Geoff Tate, Emerald Sun @ Gagarin 205, 14/10/22

Η αξία των ογκόλιθων "Rage For Order" και "Empire" είναι πολύ μεγάλη και εγνωσμένη. Στον όρο «αξία» είτε κάποιος δώσει μουσική, είτε γενικότερα καλλιτεχνική, είτε ακόμα και προσωπική χροιά, δίκιο θα έχει. Παραβλέποντας τα θλιβερά γεγονότα μεταξύ των μελών των Queensrÿche μετά τα οποία έχει παγιωθεί η κατάσταση που γνωρίζουμε σήμερα, το γεγονός ότι ο εμβληματικός τραγουδιστής τους θα έπαιζε ολόκληρους δύο από τους πιο σπουδαίους τους δίσκους αποδείχτηκε από μόνο του αρκετό για να γεμίσει το Gagarin. Οι γενικότερες προσδοκίες πιστεύω ότι δεν ήταν πάρα πολύ υψηλές - οι προσωπικές μου σίγουρα δεν ήταν - αλλά τελικά θεωρώ ότι ξεπεράστηκαν με ευκολία.

Όντας ακριβώς στην ώρα της, η ντόπια πεντάδα των Emerald Sun ανέλαβε να κεντρίσει το ενδιαφέρον. Η ταμπέλα του power την οποία φέρουν δεν επιβεβαιώθηκε επακριβώς στα δικά μου αυτιά, μιας και ο ήχος τους μου φάνηκε πιο πολύ προς το heavy. Στο "Speak Of The Devil" οι τρεις έγχορδοι έκαναν το ρυθμικό χτύπημα που φέρνει σε όλους μας τους Judas Priest, ενώ το "We Will Die On Or Feet" είχε αρκετή οργή.

Μπορεί οι Emerald Sun να έχουν αρκετές κυκλοφορίες, αλλά αναπόφευκτα η βαρύτητα του setlist που μας παρουσιάσανε έπεσε στο φετινό τους πόνημα "Kingdom Of Gods". Ειδικότερα το ομότιτλο κομμάτι, που παρουσιάστηκε λίγο πριν το τέλος, είχε ωραίο ρεφραίν και πολύ καλά δεύτερα φωνητικά από όλα τα μέλη πλην του drummer. Ακολούθησαν οι συστάσεις των μελών από τον τραγουδιστή και το επίσης νέο "Hellbound" ήταν το κομμάτι με το οποίο έκλεισε η εμφάνιση των Emerald Sun. Πάνω-κάτω, πήραμε αυτό που περιμέναμε, δηλαδή ένα μεταλλικό ζέσταμα για το κυρίως πιάτο.

Επίσης ακριβώς στην ώρα της, η πεντάδα της οποίας ηγείται ο, χωρίς υπερβολή, μυθικός frontman των Queensrÿche, πάτησε τη σκηνή του ανανεωμένου Gagarin. Το setlist του βασικού μέρους της συναυλίας ήταν ήδη γνωστό, μιας και η συγκεκριμένη περιοδεία αφορά την παρουσίαση δύο από τους (πολλούς) σπουδαίους δίσκους που έβγαλαν οι Queensrÿche κατά την πρώτη και παραγωγικότερη δεκαετία ύπαρξής τους. Επομένως, δε μας περίμενε κάποια έκπληξη αναφορικά με το τι θα ακούγαμε.

Μεγάλη έκπληξη όμως μας περίμενε αναφορικά με το πώς θα το ακούγαμε κι αυτό φάνηκε ειδικά από όταν ο Geoff Tate ξεκίνησε να τραγουδάει. Ξέραμε ήδη ότι στο πρώτο set, το "Rage For Order" θα παρουσιαζόταν στην ολότητά του και τα τραγούδια με την ίδια σειρά που βρίσκονται στον δίσκο. Δεν ξέραμε, αλλά ανακαλύψαμε με τεράστια ευχαρίστηση, ότι η φωνή του Geoff Tate είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση απ’ ό,τι ήταν τα προηγούμενα χρόνια.

Ο ήχος μετά το πρώτο-δεύτερο τραγούδι έστρωσε και μπροστά αριστερά που βρισκόμασταν, ήταν ικανοποιητικότατος, με το μπάσο να είναι όσο διακριτό χρειαζόταν και τις κιθάρες ισορροπημένες. Στο "The Killing Words" η θεατρικότητα του εκφραστικότατου Tate τερμάτισε. Στο "Surgical Strike" μπορεί η πριστική χορογραφία να μην εκτελέστηκε ακριβώς με χειρουργική ακρίβεια, όχι όμως και το τραγούδι. Το "Chemical Youth" είχε μια εκρηκτική αρχή με άφθονα χειροκροτήματα και ιαχές από μέρους μας. Στο τέλος ο Tate αποχώρησε και άφησε μόνη της τη μπάντα του να πάρει το χειροκρότημα που της αναλογούσε και της άξιζε.

Τα πλήκτρα και λίγα δεύτερα φωνητικά που ακουγόντουσαν ήταν προηχογραφημένα, αλλά αυτό δεν ενοχλούσε, δεδομένου του εξαιρετικού αποτελέσματος του οποίου ήμασταν μάρτυρες. Ακόμα ακριβέστερα, που βιώναμε. Γιατί αυτό που λάμβανε χώρα στο Gagarin, ήταν βιωματικό: μια ματιά γύρω αρκούσε για να καταλάβει κάποιος ότι ένας από τους σπουδαιότερους metal δίσκους παρουσιαζόταν μπροστά μας με τέτοιον τρόπο και απόδοση, που μας είχε συνεπάρει.

Η μπάντα απέδωσε τα μουσικά μέρη όχι τέλεια μεν (όχι ότι είναι και εύκολο κάτι τέτοιο), αλλά σίγουρα πολύ αξιόπιστα και πάνω από τις προσδοκίες που προσωπικά είχα. Φαίνεται ότι είναι πολύ δουλεμένοι και προβαρισμένοι πλέον ως συγκρότημα και μπορούν να σταθούν και να ανταποκριθούν στο δύσκολο εγχείρημα που έχουν αναλάβει. Ο Tate όμως, όπως προαναφέρθηκε πολλές φορές, ήταν με άνεση αυτός που έκλεβε την παράσταση ανεβοκατεβαίνοντας στις οκτάβες και ερμηνεύοντας με ευκολία και άνεση που θύμιζε παλιές εποχές.

Μεταξύ των δύο sets, μεσολάβησε ένα διάλειμμα. Η μισάωρη διάρκειά του είναι αλήθεια ότι εκείνη την ώρα μας φάνηκε αρκετή. Δεδομένου όμως ότι ακριβώς μετά τη λήξη του πρώτου set, μια φωνή μας μετέφερε από μικροφώνου ότι ο Tate ζητά από το κοινό να σταματήσει το κάπνισμα, δεν αποκλείω καθόλου ο άνθρωπος να χρειάστηκε λίγο παραπάνω χρόνο για να συνεφέρει τη φωνή του. Άλλωστε, δεν ήταν και λίγη από μόνη της η ταλαιπωρία του να βγάλει ολόκληρο το "Rage For Order". Με Duran Duran και Doors στα ηχεία πάντως, δεν μπορώ να πω ότι περάσαμε και άσχημα.

Είχε έρθει η ώρα για το δεύτερο μέρος, το οποίο για μένα μάλλον ξεπέρασε το εντυπωσιακό πρώτο, όσο δύσκολο κι αν μπορεί να φαινόταν κάτι τέτοιο. Από το σφύριγμα της έναρξης με την τραγουδάρα "Best I Can", φάνηκε ότι η συμμετοχή του κοινού θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη σε αυτό το δεύτερο set. Αμέσως μετά, ο πολυτάλαντος Tate εμφανίστηκε ξαφνικά με ένα σαξόφωνο για το "The Thin Line". Το "Jet City Woman" θυμηθήκαμε γιατί αποτελεί τόσο μεγάλο hit, ενώ στο "Another Rainy Night (Without You)" το συναίσθημα χτύπησε κόκκινο.

Ακούγοντας το "Silent Lucidity" δε φάνηκε καθόλου παράξενη η αναφορά του Tate στη εισαγωγή του σχετικά με το ότι υπό τους ήχους του έχουν …συλληφθεί πολλά παιδιά. Πολλή εντύπωση μου έκανε η εκτέλεση του "One and Only", την οποία βρήκα καταπληκτική. Το, αναμενόμενο φυσικά, κλείσιμο με το "Anybody Listening?" έριξε την αυλαία στην παρουσίαση ενός ακόμα πολύ σπουδαίου δημιουργήματος μιας μπάντας που έχει προσφέρει πάρα πολλά στον χώρο τόσο του metal, όσο και της μουσικής. Οι Queensrÿche έχουν μεγάλη παρακαταθήκη κι αυτό εντάθηκε από την εμφάνιση που παρακολουθούσαμε.

Το μόνο αρνητικό σε αυτό το δεύτερο set ήταν ότι τα layers των προηχογραφημένων δεύτερων φωνητικών ήταν κάπως περισσότερα, αλλά όπως προανέφερα, δεδομένου του αποτελέσματος δε με πείραξε. Ειδικά από τη στιγμή που ο Tate με την απόδοσή του φάνηκε ότι χαλάει την πιάτσα για τους υπόλοιπους τραγουδιστές, αλλά με θετικό τρόπο: θέτοντας έναν πήχυ τόσο ψηλά, που θα είναι δύσκολο ακόμα και για τον ίδιο να τον ξεπεράσει σε μελλοντική του εμφάνιση.

Το encore μας επιφύλαξε το μέγιστο δυνατό με βάση τις προηγούμενες συναυλίες της περιοδείας, μιας και περιείχε και τα τρία κομμάτια που ο Tate εναλλάσσει σε αυτό. Το συναισθηματικό "Last Time In Paris", τον φοβερό δυναμίτη "Take Hold Of The Flame" και το αναπάντεχο "Queen Of The Reich", στο οποίο και έγινε ο μεγαλύτερος χαμός. Η λαϊκή απαίτηση για το κομμάτι που ανοίγει το ντεμπούτο EP των Queensrÿche εισακούστηκε ξεπερνώντας τη δηλωμένη αντιπάθεια που του έχει ο Tate και δεν ήταν λίγοι αυτοί που έφτασαν σε παροξυσμό.

Ο Tate μπορεί να έχασε το δικαίωμα στο όνομα της μπάντας στην ανούσια για εμάς τους οπαδούς διαμάχη, αλλά δεν έχασε το δικαίωμα να εκτελεί τραγούδια και δίσκους των Queensrÿche. Όσο αιρετικό ή παράξενο κι αν φανεί, οι σημερινοί Queensrÿche δε βρίσκω ότι είναι πιο αυθεντικοί από τον Tate και το συγκρότημά του,. Άλλωστε ο Chris DeGarmo, βασικός συνθέτης των σπουδαιότερων έργων τους, δεν παίζει σε καμία από τις δύο μπάντες και ουσιαστικά έχει εγκαταλείψει τη μουσική εδώ και δεκαετίες.

Στην ανασκόπηση της προηγούμενης συναυλίας του Tate, ο Χρήστος είχε κλείσει αναρωτώμενος αν μπορούσαμε να ελπίζουμε σε κάτι ακόμα καλύτερο απ’ αυτό που είχαμε δει τότε. Από την τωρινή εμφάνιση του Geoff Tate και της μπάντας που τον συνόδευσε, η απάντηση ήταν ένα εμφατικό «ΝΑΙ». Εγώ θα κλείσω αυτή την ανασκόπηση με μια άλλη ερώτηση: άραγε θα είμαστε τόσο τυχεροί ώστε να δούμε και στο μέλλον κάτι ανάλογο;

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά