίσιο προώθησης αυτού του δίσκου και είχαν ακουστεί τότε πολύ περισσότερα κομμάτια. Ο Pjúddi Sæþórsson άφησε για το μεγαλύτερο μέρος του κομματιού την κιθάρα και έπιασε το banjo, το οποίο η αλήθεια είναι ότι δυσκολευτήκαμε λίγο να διακρίνουμε ανάμεσα στα υπόλοιπα όργανα, παρ' όλη την ατμοφαιρικότητα του κομματιού. Παρεμπιπτόντως, αν ο Carl McCoy των Fields Of The Nephilim είχε κατοχυρώσει με κάποιου είδους πατέντα το ντύσιμό του, τότε ο Sæþórsson λογικά θα του πλήρωνε αποζημίωση για να έχει το δικαίωμα να εμφανίζεται έτσι όπως τον είδαμε στη σκηνή του Fuzz.

Ο ήχος ήταν αρκετά ευκρινής και ελαφρώς παραμορφωμένος στις κιθάρες, δίνοντας μια «βρωμιά» που ήταν πολύ καλοδεχούμενη από μέρους μου. Ο μπασίστας Svabbi Austmann και οι κοτσίδες του είναι και οι τρεις αεικίνητοι στη σκηνή, ενώ το παίξιμό του διακρίνεται ξεκάθαρα, ειδικότερα σε κομμάτια με μια μόνο κιθάρα. Ο drummer Grimsi Hallgrímsson, το νεότερο μέλος της μπάντας, παρέμενε ελαφρώς στο παρασκήνιο γιατί ήταν λίγο κρυμμένος πίσω από τα τύμπανα και επιπλέον ο φωτισμός δεν επικεντρωνόταν ακριβώς πάνω του - η απόδοσή του όμως ήταν εξαιρετική, ακόμα κι αν έχει συμμετάσχει μόνο στον τελευταίο studio δίσκο.

Το κανονικό set έκλεισε με τον διάλογο που είχε διαμειφθεί μεταξύ του Addi και τυχαίου μέλους από το κοινό στην προηγούμενη φορά να επαναλαμβάνεται (όπως προφανώς γίνεται σε κάθε χώρα και πόλη), με τον τραγουδιστή να ρωτά να μάθει πώς λέμε στη γλώσσα μας τις λέξεις "black sand". Ευτυχώς αυτή τη φορά ο συμπατριώτης μας που ρωτήθηκε απάντησε σωστά «μαύρη άμμος» με την πρώτη κι έτσι το "Svartir Sandar" (που στα ισλανδικά σημαίνει «μαύρη άμμος») ξεκίνησε γκαζωμένο και συνέχισε με τον Addi να τραγουδάει στο όριο για μια ακόμη φορά μέσα στη βραδιά.

Μπορεί πλέον το encore να είναι σχεδόν πάντοτε μέρος του εκάστοτε show, όπως άλλωστε ήταν και το συγκεκριμένο encore, όμως σίγουρα το χειροκρότημα και οι ιαχές "we want more" του κοινού ακούστηκαν πραγματικά ζεστές, με τους Sólstafir να επιστρέφουν για μισή ώρα (!) ακόμα, με το πρόσφατο "Bjafjall" με ορισμένα αναπόφευκτα προηχογραφημένα πλήκτρα να έπεται του ταξιδιάρικου "Fjara". Η αυλαία έπεσε με το μονιμοποιημένο στην τελευταία θέση του setlist "Goddess Of The Ages", που αποδόθηκε μεγαλοπρεπώς κλείνοντας μια σπουδαία βραδιά, κατά την οποία απολαύσαμε ένα φρέσκο και ακμαίο συγκρότημα πάνω σε μια από τις καλύτερες φάσεις της δημιουργικότητας και της απόδοσής του.

Τώρα που έχουν βρει τον δρόμο για την Ελλάδα, θα περιμένουμε σύντομα και την επόμενη επίσκεψή τους.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography