Ο άνθρωπος που έσωσε τον Angus

Flashback: Αθήνα, Μάιος 2009, εγώ όπως και πολλοί από εσάς εκεί έξω, είδα για πρώτη φορά τότε τους AC/DC. Παροξυσμός, παράνοια, τρέλα, απωθημένο, riffάρες, όλη η Ελλάδα εκεί, και ο Αντώνης Μουστάκας να σημειώνει σωστά στην ανταπόκριση του Rocking.gr: «Η φωνή του Johnson φτάνει στα αυτιά μας «μασημένη», σαν να καλύπτεται από τις κιθάρες, αλλά οι κραυγές του κοινού, που τραγουδά σχεδόν όλους τους στίχους, καλύπτουν τη μικρή αυτή αδυναμία.»

Flashback 2: Πέρσι, στο Λονδίνο ξαναείδα τους AC/DC. Αυτήν τη φορά, με τα χρόνια να έχουν περάσει και να έχουν χαρίσει σε εμένα πείρα (...) και στους ίδιους ηλικία. Ναι, τα riff ήταν πάλι εκεί, ναι, το συγκρότημα είναι larger than life και δεν αντέχει κριτική, ναι, το Λονδίνο σειόταν, ναι, η μπάντα είναι πλέον κλασική, αλλά και ναι, ο Brian Johnson τραγουδούσε περισσότερο με τη... φανέλα και λιγότερο με τη φωνή. Φανταστικός σε σκηνική παρουσία, ογκώδης, τεράστιος σαν ανάστημα, γρεζάτος, (ιδρωμένος), με τα μπράτσα του και τα όλα του, αλλά τα ρημάδια τα χρόνια περνάνε και τα φωνήεντα μασιόνταν ακόμα παραπάνω. Δεν πειράζει, όμως, ξαναείδαμε AC/DC και η πόρωση και το μέγεθος της μπάντας, υπερκαλύπτουν τα όποια τεχνικά κενά μπορεί να ανακαλύψει ο γκρινιάρης οπαδός που θα κοσκινίσει και τη δίεση στη νότα.

Σήμερα: ε το story το ξέρετε. O Johnson πάει να κουφαθεί, και ενώ λέει και ξαναλέει ότι μπορεί, ο Angus του υπενθυμίζει (και σε αυτόν και σε όποιον ρομαντικό ροκά έχει μείνει εκεί έξω την εποχή του internet) πως ο franchise player είναι αυτός, το όνομά του έχει το καπέλο, το δικό του όνομα φωνάζει ο κόσμος, η φάτσα του κοσμεί τα περισσότερα εξώφυλλα της μπάντας και με συνοπτικές διαδικασίες τον καθαρίζει και με τα πολλά φέρνει... τον Axl Rose.

Ναι. Τον τύπο που αγαπάτε να μισείτε. Ναι, τον ίδιο λέμε, τον χοντρό, που καθυστερεί, που έβγαλε τον πιο ακριβό, αργοπορημένο μέτριο δίσκο στην ιστορία, που έχει κάνει κοτσιδάκια, που βρίζει το καλό παιδί του rock με την μπούκλα. Ναι, αυτόν. Που έκανε το reunion των Guns για τα λεφτά. Τον ίδιο λέμε.

Με πρώτη ανάγνωση θα πει πως ο Axl είναι μεγάλος οπαδός και έτρεξε να βοηθήσει τον Angus σε μια περίπτωση ανάγκης. Αν το καλοσκεφτείτε, όμως, πραγματικά για τον Axl νομίζω ότι ήταν μια lose/lose situation: αν αποδεικνυόταν μέτριος/κακός θα τον έτρωγαν τα κοράκια και οι haters που τον περιμένουν στη γωνία από το 1994. Αν πάλι ήταν καλός, θα υπήρχαν πάντα αυτοί που θα σχολίαζαν «καλός είναι μωρέ, αλλά Johnson ή Scott δεν είναι», για να μην ξεχνάμε πως ο ιδιόρρυθμος Αμερικανός δεν έχει να αναμετρηθεί μόνο με τον μπρατσαρά με την τραγιάσκα, αλλά και με το ιερό φάντασμα του πρώτου τραγουδιστή. Το αυτό έμοιαζε να σκέφτονταν και πολλοί από τους κατόχους εισιτηρίων της συναυλίας και οι επιστροφές πήραν φωτιά.

Από την άλλη, εγώ πήγα ακριβώς για τον Axl. Πίστευα ότι όταν γράφεται rock ιστορία, πρέπει να είσαι εκεί (εφόσον μπορείς), να το δεις, να τον ακούσεις και να αποφανθείς. Η αλήθεια είναι ότι το tour άρχισε αμήχανα: ο άβολος Axl και με τον Angus να συζητάνε σε ένα βίντεο για το πόσο θέλουν να παίξουν στην Πορτογαλία, όχι μόνο έριξε και άλλο λάδι στη φωτιά για τον ίδιο τον Axl, αλλά υπογράμμισε πως και ο ίδιος ο Angus, ίσως είναι πολύ μεγάλος για να ροκάρει πλέον (η αλήθεια είναι ότι χωρίς τη σχολική φόρμα και την κιθάρα, ο τύπος φαίνεται πολύ πολύ ηλικιωμένος - τι σου κάνει η ριμάδα η σκηνή).

Και έρχεται το live. Και ανεβαίνουν στη σκηνή με όλα τα κλισέ που είχαμε δει ήδη στην περσινή περιοδεία. Ο Axl ξεκινά μουδιασμένος και είμαι σίγουρος πως στο κοινό όλοι έχουν βγάλει τις παρτιτούρες των κομματιών και κοιτούν τις νότες μια-μια για να δουν που θα στραβοπατήσει ο Αμερικανός...

Αλλά έλα που δεν στραβοπατάει... Έλα που έχει αδυνατίσει κι άλλο, σηκώθηκε από τον θρόνο του και πατάει το πόδι (και τις νότες) με θάρρος και τσαμπουκά. Έλα που όταν ζεσταίνεται, και γύρω στη μέση του set (από το "Back In Black" και μετά) αρχίζει και λέει τα κομμάτια πιο γρήγορα, καλύτερα και πιο καθαρά από τον προκάτοχό του. Ειδικά στα ψηλά, παραμένει εξαίσιος και δίνει ερμηνείες που όχι μόνο άξιζαν τα λεφτά μας, αλλά άξιζαν και το γεγονός ότι πήραμε το ρίσκο να δούμε μια συναυλία με έναν «χοντρό ξοφλημένο»...

Νομίζω αισθανόταν πιο άνετα ως Νο. 2. Δεν πρέπει να ένιωθε όλο το βάρος του κόσμου στις πλάτες του και όσο περνούσε το live και κέρδιζε τον κόσμο, τόσο γινόταν πιο κινητικός, άλλαζε ρούχα (όταν φόρεσε τα άσπρα με την κόκκινη μπαντάνα παίζει κόσμος να έκλαψε στο κοινό), τραγουδούσε τις ψηλές νότες με το χαρακτηριστικό σπάσιμο της μέσης προς τα πίσω (λες και τον παίρνει πίσω η νότα) και άλωσε τη σκηνή, ξέροντας πάντα ότι ο Angus είναι το Νο. 1. Και δεν τον πείραζε καθόλου. Προλόγισε το "Whole Lotta Rosie" λέγοντας πως το «παίζουμε με μια άλλη μπάντα που έχω», ήταν στην ώρα του, κατάπιε τη σκηνή και αναμετρήθηκε με κουφούς και φαντάσματα στα ίσια. Και βγήκε νικητής.

Και συμπερασματικά έσωσε τη φήμη του, τη συναυλία των AC/DC και τελικά και τον ίδιο τον κοντό κιθαρίστα.

Ξέρω ότι εκεί έξω (και στη συναυλία) υπάρχουν πολλοί πιουρίστες που θα στραβώσουν με την επιλογή του Angus, ειδικά όταν πλέον ο Axl ψελλίζει κάποια πράγματα για «νέα μουσική με τους AC/DC». Έχω δει τα βιντεάκια στο YouTube που βάζουν δίπλα δίπλα την ίδια στιγμή από κομμάτια των Guns ανά τα έτη, μόνο και μόνο για να αποδείξουν τα υπαρκτά σκαμπανεβάσματα στη φωνή του Rose. Και ξέρω πως αν και στο Classic Rock τον ξαναείδαμε εικοσάρη με κοιλιακούς φέτες, τώρα τα πουκάμισα τα φοράει έξω από τη ζώνη. Γιατί τα χρόνια περνάνε και οι κρεπάλες που φαντάζουν εξαίσιες όταν είσαι μικρός, έρχονται να πάρουν τα χρωστούμενα όταν είσαι μεγάλος.

Αλλά ο Axl Rose επιχειρεί, ίσως, ένα από τα φοβερότερα comeback στην ιστορία της rock μουσικής. Με πολύ κόσμο απέναντι του και όντας διπλοθεσίτης, σε δύο από τις πιο δύσκολες δουλειές εκεί έξω σήμερα. Και βγήκε νικητής. Εμείς απολαύσαμε ένα φανταστικό live και εκείνος μεγάλωσε τον μύθο του ακόμα περισσότερο. Και αν συνεχίσει έτσι, ούτε θέλω να φαντάζομαι τι νεκρούς θα μετρήσουμε όταν οι Guns περάσουν τον Ατλαντικό... Hats off Mr. Rose, welcome to the jungle...