«10»: Πρέπει να μιλήσουμε για το Schoolwave

Όσοι έχουν έστω κι ελάχιστη επαφή με την ελληνική πραγματικότητα των τελευταίων δεκαπέντε ετών, όλο και κάπου θα έχουν ακούσει για το Schoolwave. Όσοι είναι μπλεγμένοι στον χώρο της εκπαίδευσης, πιθανότατα θα ξέρουν γι' αυτό πολύ περισσότερα από το όνομά του. Εκείνοι που έχουν περάσει από θρανία στο συγκεκριμένο διάστημα και διαβάζουν αυτές τις γραμμές, είναι σχεδόν μαθηματικά βέβαιο ότι έχουν βρεθεί σε κάποια από τις ετήσιες μαζώξεις ή τα συνοδευτικά events τους, πάνω ή κάτω από τη σκηνή.

Όπως έχει καθιερωθεί, μερικούς μήνες πριν το φεστιβάλ του καλοκαιριού, πραγματοποιήθηκαν οι ακροάσεις από τις οποίες θα προκύψει το τελικό line-up. Για πρώτη φορά, φέτος η διαδικασία έτρεξε σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, με τη συμμετοχή 75 σχημάτων. Πλησιάζοντας προς το τέλος των ανοιξιάτικων διακοπών, είχα τη χαρά και την τιμή να βρεθώ στα Prova Music Studios στον Ταύρο και να ζήσω την εμπειρία από πρώτο χέρι. Αναμενόμενα, λόγω του υπέρ-γεμάτου προγράμματος, κάποια πράγματα χάθηκαν και ακόμα περισσότερα με έπιασαν απροετοίμαστο.

Στην προσπάθεια να μαζέψω τις εντυπώσεις και τις σκέψεις μου, συνειδητοποιώ ότι οι περισσότερες θα μπορούσαν να προκύψουν από σχεδόν οποιαδήποτε προσέγγιση μπορεί να γίνει γύρω από το Schoolwave. Αν αυτό δεν είναι απόδειξη για την συνέπεια και τη λογική του φεστιβάλ, δεν ξέρω τι μπορεί να είναι. Σε κάθε περίπτωση, πρόσωπα και ονόματα παραλείπονται, αλλά οποιαδήποτε ομοιότητα με καταστάσεις δεν είναι συμπτωματική. Τα λέμε το καλοκαίρι!

1

Η νοοτροπία

Από το πιο θεωρητικά αυτονόητο οργανωτικό ζήτημα μέχρι την πιο μικρή πρακτική λεπτομέρεια, τα πάντα έμοιαζαν προσεγμένα, σε κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό βαθμό. Θα μπορούσα με ευκολία να σκεφτώ πολλά πράγματα που θα μπορούσαν να πάνε στραβά σε μια διοργάνωση τέτοιου μεγέθους, αλλά αντιθέτως όλα λειτούργησαν ρολόι. Κι αν ληφθεί υπόψη ο σεβασμός και όλη η ατμόσφαιρα, το επίπεδο ανεβαίνει ακόμα πιο ψηλά.

2

Το νέο αίμα 

Το να παίζεις μουσική δεν είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο. Το να παίζεις σε συγκρότημα, ακόμα λιγότερο. Αν είσαι και μαθητής, δικαιούσαι μετάλλιο τιμής. Στο πανεπιστήμιο εξισορροπούνται κάπως τα πράγματα, αλλά και πάλι. Όπως και να 'χει, το να πάρεις τη μπάντα σου, ανάμεσα σε μαθήματα, φροντιστήρια, πρόβες και άγχος, και να τρέχεις σε μια άγνωστη κατάσταση (βλ. ακροάσεις) είναι το θράσος που χρειάζεται οποιαδήποτε μορφή τέχνης γενικότερα και το rock ειδικότερα.

3

Οι παλιοί

Στην παραπάνω κατηγορία, αντικαταστήστε το άγχος της πρώτης φοράς με εκείνο της δεύτερης (ή τρίτης), et voila! Με μια βιαστική ανάλυση το άγνωστο πάντα μοιάζει δύσκολο, μεταξύ μας όμως κάποια πράγματα δεν γίνονται ποτέ πραγματικά εύκολα. Το να μπεις σε ένα στούντιο, μπροστά από πέντε ανθρώπους που θα σε κρίνουν, νομίζω ότι είναι ένα από αυτά. Ιδιαίτερη μνεία σε όλους όσους δεν τα κατάφεραν με την πρώτη, αλλά δεν το έβαλαν κάτω.

4

Με οικογένεια και φίλους

Αρκετές μπάντες εμφανίστηκαν χωρίς γκρουπ υποστήριξης, και δεν τις αδικώ. Αλλά δε μπορώ να κρύψω ότι χάρηκα, βλέποντας γονείς να στέκονται δίπλα στα παιδιά τους και ολόκληρες παρέες να υποστηρίζουν τους φίλους τους. Γιατί έχει μια ξεχωριστή χάρη να μοιράζεσαι μουσικές, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τις συγκεκριμένες συνθήκες. Δεν θα ξεχάσω εύκολα το χαμόγελο ενός πατέρα την ώρα που η μπάντα του γιου του έριχνε blast beats και growls.

5

Ο εξοπλισμός

Κιθάρες, μπάσα, μπαγκέτες, ακόμα και ολόκληρα keyboard sets. Άλλα καινούρια, άλλα όχι τόσο, όλα όμως με τη δική τους ιστορία. Αρκετά από αυτά έγιναν αφορμή για να ξεκινήσουν μουσικοκουβέντες και αναλύσεις, ενώ κάποια από αυτά άλλαξαν για λίγο χέρια. Επειδή σε κάποιες εξάχορδες και σε κάποια πετάλια είναι απλά αδύνατο να αντισταθείς. Ήταν και κάποιοι ακραίοι με props και γούρια, just 'cause.Μερακλήδες.

6

Τα ατυχήματα

Δε θα είχε ενδιαφέρον αν όλα πήγαιναν σύμφωνα με το πλάνο. Ομολογουμένως δεν υπήρξε κάτι το αξιοσημείωτο, τουλάχιστον όχι σε βαθμό που να υποπέσει στην αντίληψή μου. Μέσα σε όλο τον μικρό πανικό, βέβαια, ακόμα και κάτι μη-συνταρακτικό, όπως το να ξεχαστεί μια τσάντα, να ξεκουρδιστεί ένα μπάσο ή να καεί ένα πετάλι, θα μπορούσε να καταστρέψει όλη την εμπειρία για κάποιους. Προς απογοήτευση των drama-lovers, η ψυχραιμία κυριάρχησε και τα πάντα κύλησαν νεράκι.

7

Δεν χρειάζονται ταμπέλες 

Θα ήθελα. Οι ταμπέλες παραείναι βολικές για να ξεγραφτούν πλήρως. Αλλά για να καταλάβετε για το εύρος υφών και ήχων που παρουσιάστηκαν, περάστε μια βόλτα από τη λίστα των συγκροτημάτων και θα καταλάβετε. Μερικά από τα πιο εύστοχα σχόλια που ακούστηκαν σε συζητήσεις και συνεντεύξεις έπιαναν αυτό το ζήτημα, και το πόσο θα βόλευε αν απλά ξεκολλούσαμε ως ακροατές. Ένα μεγάλο μπράβο αξίζει και στην παρέα που γελούσε με την περιγραφή του είδους που είχε δηλώσει.

8

Τα ταξίδια  

Η πλειοψηφία των σχημάτων που παρουσιάστηκαν ερχόταν, αναμενόμενα, από το κλεινόν άστυ. Από την Κρήτη, την Κεφαλονιά, και τη Σύρο, μέχρι το Βόλο, τη Λαμία και την Πάτρα, όμως, υπήρξαν κι αρκετοί εκπρόσωποι της τιμημένης επαρχίας. Αντίστοιχα, συγκροτήματα από την Κέρκυρα, την Κομοτηνή, την Πτολεμαΐδα και τις Σέρρες, επισκέφθηκαν τη Θεσσαλονίκη μόνο και μόνο για να έχουν την ευκαιρία να παρουσιάσουν το υλικό τους. Κάτι έλεγα παραπάνω για επιμονή και θράσος. Αυτά, στο μέγιστο.

9

Οι άνθρωποι του φεστιβάλ

Είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι μπορείς να κρίνεις οτιδήποτε με βάση τους ανθρώπους που στέκονται γύρω του. Μια διοργάνωση στη λογική του Schoolwave θα ήταν ξεχωριστή ακόμα και με μια περισσότερο business, λιγότερο ανθρώπινη προσέγγιση. Εδώ όμως τα πράγματα βρίσκονται στην τελείως αντίθετη πλευρά· οι εθελοντές και οι άνθρωποι του φεστιβάλ ήταν παρόντες από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή, εξασφαλίζοντας την ομαλή διεξαγωγή της διαδικασίας, βοηθώντας τις μπάντες και τους παράξενους σαν και του λόγου μου.

10

Ανταγωνισμός?!

Από όλα τα σχήματα που έπαιξαν στις ακροάσεις, μόνο κάποια από αυτά θα ανεβούν τελικά στη σκηνή του φεστιβάλ. Αν περιμένατε πως οι "διαγωνιζόμενοι" θα δρούσαν στη λογική των τηλεοπτικών talent shows, ετοιμαστείτε να ξαφνιαστείτε. Από απλές φιλικές συζητήσεις και τις συμβουλές της επιτροπής, μέχρι on-record trolling περιστατικά και μεταβίβαση εμπειριών των παλιότερων στους νέους, το κλίμα ήταν τέτοιο που θα έκανε μέχρι και τον πιο στριφνό χαρακτήρα να χαμογελάσει και να έχει ελπίδες για το μέλλον.

Φωτογραφίες: Γιάννης Δρακουλίδης, Καρολίνα Τσιρογιάννη