«A Buyer's Guide»: Blaze Bayley
Οδηγός δισκογραφίας για τον παραγνωρισμένο Βρετανό τραγουδιστή
Κατά γενική ομολογία, το όνομα του Blaze Bayley είναι πιο γνωστό από τη μουσική και τα έργα του, καθώς η φήμη, η αναγνωρισιμότητα, αλλά και οι αρνητικές προεκτάσεις αυτών κατά την περίοδο του πίσω από το μικρόφωνο των Iron Maiden συνήθως προηγούνται ακόμη και σήμερα. Αδίκως, βέβαια, μιας και ο Bayley Alexander Cooke υπήρξε, από τις αρχές κιόλας της πορείας του στο χώρο, ένας μουσικός που είχε πράγματα να προσφέρει, έστω και σε μικρότερη εμβέλεια από εκείνη που κλήθηκε να ανταπεξέλθει στο πενταετές πέρασμα του (1994 - 1999) από τη Σιδηρά Παρθένο.
Ξεκινώντας την πορεία του από τα λαμπερά ‘80s και με όχημα τους Wolfsbane, ο πενηνταπεντάχρονος σήμερα μουσικός ευτύχησε να δει την μπάντα του να βρίσκει δισκογραφική στέγη στη Def American του Rick Rubin, έστω και σε μια περίοδο που τα πράγματα (και, κατ’ επέκταση, οι μουσικές μόδες) άλλαζαν ραγδαία. Έτσι, παρά το αξιόλογο υλικό των δύο πρώτων δίσκων τους και την μερική επιτυχία που παρουσίασαν, με αρκετά κολακευτικά σχόλια για τις δυνατότητες τους επί σκηνής, μέσα σε μια πενταετία βρέθηκαν «από τα σαλόνια, στα αλώνια», δίχως δισκογραφική στέγη και με αβέβαιο το όποιο μέλλον τους.
Την ίδια περίοδο, οι Iron Maiden θα βίωναν το αποκορύφωμα μιας σημαντικής κρίσης, η οποία θα τους έφερνε στο κατώφλι μεγάλων αποφάσεων ύστερα από την αποχώρηση του Bruce Dickinson. Σε μια εξέλιξη που λίγοι περίμεναν, ο Blaze Bayley ανακοινώθηκε ως ο νέος τραγουδιστής της μπάντας, με τη συνέχεια να είναι στους περισσότερους λίγο-πολύ γνωστή. Δύο άλμπουμ και πέντε χρόνια μετά, με αρκετές σπουδαίες, αλλά ακόμη περισσότερες δύσκολες στιγμές για τον ίδιο, ο Blaze θα αποχωρούσε για να κάνει χώρο για το πολυαναμενόμενο reunion με τον Bruce Dickinson, με την προοπτική της solo καριέρας να ανοίγεται πια μπροστά του.
Έτσι, 18 χρόνια μετά την πρώτη του προσωπική δισκογραφική προσπάθεια και με αφορμή το πιο πρόσφατο, ένατο άλμπουμ της solo καριέρας του, οι συγκυρίες μοιάζουν ιδανικές για να ρίξουμε μια πιο αναλυτική «ματιά» σε ό,τι μας έχει προσφέρει ο Βρετανός μουσικός στην πολυετή πορεία του στο χώρο.
Iron Maiden - The X Factor
(EMI, 1995)
Πιθανότατα το πιο σκοτεινό και στριφνό Iron Maiden άλμπουμ, το δέκατο άλμπουμ του βρετανικού θηρίου αποτελεί ένα παραγνωρισμένο διαμάντι της δισκογραφίας του. Με την μπάντα να βρίσκεται αντιμέτωπη με την αποχώρηση του Bruce Dickinson και την αναγκαία εύρεση ενός άξιου αντικαταστάτη, πολύς κόσμος θα εκπλαγεί με την πρόσληψη του Bayley Alexander Cooke των Wolfsbane κι ενώ υπήρξαν εκατοντάδες, φημισμένοι ή όχι, ενδιαφερόμενοι για τη θέση. Συγχρόνως, τα προσωπικά προβλήματα που αντιμετώπιζε ο Steve Harris, μαζί με την ολοένα και περισσότερο αναδυόμενη τάση του σχήματος στο να υιοθετεί πιο μακροσκελείς, progressive rock φόρμες (ένα είδος που ο ηγέτης των Iron Maiden έχει σε μεγάλη εκτίμηση), σμίλευσαν ένα άλμπουμ που στην εποχή του αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία και ανάμεικτα συναισθήματα, αλλά πλέον, πάνω από μια εικοσαετία μετά, έχει αρχίσει να εκτιμάται όπως του πρέπει. Μάλιστα, η παρουσία του Blaze και των πιο μονοκόμματων, ενδοσκοπικών ερμηνειών του δένει άψογα με το συνολικό ύφος του δίσκου, χαρίζοντας έτσι στον Βρετανό τραγουδιστή μια θέση στα πιο σημαντικά κεφάλαια της ιστορίας του σκληρού ήχου.
Blaze Bayley - The Man Who Would Not Die
(Blaze Bayley Recordings, 2008)
Οι δυσκολίες και οι αναποδιές που βίωσε ο Blaze Bayley, έπειτα από την αποχώρηση του από τους Iron Maiden, υπήρξαν πολλές και βαρυσήμαντες και δυστυχώς δεν περιορίστηκαν σε μουσικό μονάχα επίπεδο. Με την καριέρα του να βρίσκεται σε μια κατάσταση μόνιμης κρίσης, παρά τα αξιόλογα άλμπουμ που είχε να παρουσιάσει, και την προηγούμενη μορφή της μπάντας του να αποτελεί παρελθόν για οικονομικούς και προσωπικούς λόγους, το τέταρτο ουσιαστικά προσωπικό του άλμπουμ θα έφερε για πρώτη φορά το πλήρες καλλιτεχνικό του όνομα, σε μια προσπάθεια για reboot. Έτσι, το "The Man Who Would Not Die", με τον απόλυτα κατατοπιστικό της κατάστασης τίτλο του, μοιάζει σαν ένας δίσκος - δήλωση από τον ίδιο το δημιουργό του, πως όσες δυσκολίες κι αν φανούν, εκείνος θα συνεχίσει να κάνει αυτό που αγαπά. Και, στην προκειμένη περίπτωση, χάρη και στην άρτια ομάδα μουσικών που επιλέχθηκε για να επανασχηματίσει την μπάντα, το αποτέλεσμα των δικαιώνει στον υπερθετικό βαθμό, παρουσιάζοντας ένα ορμητικό heavy/power πρόσωπο που λίγοι περίμεναν, με μερικές από τις πιο παθιασμένες ερμηνείες ολόκληρης της πορείας του.
Iron Maiden - Virtual XI
(EMI, 1998)
Αξιωματικά, οι πιο διαδεδομένες στιγμές της τριακονταετούς μουσικής πορείας του Blaze αφορούν την περίοδο του στη Σιδηρά Παρθένο. Παρόλο, λοιπόν, που η mid '90s περίοδος των Iron Maiden παραμένει ακόμη και σήμερα αμφιλεγόμενη, παρουσιάζοντας το βρετανικό μεγαθήριο σε ιστορικά χαμηλά δημοφιλίας αλλά και ποιότητας (συγκριτικά, πάντα, με τα όσα υπόλοιπα προσέφερε πριν και μετά), είναι ταυτόχρονα και η περίοδος όπου το όνομα του Βρετανού τραγουδιστή έγινε ευρέως γνωστό στους μεταλλικούς κύκλους. Μάλιστα, στο "Virtual XI" η ουσιαστική συνεισφορά του κρίνεται σαφώς μεγαλύτερη από το προηγούμενο "X Factor" (έστω κι αν σε εκείνο συνυπογράφει περισσότερες συνθέσεις), ενώ και μόνο η παρουσία σε αυτό συνθέσεων όπως το πλέον κλασσικό "The Clansman" ή το υποτιμημένο "The Educated Fool" δικαιολογούν στο έπακρο τη θέση του στις υψηλότερες θέσεις των δίσκων της καριέρας του που πρέπει κάποιος να ακούσει.
Blaze Bayley - Promise And Terror
(Blaze Bayley Recordings, 2010)
Στο αποκορύφωμα των προβλημάτων που βρέθηκε αντιμέτωπος ο Blaze Bayley τα τελευταία χρόνια, δεδομένα βρίσκεται η περίοδος μεταξύ του "The Man Who Would Not Die" και του "Promise And Terror". Σε μια απροσδόκητη εξέλιξη στην περίοδο λίγο έπειτα από το πρώτο, η σύζυγος του Blaze και manager της μπάντας θα κατέληγε ύστερα από εγκεφαλικό επεισόδιο, θέτοντας υπό καθεστώς τεράστιας αβεβαιότητας οτιδήποτε είχε να κάνει με τη συνέχεια τους σχήματος. Παρ' όλα αυτά, η μπάντα αποφάσισε να συνεχίσει, με το "Promise And Terror" να κυκλοφορεί λιγότερο από δύο χρόνια μετά και να αποτελεί πιθανότατα ό,τι πιο ολοκληρωμένο έχουμε ακούσει από τον Blaze στην προσωπική του καριέρα. Γεγονός είναι πως εκείνο το line-up, με τα αδέρφια Bermudez, τον Joe Walsh και τον Lawrence Patterson εκ των πραγμάτων βοήθησε τον Blaze να δημιουργήσει τις δύο καλύτερες και πιο απαιτητικές προσωπικές του δουλειές, με το "Promise And Terror", εκτός από ένας ισάξιος διάδοχος του "The Man Who Would Not Die" να αποτελεί σημείο αναφοράς για οτιδήποτε θα παρουσίαζε αργότερα ο Βρετανός ερμηνευτής.
Wolfsbane - Live Fast, Die Fast
(Def American, 1989)
Συμβόλαιο στη σημαντική Def American, παραγωγή από τον γκουρού του είδους Rick Rubin και support εμφανίσεις στους Iron Maiden εντός του Ηνωμένου Βασιλείου, οι Wolfsbane έμοιαζαν ως μια ανερχόμενη μπάντα με πολλές δυνατότητες στα late '80s/early '90s. Η πραγματικότητα, βέβαια, όπως έδειξε η ιστορία, υπήρξε σκληρή για το βρετανικό σχήμα, αν και οι προοπτικές για κάτι καλύτερο δεδομένα υπήρξαν. Στο παρουσιαζόμενο ντεμπούτο τους, οι Wolfbane δείχνουν τη δική τους οπτική για το πώς πρέπει να παίζεται το σωστό, «αλήτικο» heavy metal, έχοντας το αναμενόμενο street attitude και μια - εξαιρετική - παραγωγή να αναδεικνύει τα ατού τους. Ο δε Blaze, σε αυτό το πρώτο του δισκογραφικό βήμα ακούγεται αρκετά διαφορετικός απ’ ότι θα παρουσιαζόταν αργότερα, όντας σαφώς λιγότερο μπάσος και με μια αμυδρά David Lee Roth αύρα να πλανάται γύρω από τις ερμηνείες του.
Blaze - Silicon Messiah
(Steamhammer, 2000)
Η πρώτη κυκλοφορία των Blaze αποτέλεσε την πρώτη ουσιαστική δήλωση του Bayley Cooke ότι μπορεί να σταθεί εκτός της βαριάς σκιάς των Iron Maiden. Με σοβαρό, σύγχρονο songwriting, έξυπνες Maiden παραπομπές και σταθερά εξαιρετικές ερμηνείες, το "Silicon Messiah" είχε τις δυνατότητες να αναδειχθεί πολύ περισσότερο απ’ ότι τελικά συνέβη, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα πως ο Blaze δεν είχε ξεδιπλώσει παρά ελάχιστα από τα ταλέντα του όσο βρισκόταν στη Σιδηρά Παρθένο. Παράλληλα, με το επίπεδο των μουσικών που απάρτιζαν το σχήμα και των περαιτέρω συνεργατών (με προεξέχοντες τον «πολύ» Andy Sneap στην κονσόλα και τον - γνωστό από τη θητεία του στους Paradise Lost - Jeff Singer) να είναι υψηλοτάτου επιπέδου, το άλμπουμ ακόμη και σήμερα στέκεται παραπάνω από αξιοπρεπώς για την ηλικία του, ορίζοντας την αφετηρία των πολύ καλών κυκλοφοριών με την υπογραφή του Blaze.
Blaze Bayley - Infinite Entanglement
(Blaze Bayley Recordings, 2016)
Επιστρέφοντας στη sci-fi θεματική έπειτα από τα "Silicon Messiah" και "Tenth Dimension" άλμπουμ, ο Blaze θέλησε να δημιουργήσει το πιο μεγαλεπήβολο έργο της καριέρας του, συνθέτοντας και κυκλοφορώντας, με διαφορά ενός χρόνου για το κάθε μέρος, την "Infinite Entanglement" τριλογία. Κι αν για το δεύτερο και τρίτο μέρος της τριλογίας τα έχουμε πει αναλυτικότερα αρκετά πρόσφατα, για το πρώτο μέρος αυτής θα αναφερθούμε μονάχα επιγραμματικά εδώ, δίχως αυτό να σημαίνει κάτι για την αξία του. Αντιθέτως, το πρώτο δείγμα της "Absolva" περιόδου του Blaze Bayley τον θέλει να επιστρέφει σε υψηλές πτήσεις έπειτα από το σχετικά μέτριο (σε σχέση με τα όσα είχε παρουσιάσει ως τότε) "The King Of Metal", κάνοντας μια μερική στροφή σε πιο αμιγώς heavy metal φόρμες (δίχως όμως να χάνει την αίσθηση με τις εξελίξεις στον χώρο). Η νέα backing band του (προερχόμενη από τους heavy metallers Absolva) αποτελείται για άλλη μια φορά από άψογα καταρτισμένους παίκτες, ο ίδιος είναι σαν το παλιό καλό κρασί και πιο σίγουρος από ποτέ για τις δυνατότητες του και, τελικά, η ολοκλήρωση της τριλογίας τον θέλει θριαμβευτή, από την αρχή μέχρι το τέλος της.
Blaze - Blood & Belief
(Steamhammer, 2004)
Το πιο ταιριαστό άλμπουμ της πορείας του Blaze για αυτή τη θέση, το "Blood & Belief" δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ένα μέτριο δίσκο. Αντιθέτως, η τρίτη κυκλοφορία υπό την Blaze σφραγίδα στο μεγαλύτερο μέρος της κοιτάζει στα μάτια το "Silicon Messiah", όντας πιθανόν αρκετά πιο σκοτεινό από εκείνο. Βέβαια, με το πρώτο του μισό να είναι σαφώς ανώτερο από το δεύτερο, την μπάντα να βιώνει σοβαρά προβλήματα βιωσιμότητας που εν τέλει οδήγησαν και στην διάλυση της και τον Blaze να αντιμετωπίζει αρκετά προβλήματα αλκοολισμού και κατάθλιψης, σίγουρα εκείνη η περίοδος δεν ανήκει στις καλύτερες της καριέρας του, από κάθε άποψη.
Blaze Bayley - The King Of Metal
(Blaze Bayley Recordings, 2012)
Κάνοντας λόγο για τον χειρότερο δίσκο που έχει συμμετάσχει ή/και κυκλοφορήσει ο Blaze Bayley, σίγουρα υπάρχουν επιλογές που ταιριάζουν περισσότερο να αναφερθούν. Το "Wolfbane Saves The World" ή ακόμη και το "Tenth Dimension" είναι σαφώς κατώτερα ποιοτικά από το αναφερόμενο άλμπουμ, αλλά το "The King Of Metal" είχε το μειονέκτημα να διαδεχθεί δύο κορυφαίες κυκλοφορίες της καριέρας του Βρετανού τραγουδιστή, οπότε και οι προσδοκίες για αυτό ήταν πολύ περισσότερες από όσες θα μπορούσε να δικαιολογήσει το υλικό του. Συγχρόνως με το ακαλαίσθητο εξώφυλλο και τη μέτρια παραγωγή, το "The King Of Metal" φαντάζει ως η λιγότερο απαραίτητη από τις πραγματικά ενδιαφέρουσες δουλειές του Blaze, αλλά και πάλι στέκεται αξιοπρεπώς στο χώρο του κλασσικού heavy metal ήχου.
Blaze Bayley - Alive In Poland
(Metal Mind, 2013)
Από τα αμέτρητα, επίσημα ή όχι, ζωντανά ηχογραφημένα ντοκουμέντα των δυνατοτήτων του Blaze επί σκηνής, επιλέχθηκε το συγκεκριμένο άλμπουμ ως το μεταίχμιο των δύο πρώτων φάσεων της προσωπικής του καριέρας. Έχοντας το φρέσκο line-up με το οποίο θα δημιουργούσε τα "The Man Who Would Not Die" και "Promise And Terror" να εκτελεί τραγούδια από τις τρεις πρώτες του δουλειές και τα χρόνια του με τους Iron Maiden, το οπτικοακουστικό υλικό παρουσιάζει έναν Blaze ομιλητικό, σαρωτικό και σίγουρα ερμηνευτικά ανταγωνιστικό, να προσπαθεί να ξορκίσει τους δαίμονες του με τον μόνο τρόπο που ήξερε κι απέδιδε - μέσω της μουσικής έκφρασης. Εναλλακτικά, τσεκάρετε εξίσου και το "As Live As It Gets" του 2003, με το ανάλογο (αλλά πιο χορταστικό) setlist και τη σύνθεση των πρώτων Blaze χρόνων.
A Compilation
Με ισχυρή παρουσία των σημαντικών στιγμών του στους Iron Maiden, αλλά και δεδομένη την ύπαρξη πολλών, λιγότερο ή περισσότερο γνωστών, συνθέσεων από την προσωπική του καριέρα και τις ημέρες του στους Wolfsbane, αυτά είναι τα, κατά τον γράφοντα, τραγούδια με τη φωνή του Blaze που πρέπει κάποιος (καταρχάς) να ακούσει.
