Ode And Elegy: «Μοιράσου τη μουσική που αγαπάς και η τέχνη θα αντέξει»

Ιχνηλατώντας τις οδύσσειες, τους πόνους και τα μυστικά ενός αριστουργηματικού underground project

Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 03/03/2022 @ 16:21

Χαμένοι ανάμεσα σε δελτία τύπου, ασφυχτικά release dates και ωκεανούς κυκλοφοριών, όλοι κινδυνεύουμε σε στιγμές να χάσουμε την πραγματική ουσία της μουσικής τέχνης. Το ομώνυμο άλμπουμ των Ode and Elegy - των ανεπίσημων συνεχιστών των The Pax Cecilia - δεν μας ξέφυγε από μια καθαρή σύμπτωση. Οι δυνάμεις της τυχαιότητας όμως κάποιες φορές λειτουργούν προς όφελος μας και σε αυτή την περίπτωση μας οδήγησαν σε ένα αληθινά συγκλονιστικό και υπέρ-φιλόδοξο άλμπουμ.

Αφού «λουστήκαμε» επανειλημμένα την 55 λεπτών neoclassical/post-metal εμπειρία που ονομάζεται "Ode And Elegy", αναζητήσαμε τον ιθύνοντα νου του project Kent Fairman Wilson. Ανταμειφτήκαμε με έναν ειλικρινή, ευφυή, βαθυστόχαστο και γενναιόδωρο συνομιλητή που, καθόλου τυχαία, κουβαλάει τις ίδιες αρετές με αυτές της μουσικής που δημιούργησε. Μας μίλησε για το μεγάλο τραγούδι και μας χάρισε μια συνέντευξη που μπορεί να αποτελεί συνοδευτικό οδηγό για την ακρόαση ενός πραγματικά μοναδικού άλμπουμ. Αφεθείτε μαζί του στα κύματα.

Καλώς ήλθατε στο Rocking.gr και συγχαρητήρια για το υπέροχο άλμπουμ σας! Σε βρίσκουμε σε καλή φάση;

Ευχαριστούμε πολύ! Ναι, είναι μια κάθαρση το ότι επιτέλους κυκλοφορήσαμε τη μουσική μας κι έχει κάνει θαύματα στο πόσο καλά είμαι.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Αρκετά χρόνια πριν, ήσουνα μέλος των The Pax Cecilia. Πες μας εν συντομία γιατί διαλύθηκαν οι The Pax Cecilia και αν θα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε τους Ode and Elegy ως συνέχεια τους.

Όταν μετακομίσαμε στην κρύα μα υπέροχη Νέα Υόρκη και τα πέντε τακτικά μέλη της μπάντας, αρχίσαμε να το βρίσκουμε ολοένα και πιο δύσκολο να γράψουμε μουσική μαζί. Ποιος μπορεί να πει το γιατί, νομίζω πάντως ότι όλοι είχαμε διαφορετικές εντυπώσεις για το ποιο θα ήταν ένα καλό επόμενο βήμα από το "Blessed Are The Bonds" και καταλήξαμε να μιλάμε περισσότερο για μουσική παρά να γράφουμε. Δουλεύαμε πάντα δημοκρατικά οπότε, χωρίς ομόφωνη υποστήριξη από όλα τα μέλη, καμία ιδέα τελικά δεν μας συνεπήρε. Νομίζω πως θα θέλαμε όλοι να πούμε ότι οι The Pax Cecilia δεν έχουν τελειώσει αλλά όλα τα μέλη είναι πια διασκορπισμένα σε διαφορετικά μέρη των ΗΠΑ, χωρίς χειροπιαστά σχέδια για νέο υλικό οπότε η όποια συνέχεια τους είναι μόνο συμβολική. Αν και οι Ode and Elegy αποτελούν αναμφισβήτητα μια συνέχεια όσων προσπαθούσα να πετύχω με τους The Pax Cecilia, δεν θα μπορούσα όμως να χρησιμοποιήσω το ίδιο όνομα χωρίς να εμπλέκονται όλα τα μέλη τους. Εντούτοις, κάποια από τα παιδιά είπαν ότι θεωρούν τους Ode and Elegy συνεχιστές τους κι αυτό μας τιμάει.

Ode And Elegy

Μπορείς να μας παρουσιάσεις τους υπόλοιπους Ode and Elegy καθώς και το μουσικό τους background;

Ο βασικός μου συνεργάτης σε αυτήν την προσπάθεια είναι ο Herold Taddy, ο οποίος συνεργάστηκε με τους Pax σε αρκετές περιπτώσεις - είναι η φωνή του που κάνει το "The Wasteland" τόσο spooky - κι έχει μεγάλη δημιουργική ορμή. Έχει παίξει σε μπάντες, έχει σόλο folk καριέρα, έχει ασχοληθεί με θεραπευτικά μουσικά projects και τώρα ηγείται μιας θεατρικής καλλιτεχνικής ομάδας που ονομάζεται The Velvet Noose. Ο μπασίστας Reilly Solomon-Taylor Cook βρήκε τον Harold κι εμένα όταν συνθέταμε τα κιθαριστικά μέρη. Δεν νομίζω ότι ο Reilly έχει απορρίψει ποτέ κάποιο project, πιθανόν να έχει παίξει με το ένα τρίτο των τοπικών γκρουπ. Είναι τρομερά παραγωγικός και μπορεί να ταιριάξει το στυλ του σε ότι και να του ζητηθεί. Οι τρεις μας πήγαμε για ένα εβδομαδιαίο ταξίδι να βρούμε τον Greg και σε αυτό το διάστημα, εκείνος και ο Chris έγραψαν όλα τα τύμπανα που αποτέλεσαν τους θεμέλιους λίθους για το "Ode and Elegy" στην ολότητα του. Ακολούθησαν διάφορα recording sessions, άλλα από κοντά (όπως με το Laurels String Quartet) κι άλλα εξ αποστάσεως (όπως με την αρπίστρια Alice Roberts και τον φλαουτίστα Stefano Fasce), που οικοδόμησαν τον όγκο αυτής της δουλειάς.

Χάνω την πίστη μου κάθε φορά που πιάνω ένα όργανο - αισθάνομαι ότι έχω πολύ όραμα αλλά όχι πολύ μουσικό ταλέντο για να το υποστηρίξω - οπότε η δημιουργία μπορεί να γίνεται εξαντλητική

Όντως, οι ηχογραφήσεις ξεκίνησαν το 2017. Δώσε μας μια σύντομη ιστορία των ηχογραφήσεων, γιατί πήραν τόσο χρόνο, ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις και αν έχασες ποτέ την πίστη σου κατά τη διάρκεια της διαδρομής αυτής...

Η λυπηρή μα και αστεία αλήθεια είναι ότι χάνω την πίστη μου κάθε φορά που πιάνω ένα όργανο - αισθάνομαι ότι έχω πολύ όραμα αλλά όχι πολύ μουσικό ταλέντο για να το υποστηρίξω - οπότε η δημιουργία μπορεί να γίνεται εξαντλητική. Αν και αυτό το project απασχολεί το μυαλό μου για πάνω από μια δεκαετία, απομακρύνθηκα αρκετές φορές πριν επιστρέψω για την επόμενη φάση του. Τα sessions του 2017 στο Pittsburg, εκεί που ηχογραφήσαμε τα τύμπανα και το μπάσο, ήταν υποτίθεται μόνο οι σκελετοί. Πιθανόν το άλμπουμ να μην είχε υπάρξει αν ο Harold δεν είχε επιμείνει να βγάλουμε τους ενισχυτές από το live room και να γράψουμε μερικά καθαρά takes. Η επιτυχία αυτού του session μας οδήγησε στα επόμενα δύο studio, γράφοντας κιθάρες και electronics στο Woodstock και στη συνέχεια τα έγχορδα στη Minneapolis με το Laurels String Quartet. Έπειτα οργανώσαμε ένα ταξίδι to 2018 στο Integratron, μια παράξενη μικρή κατασκευή στην έρημο, για να γράψουμε κάποια φωνητικά. Όμως το τραγούδι δεν ήταν ακόμα έτοιμο και νιώθαμε ότι αυτό μόνο μπορούσαμε να καταφέρουμε. Αρχίσαμε λοιπόν να δουλεύουμε για κάποια χρόνια, συνθέτοντας για πνευστά και χορωδίες, για τα οποία δεν είχα καμία εμπειρία. Ήταν μόλις στο 2020 που ένιωσα αρκετή αυτοπεποίθηση για να συνεχίσουμε με τα εναπομείναντα recording sessions με το σχήμα από τη Βουλγαρία Four For Music, καθώς και να πλησιάσω την Alice και τον Stefano για τα δικά τους μέρη. Σε όλο αυτό το διάστημα, εγώ και ο Harold συμπληρώναμε τις ενορχηστρώσεις και τα φωνητικά στο μικρό μας υπόγειο studio. Τελικά, ύστερα από χρόνια editing, οι δικές μου βασικές μίξεις ήταν έτοιμες για τον μηχανικό ήχου D. James Goodwin, το κομμάτι ήταν όμως τόσο σύνθετο που η μίξη και το mastering μας πήραν άλλον έναν χρόνο.

Το να είναι κάτι «ενδιαφέρον» αποτελεί μια πονηρή ιδέα. Τι κρατάει το ενδιαφέρον του ακροατή; Είμαστε προγραμματισμένοι να ψάχνουμε να βρούμε μοτίβα και να αισθανόμαστε ικανοποίηση όταν τα αναγνωρίζουμε

Το άλμπουμ αποτελείται από μία υπέροχη σύνθεση διάρκειας 55 λεπτών. Πως και γιατί αποφάσισες να συνθέσεις κάτι τόσο φιλόδοξο; Σε ενδιαφέρουν γενικώς οι πιο μακροσκελείς μουσικές φόρμες και πόσο δύσκολο είναι να διατηρείς το ενδιαφέρον σε μια τέτοια σύνθεση;

Θυμάμαι ακόμα όταν μελετούσα κάποια έργα του Beethoven με τον καθηγητή μουσικολογίας όταν ήμουν στο σχολείο, αναφώνησα "Θέλω τόσο πολύ να συνθέσω μια Συμφωνία!", κι εκείνος απάντησε μετά από μια στιγμή "Ξέρεις, καλύτερα να αρχίσεις με ένα κουαρτέτο εγχόρδων πρώτα". Πάντα με τραβούσαν οι φιλόδοξες μουσικές καταθέσεις, τα περίπλοκα concept άλμπουμ και τα μουσικά δράματα του Wagner. Δεν έχω καθόλου ταλέντο για pop δομές διότι δεν γνωρίζω πώς να είμαι συνεκτικός, θέλω κάτι πολυτελές και μεγάλο, κάτι να πέφτεις και να χάνεσαι μέσα του. Το να είναι κάτι «ενδιαφέρον» αποτελεί μια πονηρή ιδέα. Τι κρατάει το ενδιαφέρον του ακροατή; Είμαστε προγραμματισμένοι να ψάχνουμε να βρούμε μοτίβα και να αισθανόμαστε ικανοποίηση όταν τα αναγνωρίζουμε. Από την άλλη, τα πολλά μοτίβα χωρίς κάποια αυθεντικότητα μας κάνουν να βαριόμαστε. Οι δημοφιλείς δομές ανταποκρίνονται σε αυτά αποτελεσματικά - οι προσδοκίες ανταμείβονται και οι εναλλαγές εμφανίζονται αρκετά συχνά για να συναρπάζουν. Στο "Ode and Elegy" δεν υπάρχει κάποια εμφανής μακροσκελής δομή γι αυτό και η προσδοκία του μοτίβου σπάνια ανταμείβεται. Ελπίδα μου είναι ότι, στον αντίποδα, ο ακροατής θα αναζητήσει μοτίβα αλλού, σε στιχουργικά και μουσικά θέματα που αναδύονται αλλαγμένα μέσα στο τραγούδι. Αυτό το είδος της ενεργής ακρόασης ίσως δεν ταιριάζει σε όλους γι αυτό προσπάθησα πρωταρχικά να δώσω κάποια σημεία με μεγαλόπρεπη αισθητική και μια αίσθηση κίνησης, έτσι ώστε ο ακροατής να μπορεί να παρασυρθεί χωρίς να ψάχνει για άγκυρες. Τα πρώτα προσχέδια του "Ode and Elegy" έρχονται από υλικό που συνέθεσα το 2011, από μια - αν θες το πιστεύεις - πολύ πιο φιλόδοξη δουλειά που ονομαζόταν "Mythos". Επιχείρησα να την ολοκληρώσω στα τελευταία χρόνια των Pax Cecilia, υποτίθεται πως ήταν επτά διαφορετικές εκδοχές της ίδιας φανταστικής μυθικής παράδοσης μέσα από διάφορες φάσεις ενός υποθετικού πολιτισμού. Κάθε μία από αυτές τις εκδοχές θα δινόταν μέσα από τη δική της σειρά τραγουδιών και εικαστικών τεχνών, σε συνεργασία με ένα μεγάλο δίκτυο καλλιτεχνών και μουσικών. Φυσικά, αυτό το project κατέρρευσε κάτω από το ίδιο του το βάρος. Γι αυτό, πίστεψε με , ένα 55λεπτο κομμάτι ήταν σαν να λέω στον εαυτό μου "ας προσπαθήσουμε κάτι πιο λογικό".

Άκουσα το "S & M" των Metallica όταν ήμουν έφηβος κι ήταν σαν να πέταξε κάποιος μια ορχήστρα πάνω σε metal τραγούδια. Φυσικά, αυτό ακριβώς είχε συμβεί

Φαίνεται ότι η κύρια εστίαση του μεγάλου τραγουδιού είναι περισσότερο στην κλασική μουσική, με τα metal/rock στοιχεία να έπονται. Συμφωνείς;

Η μεγάλη ορμή όλου του κομματιού έρχεται από την ηχητική ένωση αυτών των υφών. Ήθελα το αυτί σου να μεταφέρεται από το sustain της παραμόρφωσης στον όγκο των εγχόρδων. Ήθελα τα πνευστά να κινούνται μαζί με τα doom riffs και να κουβαλούν το ίδιο doom συναίσθημα. Άκουσα το "S & M" των Metallica όταν ήμουν έφηβος κι ήταν σαν να πέταξε κάποιος μια ορχήστρα πάνω σε metal τραγούδια. Φυσικά, αυτό ακριβώς είχε συμβεί. Συχνά ακούμε τραγούδια που έχουν ένα βιολί στην εισαγωγή ή σε κάποια γέφυρα κι ύστερα επιστρέφουν στο αντιθετικό τους στυλ. Όμως μπορεί να υπάρξει τόσος πλούτος στο να συνδυάζεις αυτές τις υφές κι αυτές τις διαφορετικές προσεγγίσεις, ειδικά όταν ένας ταλαντούχος ηχολήπτης μπορεί να ισορροπήσει τις διαφορετικές χροιές. Εύχομαι το "Ode and Elegy" να μην φέρνει σε σύγκρουση διαφορετικά στυλ αλλά να εξερευνεί πως αυτοί οι ήχοι μπορούν να κινούνται και να αναμιγνύονται σαν να ήταν κύματα.

Κάποιες στιγμές έχουν μια cinematic προσέγγιση. Άλλες ξυπνούν συναισθήματα σχεδόν παγανιστικής φύσης. Ποιες ήταν οι εικόνες που κυριαρχούσαν στο μυαλό σου όταν συνέθετες και ποιους θα κατονόμαζες ως βασικές μουσικές επιρροές;

Υπήρξε θυμάμαι μια στιγμή που είχα απορροφηθεί εντελώς σε μια σύνθεση του Arvo Pärt και ταυτόχρονα κοιτούσα κάποιο άσχετο album art (του Glyn Smith, αν θυμάμαι καλά), όταν ένα απέραντο συναίσθημα με κατέκλυσε. Ήταν κάτι ιερό μα και σκοτεινό, ευγενικό μα και τρομακτικό. Αυτός ήταν ο ήχος που ήθελα να δημιουργήσω. Είναι ένα δύσκολο mood να διατηρηθεί κι ακόμα πιο δύσκολο να αιχμαλωτιστεί, γι αυτό και δεν γνωρίζω αν θα δημιουργηθεί αυτό το συναίσθημα σε οποιονδήποτε άλλον.

Το μεγάλο τραγούδι είναι ο συλλογικός εναγκαλισμός της απώλειας με τον πολιτισμό μας - και τα μνημεία που ανεγείρουμε για να τη μαχηθούμε

Πιστεύω πως το άλμπουμ δεν μπορεί να βιωθεί σωστά χωρίς πλήρη αφοσίωση στους στίχους. Για εμένα μιλάει για την ιδέα της ένωσης με κάποιες μεγαλύτερες κοσμικές αλήθειες. Μπορείς να μας μιλήσεις σε μεγαλύτερο βάθος για το concept;

Σου δίνουμε όλα τα credit που ανακάλυψες κοσμικές αλήθειες εκεί μέσα! Προσπάθησα να διατηρήσω έναν τόνο παγκοσμιότητας, έτσι ώστε οι άνθρωποι να ανακαλύψουν ότι νομίζουν μέσα στους στίχους αλλά για εμένα τα βασικό θέμα είναι η ύπαρξη ως απώλεια. Και το πώς εμείς, σαν αντανακλώμενα όντα, μπορούμε να είμαστε υποκείμενα αυτής της απώλειας για πάντα, αν το επιτρέψουμε, μέσα από την ιστορία και τη μνήμη. Ο Ερωδιός αποτελεί μια μεταφορά, είμαστε εμείς ενώ επισκεπτόμαστε ξεχασμένες στιγμές στο μυαλό μας, το μεγάλο τραγούδι είναι ο συλλογικός εναγκαλισμός της απώλειας με τον πολιτισμό μας - και τα μνημεία που ανεγείρουμε για να τη μαχηθούμε. Η ιστορία που προσπαθεί να πει το "Ode and Elegy" είναι αυτή ενός ατόμου που προσπαθεί να συμφιλιωθεί με την απώλεια, μαθαίνοντας να την τιμάει.

Ode And Elegy

Φαντάζομαι ότι γνωρίζεις ότι τα ποιητικά είδη της Ωδής και της Ελεγείας προέρχονται από την Aρχαία Ελλάδα. Εκείνη την εποχή, αποτελούσαν υμνική και θρηνητική φόρμα αντίστοιχα. Ποια πράγματα υμνεί και για ποια θρηνεί η τέχνη σας;

Ναι, κι εκτιμούμε πολύ τη χώρα σου για όλες τις τέχνες και τη φιλοσοφία! Το "Ode and Elegy" προσπαθεί να φανταστεί αυτήν την ερώτηση από την πλευρά του ατόμου, συλλογικά αλλά και από την πλευρά όλου του κόσμου - τί λατρεύουμε και τί θρηνούμε. Από μια προσωπική θέαση, η ζωή μου έχει οριστεί εν μέρει από επεισόδια ακραίας διάστασης, στα οποία το μυαλό μου ξεγελάστηκε και πίστεψε ότι ο κόσμος είναι μια επινόηση μου - πρόκειται για μια μοναξιά που σε καταρρακώνει και βρίσκεται στα όρια του τρόμου. Το συναίσθημα αυτής της απώλειας, η ελεγεία, και πως μπορεί να με οδηγήσει σε μια πρακτική εκτίμηση του παρόντος μου, η ωδή, είναι πράγματα που ήθελα να αιχμαλωτίσω στη δουλειά αυτή.

Οι μεταλλικές στιγμές του άλμπουμ είναι πολύ έντονες. Αισθάνεσαι ότι προέρχεσαι από ένα Punk/hardcore ή από metal background; Ή και από τα δύο;

Στ’ αλήθεια, έχω χάσει το νήμα που διαχωρίζει τα genres τώρα που μεγαλώνω, αλλά τόσο εγώ όσο κι ο Howard ερχόμαστε κι από τα δύο, σε αυτά που έχουμε ακούσει αλλά και παίξει. Αλλά το να γράφεις heavy κιθάρες ήταν σπανίως, αν όχι ποτέ, άσκηση πάνω στον ήχο κάποιου συγκεκριμένου genre, ήταν πάντα περισσότερο θέμα να αποτυπωθεί αυτό που πρέπει.

Πρέπει να υπάρχουν μουσικές πηγές που κατευθύνουν σωστά τους ακροατές που ψάχνουν συγκεκριμένα πράγματα

Πιστεύεις ότι η underground μουσική είναι περισσότερο προσβάσιμη τώρα από τις μέρες του Myspace;

Σίγουρα δεν είμαι ειδικός στην κατάσταση που βρίσκεται η σύγχρονη μουσική, ήμουν κλεισμένος για πολύ καιρό γράφοντας αυτό το κομμάτι. Νομίζω πως υπάρχει περισσότερη μουσική από ποτέ και πολλές πλατφόρμες για μουσική κατανάλωση. Οπότε ναι, είναι προσβάσιμη, πρέπει όμως επίσης να υπάρχουν πηγές που κατευθύνουν σωστά τους ακροατές που ψάχνουν συγκεκριμένα πράγματα. Websites σαν το δικό σας κάνουν την απαραίτητη δουλειά για να φέρνουν την underground μουσική έξω από την αποξένωση, κάνοντας τη να υπάρχει για ένα πραγματικό κοινό.

Θα μπορούσε η τέχνη να είναι ελεύθερη και οι καλλιτέχνες να ζουν καλά; Αυτός θα ήταν ένας καλύτερος κόσμος αλλά δεν είναι έτσι ο δικός μας

Κάποιοι παλιοί μας συντάκτες είχαν ενθουσιαστεί με τις δουλειές των Pax Cecilia, αποθεώνοντας την ποιότητα αλλά και το DIY ήθος τους. Έχετε το ίδιο ήθος σήμερα, προσφέροντας τη μουσική σας δωρεάν. Είναι αυτό μια πολιτική δήλωση σας αναφορικά με το πώς πρέπει να διαμοιράζεται η τέχνη; Επίσης, πως αισθάνεσαι που η εκτίμηση (οικονομικά μιλώντας) του σύγχρονου κόσμου προς τον καλλιτέχνη δεν φαίνεται να έχει βελτιωθεί καθόλου;

Το αντιλαμβανόμασταν σαν ιδεολογία πίσω στις μέρες των Pax αλλά επί της ουσίας, βρισκόμασταν σε μία κατάσταση που δημιουργήσαμε ένα προϊόν και θέλαμε να καταλήξει στα χέρια των ανθρώπων, χωρίς να ζητάμε χρήματα. Δεν θα έπρεπε να περιμένουμε κανέναν να κάνει κάτι τέτοιο, δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να πληρώνεσαι για κάτι στο οποίο επένδυσες χρόνο, ενέργεια και πρόθεση. Θα μπορούσε η τέχνη να είναι ελεύθερη και οι καλλιτέχνες να ζουν καλά; Αυτός θα ήταν ένας καλύτερος κόσμος αλλά δεν είναι έτσι ο δικός μας. Έτσι όπως είναι τα πράγματα, μοιράσου τη μουσική που αγαπάς με άλλους, δείξε την αγάπη που έχεις για τη μουσική. Ο καλλιτέχνης θα ωφεληθεί, οικονομικά ή όχι, και η τέχνη του θα αντέξει.

Είστε προετοιμασμένοι να παρουσιάσετε τη δουλειά σας σε live συνθήκες ή είστε αποκλειστικά ένα studio project;

Μια κανονική live παρουσίαση του κομματιού θα απαιτούσε την παρουσία πάνω από 100 ερμηνευτών και μιας ομάδας ηχοληπτών. Ίσως αυτό είναι εφικτό για μια ορχήστρα αλλά εγώ είμαι μικρός γι αυτό. Τα logistics θα με κατέστρεφαν. Από την αρχή, ο Harold κι εγώ αποφασίσαμε ότι αυτό θα είναι ένα studio project και να μην ανησυχούμε με το αν και τι θα μπορούσε να γίνει σε live περιβάλλον. Αυτή είναι η τελική του μορφή, εξολοκλήρου ως ηχογραφημένο μέσο.

Φοβάμαι λίγο την απάντηση σου στην επόμενη μου ερώτηση… Είναι οι Ode and Elegy ένα one-off project ή μια κανονική μπάντα; Θέλω να πω, θα υπάρξει επόμενο άλμπουμ;

Νομίζω πως αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι τη φιλοσοφία μου γι αυτό το project καθώς μιλάμε. Παρόλο που είναι τιμή να μιλάω γι αυτό το project από τη δική μου οπτική γωνία, το ίδιο το project θέλει να είναι περιορισμένο. Το όνομα του τραγουδιού, του γκρουπ και του άλμπουμ είναι το ίδιο, είναι όλα συνώνυμα και δεν διαχωρίζονται. Ο δημιουργός είναι το δημιούργημα, υπάρχει σε μια δεδομένη στιγμή ως το προϊόν εκείνων που το δημιούργησαν. Γι αυτό δεν έχει νόημα να μιλάμε για επόμενο άλμπουμ. Βέβαια, κάθε βδομάδα ο Harold αναφέρει διακριτικά "το επόμενο μας project", ενώ εγώ σκέφτομαι τον εαυτό μου να γκρινιάζει κρυμμένος κάτω από παρτιτούρες, με μαύρους κύκλους στα μάτια ενώ προσπαθώ να κάνω transpose σε κάποιο μέρος για πνευστά. Θέλω δηλαδή να πω ότι όλα είναι πιθανά!

Θέλω να σας ευχαριστήσω για τον χρόνο και τη σπουδαία μουσική σας και να ευχηθώ τα καλύτερα για το μέλλον!

Σε ευχαριστούμε που μας άκουσες και που προσφέρετε υποστήριξη σε καλλιτέχνες, με τόσο μικρό προσωπικό όφελος. Είναι η ψυχή και το αίμα για μια ανεξάρτητη κυκλοφορία όπως των Ode and Elegy, γι αυτό και σας χρωστάμε πολλά!

  • SHARE
  • TWEET