Electric Wizard, Agnes Vein, Krause @ Piraeus Academy, 23/02/19

Όσο περνάνε τα χρόνια, εδραιώνεται μέσα μου το συμπέρασμα ότι τελικά στον σκληρό ήχο, τα σπέρματα του Tony Iommi είναι αυτά που γονιμοποίησαν τα περισσότερα μυαλά. Από τότε που οι Black Sabbath γέννησαν αυτό που γέννησαν και που ο καθένας μας το αποκαλεί όπως αισθάνεται καλύτερα, είναι αμέτρητοι οι μουσικοί και τα συγκροτήματα που έχουν επηρεαστεί από αυτούς. Το πάντρεμα της «σαμπαθίλας» με άλλα στοιχεία έχει αποβεί πολλές φορές ενδιαφέρον, με την περίπτωση των Electric Wizard να είναι μία από τις πιο αξιοσημείωτες. Βαριές κι ασήκωτες κιθάρες, ογκώδες μπάσο, ατμόσφαιρα μπάφου και τρόμου, σάπια φωνητικά και αγάπη για τον αποκρυφισμό συνέθεσαν ένα αμάλγαμα εξαιρετικά επιτυχημένο.

Η αποχώρηση όλων των μελών πλην του ιθύνοντα νου Jus Oborn το 2003 σήμανε τη λήξη της πρώτης περιόδου της μπάντας, η οποία από τότε συνεχίζει με μόνιμο μέλος την κιθαρίστρια και σύντροφο του Jus, Liz Buckingham και εναλλασσόμενα μέλη στο rhythm section. Για την προώθηση του προπέρσινου "Wizard Bloody Wizard" (εμφανής η προαναφερόμενη επιρροή εδώ), μας επισκέφτηκαν για να παίξουν στον μεγαλύτερο κλειστό χώρο που έχουν παίξει μόνοι τους στην Ελλάδα. Και κατέκτησαν και τη σκηνή του Academy, με μία ακόμα αξιομνημόνευτη εμφάνισή τους.

Πριν από αυτό όμως και παρόλο που η ώρα έναρξης των 20:30 ήταν ίσως λίγο νωρίς για αρκετούς, στο μαγαζί υπήρχε κόσμος που είχε έρθει να δει τους δικούς μας Krause, το ντεμπούτο των οποίων κυκλοφόρησε προ διετίας. Οι Krause βγήκαν στη σκηνή και μας πήραν από την αρχή απ’ τα μούτρα με το noise/sludge τους. Οι τέσσερις μουσικοί ήταν γεμάτοι ενέργεια κι αυτό φαινόταν στον τρόπο που όργωναν τη σκηνή σε όλη τη διάρκεια του set τους. Ο ήχος, ενώ αρχικά εντυπωσίασε όσο και η σκηνική παρουσία της μπάντας, κάποια στιγμή προς το τέλος του set κούρασε ελαφρώς, λόγω του ότι ήταν πάντα στα κόκκινα, χωρίς μια πιο ήρεμη στιγμή. Η εμφάνιση των Krause κράτησε περίπου 40 λεπτά, μέσα στα οποία ο κόσμος είχε πυκνώσει αρκετά σε σχέση με την αρχή του set τους.

Οι Agnes Vein είναι παλιοί γνώριμοι των Electric Wizard, μιας και έχουν εμφανιστεί μαζί τους στο An το 2005, στο Gagarin το 2011 και κατηφόρισαν από τη Θεσσαλονίκη για να κάνουν το ίδιο και τώρα. Ο τελευταίος τους full length δίσκος χρονολογείται στο 2013, όμως η μπάντα είναι κανονικά ενεργή και δίνει συναυλίες. Μόλις δέκα λεπτά μετά το τέλος του set των Krause ανέβηκαν στη σκηνή για να παίξουν τα μακροσκελή doom κομμάτια τους, στα οποία όμως ακούει κανείς και επικές και black επιρροές. Όντας έμπειροι, κατάφεραν να βγάλουν έναν ογκώδη και γεμάτο ήχο, ειδικά αν συνυπολογίσει κανείς το γεγονός ότι είναι μόλις τρεις. Τα φωνητικά του Σάκη εναλλάσσονταν με ευκολία μεταξύ brutal και καθαρών, ακόμα και μέσα στο ίδιο κομμάτι. Ελπίζουμε η προ τριετίας κυκλοφορία του split single με τους Sadhus να οδηγήσει κάποια στιγμή σύντομα και στο επόμενο δισκογραφικό τους βήμα, μιας και πρόκειται για πολύ αξιόλογη εγχώρια μπάντα.

Οι Electric Wizard έκαναν αυτοπροσώπως τους τελευταίους ελέγχους στα όργανά τους και αποσύρθηκαν στα παρασκήνια. Μετά από λίγη ώρα και υπό τους ήχους μιας μακρόσυρτης, fuzzy εισαγωγής, η τετράδα πάτησε στο σανίδι ξεκινώντας το "Witchcult Today". Με τις πρώτες νότες που ξεβράστηκαν από τα ηχεία του Academy έγινε αντιληπτό ότι η βραδιά θα κυλούσε υποφέροντας από το διαρκές πέρασμα ενός οδοστρωτήρα από πάνω μας - τόσο επιβλητικός ήταν ο ήχος.

Παράλληλα με το κομμάτι, στο τεραστίων διαστάσεων πανί που κρεμόταν από άκρη σε άκρη στο πίσω μέρος της σκηνής γινόταν η προβολή ενός ασπρόμαυρου βίντεο ανάλογου με τη μουσική: μια γυμνή ξανθιά κυρία, βασάνιζε με ένα μαστίγιο μια γυμνή μελαχροινή κυρία που βρισκόταν δεμένη σε έναν ξύλινο σταυρό. Αρχικά η μελαχροινή κυρία φαινόταν να υποφέρει πολύ (όσο πολύ υποφέρουν οι παλαιστές του WWE), όμως στο τέλος η ξανθιά κυρία φρόντισε η ίδια τα «τραύματα» που προκάλεσε δίνοντας φιλιά στο γυμνό σώμα της μελαχροινής κυρίας.

Χωρίς ουσιαστικά να υπάρχει κανένα κενό, περάσαμε στο σκοτεινό "Black Mass". Το μπάσο του (άρτι αφιχθέντος από τους Hawkwind) Haz Wheaton κυριολεκτικά έσκαβε την ατμόσφαιρα και το Gibson ταυρί υπέφερε στα χέρια της θεάς Liz Buckingham, η οποία φαίνεται να μην έχει ηλικία.

Ο ηχητικός τοίχος συνέχισε αδιάκοπα να ορθώνεται μπροστά μας με το πέρασμα στο "Return Trip" από το σημείο αναφοράς "Come My Fanatics...". Τα φωνητικά είχαν μεν δευτεραγωνιστικό ρόλο σε σχέση με τη μουσική, αλλά η σαπίλα και η αγωνία τους προσέθεταν ακόμα περισσότερο στην ατμόσφαιρα.

Ένα μέλος του κοινού λίγο μπροστά μας, φορούσε ιατρική μάσκα. Ενδεχομένως να τον προστάτευσε από τους ιούς και τα μικρόβια που αιωρούνταν, αλλά αποκλείεται να τον προστάτευσε από την τσιγαρίλα και τη μπαφίλα. Το ότι ο χώρος δεν εξαεριζόταν σχεδόν καθόλου, ήταν το μόνο αρνητικό σημείο της βραδιάς.

Το ζευγάρι "See You in Hell" και "Hear the Sirens Scream" παίχτηκε back to back και ήταν η μόνη εκπροσώπηση του "Wizard Bloody Wizard", με τα δύο αυτά κομμάτια να είναι πιο straight σε σχέση με τα παλιότερά τους.

Στις βιντεοπροβολές παρακολουθούμε να εξελίσσεται μπροστά μας μια πολεμική σύρραξη με εκτόξευση πυραύλων, αλλά και το τελετουργικό μιας ανθρωποθυσίας, με υποψήφιο θύμα μια γυμνή κυρία - η οποία τελικά σώθηκε! Σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας τα πλάνα ταίριαζαν πάρα πολύ με τη μουσική (πολύ θετικό το ότι αποφεύχθηκε η gore-ίλα) και η προσοχή μου ισομοιράστηκε μεταξύ των μουσικών και των εικόνων που προβάλλονταν πίσω τους.

Στο εξαίρετο "Supercoven" η ατμόσφαιρα καταδύθηκε σε τεράστια βάθη. Από εκεί και πέρα, στο μπροστινό μέρος της αρένας ξεκίνησαν να ανοίγουν pits σε κάθε τραγούδι, με ιδρωμένους και ενίοτε ημίγυμνους οπαδούς να χτυπιούνται ασταμάτητα, ενώ δεν έλειψε και το crowd surfing.

Στο τελείωμα κάθε κομματιού το feedback από τις κιθάρες δε σταματούσε μέχρι να ξεκινήσει το επόμενο. Το μόνο σημείο στο οποίο υπήρξε μια μικρή διακοπή ήταν μεταξύ των "Satanic Rites Of Dragula" και "Dopethrone". Ο drummer Simon Poole έχει δέσει τέλεια στο συγκρότημα και το παίξιμό του ήταν πραγματικά τρομερό. Μπορεί τα μέλη σε μπάσο και drums να αλλάζουν κάθε λίγα χρόνια, αλλά ο Jus φαίνεται ότι έχει τη «μύτη» ώστε να επιλέγει κάθε φορά μουσικούς που ταιριάζουν πολύ στο ύφος των Electric Wizard.

Χωρίς καμιά διακοπή μετά το "Dopethrone" ακολούθησε το εξίσου ογκώδες "The Chosen Few", συνοδευόμενο από την προβολή ενός βίντεο με ένα κοπάδι μηχανόβιων της ομάδας "Hells Chosen Few" να ταξιδεύουν σε επαρχιακούς δρόμους.

Η κατάληξη του ταξιδιού των μηχανόβιων ήταν - καμία έκπληξη - οι ομαδικές ερωτοτροπίες, ενώ η κατάληξη του κομματιού ήταν το μπάσιμο στο επικό "Funeralopolis". Αυτή τη φορά, δεν περίμεναν να φύγει ο μισός κόσμος από το μαγαζί για να το παίξουν. Στη μέση του κομματιού, ακριβώς εκεί που γίνεται η αλλαγή, και οι τέσσερις μουσικοί έκαναν μια μικρή παύση ακριβώς πριν αλλάξει το τέμπο. Στο δεύτερο μέρος του κομματιού τα γκάζια ανέβηκαν ενώ στο τελείωμα ο Jus μας καληνύχτισε και αποχώρησε, για να τον ακολουθήσουν ένας-ένας και οι υπόλοιποι. Encore και λοιπά, δεν υπήρχαν.

Ο αρχηγός της μπάντας Jus Oborn ήταν ηγετική φυσιογνωμία, με αρρωστημένα φωνητικά και καθηλωτικά lead, πραγματικός ενορχηστρωτής μιας βλάσφημης και ανίερης Θείας Λειτουργίας. Η Liz πρόσθεσε την απαραίτητη φινέτσα στη σκηνική παρουσία, ενώ το rhythm section των Haz Wheaton και Simon Poole ήταν μπετόν αρμέ. Το setlist ήταν και αυτή τη φορά γεμάτο ύμνους, με τη διαφορά ότι η φετινή εμφάνιση κράτησε πολύ περισσότερο από ότι μας είχαν συνηθίσει, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει η αίσθηση του ανικανοποίητου ούτε κατά διάνοια. Ήχος και φωτισμός ήταν αμφότερα εξαιρετικά για μια ακόμη φορά στο Academy, ενώ και η προσέλευση ήταν πολύ καλή, με την αρένα να είναι εντελώς γεμάτη.

Μετά από αυτό το οπτικοακουστικό θέαμα, όσο προβλέψιμο ή γραφικό και να ακούγεται, δύσκολα κάποιος δεν προσηλυτίστηκε. Οι δε πιστοί, απλώς ανανεώσαμε τους όρκους πίστης μας. Οι Electric Wizard ήρθαν και για μια ακόμη φορά έδειξαν με μια ισοπεδωτική εμφάνιση για ποιους λόγους θεωρούνται ηγέτες της doom σκηνής. Ο πήχυς τέθηκε πολύ ψηλά για τους έτερους ηγέτες του συγκεκριμένου χώρου (λέγε με Sleep), οι οποίοι θα παίξουν σε λιγότερο από δύο μήνες στον ίδιο χώρο.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά