Live: Uli Jon Roth

11/12/05, Club 22, Αθήνα

Δε θα μπορούσα να σκεφτώ ιδανικότερο τελείωμα για μία ονειρεμένη από άποψη συναυλιών χρονιά, από την υπέροχη βραδιά που μας προσέφερε απλόχερα ο μάγος της κιθάρας Uli Jon Roth στο Club 22. Παρουσία περίπου 600 ατόμων, ο Roth φρόντισε να μας ανταμείψει μέχρι και το τελευταίο euro του εισιτηρίου, αποδίδοντας τραγούδια που αρκετοί από τους πολυάριθμους εν Ελλάδι οπαδούς των Scorpions δεν περίμεναν να ακούσουν live ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα.

Πριν μπω σε λεπτομέρειες όμως, θα σας κάνω μία μετάφραση για τις άγνωστες λέξεις των εισιτηρίων. Όταν λοιπόν σε ένα εισιτήριο αναγράφεται "+Opening Act", τότε αυτό σημαίνει «Σιγά μην παίξουν support και οι Metallica. Δεν έχουμε μιλήσει ακόμα με κανέναν, απλά καλού κακού γράφουμε +Opening Act γιατί ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί να χώσουμε κάποιον τελευταία στιγμή, οπότε ας είμαστε καλυμμένοι».

Με μία μικρή καθυστέρηση 20 λεπτών, λοιπόν, σε σχέση με την αναγραφόμενη στο εισιτήριο ώρα έναρξης, ο Roth με τη μπάντα του ανέβηκαν στη σκηνή υπό τη συνήθη «εκκωφαντική» αποθέωση, ξεκινώντας με το instrumental "Sky Overture" και στέλνοντας, από τις πρώτες κιόλας νότες, πολλούς από τους επίδοξους κιθαρίστες που βρίσκονταν στο κοινό για... κάστανα. Πριν τη συναυλία τοποθετούσα τον Roth αβίαστα μέσα στους 10 κορυφαίους κιθαρίστες των ημερών μας. Μετά τη συναυλία... απλώς σιγουρεύτηκα για την άποψη μου. Ο Roth έχει μια μοναδική ικανότητα να συνδυάζει το γρήγορο παίξιμο με το συναισθηματικό, καθώς και το hard rock με την ψυχεδέλεια και την κλασσική μουσική. Εξαιρετικός μουσικός, συμπαθέστατος και πρόσχαρος χαρακτήρας, ιδιαίτερα επικοινωνιακός με το κοινό. Σημειωτέον και το ότι παίζει με επτάχορδη κιθάρα παρακαλώ (δεν είναι ο μόνος, αλλά σαφώς δεν είναι και ότι πιο εύκολο)!

Και ενώ λοιπόν το άστρο του Roth έλαμπε εκτυφλωτικά, η μπάντα που τον συνόδευε ήταν κατώτερη των περιστάσεων. Καλοί μουσικοί μεν, αλλά αταίριαστοι με το στυλ του Roth και μάλλον άψυχοι. Ο τραγουδιστής ωχριούσε μπροστά στις αντίστοιχες ερμηνείες του Meine, ενώ ακόμα και ο Francis Bucholz, που συνέδεσε το όνομα του με τη χρυσή -από εμπορικής πλευράς- εποχή των Scorpions, παρά το πέρασμα των χρόνων, παραμένει ένας μετριότατος μπασίστας. Όσο για τον θρυλικό drummer Juergen Rosenthal (πρώην-Eloy & Scorpions), όπως και οι αλλαγές που γίνονται στο 85ο λεπτό, έπαιξε πολύ λίγο για να κριθεί. Όχι ότι έχει μεγάλη σημασία αυτό βέβαια. Η ιστορία τον έχει ήδη κρίνει ως έναν από τους καλύτερους drummer στα '70s!


Όσο για το setlist; Το βασικό μέρος περιείχε, σε αναλογία σχεδόν 50-50, κομμάτια τόσο από την εποχή με τους Scorpions (όπως τα: "I've Got To Be Free", "Your Light", "We'll Burn The Sky", "Sails Of Charon", "Virgin Killer" και μία δεκάλεπτη εκτέλεση του "Dark Lady" η οποία εκτός του ότι έκλεισε το βασικό set, περιείχε και λίγο από το "Black Night" των Deep Purple - Έτσι, έτσι!), όσο και από τους προσωπικούς του δίσκους (όπως τα: "Sky Overture", "Why?", "The Night The Master Comes", "Hiroshima").

Σχετικά με το encore; Βασικά δεν ήταν ένα αλλά... τρία! Και, πιστέψτε με, κατά τη διάρκεια αυτών έγινε ο χαμός, αφού αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από τραγούδια της Scorpions εποχής. Έχουμε και λέμε. 1ο Encore: "Pictured Life", "Longing For Fire" και "Catch Your Train". 2ο Encore: "Evening Wind", "Firewind" και "Yellow Raven". 3ο Encore: Ξεκίνημα με τον Roth να παίζει το "Rondo Ala Turca" και από κάτω να πέφτει ομαδικό προσκύνημα. Στη συνέχεια ανέβηκε στη σκηνή ο Rosenthal (και ξανά πανικός...) και όλοι μαζί ξεκίνησαν το "Drifting Sun"... Μιλάμε για μοναδικές στιγμές, χωρίς πλάκα! Το πιο αστείο συμβάν της βραδιάς ήταν όταν προς το τέλος του "Drifting Sun" έσπασε μία χορδή της κιθάρας του Roth. Έτσι αφού τελείωσε το κομμάτι, μας ζήτησε συγγνώμη και πήγε στα παρασκήνια για να αλλάξει χορδή, αφήνοντας τους υπολοίπους να τζαμάρουν μόνοι τους. Μετά από λίγο επέστρεψε, έπαιξε 4-5 δευτερόλεπτα πάνω στο τζαμάρισμα και η χορδή ξανακόπηκε! Είπε πως αυτό του συμβαίνει πρώτη φορά, πήγε άλλη μία φορά backstage και μετά από λίγο ανέβηκε για τελευταία φορά στη σκηνή για να κλείσουν όλοι μαζί. Πως έκλεισαν; Παίζοντας ολόκληρο το "Fly To The Rainbow" μπροστά σε 600 άτομα με ανοιχτά στόματα! Διάρκεια: 2 ώρες και 55 λεπτά (όπως ακριβώς μας είχε υποσχεθεί στη συνέντευξη που έδωσε στο rocking!). Μίλησε κανείς; Ευχαριστούμε Uli! Auf Wiedersehen!