Evanescence: «Έπρεπε να μιλήσουμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα»

Επιστρέφοντας στον ήχο τους μετά το πειραματικό "Synthesis", οι Evanescence επέστρεψαν στα δισκογραφικά και συναυλιακά δρώμενα με το "The Bitter Truth", και επιστρέφουν και στη χώρα μας, πέντε χρόνια και μια πανδημία αργότερα. Είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τη λαλίστατη Amy Lee, μιλώντας για το παρόν αλλά και το παρελθόν της μπάντας, τη σημασία της αλήθειας σε ένα κόσμο που τα πάντα διαστρεβλώνονται, αλλά και τη σημασία των συνεργασιών στο μουσικό στερέωμα.

Καλωσήρθες στο Rocking.gr Amy, χαίρομαι πολύ που σε βλέπω. Πώς είσαι, έχοντας ξεκινήσει ξανά τις περιοδείες;

Χαίρομαι κι εγώ πολύ κι ευχαριστώ για την πρόσκληση! Πράγματι, από το Νοέμβρη έχουμε ξεκινήσει ξανά τις συναυλίες. Κάναμε ένα πολύ καλό tour με τους Halestorm στις Η.Π.Α. Είναι δύσκολο να βρω τις σωστές λέξεις για να το περιγράψω, αλλά ήταν πολύ ωραία που επιτέλους βρισκόμασταν ξανά πάνω στη σκηνή, κάτι που μας έλειψε και νιώσαμε ότι μας το πήραν από τα χέρια. Είχαμε απο τη μια το χρόνο να δημιουργήσουμε μες στην πανδημία, και να διοχετεύσουμε τα συναισθήματά μας στη μουσική, αυτό ήταν κάτι θετικό. Αλλά φυσικά περιμέναμε διακαώς τη στιγμή που θα μπορούσαμε ξανά να περιοδεύσουμε. Ένιωσα φανταστικά λοιπόν, και ανυπομονώ να επιστρέψουμε και στην Ελλάδα, πέρασε πολύς καιρός!

Πράγματι, τελευταία φορά ήταν το 2017 στο Rockwave Festival, πέντε πλέον χρόνια! Ας περάσουμε στο "The Bitter Truth", που θα έλεγα πως είναι κατά κάποιον τρόπο μια επιστροφή στις ρίζες σας, μετά το πιο πειραματικό "Synthesis". Ποιοί ήταν οι στόχοι σας με αυτό το δίσκο, και πως επηρέασε η πανδημία τη δημιουργία του;

Είχαμε ξεκινήσει να γράφουμε τραγούδια το 2019. Στα κενά μεταξύ της περιοδείας βρίσκαμε το χρόνο για σύνθεση. Ξέρεις, με κουράζει η ρουτίνα του να λες θα μπώ να γράψω ένα δίσκο, και μόλις τα κομμάτια είναι έτοιμα μετά να ξεκινήσουν οι ηχογραφήσεις. Αντίθετα, είναι πολύ ωραίο να γράφεις όταν υπάρχει όντως κάποια ιδέα, να κάνεις μερικά τραγούδια και να βλέπεις που σε οδηγούν. Αν υπάρχει κάτι που όντως μας ενθουσιάζει, θα επιστρέψουμε και θα το δουλέψουμε καλύτερα.

Με αυτό τον τρόπο υπάρχει λιγότερη μονοτονία και πιο πολύς ενθουσιασμός. Οπότε όσον αφορά στη σύνθεση, αφιερώσαμε χρόνο στο τέλος κάθε περιοδείας. Όταν ήμαστε στον Καναδά για παράδειγμα, έχοντας τέσσερις μέρες κενές, είχα βρει ένα μέρος μες στο δάσος που μπορούσαμε να είμαστε μακριά από τα πάντα και απλά να πειραματιστούμε με τη μουσική. Το βασικότερο ήταν πως δεν υπήρχαν κανόνες. Απλά θέλαμε να δούμε που βρισκόμαστε αυτήν τη στιγμή και πως ακουγόμαστε όλοι μαζί γράφοντας νέα μουσική.

Σιγά σιγά, αρχίζεις να έχεις μια ιδέα και σταδιακά ξεχωρίζεις τι σου αρέσει περισσότερο, οπότε η κατεύθυνση δημιουργείται οργανικά μέσα από αυτήν τη διαδικασία.

Τώρα όσον αφορά στην πανδημία, προφανώς ήταν μια περίοδος πολύ δύσκολη για όλο τον κόσμο. Όλο αυτό έκανε το εγχείρημα ακόμη πιο σημαντικό. Τόσα πολλά πράγματα που ήθελα να πω, ανάγκη να γράψω μουσική αλλά και να μιλήσω για θέματα που δεν αφορούν μόνο εμένα. Ένιωθα το βάρος όλου του κόσμου, και είχα γενικά υπαρξιακούς προβληματισμούς. Βγαίνοντας ήδη από τραγωδίες που περάσαμε τα προηγούμενα χρόνια, ένιωθα πως υπάρχουν πολλά να ειπωθούν που ίσως να είναι χρήσιμα για όσο κόσμο πονάει σε όλο τον πλανήτη.

Ήταν όμορφο να επιστρέφουμε στον ήχο μας

Ήταν όμορφο να επιστρέφουμε στον ήχο μας μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Προσωπικά, πρέπει να το θέλω πραγματικά για να γίνει. Μερικές φορές ο κόσμος με ρωτάει γιατί κάνουμε τόσο καιρό να βγάλουμε άλμπουμ. Αγαπώ τη μουσική μας, αλλά πρέπει να περάσω και από άλλα στάδια κι άλλες πλευρές του εαυτού μου, επιτρέποντας να εκφραστούν. Αυτό παίρνει χρόνο και δεν μπορώ να το παραβλέψω. Σε αυτήν τη φάση, ήταν κάτι που θέλαμε όλοι πολύ να γίνει, οπότε προέκυψε κι ο δίσκος. Δεν ξέρω αν απαντώ στην ερώτηση σου, νιώθω πως μιλάω ήδη πολλή ώρα (γέλια). Πάντως όντως έγινε μέσα στο 2020 όπου πέρα από όλα ζούσαμε και μακριά ο ένας από τον άλλο…

Κάτι που φαντάζομαι ήταν μια πρόκληση από μόνο του, έτσι δεν είναι;

Ήταν ωραίο να σου πω την αλήθεια, μου θύμισε την πρώτη φορά που κάνεις ένα δίσκο, και δεν ξέρεις τι σου γίνεται, πρέπει να βρεις ένα τρόπο να το κάνεις να δουλέψει. Οπότε έπρεπε να βρούμε μια λύση, να σκεφτούμε "out of the box". Οπότε ήρθαν όλοι με tour buses από όλη την επικράτεια της χώρας, μείναμε μαζί για ένα μεγάλο διάστημα, χωρίς να βλέπουμε κανέναν άλλο. Ήταν σαν να κάνουμε camping. Μέσα σε όλη τη δυσκολία, έπρεπε να το δούμε όσο πιο θετικά γίνεται. Σε δημιουργικό επίπεδο, ήταν σαν να μη μπορούσαμε να βγούμε από το δωμάτιο εάν δεν υπήρχε πρόοδος σε ότι δουλεύαμε.

Έχετε και κάποιες guest εμφανίσεις στο "Use My Voice" (Lzzy Hale, Sharon den Adel κ.α). Πώς προέκυψε αυτή η ιδέα και πώς τελικά υλοποιήθηκε;

Ξέρεις μερικές φορές ένα τραγούδι βγαίνει με την πρώτη, άλλες πάλι φορές μαγειρεύεται για καιρό, όπως συνέβη και με το συγκεκριμένο. Συνεχώς προσπαθούσα να το ολοκληρώσω αλλά ποτέ δεν έφτανα σε αυτό το σημείο. Όσο ξεδιπλώνονταν τα γεγονότα ανά τον κόσμο και η αδικία ήταν τόσο εμφανής, έγραφα κι άλλον ένα στίχο ή μια μελωδία. Το δουλέψαμε και με τη μπάντα αρκετές φορές, αλλά δεν μπορούσαμε να δούμε πως θα έδενε το ρεφραίν. Είχαμε το κουπλέ, και κάθε φορά στο ρεφρέν, δεν το ένιωθα, δεν έβγαινε τίποτα.

Έχω μια φίλη που είναι εκπληκτική τραγουδίστρια και καλλιτέχνης, την Deena Jakoub από τους Meridia. Φοβερή μπάντα, μια από τις αγαπημένες μου. Μια μέρα ήρθε, και της βάζαμε διάφορα πράγματα να ακούσει. Όπως είπα, είναι πολύ δημιουργική, οπότε της έπαιξα το κομμάτι και της είπα ότι μάλλον θα άλλαζα το ρεφραίν και τις συγχορδίες του. Εκεί μου λέει όχι, μου αρέσει όπως είναι, απλά κάνε αυτό - και ξεκίνησε να τραγουδάει, μου έδωσε μια νέα ιδέα και εν τέλει καταλήξαμε να πετάμε ιδέες η μια στην άλλη. Μέχρι το απόγευμα είχαμε ένα φοβερό ρεφραίν.

Εκεί συνειδητοποίησα ότι όλο αυτό έγινε γιατί είχα ρίξει τις άμυνές μου και ζήτησα βοήθεια. Το γεγονός ότι άφησα κάποιον να πάρει μέρος σε αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι πρόκειται για αδελφική μου φίλη ήταν επίσης πολύ σημαντικό.

Κάπως έτσι δημιουργήθηκε και η κατεύθυνση των στίχων, αλλά και η ιδέα να έχουμε όλες αυτές τις συμμετοχές, από γυναίκες που υπάρχουν στη ζωή μου. Η αγάπη που μοιράστηκα με την Deena μου έδωσε το έναυσμα να θέλω κι άλλα άτομα να πάρουν μέρος σε αυτό, το θετικό είναι πως και όλοι ήθελαν να το κάνουν.

Βρήκαμε τρόπους να το κάνουμε να δουλέψει, τα περισσότερα άτομα έστειλαν τα φωνητικά τους ηχογραφημένα από όπου βρίσκονταν. Η Lzzy Hale είναι στην πόλη μου, οπότε μπόρεσε να έρθει στο στούντιο. Ξέρεις μοιάζει με τον στίχο των Beatles, "And in the end, the love you get is equal to the love you give", αυτό είναι και το κομμάτι για μένα.

Τα τελευταία χρόνια πάντως, αξιοποιείς το βήμα που έχεις και τη δημοσιότητα για να εκφράσεις πιο πολιτικές απόψεις, όπως έκανες για παράδειγμα με την όλη κατάσταση στις Η.Π.Α. και την αναστάτωση που υπάρχει. Υπήρξαν ποτέ στιγμές στην καριέρα σου που ήθελες να το κάνεις είτε μέσα από τα κομμάτια είτε από τις δηλώσεις σου, αλλά φοβήθηκες μήπως αυτό έχει αντίκτυπο στο κοινό ή δημιουργήσει κόντρες και αρνητική δημοσιότητα;

Σίγουρα, δεν υπήρξαμε ποτέ ιδιαίτερα πολιτικοποιημένη μπάντα. Οι στίχοι μου είναι συνήθως πιο ασαφείς και αφαιρετικοί. Ο τελευταίος δίσκος είναι μια αλλαγή σε αυτό. Δε θα έλεγα πως από φόβο το απέφευγα, όμως όντως πιστεύω πως η μουσική είναι ένας χώρος που ενώνει τον κόσμο. Έχεις δίκιο όμως σε αυτό που λες περί βήματος. Σίγουρα έφτασα σε ένα σημείο όπου ένιωθα πως έπρεπε να μιλήσω, σε σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δε γίνεται να βλέπεις κόσμο να τον πατάνε στο έδαφος, είναι απλά λάθος να μην πεις κάτι. Σε πολλές περιπτώσεις νομίζω η σιωπή είναι σαν να παίρνεις το μέρος του κακού.

Είναι ενδιαφέρον, ειδικά στο "Use My Voice" οι στίχοι είναι αρκετά συγκεκριμένοι. Από τη μία ίσως και να το φοβήθηκα λίγο, από την άλλη όμως δε θα ένιωθα καλά με τον εαυτό μου αν δεν το έκανα με ευθύτητα και ειλικρίνεια, και νιώθω πολύ ωραία να τραγουδάω κάτι τόσο αληθινό επί σκηνής.

Η αλήθεια έχει διαστρεβλωθεί, σε έναν ωκεανό από ψέματα

Ξέρεις φτάσαμε στο 2022, και δεν θα περίμενα πως θα βρισκόμασταν σε αυτό το σημείο. Ήμουν πιο αισιόδοξη, ίσως υπερβολικά. Πίστευα πάντα πως βαθιά μέσα μας όλοι είμαστε το ίδιο, και θα φτάσουμε στις ίδιες αλήθειες. Αλλά η αλήθεια έχει διαστρεβλωθεί, σε έναν ωκεανό από ψέματα και πρέπει όλοι να το πολεμήσουμε αυτό. Πρέπει τουλάχιστον να λέμε την αλήθεια όταν ένα ψέμα πωλείται ως κάτι αληθινό.

Στη διάρκεια της τελευταίας προεδρίας έγιναν πολλά που δε θα περίμενα ποτέ να γίνουν. Δε σκοπεύω να γίνω ακτιβίστρια, αλλά όταν κάτι είναι προφανές, όταν ο κόσμος υποφέρει, όταν άνθρωποι κακοποιούνται και λογοκρίνονται, αυτό είναι λάθος. Πρέπει να βγούμε μπροστά όταν συμβαίνει αυτό.

Εξάλλου αυτή δεν είναι και μια βασική αλήθεια της ευρύτερης ροκ σκηνής; Να είναι κανείς αληθινός και πιστός στις αξίες του…

Ακριβώς όπως το λές! Ακριβώς όμως!

Για να φύγουμε για λίγο από τους Evanescence, τα τελευταία χρόνια έχεις ασχοληθεί και με τη σύνθεση μουσικής για κινηματογραφικό υλικό. Πόσο διαφορετική είναι η διαδικασία αυτή για σένα, και τί σου δίνει έμπνευση; Υπάρχουν στοιχεία που χρησιμοποιούνται μετά για τη μπάντα;

Ναι εννοείται. Θεωρώ πως όσο περισσότερο αφήνεις τον εαυτό σου να μπει σε μια δημιουργική εξερεύνηση και να δουλέψει με άλλο κόσμο, τόσο περισσότερα μαθαίνεις. Και πάντα υπάρχουν πράγματα για να μάθεις, το οποίο ισχύει και για τη ζωή γενικότερα. Είναι καλό να έχεις ανοιχτό μυαλό, να δίνεις προσοχή και όταν μιλάμε για καλλιτεχνική δημιουργία, είναι πάντα ενδιαφέρον το να δοκιμάζεις κάτι τελείως διαφορετικό.

Έχει πλάκα τώρα που το σκέφτομαι, γιατί όταν δημιουργήθηκαν οι Evanescence, η ιδέα ήταν να υπάρχει μια αίσθηση soundtrack σε συνδυασμό με έναν heavy ήχο, σε συνδυασμό και με στοιχεία κλασικής μουσικής. Όταν ήμουν γύρω στα δεκαπέντε μου, οι αγαπημένες μου μπάντες ήταν οι Soundgarden και οι Metallica μεταξύ άλλων. Ωστόσο θα σου έλεγα τότε ότι λατρεύω τον Mozart και τον Hans Zimmer, οπότε όλα αυτά τα στοιχεία είναι στην ουσία η καρδιά των Evanescence. Ωστόσο πολλές από τις μουσικές που έχω γράψει για ταινίες δεν ακούγονται έτσι, δεν έχουν αυτό τον επικό ήχο. Είχα γράψει το soundtrack για μια ταινία με μερικούς φίλους που ήταν πιο jazz, κάτι που δε μου ήταν ιδιαίτερα οικείο. Όσο όμως η μουσική προχωρούσε, άρχισα να παρατηρώ ομοιότητες μεταξύ συγκεκριμένων ήχων στη jazz και τη metal. Κάπως έτσι συνειδητοποίησα και πως πολλοί φοβεροί metal μουσικοί παίζουν επίσης και jazz.

Όλα έχουν να κάνουν με την ελευθερία, και να αφήνεις τον εαυτό σου να κάνει ότι του βγαίνει χωρίς να το σκέφτεσαι τόσο πολύ. Είναι κάτι τρομερά όμορφο, που δε μπορείς να το ελέγξεις, δεν είναι μαθηματική εξίσωση. Μου είναι δύσκολο να το εξηγήσω, αλλά πολλές φορές πρέπει να αφήσεις να σου έρθει αυτό χωρίς προσπάθεια. Πρόσφατα έκανα μια συνεργασία με κάποιον μουσικό, κι όταν γράφουμε και τραγουδάμε, ξαφνικά αλλάζει τον τόνο της μουσικής, απλά για να μην νιώθουμε ότι κάνουμε το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά, και να έχουμε αμείωτο ενδιαφέρον. Είναι ένα πολύ καλό τρικ που σε βοηθά να μη βαριέσαι.

Μια ερώτηση που οφείλω να σου κάνω, έχει σχέση με τους Korn, τους οποίους πολλές φορές αναφέρεις τόσο σαν επιρροή, όσο και σαν μια μπάντα που σας βοήθησε πολύ στα ξεκινήματά σας. Φαντάζομαι πως η ανακοίνωση της κοινής σας περιοδείας πρέπει να έφερε κάποιες αναμνήσεις στην επιφάνεια. Θα ήθελα να μοιραστείς μαζί μας κάποιες από αυτές τις στιγμές που ξεχωρίζεις.

Ξέρεις είναι φοβερό το γεγονός πως μια μπάντα που ήταν πηγή έμπνευσης για μας, ήταν όχι μόνο ευγενική μαζί μας, αλλά μας έβαλαν στη σκηνή, μας πήραν μαζί τους για περιοδεία. Ακόμη και σήμερα τους απολαμβάνω τρομερά στις εμφανίσεις τους. Γενικά περνάμε πολύ καλά, είναι μια φοβερή μπάντα στο σανίδι, και είναι από αυτούς που δίνουν σημασία μόνο στη μουσική. Έχουν τόσο υλικό πια που μπορούν να κάνουν ένα σετ που να είναι σαν medley. Ειναι πολύ δημιουργικοί και αυτό μας εμπνέει.

Τώρα από αναμνήσεις, γενικά θυμάμαι να καθόμαστε έξω από το λεωφορείο και να σκάει ένα ǵolf kart αργά το βράδυ και να μου λένε "έλα μαζί μας, πάμε να ανάψουμε πυροτεχνήματα". Πήγαμε σε ένα χωράφι και ανάψαμε πυροτεχνήματα και απλά τα κοιτάζαμε. Έχω πάρα πολλές αναμνήσεις, αλλά αυτή τώρα μου έρχεται στο μυαλό σαν η πιο γλυκιά. Ήμουν 21 χρονων τότε, και ξέρεις κάτι τέτοιες στιγμές μένουν μαζί σου για πάντα.

Στην τελευταία περιοδεία με τους Halestorm, κάνατε και μια διασκευή το κομμάτι "Heavy" των Linkin Park. Πως προέκυψε αυτή η ιδέα;

Αγαπώ τρομερά τους Halestorm και τη Lzzy οπότε ήταν μια ιδανική ευκαιρεία να τραγουδήσουμε μαζί. Ήδη κάναμε κάτι στο δικό τους σετ, ήθελα αντίστοιχα κι εγώ να τη φέρουμε στη σκηνή όταν παίζαμε εμείς. Θεώρησα πως θα ηταν ωραίο να κάνουμε ένα cover, είχα όμως και στο πίσω μέρος του μυαλού μου μήπως κάναμε το "Bring Me To Life" μαζί με κάποιο τρόπο. Προφανώς οι Linkin Park ήταν πάντα έμπνευση στη δική μας εποχή, ήταν κομμάτι του κύκλου μας όταν ξεκινούσαμε, μια φοβερή μουσική δύναμη.

Η τραγωδία του Chester ήταν ένας λόγος να τον τιμήσουμε

Συνεχώς πετύχαινα το κομμάτι αυτό στο ραδιόφωνο, και η αλήθεια είναι πως δε μου περνούσε από το μυαλό, αρχικά σκεφτόμουν κάτι πιο εναλλακτικό, ίσως κάποιο 80s pop τραγούδι, σίγουρα όχι rock, για να είναι και μια έκπληξη για το κοινό. Το "Heavy" όμως ήταν στην καρδιά μου, έτσι άρχισα να σκέφτομαι αρμονίες που θα δούλευαν για τις φωνές, επίσης για Linkin Park δεν είναι και τόσο βαρύ κομμάτι, είναι λίγο πιο pop για τα δικά τους δεδομένα. Οπότε θα ήταν ενδιαφέρον να κάνουμε το "Heavy" όντως heavy. Προφανώς όλη η τραγωδία με τον Chester ήταν κι ένας λόγος να τον τιμήσουμε.

Πρόσφατα μπήκατε και στο "Billion Club" του YouTube, με το "Bring Me To Life" να ξεπερνά το ένα δισεκατομμύριο προβολές. Πώς νιώθεις έχοντας γράψει αυτό το κομμάτι, να ακούγεται ακόμη από εκατομμύρια ανθρώπους;

Είναι τρελό, κι όχι μόνο για το συγκεκριμένο κομμάτι. Το να υπάρχει τόσος κόσμος που απολαμβάνει τα κομμάτια σου, και να βλέπεις ότι παραμένουν δημοφιλή μετά από τόσα χρόνια, είναι απίστευτο. Είναι περίεργο κι αστείο ταυτόχρονα, γιατί ήταν το πρώτο βίντεο που είχαμε κάνει, είχαμε άλλα μέλη τότε και όλα ήταν διαφορετικά.

Ποτέ δε σκέφτεσαι ότι θα πετύχεις με την πρώτη προσπάθεια

Από την άλλη ποτέ δε σκέφτεσαι ότι θα πετύχεις κάτι με την πρώτη προσπάθεια. Είναι όμως κάτι για το οποίο ο κόσμος σε θυμάται, και θα σε συνδέει με αυτό, άσχετα με το πόσο εξελίσσεσαι, πόσο αλλάζεις. Είμαι πολύ περήφανη γι’αυτό, αλλά όταν το βλέπω μου φαίνεται παράξενο. Ήταν η πρώτη μας προσπάθεια, είναι κάπως γλυκό όλο αυτό, αλλά ελπίζεις ότι και το υπόλοιπο υλικό θα έχει επιτυχία.

Βέβαια αν το καλοσκεφτείς, άλλες μπάντες θα σκότωναν για τέτοια επιτυχία με την πρώτη προσπάθεια. Απευθείας σου ανοίγουν πολλές πόρτες.

Εννοείται αυτό, μας έδωσε τη δυνατότητα να προχωρήσουμε μπροστά, και να έχουμε ένα κοινό πλέον.

Εντωμεταξύ έχεις αναφέρει πως δεν ήθελες τα αντρικά φωνητικά σε αυτό το κομμάτι, έτσι δεν είναι;

Έτσι ακριβώς. Ήταν μια μεγάλη μάχη. Τεράστια μάχη, αλλά κατά κάποιο τρόπο κάπως την κέρδισα, γιατί η δισκογραφική ήθελε να κάνουμε οντισιόν και να πάρουμε κάποιον ράπερ στη μπάντα, που να τραγουδήσει σε καμιά δεκαριά κομμάτια. Απευθείας είπα ότι δεν πρόκειται να γίνει αυτό. Τότε μας είπαν ότι θα σταματήσουν τη συνεργασία και πως δε θα κάνουμε το δίσκο. Επέστρεψα τότε στους γονείς μου, και ήμουν συντετριμμένη. Ευτυχώς με πήραν τηλέφωνο και μου πρότειναν να κάνουμε ένα κομμάτι. Συμβιβάστηκα και είπα πως ένα μόνο κομμάτι θα ήταν ok. Οπότε σκέφτηκα σε ποιο θα ταίριαζε κάτι τέτοιο, ώστε να γίνει ωραίο και να μην το κάνω από υποχρέωση. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά τελικά.

Πάντως και σε σχέση με αυτό που ανέφερες προηγουμένως, ότι δε θέλεις να βγάλεις δίσκο απλά για να πεις ότι έβγαλες κάτι καινούριο, βλέπω ότι είχες από τότε ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο να αντιμετωπίζεις τα πράγματα. Είσαι συνεπής με τον εαυτό σου και με το πού βρίσκεται η καρδιά σου, και νομίζω αυτό το εκτιμά και το κοινό.

Σ’ευχαριστώ, το ελπίζω. Τουλάχιστον μέχρι τώρα έχει δουλέψει αυτό, στα είκοσι χρόνια ύπαρξης της μπάντας.

Με τη συναυλία σας στην Ελλάδα να πλησιάζει, τί να περιμένουμε αυτήν τη φορά; Έχεις αναμνήσεις από τις προηγούμενες εμφανίσεις σας που να ξεχωρίζεις στο μυαλό σου;

Εννοείται οτι αγαπάμε πολύ την Ελλάδα και να παίζουμε για σας, η Αθήνα είναι μια από τις αγαπημένες μου πόλεις. Όσον αφορά στη συναυλία, τι να περιμένετε; Αρχικά, έχουμε πολύ νέο υλικό από την τελευταία φορά που ήρθαμε το 2017, τότε δεν ήταν;

Ναι, στα πλαίσια του Rockwave Festival, και ήμασταν εκεί.

Σωστά! Πάντα θέλουμε να έρθουμε, ειλικρινά. Ο κόσμος είναι τόσο παθιασμένος. Και πέραν αυτού, η κουλτούρα είναι τρομερή. Το ότι βρίσκεσαι σε ένα μέρος με τόση ιστορία, είναι κάτι τρομερό, και θα έπρεπε να είναι κάτι ξεχωριστό για όλους. Δεν ξέρω αν για σας είναι κάτι συνηθισμένο, αλλά το να υπάρχουν τόσες γενιές που έζησαν σε αυτό τον τόπο, και να υπάρχουν απομεινάρια αυτού του πολιτισμού, είναι απίστευτο. Δεν υπάρχει αυτό στην Αμερική, οπότε πάντα μου κάνει εντύπωση.

Επίσης, πρέπει να είμαι ειλικρινής. Πάντα περιμένουμε το φαγητό με ανυπομονησία. Βάζουμε στο πρόγραμμα να πάμε για σωστό ελληνικό φαγητό όταν ερχόμαστε, έχουμε ένα συγκεκριμένο μαγαζί που πάμε, το όνομά του μου διαφεύγει. Αλλά είναι σε μια ταράτσα, και βλέπεις την ακρόπολη από κει. Είναι μια οικογενειακή επιχείρηση, είμαι σίγουρος πως υπάρχουν πολλές αντίστοιχες.

Ο κόσμος τραγουδούσε τόσο δυνατά που δεν άκουγα τον εαυτό μου

Φυσικά το να δούμε τους fans μας είναι το πιο ξεχωριστό, έχω τόσες αναμνήσεις και πάντα λέω τις ίδιες ιστορίες, αλλά την πρώτη φορά που ήρθαμε, ο κόσμος τραγουδούσε τόσο δυνατά που δε μπορούσα να ακούσω τον εαυτό μου, οπότε απλά το πήρα απόφαση κι έκανα το καλύτερο που μπορούσα, έπρεπε να το απολαύσω. Ανυπομονώ πραγματικά να έρθουμε.

Σ’ευχαριστώ πολύ, τα λέμε σύντομα!

Ευχαριστώ κι εγώ για το χρόνο σου, τα λέμε σε λίγες μέρες.