Madrugada: «Καλλιμάρμαρο: Τα τραγούδια μας επιστρέφουν σπίτι!»

Ο Frode Jacobsen μας μιλά για την επανένωση και το μέλλον της αγαπημένης μπάντας, το παλιό και το νέο υλικό, την ιδιαίτερη και καρμική σχέση με το ελληνικό κοινό

Από την Κατερίνα Μυτιληναίου, 07/02/2022 @ 00:04

Ο Frode Jacobsen, ιδρυτικό μέλος και μπασίστας των Madrugada, μιλάει στο Rocking και την Κατερίνα Μυτιληναίου λίγο μετά την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ "Chimes At Midnight" για την επανένωση και το μέλλον της αγαπημένης μπάντας από τη Νορβηγία, το παλιό και το νέο της υλικό, αλλά και την ιδιαίτερη σχέση που έχει αναπτύξει με το ελληνικό κοινό.

Madrugada Frode Jacobsen

Frode, σε ευχαριστούμε που είσαι μαζί μας. Συγχαρητήρια για το νέο άλμπουμ!

Κι εγώ ευχαριστώ. Έχετε ακούσει το άλμπουμ;

Ναι φυσικά.

Ωραία!

Να κάνω την αρχή με το θέμα της επανένωσης. Η 20η επέτειος του ντεμπούτου σας και η πολύ επιτυχημένη περιοδεία που την πλαισίωσε στάθηκε η αφορμή για την επανένωση των Madrugada, σωστά;

Ναι, σωστά.

Ήρθαν πολλοί νέοι στις συναυλίες, παιδιά που πήγαιναν στο νηπιαγωγείο όταν κυκλοφόρησε το "Industrial Silence". Ήταν μια μεγάλη έκπληξη!

Αλλά τί σας οδήγησε στην απόφαση να περιοδεύσετε για το "Industrial Silence";

Εξ αρχής, ε; Ναι. Ξεκίνησε από τον ντράμερ μας, τον Jon (σ.σ. Lauvland Pettersen). Είχε την ιδέα κι αυτός και ο Sivert ήταν πραγματικά ενθουσιασμένοι και ρώτησαν την άποψή μου. Ήταν μια πολύ καλή δικαιολογία για να βρεθούμε, μιας και δεν είχαμε δει ο ένας τον άλλον για αρκετό καιρό. Και φυσικά, πρόκειται για ένα πολύ ιδιαίτερο άλμπουμ για εμάς. Ήταν το ντεμπούτο μας, οπότε το δοκιμάσαμε. Κάναμε μερικές πρόβες για να δούμε αν το υλικό είχε ακόμα απήχηση σε εμάς και να δούμε αν έχουμε ακόμα χημεία. Απλώς διασκεδάσαμε πολύ με τη διαδικασία. Αποφασίσαμε λοιπόν να το κάνουμε (την περιοδεία) και απλώς αποδείχτηκε μια εμπειρία πολύ καλύτερη απ' ό,τι ελπίζαμε ποτέ. Ήταν πραγματικά φανταστικά! Γνωρίζαμε ότι το "Industrial Silence" είναι ένα σημαντικό άλμπουμ στη Νορβηγία, αλλά δεν ήμαστε σίγουροι αν ο κόσμος εξακολουθεί να το θυμάται σε άλλα μέρη. Ποτέ πριν δεν παίξαμε σε τόσο μεγάλους χώρους. Αυτό που μας εξέπληξε ήταν ότι ήρθαν πολλοί νέοι στις συναυλίες, παιδιά που πήγαιναν στο νηπιαγωγείο όταν κυκλοφόρησε το "Industrial Silence". Ήταν λοιπόν μια μεγάλη έκπληξη!

Βγήκατε στο δρόμο και επισκεφθήκατε 14 χώρες σε όλη την Ευρώπη...

Ναι.

Φαντάζομαι, με αλαλάζον κοινό σε κάθε πόλη;

Ναι!

Θυμάσαι τις ελληνικές βραδιές; Κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό που να σου έκανε εντύπωση;

Φυσικά θυμάμαι ότι το ελληνικό κοινό ήταν απολύτως εκπληκτικό. Και τα δύο βράδια στην Αθήνα και το ένα στη Θεσσαλονίκη. Στη Νορβηγία παίζουμε σε στάδια, αλλά δεν το κάνουμε αυτό στην υπόλοιπη Ευρώπη. Θυμάμαι στην Αθήνα να οδεύουμε προς τη σκηνή και, βλέποντας αυτήν την εικόνα του Jon και του Sivert να περπατούν μπροστά μου, είχα flashback από τότε που ξεκινήσαμε αυτό το συγκρότημα. Γνωριστήκαμε ως έφηβοι... Ήταν πραγματικά μια ξεχωριστή στιγμή! Ήταν ταυτόχρονα μια τρομακτική στιγμή... Αλλά σκέφτηκα ότι ήταν πραγματικά υπέροχη.

Η Ελλάδα είναι πολύ σημαντική για τους Madrugada

Ένα πράγμα που νομίζω ότι είναι λίγο διαφορετικό τώρα από παλιά, νομίζω ότι είμαστε πιο παρόντες όταν κάνουμε πράγματα. Πραγματικά απολαμβάνω τις στιγμές σε μεγαλύτερο βαθμό από πριν. Αλλά όσες συναυλίες θυμάμαι, ήταν πάντα πολύ ιδιαίτερο να έρχομαι στην Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι πολύ σημαντική για τους Madrugada. Επίσης, στο τέλος της περιοδείας του "Industrial Silence", λάβαμε και την πρόσκληση για αυτήν τη συναυλία που θα κάνουμε τώρα στις 24 Σεπτεμβρίου! Δεν θέλαμε να χάσουμε αυτήν την ευκαιρία και μετά αρχίσαμε να μιλάμε για αυτό. Θέλαμε να ασκήσουμε πίεση στους εαυτούς μας ότι αν πρόκειται να κάνουμε κάτι περισσότερο, τότε θα θέλαμε να κυκλοφορήσουμε ένα άλμπουμ και όχι απλώς να έρθουμε και να ξαναπούμε παλιά τραγούδια. Αυτή ήταν η πίεση που ασκήσαμε στους εαυτούς μας για να μας επιτρέψουμε να συνεχίσουμε να παίζουμε μαζί. Ήταν λοιπόν ένα μέρος αυτού του καταιγισμού ιδεών το να γίνει αυτό το άλμπουμ, αυτό το μεγάλο live στην Αθήνα.

Madrugada

Αν και σκόπευα να κλείσω τη συνέντευξη με ερωτήσεις σχετικά με το live που του Σεπτεμβρίου, τώρα που το αναφέρεις, πρέπει να ρωτήσω! Πώς καταλήξατε στον χώρο;

Το Καλλιμάρμαρο είναι ένας ιστορικός χώρος από τον οποίο έχω περάσει με το αυτοκίνητο και τον έχω δει ο ίδιος αρκετές φορές και είναι πραγματικά τόσος μοναδικός όσο θα μπορούσε να είναι. Είναι κάτι στο οποίο δεν ήταν δυνατό να πούμε όχι. Είναι κάτι που θέλουμε πολύ να κάνουμε και θα σηματοδοτήσει και το τέλος της περιοδείας μας! Καταλήγουμε πράγματι εκεί...

Δεν θεωρώ τους Madrugada καθαρά ροκ συγκρότημα

Το Καλλιμάρμαρο πιστεύεις θα ταιριάξει αρκετά σε μια ροκ συναυλία ή η βραδιά θα μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο;

Δεν θεωρώ τους Madrugada καθαρά ροκ συγκρότημα. Δεν ξέρω πώς το ορίζεις αυτό, πραγματικά, αλλά υποθέτω ότι αν και εμπνεόμαστε πολύ από τη ροκ μουσική και τα μπλουζ, έχουμε μια μεγάλη γκάμα εκφράσεων. Δεν είμαστε σαν τους Ramones, αν με καταλαβαίνεις! Είναι ένα εκλεκτικό μείγμα εκφράσεων και επιρροών. Όλα τα τραγούδια μας έχουν σχεδιαστεί για να ακουστούν στο Καλλιμάρμαρο. Επιτέλους, λοιπόν, επιστρέφουν σπίτι! Ήταν εγκλωβισμένα σε μικρά κλαμπ εδώ και πολλά χρόνια και επιτέλους θα ακουστούν στον χώρο όπου προορίζονταν να παιχτούν.

Λοιπόν, πιστεύεις ότι βρήκατε τον ιδανικό για εσάς χώρο;

Ναι!

Εγώ και ο Robert είχαμε μια πολύ στενή σχέση

Τέλεια! Ας επιστρέψουμε στην παραγωγή νέας μουσικής με το συγκρότημα. Πώς άλλαξε ο τρόπος σύνθεσης με τα χρόνια; Μπορείτε να εντοπίσετε κάποιες σημαντικές διαφορές;

Νομίζω ότι όλα τα άλμπουμ μας είναι φτιαγμένα με διαφορετικό τρόπο, στην πραγματικότητα. Πάρτε για παράδειγμα το "Industrial Silence": Εγώ και ο Robert (σ.σ.Burås) γράφαμε όλα τα ορχηστρικά μέρη. Ήταν σαν την αρχή του τραγουδιού. Και μετά συναντιόμαστε στον χώρο που κάναμε τις πρόβες μας και αρχίζαμε να τα διαμορφώνουμε, να δούμε αν κάτι είχε απήχηση στον Sivert. Θα έγραφε έναν στίχο πάνω στη μουσική, αν δεν της έδινε δρόμο. Δουλέψαμε έτσι στο πρώτο μας άλμπουμ και επίσης στο δεύτερο άλμπουμ, ίσως στα τρία πρώτα άλμπουμ ήταν κάπως έτσι.

Εγώ και ο Robert είχαμε μια πολύ στενή σχέση. Ήμασταν σαν κολλητοί, κάναμε παρέα όλη την ώρα, αράζαμε, μιλούσαμε για μουσική. Και ήμαστε πραγματικά στο ίδιο μήκος κύματος.

Και μετά, υποθέτω γύρω στο "The Deep End", όλοι άρχισαν να φέρνουν λίγο πιο διαμορφωμένη δουλειά. Ίσως μεγαλύτερα κομμάτια κάποιου τραγουδιού. Υπήρχε μεγαλύτερο μέρος της δομής του τραγουδιού. Δεν δουλεύαμε τόσο πολύ μαζί στις πρόβες.

Αυτό το νέο άλμπουμ είναι κάπως διαφορετικό και πάλι γιατί μέχρι τον τελευταίο μήνα που το πήραμε στα χέρια μας, απλώς δουλεύαμε και συνεχίζαμε να δουλεύουμε. Ήμασταν στη φούσκα. Ήμασταν σ’ αυτό το bubble του συγκροτήματος συνεχώς και δουλεύαμε πάνω στον δίσκο. Και πιο πριν, είχα ένα διάλειμμα δώδεκα ετών από οτιδήποτε σχετικό. Και αυτή είναι η πρώτη φορά που παίζω με τον Jon εδώ και 18 χρόνια. Και εγώ και ο Jon φτιάξαμε το συγκρότημα πολύ πίσω, ως έφηβοι, και μου έλειπε πολύ να παίξω μαζί του. Έτσι, σε αυτό το νέο άλμπουμ, μας ασκήσαμε πίεση χρόνου. Δεν θέλαμε να το σκεφτούμε πολύ. Πάει πολύς καιρός από τότε που ηχογραφήσαμε ένα άλμπουμ. Δεν θέλαμε αυτή η σοβαρότητα να αιωρείται πάνω από την όλη διαδικασία. Θέλαμε να έχουμε μια λιγότερο τρομακτική και πιο παιχνιδιάρικη άποψη για το όλο θέμα. «Δεν είναι μεγάλη υπόθεση πραγματικά! Απλώς προσπαθούμε να φτιάξουμε ένα άλμπουμ...» Αν με καταλαβαίνεις, προσπαθούσαμε περισσότερο να κοροϊδέψουμε τους εαυτούς μας.

Madrugada

Ναι, γιατί στην πραγματικότητα είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Αναστήσατε ένα συγκρότημα...

Μην με παρεξηγείς, μιλάω για την ψυχολογία στο συγκρότημα. Θέλαμε να έχουμε το συγκρότημα που έπαιξε 80 συναυλίες. Θέλαμε να κρατηθούμε «ζεστοί». Δεν θέλαμε να κάνουμε, για παράδειγμα, ένα διάλειμμα τεσσάρων μηνών και μετά να ξαναξεκινήσουμε από την αρχή. Απλώς συνεχίσαμε. Kαι συνεχίσαμε στο στούντιο. Αποφασίσαμε να ηχογραφήσουμε ένα άλμπουμ ζωντανά. Είναι μια πολύ διαφορετική προσέγγιση. Αν θέλαμε να το κάνουμε με τον πιο κλασικό τρόπο, όπως το "Industrial Silence", θα κάναμε μισό χρόνο για να ηχογραφήσουμε. Αυτή ήταν η διαδικασία ηχογράφησής του. Έτσι, βάζαμε το ένα layer πάνω στο άλλο - μου άρεσε πολύ η παραγωγή αυτού του δίσκου - και καθόμαστε εκεί και αναλύαμε πράγματα και τοποθετούσαμε πράγματα. Προσπαθούσαμε πραγματικά να το τελειοποιήσουμε. Αλλά εδώ, έχουμε μια διαφορετική προσέγγιση όπου θέλαμε να το παίξουμε ζωντανά και να πάρουμε αυτήν την αυθόρμητη ροή του. Οπότε υποθέτω ότι αυτή είναι η κύρια σκέψη της παραγωγής πίσω από αυτό το άλμπουμ. Ακούγεται έτσι όπως το ακούς! Αυτό είναι πραγματικά το σώμα αυτού του άλμπουμ. Είναι ένα συγκρότημα που στέκεται εκεί και ηχογραφεί ζωντανά. Και όταν το κάνει αυτό, θα υπάρξουν πράγματα που θα συμβούν ακριβώς εκείνη τη στιγμή και δεν πρόκειται να ξανασυμβούν. Είναι ένας διαφορετικός τρόπος να κάνεις ένα άλμπουμ. Αλλά θέλαμε αυτήν την αυθόρμητη αίσθηση.

Πάντα γράφαμε μουσική που προοριζόταν να παιχτεί μπροστά σε κοινό. Αυτό είναι όλο το νόημα της ύπαρξής μας ως συγκρότημα

Δηλαδή ηχογραφήσατε κάθε τραγούδι σε ένα take; Ζωντανά;

Ναι, αυτό ακριβώς. Αυτό, λοιπόν, είναι ένα είδος δόγματος που αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε. Και είχαμε περισσότερα τραγούδια από όσα ακούτε στο άλμπουμ εδώ, αλλά θεωρούμε ότι είμαστε μια live μπάντα. Πάντα γράφαμε μουσική που προοριζόταν να παιχτεί μπροστά σε κοινό. Αυτό είναι όλο το νόημα της ύπαρξής μας ως συγκρότημα. Δεν γράψαμε μουσική για το ραδιόφωνο. Γράψαμε μουσική για συναυλίες. Και ένας πολύ καλός τρόπος για να ελέγξετε αν ένα τραγούδι λειτουργεί στο live είναι απλώς να το ηχογραφήσετε ζωντανά στο στούντιο και μετά θα λάβετε την απάντηση!

Οι Madrugada είναι ένα τρικέφαλο τρολ, ποτέ δεν ξέρεις τι πρόκειται να συμβεί

Νοιώθετε, λοιπόν, αφοσιωμένοι στο συγκρότημα μετά από αυτό το άλμπουμ; Θα συνεχίσουν οι Madrugada;

Φυσικά και θα το ήθελα πολύ. Μου αρέσει να είμαι στο στούντιο. Έχω στούντιο ο ίδιος. Εργάζομαι ως παραγωγός και η δημιουργία μουσικής είναι πραγματικά από τα αγαπημένα μου. Φυσικά, θα ήθελα να δουλέψω περισσότερο στο στούντιο με μια μπάντα, αλλά υποθέτω ότι όταν έχεις αυτό το πάθος, δεν θέλεις να σταματήσει. Αλλά, ξέρεις, οι Madrugada είναι ένα τρικέφαλο τρολ, ποτέ δεν ξέρεις τι πρόκειται να συμβεί. Οπότε το παίρνω μόνο μια μέρα τη φορά. Αλλά υποθέτω ότι το κάνουμε αρκεί να νιώθουν όλοι ότι είναι διασκεδαστικό και ικανοποιητικό και ο κόσμος θα ήθελε να μας δει και δίνουμε καλές συναυλίες. Εφόσον συνεχίσουμε έτσι, τότε υποθέτω ότι δεν βλέπω κανέναν λόγο για τον οποίο πρέπει να σταματήσουμε.

"Chimes At Midnight"... Πες μας την ιστορία πίσω από τον τίτλο του νέου άλμπουμ. Παρεμπιπτόντως, υπάρχει κάποια σχέση με την ταινία του Όρσον Γουέλς;

Ναι! Νομίζω ότι είναι εμπνευσμένος από εκεί. Δεν νομίζω ο Sivert να διάβασε το έργο του Σαίξπηρ. Έχει δει την ταινία και απλώς του αρέσει να προσποιείται τον διανοούμενο! (πολλά γέλια) Τώρα αστειεύομαι! Αλλά έχει δει την ταινία και εμπνεύστηκε βαθιά από αυτή. Μόνο τον τίτλο. Και χρησιμοποίησε ένα απόσπασμα σε ένα τραγούδι, το "Running From The Love Of Your Life". Είναι ένα τραγούδι για έναν φίλο μας. Είχε προβλήματα αλλά τώρα τα πάει καλά. Μερικές φορές νομίζω ότι είναι ακριβώς οι λέξεις που ταίριαξαν στον Sivert ως μια πραγματικά καλή συσκευασία για αυτό το άλμπουμ. Απλώς τα «κουδουνίσματα τα μεσάνυχτα»... Όποιες αναφορές μπορεί να σου δίνει αυτή η φράση χωρίς να ξέρεις το έργο, αυτό είναι ένα μέρος του.

Είναι ένα πολύ σκοτεινό μέρος (σ.σ. το έργο). Ο πυρήνας του είναι η προδοσία της φιλίας. Αλλά, όπως το καταλαβαίνω, μας αφορά περισσότερο όταν (ο Ο. Γουέλς) λέει: «Ακούσαμε τα κουδουνίσματα του μεσονυχτίου. Χριστέ μου, τί μέρες έχουμε δει..!». Όταν λέει αυτήν τη φράση. Αυτή η ατάκα είναι ο κύριος λόγος που το επέλεξε (ο Sivert) και έχει να κάνει περισσότερο με το ότι είμαστε εδώ καιρό, έχουμε ιστορία μαζί. Κοιτάξαμε πίσω στην ιστορία αυτή και αυτό μας έχει αλλάξει. Οι άνθρωποι αλλάζουν και δεν είμαστε οι ίδιοι που δουλεύαμε μαζί πριν από δώδεκα χρόνια. Έχει κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι. Δεν ξέρω... Αυτοσχεδίασα λιγάκι τώρα... (γέλια)

Madrugada

Όχι, είναι απολύτως κατανοητό... Μπορείς να περιγράψεις τις βασικές επιρροές του "Chimes..."; Μουσικές ή άλλες.

Πραγματικά θέσαμε τους εαυτούς μας υπό πίεση. Νομίζω ότι τις παλιές εποχές ακούγαμε τόσο πολλή μουσική, κάναμε συνεχώς namesdropping ο ένας στον άλλον. Ήταν τρελό. Ήταν επίσης ένας τρόπος να επικοινωνούμε. Αυτό μοιάζει λίγο με Sonic Youth και αυτό με μπλα, μπλα, μπλα... Απλώς αναφέραμε τραγούδια από όλα τα συγκροτήματα και τους τραγουδιστές ή οτιδήποτε άλλο και προσπαθούσαμε να δημιουργήσουμε το mood που αναζητούσαμε. Νομίζω ότι κάτι τέτοιο δεν έγινε σε αυτό το άλμπουμ. Θέλαμε απλώς να συνεχίσουμε να παίζουμε με τη δυνατή πλευρά αυτού που είχαμε γίνει κατά την τελευταία μας περιοδεία. Όλοι έφερναν ιδέες στο τραπέζι. Παρατηρώ ότι πολλά από τα πιο κλασικά τραγούδια κατέληξαν να μπουν στον δίσκο. Νομίζω ότι είναι μια μεγάλη διαφορά με άλλους δίσκους που κυκλοφορήσαμε. Είναι πολλά τα τραγούδια που έχουν «κουπλέ-ρεφρέν-κουπλέ-ρεφρέν-γέφυρα-ρεφρέν». Μοιάζει περισσότερο με μια κλασική δομή τραγουδοποιίας. Μπορείτε να ακούσετε στο πίσω μέρος αυτού του άλμπουμ αυτό το singer-songwriter στυλ.

Δεν γράφεις το "Blood Shot Adult Commitment" με ακουστική κιθάρα στην κρεβατοκάμαρά σου

Όχι πολύ prog ή experimental...

Δεν έχει τέτοια στοιχεία, όχι. Πιστεύω επίσης ότι αυτό συνέβη επειδή αν έρθουν στο τραπέζι πέντε τραγούδια που έχουν περισσότερο αυτήν την κλασσικότερη φόρμα, τότε αυτή η φόρμα θα εμφανίζεται πιο συχνά. Για παράδειγμα, το "Blood Shot Adult Commitment" είναι ένα jam session που είχαμε εγώ και ο Robert όταν ζούσα στο Βερολίνο. Χρησιμοποιούσα drum machines και τέτοια πράγματα. Μετά το κάναμε πιο οργανικό ροκ τραγούδι κι έπειτα απλά πήραμε μέρη από αυτό και τα συστήσαμε στον Sivert και αρχίσαμε να τζαμάρουμε σε αυτό το riff και να το χτίζουμε. Δεν γράφεις το "Blood Shot Adult Commitment" με ακουστική κιθάρα στην κρεβατοκάμαρά σου. Αυτό είναι ένα τραγούδι που γράφεις όταν είναι όλοι μαζί στον χώρο. Δεν έχει νόημα να το παίξεις σε μια ακουστική κιθάρα ή, για παράδειγμα, το "Norwegian Hammerworks Corp." κι αυτό είναι για να βρεθεί μαζί το συγκρότημα. Και υπάρχουν πολλά τέτοια τραγούδια στο "Industrial Silence". Αυτήν τη φορά, υποθέτω ότι το "Nobody Loves You Like I Do" είναι περισσότερο ένα τραγούδι που το συγκρότημα βρίσκεται μαζί στο ίδιο δωμάτιο. Δεν έχει τη δομή του κλασικού τραγουδιού. Το ίδιο ισχύει και για το "Stabat Mater". Ούτε κι αυτό την έχει.

Θέλω να ρωτήσω συγκεκριμένα για το "The World Could Be Falling Down". Έχω διαβάσει ότι είναι από το αχρησιμοποίητο υλικό του "Industrial Science".

Ναι, έτσι είναι.

Πώς επιλέξατε το συγκεκριμένο τραγούδι ανάμεσα στα υπόλοιπα για να το συμπεριλάβετε στον πρώτο σας δίσκο μετά το reunion;

Δεν γνωρίζω, για να είμαι ειλικρινής. Έχουμε πολύ υλικό που υπάρχει τριγύρω. Υπάρχουν λοιπόν τραγούδια που δεν τα τελειώσαμε ποτέ και το "The World Could Be Falling Down" είναι ένα από αυτά. Και είναι ένα τραγούδι που δεν το έχουμε ξεχάσει. Το θυμηθήκαμε και είπαμε, ναι, είναι πολύ ωραίο κομμάτι μουσικής. Και πραγματικά δουλέψαμε πολύ για να το ολοκληρώσουμε για αυτό το άλμπουμ. Υποθέτω, ξέρεις, βλέποντας και τα μουσικά μας βίντεο, ότι ήταν σημαντικό για εμάς να συναντηθούμε γύρω από μερικές παλιές ιδέες και να προσπαθήσουμε να τις κάνουμε καινούριες. Γιατί αν δεν κάναμε αυτήν την ιστορία με το "Industrial Silence", αν βρισκόμαστε μετά από δώδεκα χρόνια σε ένα στούντιο, νομίζω ότι ήμαστε σε τόσο διαφορετικά μουσικά μέρη που θα ήταν πολύ δύσκολο να συναντηθούμε. Έτσι για εμάς η συνάντηση σε αυτό το παλιό υλικό ήταν ένα πολύ καλό μέρος για να ξεκινήσουμε. Και ήμαστε χαρούμενοι με το αποτέλεσμα, με αυτό το τραγούδι. Οι στίχοι είναι επίσης του 1998. Ναι... Και υποθέτω ότι για μένα και τον Bjarne (σ.σ. Stensli, ηχολήπτης) ήταν ένας ωραίος τρόπος να βρεθούμε και στη συνέχεια να φτιάξουμε μαζί το τελικό μέρος στο οποίο πραγματικά αφιερώσαμε πολύ χρόνο για να δημιουργήσουμε, όπως επίσης και το "Slowly Turns The Wheel". Αυτό είναι ένα τραγούδι από το 2003 πάνω στο οποίο είχαμε δουλέψει τότε εγώ, ο Robert και ο Sivert και έτσι το ολοκληρώσαμε κι αυτό. Πολύ από το υπόλοιπο υλικό του δίσκου είναι περισσότερο οι τρεις μας να πετάμε ιδέες πέρα-δώθε.

Αυτή ήταν λοιπόν και η ανάγκη σας πίσω από το Vesteralen Project; Να επιστρέψετε στις ρίζες σας, να αποκτήσετε μια αφετηρία και ένα σημείο συνάντησης για να συνεχίσετε;

Δεν ξέρω πώς ακούγεται, αλήθεια, αλλά μιλούσαμε για προσδοκίες, για το πόσο επιθυμητό θα έπρεπε να είναι ένα καινούριο εγχείρημα και ποια πρέπει να είναι η μουσική, και είδαμε ότι δεν είχαμε ένα κοινό όραμα για το άλμπουμ. Το ίδιο συνέβη και με τα βίντεο. Αλλά ένα πράγμα στο οποίο μπορούσαμε να συμφωνήσουμε ήταν από πού ερχόμαστε, από πού ξεκινήσαμε και αυτό ίσως ήταν μια υπενθύμιση στους εαυτούς μας. Νομίζω ότι ο Miles Davis είπε κάποτε πως όταν ασχολείσαι με τη μουσική, πρώτα πρέπει να προσπαθήσεις να μάθεις τα πάντα, να προσπαθήσεις να μάθεις όσα περισσότερα μπορείς και μετά πρέπει να επιστρέψεις στο σημείο που βρήκες τη σπίθα για να το κάνεις και να ξεκινήσεις να παίζεις από εκεί. Υποθέτω ότι αυτή είναι λίγο η φιλοσοφία αυτού που κάναμε κι εμείς.

Θέλω να σε ευχαριστήσω πολύ για αυτήν την ωραία συνομιλία. Είναι μεγάλη μου χαρά που σε γνώρισα.

Κι εγώ σε ευχαριστώ πάρα πολύ!

  • SHARE
  • TWEET