Jordan Rudess: «Όταν ακούσετε το νέο άλμπουμ των Dream Theater, θα καταλάβετε»

Ήταν πριν πολλά χρόνια πλέον, όταν για πρώτη φορά, μέσω του πρώτου άλμπουμ των Liquid Tension Experiment, ήρθαμε σε επαφή με τον μαγικό τρόπο που έχει να παίζει πλήκτρα ο Jordan Rudess. Πριν καταλάβουμε τι συνέβη, ο Rudess ήταν ήδη μέλος των Dream Theater, και πριν το συνειδητοποιήσουμε κι αυτό, είχαν ήδη κυκλοφορήσει το μνημειώδες "Metropolis pt.2: Scenes From A Memory".

Στο μεσοδιάστημα των 25 χρόνων που έχουν μεσολαβήσει από τότε, κυρίως μέσω των Dream Theater αλλά και μέσω των υπολοίπων project που έχει συμμετάσχει, ο Rudess δεν έχει σταματήσει να παράγει υπέροχες μουσικές και συχνά να μας εντυπωσιάζει εκ νέου.

Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του νέου του προσωπικού δίσκου, "Permission To Fly" είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε μαζί του και να μάθουμε τα πάντα γύρω από τη δημιουργία και το μουσικό του περιεχόμενο. Παράλληλα, δεν μπορούσαμε να χάσουμε την ευκαιρία και να μάθουμε τα πάντα για την συναρπαστική νέα περίοδο που έχει ξεκινήσει στην ιστορία των Dream Theater, με την επιστροφή του Mike Portnoy: το κλίμα ενθουσιασμού στις τάξεις της μπάντα, το νέο άλμπουμ, η επικείμενη περιοδεία κι αυτή η μαγεία που προκύπτει με την επανένωση του πυρήνα της μπάντας που δεν μπορεί να περιγραφεί…

Ο ευδιάθετος και πάντα καλοσυνάτος Jordan Rudess είναι απλά απολαυστικός…

Γεια σου Jordan. Είναι χαρά μας που έχουμε την ευκαιρία να συνομιλούμε ξανά μαζί σου. Πώς είσαι;

Είμαι καλά! Εσείς πώς τα πάτε εκεί;

Τα πάμε μια χαρά. Είμαστε στην επέκταση της καλοκαιρινής περιόδου, οπότε έχει ζέστη ακόμα. Και φαντάζομαι ότι θυμάσαι από τις επισκέψεις σας εδώ τι σημαίνει ελληνικό καλοκαίρι από άποψη ζέστης…

Φαντάζομαι το έχετε συνηθίσει, σωστά;

Ναι, ισχύει. Τώρα, τόσο εγώ όσο και ο Νίκος είμαστε μεγάλοι θαυμαστές σου και των δουλειών σου με τους Dream Theater, οπότε είναι μεγάλη τιμή που έχουμε αυτή την ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί σας.

Ω, ευχαριστώ πολύ. Το εκτιμώ πραγματικά!

Είναι μόνο μία από αυτές τις χρονικές περιόδους που πρέπει να μείνει συγκεντρωμένος και να δουλέψεις, αλλά ταυτόχρονα και να την απολαύσεις, γιατί συμβαίνουν πολλά όμορφα πράγματα

Ας πάμε λοιπόν κατευθείαν στα της συνέντευξή, διότι φαντάζομαι ότι πρέπει να έχεις πολύ φορτωμένο πρόγραμμα, καθώς κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες σου άλμπουμ, ενώ έχεις και τις προετοιμασίες για την περιοδεία με τους Dream Theater. Πώς νιώθεις που βρίσκεσαι ξανά σε αυτή την κατάσταση;

Είναι ένα μείγμα συναρπαστικής και πολύ φορτωμένης περιόδου. Και μόνο που σκέφτομαι τον προγραμματισμό και όλα όσα έρχονται το επόμενο διάστημα, πρόκειται σίγουρα μια πραγματικά πολυάσχολη περίοδο. Και υπάρχει κάτι ακόμα πέραν από αυτά που γνωρίζετε, αλλά δεν θα μπω σε λεπτομέρειες… (γέλια)

Είναι μόνο μία από αυτές τις χρονικές περιόδους που πρέπει να μείνει συγκεντρωμένος και να δουλέψεις, αλλά ταυτόχρονα και να την απολαύσεις, γιατί συμβαίνουν πολλά όμορφα πράγματα. Όπως το νέο σόλο άλμπουμ που κυκλοφορεί σε πόσο… σε τέσσερις μέρες από τώρα; Είναι πολύ συναρπαστικό. Και, φυσικά, η περιοδεία που ακολουθεί αναμένεται να είναι εκπληκτική!

Οπότε, ναι, είναι όλα καλά!

Υπάρχει μια τάση που κυριαρχεί στον χώρο του prog metal να τραγουδούν με έναν cookie monster τρόπο... Δεν με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Δεν είναι για μένα

Αυτό είναι το πρώτο σου, ας πούμε full band άλμπουμ εδώ και καιρό, παρόλο που είσαι διαρκώς απασχολημένος με κάτι. Πάντα συνέχιζες να κυκλοφορείς διάφορα πράγματά σου είτε singles, είτε ως άλμπουμ, είχες και τις ορχηστρικές δουλειές σου. Αυτό, όμως, είναι το πρώτο κανονικό σου από το 2019 και το "Wired For Madness", οπότε μπορείς να μας μιλήσεις λίγο για το υπόβαθρο της διαδικασίας σύνθεσης του; Πώς προσέγγισες τη συγγραφή της μουσικής; Ποιος ήταν ο στόχος που είχες όταν ξεκίναγες αυτήν την περιπέτεια του νέου άλμπουμ;

Λοιπόν, ήθελα να δημιουργήσω μια συνέχεια του άλμπουμ "Wired For Madness". Ήθελα να είναι κάτι πραγματικά μοναδικό, κάτι ξεχωριστό… Και έτσι πέρασα πολύ χρόνο σκεπτόμενος την προσέγγιση που θα ακολουθούσα, καθώς επίσης μιλώντας με διάφορους ανθρώπους, όπως τα παιδιά στην Inside Out και κάποιους φίλους μου, σχετικά με το τι μπορεί να είναι πιο αποτελεσματικό. Μετά από πολλή σκέψη αποφάσισα ότι ήθελα να κάνω κάτι που να θυμίζει λίγο περισσότερο κανονικό συγκρότημα. Αυτή η ιδέα φαινόταν να αρέσει πραγματικά σε όλους. Άρχισα λοιπόν να συγκεντρώνω ιδέες τις ιδέες που είχα ως τότε…

Φυσικά, αφιέρωσα κάποιο χρόνο να δω ποιοι θα συμμετείχαν σε αυτή τη δουλειά. Η βασική μου έννοια ήταν ποιος θα τραγουδήσει σε αυτό το άλμπουμ. Όπως ξέρεις, το θέμα των φωνητικών είναι πολύ υποκειμενικό, είναι πολύ προσωπικό για τον καθένα. Σε ένα άτομο αρέσει μια συγκεκριμένη φωνή, σε κάποιον άλλο όχι. Είναι λίγο τρελό. Ειδικότερα, μιλώντας από στιλιστικής πλευράς στις μέρες μας, πολλές από τις φωνές που ακούμε είναι πολύ growly και γενικότερα υπάρχει μια τάση που κυριαρχεί στον χώρο του prog metal, όπου δεν τραγουδούν με τόσο μελωδικό τόνο στη φωνή τους. Τραγουδούν με έναν cookie monster τρόπο ή κάπως έτσι. Αυτό δεν είναι κάτι που ήθελα, στην πραγματικότητα. Απλά, δεν με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Δεν είναι για μένα. Κάπως έτσι, ξεκίνησε η αναζήτηση…

Ευτυχώς, αφού πρώτα παιδεύτηκα λίγο, μίλησα με τον φίλο μου τον Roie (σ.σ.: Avin) από το Prog Report, ο οποίος μου πρότεινε αυτόν τον καταπληκτικό τραγουδιστή που ονομάζεται Joe Payne (χρησιμοποιεί το That Joe Payne σαν καλλιτεχνικό όνομα). Έκανα κάποια έρευνα και σκέφτηκα, «Θεέ μου, αυτός ο τύπος έχει πολύ όμορφη φωνή». Έτσι, εν συντομία, μίλησα με τον Joe, ενδιαφερόταν πολύ να κάνει το άλμπουμ μαζί μου και αρχίσαμε να το δουλεύουμε παρέα. Εκεί σκέφτηκα «Εντάξει, αυτός είναι ο τέλειος τραγουδιστής για τη μουσική μου», γιατί σχεδόν ένιωσα ότι ο ήχος της φωνής του ήταν προέκταση της δικής μου μουσικότητας. Ένιωσα μεγάλη σύνδεση με τον ήχο της φωνής του. Είναι μια πολύ όμορφη, πολύ μελωδική φωνή. Και ήθελα τα φωνητικά μέρη του άλμπουμ μου να είναι λίγο πιο ευκολοχώνευτα σε σχέση με τα proggy μέρη που ίσως πρέπει να τα ακούσεις μερικές φορές παραπάνω για να καταλάβεις τι πραγματικά συμβαίνει, καθώς είναι γενικά πιο σύνθετα. Αυτή τη φορά, όταν σκεφτόμουν τι φωνητικά ήθελα να έχω στο άλμπουμ, ήθελα να είναι περισσότερο προσανατολισμένα στο ίδιο το τραγούδι, και να είναι πιο εύκολο να τα πιάσει ο ακροατής. Υπήρχε, λοιπόν, μια συγκεκριμένη πρόθεση σχετικά με το πώς ήθελα να χρησιμοποιήσω τα φωνητικά, καθώς και στο πόσο ήθελα να χρησιμοποιήσω τη φωνή, επίσης. Αυτό ήταν μεγάλη υπόθεση για μένα.

Παράλληλα, έπρεπε - προφανώς - να βρω και τους άλλους μουσικούς ώστε να θυμίζει περισσότερο ατμόσφαιρα μπάντας το τελικό αποτέλεσμα. Έτσι, προσέλαβα τον Darby Todd στα drums, τον οποίο γνώρισα όταν έπαιζε με τον Devin Townsend στην DreamSonic περιοεία, στην οποία ήμασταν οι Dream Theater με τον Devin και είχαμε τους Animals As Leaders να ανοίγουν. Τέλος πάντων, τον ρώτησα αν ήθελε να παίξει ντραμς στο άλμπουμ μου και ήθελε να το κάνει. Και κάπως έτσι δημιουργήθηκε ο βασικός πυρήνας τους συγκροτήματος, που ήταν κάτι υπέροχο όταν ξεκαθαρίστηκε, καθώς με ενεργοποίησε για να γράψω όλη τη μουσική.

Κι έπειτα είχα κι έναν κιθαρίστα μαζί μου. Το όνομά του είναι Steve Dadaian, κι είναι υπέροχος τόσο στην ακουστική όσο και στην ηλεκτρική κιθάρα. Επίσης, είχα έναν ένας special guest στο άλμπουμ που ονομάζεται Bastian Martinez, ο οποίος είναι ένας Χιλιανός κιθαρίστας, ένας από αυτούς τους κιθαρίστες της επόμενης γενιάς που παίζει με έναν τρόπο που είναι δύσκολο να το πιστέψεις, αλλά έχει μάθει από τύπους σαν John Petrucci κι όλους τους σπουδαίους κιθαρίστες της δικής μου γενιάς. Κι αφού μιλάω για κιθάρα, να πω ότι έπαιξα κι εγώ μερικά σόλο κιθάρας στο άλμπουμ, καθώς παίζω κιθάρα τα τελευταία χρόνια, ε και ήθελα να παίξω λίγο στο σόλο άλμπουμ μου….

Και κάτι ακόμα ως απάντηση στην ερώτησή σου. Το άλμπουμ συντέθηκε με δύο διαφορετικούς τρόπους. Ένας από τους τρόπους που πιστεύω ότι αξίζει να αναφέρω είναι ότι πολλές φορές - αφού πάντα μου αρέσει να εκφράζομαι μέσα από τη μουσική και ειδικά μέσα από το πιάνο - θα έχω ένα συναίσθημα ή μια έμπνευση και θα κάτσω στο πιάνο και θα παίξω κάτι γύρω από αυτό. Και αν νιώθω ότι έχω έμπνευση, μερικές φορές αφήνω το iPhone μου να γράφει με την κάμερα και το απαθανατίζω σε βίντεο. Έτσι, είχα μια συλλογή από 30-40 διαφορετικά μικρά κλιπ με μέρη που έπαιζα μόνος μου στο πιάνο. Όταν ήρθε η ώρα να κάνω αυτό το άλμπουμ και συνειδητοποίησα ότι θα ήθελα να έχω μερικά πιο εστιασμένα τραγούδια, καθώς και κάποια πιο progressive, πιο άγρια ​​μέρη, ψάξαμε αυτά τα κλιπ παρέα με την κόρη μου, Arianna Rudess, η οποία έγραψε όλους τους στίχους για το άλμπουμ. Πέραν αυτού, με βοήθησε να περάσω από όλα αυτά τα κλιπ και να διαλέξω αυτά που θεωρούσαμε ότι ήταν τα πιο κατάλληλα για να μετατραπούν σε τραγούδια. Έτσι καταλήξαμε σε οκτώ περίπου κομμάτια από αυτά, τα οποία πιστεύαμε ότι είναι όμορφα και λειτουργούν καλά για αυτό που τα θέλουμε. Οπότε τα πήρα στο στούντιο και άρχισα να δομώ τα τραγούδια γύρω από αυτά. Αυτές είναι μερικές σκέψεις γύρω από το θέμα που απαντάνε στην ερώτησή σου…

Ο μουσικός μου κόσμος είναι αρκετά μεγάλος, αλλά έχει το δικό του όριο, γιατί είμαι ένα άτομο. Φέρνοντας τον Joe, μπορέσαμε να τον επεκτείνουμε λίγο…

Η επόμενη ερώτησή μου σχετικά με όλη αυτή τη διαδικασία σύνθεσης που μόλις περιέγραψες έχει να κάνει με το αν κυρίως ο Joe Payne και δευτερευόντως ο Darby Todd διαφοροποίησαν εν τέλει τον τρόπο που προέκυψαν τα τραγούδια ως τελικό αποτέλεσμα ή απλώς πήραν κάτι έτοιμο και έγραψαν τα μέρη τους με βάση αυτό;

Με τον Joe είχα γράψει τις μελωδίες, βασικά είχα παίξει αυτές τις μελωδίες με ήχο που έμοιαζε με φωνή στα πλήκτρα. Αλλά τα έστειλα στον Joe και ήταν υπέροχος γιατί άφησε το δικό του χαρακτήρα, με τις λεπτομέρειες της φωνής του. Μερικές φορές άλλαξε τη μελωδία. Του έδωσα ελευθερία να παίξει λίγο με τις μελωδίες. Σε γενικές γραμμές του άρεσαν αυτά που έγραψα. Αλλά και η φωνή του έχει ένα συγκεκριμένο εύρος κι ήταν πολύ καλός στο να κάνει τα πράγματα να ταιριάζουν και να νιώθουν σωστά με τη φωνή του.

Ένας τομέας που πραγματικά αξίζει να σημειωθεί και νομίζω ότι βοήθησε πραγματικά τον ήχο του άλμπουμ είναι ότι ο Joe δεν είναι μόνο ένας σπουδαίος τραγουδιστής, είναι επίσης ένας μουσικός με πολλές γνώσεις. Έτσι μπόρεσε να πάρει μερικά από τα μέρη MIDI που έπαιζα, τα οποία του έστειλα, ώστε να μπορεί να δει όλες τις νότες και τις συγχορδίες. Μπόρεσε να μπει και να κάνει μερικές πολύ καλές ενορχηστρωτικές επιλογές σε ορισμένα μέρη. Όπως για παράδειγμα στο "Shadow Of The Moon", που είναι το τελευταίο single που κυκλοφόρησα. Ο Joe πήρε αυτό που έκανα, αλλά πρόσθεσε επίσης τη δική του πινελιά σε αυτό, την οποία και ήθελα, γιατί ένιωθα ότι ο μουσικός μου κόσμος είναι αρκετά μεγάλος, αλλά έχει το δικό του όριο, γιατί είμαι ένα άτομο. Έτσι, φέρνοντας τον Joe, ένα άτομο με αυτό το είδος δημιουργικότητας, μπορέσαμε να τον επεκτείνουμε λίγο και να έχουμε κάποιες επιρροές του στο μυαλό. Και το κάνει κάτι που είναι μεγαλύτερο από εμένα, κάτι που είναι υπέροχο.

Και με τον Darby... Ο Darby μου ζήτησε να κάνω κάποια πρόχειρα τύμπανα με τα πλήκτρα, το οποίο μου άρεσε να κάνω, και μπορούσα να βάλω και μερικές λεπτομέρειες που μου αρέσουν. Το αποτέλεσμα μου φάνηκε αξιοπρεπές. Του το έστειλα για να καταλάβει όλες τα περίεργα μετρήματα και την τρέλα που είχα στο μυαλό μου και πως το σκεφτόμουν. Βγήκε υπέροχο, διότι ο Darby είναι ένα παιδί που έχει μεγάλη εμπειρία. Είναι πολύ προχωρημένος μουσικά, οπότε μπόρεσε να πάρει αυτό που του έδωσα και να το καταλάβει τόσο καλά, σαν να είχαμε δουλέψει μαζί για χρόνια. Και απλά ήξερε το στυλ μου. Όταν λοιπόν επέστρεψε με το παίξιμό του, ήταν σαν να μην είχα τίποτα να σχολιάσω. «Φίλε! Το πήρες και έκανες το τέλειο για τα στυλ, τα οποία έπλεξα μαζί». Οπότε ναι, αυτά είναι πολύ σημαντικά κομμάτια, αυτά τα στοιχεία και αυτές οι συνεισφορές ήταν πραγματικά βασικές για το τελικό αποτέλεσμα του άλμπουμ.

Μπορώ να κάτσω στο πιάνο οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας και να αρχίσω να παίζω πράγματα. Πιο εύκολα από τα λόγια που βγαίνουν από το στόμα μου αυτή τη στιγμή. Αλλά, με την κιθάρα είναι τελείως διαφορετικά τα πράγματα…

Ανέφερες προηγουμένως ότι παίζεις και κιθάρα τα τελευταία χρόνια, όπως άλλωστε έχουμε δει και από διάφορα βίντεο που έχεις ανεβάσει στο internet, και ομολογώ μας έχεις εντυπωσιάσει με τις ικανότητές σου. Αναρωτιόμουν αρχικά, πώς σου φάνηκε να δουλεύεις γράφοντας και κιθάρα για ένα δίσκο; Αλλά επίσης και ποια είναι η διαφορά στην έκφραση μεταξύ των δύο οργάνων, αφού τα πλήκτρα είναι το «βασικό» σου όργανο, ενώ η περιπέτειά σου με την κιθάρα είναι πιο πρόσφατη.

Σωστά, σωστά! Ναι, είναι πολύ διασκεδαστικό να παίζεις κιθάρα. Αρχικά, ήθελα να παίξω περισσότερη κιθάρα στο άλμπουμ, αλλά όταν κάνω τέτοια πράγματα όπως ένα σόλο άλμπουμ, υπάρχει ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα στο οποίο πρέπει να τα κάνω γιατί έχω αυτή την άλλη ενασχόληση με αυτό το γκρουπ που ονομάζεται Dream Theater και ήταν πολύ απασχολημένοι...

Με ποιους;

Σωστά, ποιοι είναι αυτοί; (πολλά γέλια)

Έτσι, προσπάθησα να φτιάξω το σόλο άλμπουμ μου όταν είχα την ευκαιρία. Όταν μπήκα στο στούντιο είχα με την πρόθεση να παίξω λίγο κιθάρα, όπως να παίξω όλα τα ρυθμικά μέρη ή οτιδήποτε άλλο, αλλά ξέχασα ένα πράγμα… ξέχασα το γεγονός ότι δεν είχα εμπειρία στην ηχογράφηση ενός πραγματικού οργάνου όπως μια κιθάρα! Τίποτα, μηδέν, μεγάλο μηδέν! Είναι διαφορετικό να ηχογραφείς κιθάρα από το να γράφεις στα MIDI synths. Αυτό είναι ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα. Έτσι, δεν είχα πραγματικά χρόνο να κάνω πολλή έρευνα και να μάθω πώς να τα κάνω όλα αυτά. Αυτό θα χρειαζόταν μερικές μέρες ή μια εβδομάδα. Κάπως ακολούθησα την προσέγγιση όπου έλεγα «Εντάξει, λοιπόν, εδώ είναι το σόλο σημείο και μπορώ να το παίξω μέσα από αυτό, δεν χρειάζεται να κάνω πολλή επεξεργασία ήχου ή να πειράξω κάτι». Αυτό λοιπόν έκανα. Με αυτόν τον τρόπο, σε μερικά τραγούδια, κατάφερα να το κάνω.

Και μετά, λίγους μήνες αργότερα, έμαθα πώς να ηχογραφώ με την κιθάρα. Πολύ αργά για αυτό το άλμπουμ, αλλά στην πραγματικότητα είναι για κάτι που θα κυκλοφορήσει πολύ σύντομα. Μια μικρή ανακοίνωση γύρω από τον μουσικό κόσμο μου, την οποία θα βρουν ενδιαφέρουσα όσοι ασχολούνται κιθάρα. Οπότε, έχετε το νου σας για αυτό, τώρα που έμαθα πώς να ηχογραφώ σωστά με την κιθάρα.

Για το δεύτερο μέρος της ερώτησής σου, η διαφορά είναι… Λοιπόν, ένας από τους λόγους που με ελκύει η κιθάρα είναι επειδή η διαφορά μεταξύ των πλήκτρων και της ταστιέρας της κιθάρας σαν διάταξη είναι πραγματικά σημαντική. Σημαντική στο μυαλό μου, ειδικά! Εξαιτίας όλων των ετών που πέρασα μεταφράζοντας ή αναπτύσσοντας την ικανότητα να μπορώ να βάλω τα χέρια μου σε αυτό ακριβώς που έχω στο κεφάλι μου. Γι' αυτό είμαι αυτοσχεδιαστής, υπό την έννοια ότι μπορώ να κάτσω στο πιάνο οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας και να αρχίσω να παίζω πράγματα. Πιο εύκολα από τα λόγια που βγαίνουν από το στόμα μου αυτή τη στιγμή. Απλά παίζω ό,τι μου έρθει στο μυαλό. Και αυτή η δεξιότητα είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα, γιατί είναι μια άμεση μετάφραση της μουσικής σκέψης στο να βάζω τα χέρια μου στο πλήκτρα.

Με την κιθάρα δεν έχω αυτή την ικανότητα. Αυτό απλώς δεν συμβαίνει, αν και προσπαθώ να το αναπτύξω. Και η εξέλιξη αυτού είναι κάτι που είναι πραγματικά ενδιαφέρον για μένα. Πρώτα απ 'όλα, και οι κιθαρίστες που ακούν μπορούν να μου πουν τις απόψεις τους, αλλά αισθάνομαι ότι η κιθάρα είναι ένα όργανο που παίζεις με μια σχετικότητα στον τόνο. Είναι σαν να μην θέλεις να σε νοιάζει τόσο πολύ, «Εντάξει, σε αυτήν την κουκκίδα ή σε αυτό το διάστημα ή ότι η συμβολοσειρά είναι μια ΜΙ νότα»... Θέλεις περισσότερο να σε νοιάζει το «Εντάξει, είσαι εδώ που... Όποια σημείωση είναι αυτή .... Και μετά κινείσαι και είναι το διάστημα που μετράει περισσότερο από την ακριβή νότα». Έτσι, για να απενεργοποιήσω το μυαλό μου που δουλεύει με perfect pitch (τέλεια ακοή) και να σκεφτώ απλώς την κιθάρα, αυτή είναι η πρόκληση που με ενδιαφέρει πραγματικά.

Γιατί, φυσικά, τυγχάνει να συχνάζω με έναν από τους καλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών, τον John Petrucci. Και πάντα – όπως όλοι οι κιθαρίστες – μιλάει για shapes . Ξέρεις, όταν σου δείχνει κάτι στην κιθάρα λέει «Αυτό είναι ένα υπέροχο shape» ή «αυτό είναι ένα υπέροχο μοτίβο». Και πάντα είμαι σε φάση «Τι εννοείς όταν λες shape; Δεν μου λες καλύτερα ποιες είναι οι νότες;». Αλλά αυτό τον καιρό, παίζοντας κιθάρα, πλέον το καταλαβαίνω! Επειδή βρίσκεις αυτά τα shapes και προτού καν σκεφτείς ποιες είναι οι νότες, μπορεί να βγαίνει κάτι πολύ ωραίο. Πρώτα βάζεις τα χέρια σου πάνω σε αυτό το σχήμα και σκέφτεσαι «Θεέ μου, αυτό είναι υπέροχο» και μετά σκέφτεσαι «αλήθεια, ποιες είναι αυτές οι νότες». Ευρισκόμενος σε αυτή τη φάση, λοιπόν, εκτίμησα περισσότερο το πως δουλεύουν τα shapes και επίσης μαθαίνω να βρίσκω πού βρίσκονται οι νότες. Πολλές φορές θα ακούσω κάτι στο μυαλό μου και θα πω «Εντάξει, ξέρω πως να το παίξω στο πιάνο»… Θα πάω από το μι στο ρε.. κλπ. Και μετά θα σκεφτώ «Οκ, τώρα που είναι αυτό στην κιθάρα;». Είναι σαν να χρειάζεται μια επιπλέον στιγμή σκέψης για να πεις «Α, ξέρω ότι είναι κάπου εδώ». Τέλος πάντων, αυτά είναι μερικά ενδιαφέροντα πράγματα σχετικά με αυτό. Αλλά το βρίσκω! Σίγουρα γίνομαι καλύτερος!

Τέλεια! Τώρα νομίζω ότι ανέφερες ότι έχεις και μια παράλληλη ασχολία, νομίζω είπες πως τους λένε Dream Theater…

Το θυμάμαι να το λέω αυτό!

Όσο μεγάλο στυλιστικά κι αν είναι το εύρος των Dream Theater, υπάρχουν πολλά πράγματα που κάνω και είναι πολύ διαφορετικά

Όταν τζαμάρεις και συλλέγεις ιδέες, πώς ξεχωρίζεις ποιες θα ταίριαζαν καλύτερα σε μια προσωπική δουλειά σου και ποιες θα κρατήσεις για τους Dream Theater; Υπάρχει κάποια λεπτή γραμμή που χωρίζει τις ιδέες για το ένα ή το άλλο, όσο εργάζεσαι πάνω σε αυτές;

Ωραία ερώτηση. Λειτουργεί αρκετά εύκολα για μένα, για δύο λόγους. Ένας εξ αυτών έχει να κάνει με το εκάστοτε χρονοδιάγραμμα. Ξέρεις αν έχω καθορίσει κάποιο συγκεκριμένο διάστημα κατά το οποίο θα ασχοληθώ με το σόλο άλμπουμ, τότε πολύ πιθανόν να έχω κάποια πράγματα που συμβαίνουν ακριβώς πριν ξεκινήσω αυτή τη διαδικασία. Πράγματα που θα ταιριάζουν και τα οποία γράφω ενώ σκέφτομαι «Εντάξει, αυτά είναι πράγματα που αφορούν τον σόλο κόσμο μου».

Αντίστοιχα, όταν βρίσκομαι σε έναν χρόνο/χώρο αφιερωμένο στους Dream Theater και όταν εργαζόμαστε πάνω σε αυτό, τότε όλες οι μουσικές μου ιδέες διοχετεύονται προς αυτή την κατεύθυνση, γιατί έχει έρθει η ώρα να βρω κάποια πράγματα για το άλμπουμ των Dream Theater. Δεν έχει προκύψει ποτέ η ανάγκη να κοιτάξουμε πίσω, όπως ένα χρόνο πριν ή έξι μήνες πριν για να βρούμε ιδέες. Πολλές από τις ιδέες προκύπτουν ακριβώς στο παράθυρο του χρόνου που εργαζόμαστε πάνω σε αυτό το υλικό. Απλά, μερικές φορές υπάρχει ένα riff ή κάτι που μπορεί να ταιριάξει.

Αλλά, σε γενικές γραμμές οι ιδέες μου διοχετεύονται εξαρχής προς ένα συγκεκριμένο έργο. Ξέρω να διαχωρίσω ότι μια ιδέα είναι κατάλληλη για ένα σόλο άλμπουμ" ή ότι θα λειτουργούσε πραγματικά για τους Dream Theater", οπότε ο διαχωρισμός μου προκύπτει φυσιολογικά.

Πολλά από τα τραγούδια στο "Permission To Fly" προέρχονται από ιδέες που ήξερα ότι δεν θα έκαναν για ένα άλμπουμ των Dream Theater. Ανήκουν στυλιστικά περισσότερο στον κόσμο μου. Και αυτό που το κάνει λίγο πιο εύκολο - και είναι ένας πολύ καλός λόγος για να βγάζουμε σόλο άλμπουμ - είναι επειδή, όσο μεγάλο στυλιστικά κι αν είναι το εύρος των Dream Theater, υπάρχουν πολλά πράγματα που κάνω και είναι πολύ διαφορετικά. Αυτό που θέλω να πω είναι πως ο καθένας μας προέρχεται από μια διαφορετική αφετηρία, κι αν το σκεφτείς ο καθένας θα μπορούσε να κυκλοφορήσει ένα σόλο άλμπουμ. Αλλά για μένα ως μουσικό που προέρχομαι από ένα υπόβαθρο κλασσικής μουσικής και που εν συνεχεία βυθίστηκα στο progressive rock, αυτοί οι δύο παράγοντες περιστρέφονται διαρκώς γύρω από τον εγκέφαλό μου και δεν σχετίζονται απαραίτητα τόσο με τον κόσμο των Dream Theater.

Ως εκ τούτου, υπάρχουν αρκετά πράγματα που συμβαίνουν στο κεφάλι μου που μπορεί να ταιριάζουν σε ένα μέρος ή να κατευθυνθούν προς κάποιο άλλο μέρος. Και το "Permission To Fly" είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα αυτού, όπου νομίζω ότι οι άνθρωποι θα το ακούσουν και θα πουν «Α ναι, κάπως ακούω μερικά από τα πράγματα από Dream Theater», αλλά παράλληλα μπορεί να πουν «Χμ, αυτό είναι πολύ διαφορετικό από το Dream Theater». Και ίσως τότε, όταν επιστρέψουν στους Dream Theater θα μπορούν να διακρίνουν «α, αυτό είναι μάλλον ένα σημείο που το έχει γράψει ο Jordan», ξέροντας πραγματικά το στυλ μου. Θα μπορούν να πουν "Ναι, αυτό είναι κάτι που θα έγραφε Jordan". Τέλος πάντων, κάπως έτσι λειτουργούν τα πράγματα.

Μερικές φορές ακούω μουσική κι εκεί που χάνομαι ακούγοντάς την, ξαφνικά ακούω μια λέξη και λέω «α, γιατί χρησιμοποιείς αυτή τη λέξη; Δεν ταιριάζει καθόλου με τη μουσική φράση». Με χαλάει αυτό…

Ωραία! Μια ακόμη ερώτηση σχετικά με το στιχουργικό περιεχόμενο. Όπως ανέφερες, δουλέψατε με την κόρη σου, την Arianna, πάνω τους στίχους του δίσκου. Πως ήταν η εμπειρία; Ήταν μια στιγμή υπερηφάνειας για εσένα ως πατέρα της που μπόρεσες να δουλέψεις μαζί της και να δημιουργήσετε κάτι που θα αντέξει στον χρόνο, ας πούμε;

Λοιπόν, όταν ξεκίνησα τη διαδικασία σύνθεσης αυτού του άλμπουμ, κατέληξα στο μυαλό μου ότι ήθελα να έχω πολλά μέρη με φωνητικά. Σκέφτηκα αρχικά να γράψω τους στίχους εγώ ο ίδιος, αλλά μετά το ξανασκέφτηκαι είπα πως θέλω αυτοί οι στίχοι να είναι πραγματικά βαθιοί και ουσιαστικοί, οπότε χρειάζεται κάποιος που να σκέφτεται σχετικά με το κομμάτι τη γλώσσα έχοντας πλήρη απασχόληση. Όχι εγώ, που ασχολούμαι κυρίως με τη μουσική και ασχολούμαι με αυτό το κομμάτι σαν να είναι κάτι δευτερεύον. Η κόρη μου, λοιπόν, είναι γλωσσολόγος, καθώς έχει σπουδάσει γλωσσολογία στο πανεπιστήμιο και είναι εξαιρετικά δημιουργική. Παράλληλα, έχει εκπαιδευτεί στο progressive rock από την ημέρα που γεννήθηκε, μαθαίνοντας πώς να χτυπάει τα χέρια και να κρατάει περίεργα μέτρα στο δρόμο για το νηπιαγωγείο. Οπότε, σκέφτηκα «Θεέ μου, υπάρχει αυτό το άτομο στον κόσμο μου που έχει τόσο βαθιά γνώση της γλώσσας και τη γλωσσικής δημιουργικότητας. Απλά αξιοποίησέ το!». Κι έτσι της είπα «Θα ήθελες να γράψεις τους στίχους για αυτό το άλμπουμ; Γιατί εγώ θα το ήθελα πολύ». Κι αυτή είπα: «Εντάξει! Εννοείται πως θα το κάνω». Και βυθίστηκε σε αυτό κι έκανε καταπληκτική δουλειά. Είμαι πολύ περήφανος για αυτήν, και για αυτό που έκανε. Ειλικρινά, δεν μπορούσα να σκεφτώ κανέναν καλύτερο για να δώσω αυτή τη δουλειά.

Ένα πράγμα για το οποίο είμαι πολύ ευαίσθητος στους στίχους είναι ο τρόπος που ακούγονται. Μερικές φορές ακούω μουσική κι εκεί που χάνομαι ακούγοντάς την, ξαφνικά ακούω μια λέξη και λέω «α, γιατί χρησιμοποιείς αυτή τη λέξη; Δεν ταιριάζει καθόλου με τη μουσική φράση». Η Ari το καταλαβαίνει πραγματικά αυτό, καθώς έχει βαθιά γνώση των νοημάτων και της γλώσσας. Έτσι, κατάφερε να γράψει αυτούς τους πολύ ωραίους στίχους, και παράλληλα να προσέξει τον τρόπο που ακούγονταν οι λέξεις σε σχέση με τη φρασεολογία της μουσικής.

Οπότε, ναι, είμαι πολύ περήφανος. Ήμουν χαρούμενος που είχα την ευκαιρία να κάνω κάτι σε επαγγελματικό επίπεδο μαζί της, γιατί πάντα κάναμε δημιουργικά πράγματα μαζί, αλλά όχι σε αυτό το επίπεδο. Κι αυτή ήταν μια μεγάλη ευκαιρία να το κάνουμε.

Επίτρεψέ μου να πάμε λίγο σε εκείνο το άλλο project που έχεις και να σε ρωτήσω πόσο ενθουσιασμένος είσαι καθώς πλησιάζουν μέρες για την περιοδεία με τους Dream Theater. Γιατί ξεκινάει σε λίγες εβδομάδες από τώρα. Αν δεν κάνω λάθος ξεκινάτε αρχές Οκτωβρίου, οπότε σε περίπου ένα μήνα από τώρα, λίγο-πολύ…

Ξεκινάμε την περιοδεία Dream Theater στις 20 Οκτωβρίου^ου, στο Λονδίνο…

Τότε είναι λίγο περισσότερο από ένα μήνα… Αλλά, ούτως ή άλλως, δεν πρόκειται για μια τυπική περιοδεία, δεν είναι άλλη μια περιοδεία. Είναι κάτι διαφορετικό. Κι ως εκ τούτου, υπάρχει αυτός ο ενθουσιασμός…

Ναι. Είναι όντως κοντά. Είναι πολύ κοντά…

Υπάρχει αυτός ο ενθουσιασμός και μέσα στις τάξεις του συγκροτήματος; Διότι, σε διαβεβαιώνω ότι υπάρχει ενθουσιασμός ανάμεσα στους οπαδούς σας, σε διεθνές επίπεδο...

Αυτό είναι αλήθεια!

Υπάρχει κάτι διαφορετικό στο drumming του Mike Portnoy και στο να τον έχουμε στο συγκρότημα. Είναι απλώς διαφορετικό. Όλοι μας αγαπάμε το ότι τον έχουμε πίσω μαζί μας και που το βιώνουμε όλο αυτό

Πώς νιώθετε αυτή, καθώς πλησιάζει η στιγμή για να επιστρέψετε στη σκηνή με τον Mike Portnoy;

Είναι πραγματικά συναρπαστικά! Στην πραγματικότητα, συμβαίνουν πολλά πράγματα! Το ένα είναι ότι χρειάζεται πολλή δουλειά για να τα συνδυάσουμε όλα μαζί, γιατί θα είναι σόου τύπου «en evening with», οπότε αυτό σημαίνει ότι θα είναι πολύ μεγάλο σε διάρκεια. Είναι πολλά τραγούδια, πολλή μουσική για να τη μάθεις/ξαναμάθεις. Και για μένα ως πληκτρά έχει πολύ προγραμματισμό όλο αυτό, αφού δεν είμαι κι ο καλύτερος στον κόσμο στο να διατηρώ τα ηλεκτρονικά μου αρχεία. Έτσι, για να παίξω κάτι πολύ παλιό, πρέπει να ξεκινήσω να ψάχνω τα αρχεία μου και συνήθως είμαι σε φάση «ωχ τώρα, πού είναι αυτό; Σε ποιο σκληρό δίσκο να είναι αυτό το τραγούδι;»., Και όταν το βρίσκω σκέφτομαι «Να είναι άραγε αυτή η πιο πρόσφατη έκδοση»;. Νιώθω ότι θα έπρεπε να ήμουν μηχανικός υπολογιστών με όλα τα αρχεία που πρέπει να κρατάω… (γέλια). Και σίγουρα δεν είναι η ειδικότητά μου!

Όταν, λοιπόν, βρίσκω ένα αρχείο για ένα παλιό τραγούδι λέω «Εντάξει, το βρήκα, κάτσε να δούμε αν είναι το πιο πρόσφατο» και πολύ σύντομα θα πω «α, δεν είναι!». Γιατί κάτι περίεργο συμβαίνει και δεν ταιριάζει όταν το παίζω από πάνω, οπότε το αφήνω στην άκρη…

Τέλος πάντων, έχει πολλή δουλειά που πρέπει να γίνει σε αυτό το κομμάτι…. Για να μην πω για τη μυϊκή μνήμη για ορισμένα από αυτά τα τραγούδια… όπως καταλαβαίνεις, η μυϊκή μνήμη στα πλήκτρα χάνεται μετά από τόσα χρόνια που δεν έχουμε παίξει κάποια από τα τραγούδια που θα παίξουμε σε αυτή την περιοδεία. Μάλιστα, όταν θα τελειώσουμε αυτό τη συνέντευξη, θα επιστρέψω στα πλήκτρα για να κάνω ακριβώς αυτό, να συνεχίσω την ετοιμασία για όλα αυτά τα πράγματα.

Αλλά, ναι, πέρα από όλη τη δουλειά και την πίεση κι αυτό το «ω Θεέ μου» συναίσθημα για το τι πρόκειται να συμβεί, υπάρχει επίσης πολύς ενθουσιασμός. Πράγματι, θα είναι μια πολύ ιδιαίτερη περιοδεία. Θα είναι ένα πολύ ιδιαίτερο άλμπουμ και θα είναι επίσης μια πραγματικά ιδιαίτερη περιοδεία. Η ατμόσφαιρα στις τάξεις του συγκροτήματος είναι πραγματικά υπέροχη. Είναι ακριβώς αυτό που θέλουμε να είναι. Και είναι αυτό που θέλουν όλοι οι οπαδοί να είναι επίσης.

Είμαστε όλοι πολύ ενθουσιασμένοι και νιώθουμε πολύ όμορφα όταν δουλεύουμε μαζί, και απλώς απολαμβάνουμε την επιστροφή σε αυτή την μαγεία του πυρήνα της μουσικής μας, όποια κι αν είναι αυτή… Ξέρεις… υπάρχει ένα στοιχείο που δεν μπορείς στην πραγματικότητά να περιγράψεις. Οι άνθρωποι μερικές φορές προσπαθούν να το εκφράσουν με λέξεις, άλλοτε με χαριτωμένο κι άλλοτε με όχι τόσο χαριτωμένο τρόπο στο internet. Αλλά, υπάρχει κάτι σε αυτό. Υπάρχει κάτι διαφορετικό στο drumming του Mike Portnoy και στο να τον έχουμε στο συγκρότημα. Είναι απλώς διαφορετικό. Όλοι μας αγαπάμε το ότι τον έχουμε πίσω μαζί μας και που το βιώνουμε όλο αυτό.

Κι αν κάποιος θεωρεί ότι αυτό που μόλις είπα είναι λίγο ασαφές, όταν ακούσει το άλμπουμ και δει την περιοδεία, θα νιώσει και ακούσει και θα καταλάβει ακριβώς για τι πράγμα μιλάω. Ζούμε μια πραγματικά υπέροχη στιγμή στην ιστορία του Dream Theater αυτή την περίοδο. Και το πιστεύω ακόμα περισσότερο τώρα, καθώς ακούω τη μουσική που έχουμε δημιουργήσει στο στούντιο και δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ενθουσιασμένος με το γεγονός ότι φτάσαμε εδώ και κάνουμε αυτό που κάνουμε.

Μόλις μας έδωσες αρκετά στοιχεία για το νέο άλμπουμ, αλλά φαντάζομαι ότι μάλλον δεν μπορείς να δώσεις περισσότερες πληροφορίες γύρω από αυτό…

Όχι, δεν μπορώ.

Για 13 χρόνια είχαμε έναν απίστευτο drummer. Ο Mike Mangini είναι ένας από τους σπουδαιότερους drummer στον κόσμο. Και έκανε φανταστική δουλειά όσο ήταν στους Dream Theater. Κερδίσαμε ένα Grammy, ηχογραφήσαμε πολλή καλή μουσική… Τα πήγαμε μια χαρά!... Αλλά όταν ακούσετε το νέο άλμπουμ θα καταλάβετε

Λοιπόν, επιστρέφοντας στο στούντιο για να γράψετε το νέο άλμπουμ των Dream Theater, με τον Mike πίσω στο συγκρότημα, ποια ήταν η κύρια σκέψη σας; Ποιος ήταν ο κύριος στόχος σας; Είχατε κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό σας ή μπήκατε και είπατε «Εντάξει, για να δούμε τι θα γίνει τώρα...»;

Όταν μπήκε στο στούντιο και αρχίσαμε να δουλεύουμε, νιώσαμε ότι σαν να μην είχε περάσει ούτε ένα λεπτό που ήμασταν χώρια. Όλη την ώρα έλεγα στον εαυτό μου «πως γίνεται να έχουν περάσει 13 χρόνια από τότε που δουλέψαμε τελευταία φορά μαζί;», γιατί πραγματικά ένιωθα σαν λες κι ήμασταν μαζί τις προάλλες. Τα πάντα μπήκαν στη θέση τους πολύ γρήγορα σχετικά με το να ξεκαθαρίσουμε ότι επιστρέφουμε σε μια παλιότερη κατάσταση στο να ανακαλύψουμε ξανά κάποια από τη μαγεία που είχαμε ως ο πυρήνας της μπάντας. Και αυτό ήταν εύκολο, λόγω του ποιος είναι ο Mike… Πάντα λέω στον κόσμο ότι εκτός από εξαιρετικός ντράμερ, ο Mike Portnoy έχει επίσης πολλές άλλες ενδιαφέρουσες δεξιότητες που φέρνει στο τραπέζι όταν πρόκειται για οτιδήποτε σχετικό με την παραγωγή μουσικής. Όπως όλοι γνωρίζουμε είναι ένα ενδιαφέρον και σπάνιο είδος, ενός πολύ έξυπνου και πολύ μουσικού ανθρώπου. Όταν, λοιπόν, μαζευτήκαμε μας είπε «Αν θέλετε να κάνω κάτι, εδώ είμαι και πάλι. Πείτε μου τι από μένα;»… (γέλια). Ήταν πολύ cool, γιατί γνωρίζει καλά ότι δεν θα μπορούσε να μπει ξανά σε μια κατάσταση που υπήρχε χωρίς αυτόν για 13 χρόνια, όπως ήταν πριν

Αυτό που θέλω να επισημάνω και να δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι για 13 χρόνια που δεν ήταν με τους Dream Theater, είχαμε έναν απίστευτο drummer. Ο Mike Mangini είναι ένας από τους σπουδαιότερους drummer στον κόσμο. Και έκανε φανταστική δουλειά όσο ήταν στους Dream Theater. Ξέρετε παιδιά, κερδίσαμε ένα Grammy, φτιάξαμε ένα σωρό άλμπουμ, ηχογραφήσαμε πολλή καλή μουσική… Τα πήγαμε μια χαρά!

Αλλά εδώ είμαστε, σε αυτό το ενδιαφέρον, νέο κεφάλαιο. Είναι αυτό που είναι. Είναι καταπληκτικό. Είναι τόσο ωραίο. Όταν ακούσετε τη μουσική του νέου άλμπουμ, θα το καταλάβετε. Υπάρχει μια ενέργεια εκεί, όταν ο Portnoy παίζει στους Dream Theater, στο δικό του συγκρότημα. Ας πούμε ότι υπάρχει κάτι πραγματικά ιδιαίτερο σε αυτό. Είναι αναμφισβήτητο.

Συζητώντας για αυτόν τον ενθουσιασμό και δεδομένου ότι είμαστε μακροχρόνιοι θαυμαστές κι εγώ κι ο Νίκος, όλη την ώρα αναζητούμε πληροφορίες για το πότε θα κυκλοφορήσει το άλμπουμ. Και σκεφτόμουν ότι χρειάζεται πολύς χρόνος στις μέρες μας, από όταν γράφεται, ηχογραφείται και είναι έτοιμο ένα άλμπουμ, μέχρι την ημερομηνία που τελικά κυκλοφορεί. Και φαντάζομαι ότι θα είναι εκνευριστικό για τους περισσότερους μουσικούς να περιμένουν τόσο πολύ. Είμαστε όλοι στα κόκκινα από τον ενθουσιασμό αυτή τη στιγμή, οπότε ελπίζω να βγει σύντομα…

Δεν μπορώ να δώσω καμία ένδειξη αυτή τη στιγμή για την ημερομηνία κυκλοφορίας, απλώς επειδή δεν είναι ακόμα κοινοποιήσιμο στο κοινό. Αλλά, είμαι σίγουρος ότι όλοι θα μάθουμε το συντομότερο δυνατό.

Σε κάθε περίπτωση όμως, ναι συμφωνώ μαζί σου! Παίρνει πολύ χρόνο. Αυτή τη στιγμή έχουμε τελειώσει όλοι με τα μέρη μας, γίνεται μίξη και μετά προφανώς πρέπει να γίνει master και να γίνουν κι όλα τα υπόλοιπα πράγματα που πρέπει να γίνουν για να μπει σε πρόγραμμα... Οπότε, φαντάζομαι θα λάβουμε την ανακοίνωση πολύ σύντομα για το πότε θα κυκλοφορήσει…

Όμως, τα καλά νέα είναι ότι σε τέσσερις μέρες κυκλοφορεί το προσωπικό μου άλμπουμ! Έτσι, όλοι θα έχουν κάτι ωραίο να ακούσουν, και να περάσουν καλά, όσο περιμένουν την επόμενη μεγάλη διασκέδαση… (γέλια)

Ναι, κι είναι πολύ καλό. Δεν θυμάμαι αν αναφέραμε ότι είναι μια από τις καλύτερες προσωπικές δουλειές που έχει κυκλοφορήσει. Κι έχει βγάλει πολλές προσωπικές δουλειές, περίπου 20 στούντιο άλμπουμ νομίζω, πάνω-κάτω…

Μου ακούγεται λίγο τρελό το νούμερο, δεν ξέρω αν ισχύει...

Κάπου τόσα έχει στη wikipedia σου...

Χμ, δεν ξέρω. Μόλις συνειδητοποίησα ότι ο κόσμος μετράει στα άλμπουμ που έχω κυκλοφορήσει και κάποια που δεν είναι πραγματικά σόλο άλμπουμ. Είναι μουσικές που δημιούργησα για λόγους licensing, όπως πχ για την Universal. Όταν ψάχνεις στο διαδίκτυο, αναφέρουν διάφορα πράγματα που έχω κάνει, αλλά δεν είναι «σόλο» άλμπουμ. Είναι μουσική που φτιάχτηκε ειδικά για κάποιες εταιρείες πνευματικών δικαιωμάτων, για άτομα που κάνουν ταινίες ή τηλεόραση και θέλουν να χρησιμοποιήσουν ένα τραγούδι. Νομίζω πως έχω κυκλοφορήσει τέσσερα από αυτά ή κάτι τέτοιο. Τέσσερα ή πέντε. Οπότε, μερικές φορές μπερδεύεται ο κόσμος και νομίζει ότι είναι μέρος της σόλο καριέρας μου, αλλά είναι κάτι διαφορετικό…

Ο Νίκος θα μου επιτρέψει να κάνω μια ακόμη ερώτηση γιατί είναι μια σύμπτωση που συνέβη σήμερα. Είχα μια κουβέντα με μια μεγάλη εταιρεία διοργανώσεων εδώ στην Ελλάδα για έναν τελείως άλλο λόγο. Και όταν με πήραν τηλέφωνο, γνωρίζοντας ότι είμαι μεγάλος θαυμαστής των Dream Theater, μου είπαν «έχουμε κάποια υπέροχα νέα για σένα, αλλά δεν μπορούμε να σου πούμε τίποτα ακόμα». Και φυσικά τους ρώτησα «Είναι οι Dream Theater; Μιλάω με τον Jordan Rudess σήμερα, οπότε πείτε μου αν είναι…» (γέλια) Αλλά, δεν μου είπαν τίποτα… Με άφησαν έτσι ξεκρέμαστω…

…Και τώρα με άφησες εσύ εμένα ξεκρέμαστο, γιατί ούτε εγώ ξέρω τίποτα για αυτό… Αλλά νομίζω ότι η ευρωπαϊκή μας περιοδεία είναι ήδη προγραμματισμένη, οπότε…

Μιλούσαμε για ημερομηνία σε καλοκαιρινό φεστιβάλ, του χρόνου.

Α, οκ!… Θα το μάθω κι εγώ όταν δω κάποια δημοσίευση από fans στο internet. Και θα πω «α, κοίτα, θα πάμε Ελλάδα»....

Η ουσία όλου αυτού είναι ότι θα θέλαμε έρθετε εδώ. Και σύντομα αν γίνεται...

Θα ήθελα πολύ να επιστρέψω εκεί. Έχω πολλούς φίλους και είναι πάντα υπέροχο να είμαι εκεί, οπότε ας περιμένουμε. Ας ελπίσουμε. Κάποια στιγμή θα γίνει. Θα ήταν ωραίο αν ερχόμασταν το καλοκαίρι. Ίσως λοιπόν οι φίλοι σου να γνωρίζουν κάτι που εγώ δεν ξέρω.

Δεν μου αρέσει να μαθαίνω από κάποιον θαυμαστή στο διαδίκτυο που είναι η επόμενη συναυλία που θα παίξω… Αλλά συνήθως αυτό συμβαίνει

Δεν ξέρω. Ίσως με πείραζαν γιατί ξέρουν ότι οι Dream Theater είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα….

Ίσως όχι… Προσωπικά, πάντως, δυσκολεύομαι να θυμηθώ ημερομηνίες που είναι πολύ νωρίτερα από το καλοκαίρι… (γέλια) Πάντα ρωτάω «πείτε μου πού θα παίξουμε». Δεν μου αρέσει να μαθαίνω από κάποιον θαυμαστή στο διαδίκτυο που είναι η επόμενη συναυλία που θα παίξω… Αλλά συνήθως αυτό συμβαίνει…. (γέλια)

Jordan, αυτά από εμάς. Όπως είπε κι ο Χρήστος, εκτιμούμε πολύ για την ευκαιρία που είχαμε να μιλήσουμε μαζί σου. Και πάλι συγχαρητήρια για το νέο άλμπουμ. Και σας ευχαριστούμε που μας εμπνέεις διαρκώς με νέους ήχους, μουσικές και συναισθήματα, με ό,τι βγαίνει από τα χέρια του μάγου!

Ε, ευχαριστώ, παιδιά. Χαίρομαι που σας είχα την ευκαιρία να σας δω και να μιλήσω και με τους δυο σας, και εκτιμώ πραγματικά τον χρόνο, την υποστήριξη και την ενέργεια σας! Και ελπίζουμε να τα πούμε στην Ελλάδα το καλοκαίρι! Αν συμβεί αυτό, θα είναι καταπληκτικό!