Μανώλης Κληρονόμος: Τα καλύτερα άλμπουμ του 2015

Με επιρροές από την μεγάλη γιαπωνέζικη, πειραματική σκηνή του Japanoise, το αμερικάνικο ντουέτο των Lightning Bolt κυκλοφορεί ένα σχιζοφρενικό μανιφέστο, ενεργειακού noise rock, που επαναθέτει τα όρια επικινδυνότητας στη rock μουσική.

Ο Dominic Fenrow συνεχίζει και μαγεύει με οποιαδήποτε έκφανσή του, είτε ως Vatican Shadow, είτε ως Prurient. Στην προκειμένη περίπτωση, παραδίδει, ως Prurient, ένα επώδυνο industrial/noise αραβούργημα που οδηγεί στην κόλαση ενώ την ίδια στιγμή λειτουργεί εξαγνιστικά.

Το "Exercises In Futility" είναι ακριβώς αυτό που λέει το όνομά του. Μια άσκηση ύφους πάνω στην ματαιότητα, μέσα από ένα πρίσμα άκρατου πόνου και οργής.

Οι επιρροές από ολάκερο το punk της δεκαετίας του '80 είναι τόσο σωστά αφομοιωμένες, που τελικά αποπνέει μια μοναδική φρεσκάδα, χωρίς να ακούγεται επουδενί παρωχημένο. Αντιθέτως, είναι ένας εθιστικός δυναμίτης που επαναπροσδιορίζει το punk εν έτει 2015.

Η μαγευτική φωνή της Chelsea θα αρκούσε για οδηγός σε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή. Η coldwave μαυρίλα της μουσικής όμως καταφέρνει και καθιστά το ταξίδι τόσο επίπονο όσο θα έπρεπε να είναι κάθε τι που οδηγεί στην Άβυσσο.

Η μεγαλύτερη επιστροφή του 2015. Χωρίς να χάνει ούτε στο ελάχιστο σε πυγμή από το 2009, που μας αποχαιρέτησαν, το "Crash & The Draw" δεν είναι απλά ένα εκκωφαντικό δημιούργημα αλλά μια σπουδή πάνω στην ακρότητα της μουσικής.

Τι γίνεται όταν πάρεις τις δύο πιο ξεχωριστές και ιδιαίτερες μπάντες στο sludge και τις βάλεις να συνεργαστούν; Σου γαμάνε το μυαλό με κοφτερά riff και πειραματικό ύφος που σπάει τα σφιχτά δεσμά του είδους, με χαρακτηριστική ευκολία.

Το "Jenny Death" αρκεί για να φέρει τους Death Grips σε έναν νοητό θρόνο που ποτέ οι ίδιοι δεν αποζήτησαν. Το industrial hip hop συνδυάζεται με το εκρηκτικό punk ταπεραμέντο και ανοίγει νέους δρόμους.

Χαβαλεδιάρικο και νευροψυχωτικό noise rock, με τίγκα δόσεις παραφροσύνης. Βάλτε στην εξίσωση και λίγη a la Melvins βαλτίλα και ετοιμαστείτε για μια βίαιη σφαλιάρα που θα σας κάνει να παρακαλάτε για λίγη αγάπη ακόμα.

Χιπστερίζον και δήθεν black metal που δεν είναι χιπστερίζον και δήθεν black metal αλλά μια πειραματική τελειότητα που αποδεικνύει ότι τελικά οι ταμπέλες μπορεί ενίοτε να τα σκατώνουν αλλά η μουσική νικάει για πάντα.

Crust-ίλα με μια σπάνια λυρικότητα που λειτουργεί εξιλεωτικά. Πόσες φορές αλήθεια, έχουμε την ευκαιρία να το συναντήσουμε αυτό στην ακραία hardcore μουσική;

Ο Wrest βρίσκει την αγάπη αλλά δεν πτοείται από αυτό το παραστράτημα και συνεχίζει να γράφει ψυχοπλακωτικό black metal, με μαγικές αμτόσφαιρες που δείχνουν ότι η σκιά των Lurker Of Chalice θα είναι πάντα εδώ και θα ακολουθεί κατά πόδας.

Αν και μέχρι τώρα πίστευα ότι είναι από τα πιο σιχαμένα πράγματα που έχουν βγει ποτέ στη μουσική, τελικά το "New Bermuda" με γράπωσε με τα κοφτερά του δόντια από τον λαιμό και με εξανάγκασε να αναθεωρήσω. Επικότητα, μελωδία και τραχύτητα όπως δύσκολα απαντώνται.

Πάθος, συναίσθημα και λύσσα. Τα τρία βασικά συστατικά για να δημιουργήσουν έναν φανταστικό screamo δίσκο. Οι Birds In Row τα χρησιμοποιούν και τα τρία στην εντέλεια. Το μόνο κακό είναι ότι τα δέκα επτά λεπτά του δίσκου περνάνε γρήγορα.

Μετά από δέκα χρόνια απουσίας, οι φεμινίστριες των Sleater-Kinney επιστρέφουν με ένα indie/punk διαμάντι που κατακεραυνώνει με αξιοπρόσεκτη ευγλωττία και μοναδική φινέτσα, τη μηχανιστική σύγχρονη κοινωνία.