Death Grips

Οι Death Grips είναι αναμφίβολα μια από τις πιο σπάνιες περιπτώσεις συγκροτήματος. Αν και είναι τίγκα underground, χωρίς ποτέ να μπουν στη διαδικασία διεκδίκησης για κάτι παραπάνω, τελικά έχουν καταφέρει και έχουν δημιουργήσει ένα ισχυρότατο fan base που τους λατρεύει παθολογικά. Αυτό συμβαίνει γιατί ουδέποτε η μπάντα ασχολήθηκε με δισκογραφικές (εκτός από μία φορά), έκανε αυτό που πάντοτε γούσταρε και προσέφερε το προϊόν της απευθείας στον κόσμο, δωρεάν και χωρίς μεσάζοντες.

Τη μία και μοναδική φορά που υπέγραψε σε δισκογραφική ήταν το 2012, αμέσως μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους, "Exmilitary", όταν και υπέγραψαν στην Epic Records. Με την εν λόγω εταιρεία κυκλοφόρησαν τον, πιθανότατα, καλύτερό τους, δίσκο, "The Money Store". Αμέσως μετά την κυκλοφορία του και πριν παρέλεθι το 2012, πρόλαβαν και ετοίμασαν και τον διάδοχό του "No Love Deep Web", αλλά η Epic τους έριξε άκυρο, με τη δικαιολογία ότι ήταν πολύ νωρίς για τον δεύτερο δίσκο και ζήτησε να μπει στον πάγο μέχρι να περάσει κάνας χρόνος τουλάχιστον. Στυγνή επαγγελματική λογική, όπως συμβαίνει με τα πάντα στην εποχή του καπιταλισμού. Προσφορά και ζήτηση.

Οι Death Grips όμως δεν είναι η τυπική μπάντα που ακολουθεί τυφλά τέτοιου είδους τερτίπιτα. Είναι αναρχικοί. Πάνκηδες κι ας παίζουν hip hop. Έτσι έγραψαν στ' αρχίδια τους την Epic, λίκαραν από μόνοι τους το "No Love Deep Web", μέσω του δικού τους site, Third Worlds και έτσι η Epic με συνοπτικές διαδικασίες τους έδιωξε.

Από τότε ακολουθούν αυτή τη λογική. Εκμεταλλεύονται το ίντερνετ και τις δυνατότητές του και δίνουν κάθε δίσκο τους δωρεάν, φτιάχνοντας ταυτόχρονα βίντεο σχεδόν για όλα τα τραγούδια τους και τα ανεβάζουν μέσω τους καναλιού τους στο youtube. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι είναι μπάντα παραδομένη στους φαν της. Δεν είναι παραδομένη πουθενά. Ούτε στους δημοσιογράφους, μήτε στους οπαδούς. Δεν δίνουν συνεντεύξεις και δεν μοιράζονται καμιά πληροφορία σε ό,τι έχει να κάνει με τις μελλοντικές δουλειές τους ή συναυλίες. Έτσι δημιουργείται ένα πέπλο μυστηρίου, με τους οπαδούς, μέσω δεκάδων fan site και subreddit, να προσπαθούν απεγνωσμένα να αποκρυπτογραφήσουν μηνύματα που δεν υπάρχουν και να μαντέψουν την επόμενη ημερομηνία κυκλοφορίας, τον επόμενο δίσκο, την επόμενη συναυλία.

Μετά την κυκλοφορία του απλά καλού "Government Plates" το 2013, φτάνουμε στο καλοκαίρι του 2014 και ακολουθώντας τη συνήθη τακτική τους, δίνουν το "Niggaz On The Moon". Λένε ότι στο συγκεκριμένο δίσκο συμμετέχει και η κορυφαία Ισλανδή τραγουδίστρια, Bjork. Στην πραγματικότητα την ακούμε σαμπλαρισμένη σχεδόν σε όλο τον δίσκο αλλά για τα του άλμπουμ θα επεκταθώ παρακάτω. Μεταξύ άλλων μας λένε ότι αυτό είναι το πρώτο μέρος μιας διλογίας που ετοιμάζουν και θα τιτλοφορείται, "The Powers That B" και ότι το δεύτερο μέρος θα λέγεται "Jenny Death" και θα κυκλοφορήσει κάποια στιγμή αργότερα (βλέπετε την αοριστία στις δηλώσεις τους;) μέσα στο '14. Οι φανατικοί αρχίζουν να τρεντάρουν ένα subreddit του Reddit, ακολουθώντας κι αυτοί με τη σειρά τους τη συνήθη τακτική του να προσπαθούν να μαντέψουν πότε θα βγει το δεύτερο μέρος της διλογίας.

Μόλις λίγους μήνες μετά, οι Death Grips ανακοινώνουν τη διάλυσή τους, με ένα κωλόχαρτο. Σοκ. Το θετικό είναι ότι τουλάχιστον λένε ότι το "Jenny Death" θα κυκλοφορήσει κανονικά. Έτσι η αδημονία αυξάνεται κατακόρυφα. Το ίδιο και οι προβλέψεις για την κυκλοφορία του. Φτάνει ο Νοέμβρης και ακόμα ούτε φωνή ούτε ακρόαση. «Είχαν πει ότι θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2014, τι γίνεται;» αναρωτιούνται οι φανατικοί. Και κάπως έτσι, ξανά από το πουθενά, σκάει το πρώτο κομμάτι, "Inanimate Sensation", από τη Τζενάρα με μια υποσημείωση ότι θα ακολουθήσουν άμεσα λεπτομέρειες για την ακριβή ημερομηνία κυκλοφορίας.

Η φράση "JENNY DEATH WHEN" (έτσι, με κεφαλαία) γίνεται meme και γεμίζει το ίντερνετ και τα φόρα με δαύτο. Μπαίνουμε στο 2015 και ακόμα τίποτα. Ο κόσμος κράζει γιατί είχαν πει ότι θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2014 και αισθάνεται εξαπατημένος, προδωμένος. Ναι, μιλάμε για τέτοια γραφικότητα. Και οι Death Grips σαν τεράστια τρολλ που είναι, τους δίνουν το δίσκο. Όχι όμως αυτόν που περίμεναν.

Το "Fashion Week" έσκασε κλασσικά από το πουθενά, στις αρχές του Γενάρη και αποτελείται από 14 τραγούδια με το καθένα από αυτά να τιτλοφορείται με ένα γράμμα και μόνο. Στη σειρά αυτά τα γράμματα βγάζουν τη φράση "JENNY DEATH WHEN". Γιατί; Γιατί μπορούν. Οι Death Grips είναι σαν να λένε «σας γράφουμε στα παπάρια μας, γελάμε με τη γραφικότητά σας και κάνουμε ό,τι γουστάρουμε, γιατί είμαστε οι Death Grips και δεν λογαριάζουμε ούτε λογοδοτούμε σε κανέναν». Το "Fashion Week" είναι instrumental δίσκος και αυτό από μόνο του δεν είναι καλό, γιατί οι MC Ride είναι η ψυχή της μπάντας. Καλός ο Flatlander (aka Andy Morin) με τα δυναμικά sample του, καλός και ο Zach Hill (Hella) με τα εκρηκτικά τύμπανά του αλλά χωρίς τα παροξυστικά και εκκωφαντικά φωνητικά του Ride δεν πάμε πουθενά. Ωστόσο ο δίσκος χώνει αβέρτα. Ο Hill επαναφέρει το live drumming του, αντί των μέτριων ψηφιοποιήσεων και έτσι ο δίσκος έχει μια πρωτοφανή φρενίτιδα εφάμιλλης με αυτή του "Exmilitary". Αν και έχει κομματάρες, με γεμάτα heavy beat που πωρώνουν, στο σύνολό του είναι βαρετό.

Περί Τζένης ούτε λόγος ακόμα. Το γιαπωνέζικο Amazon αναρτά ένα υποτιθέμενο tracklist της Τζένης με υποτιθέμενη ημερομηνία κυκλοφορίας, τέλη Φλεβάρη. Έρχεται ο Φλεβάρης και τίποτα. Μπαίνει ο Μάρτης και λίγο πριν το τέλος του, επιτέλους οι Death Grips σπάνε τη σιωπή τους και μας λένε ότι η Τζένη θα κυκλοφορήσει επίσημα στις 31 Μαρτίου σε φυσική μορφή κιόλας μέσω της ανεξάρτητης Harvest Records. Χαμός. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο το tracklist του γιαπωνέζικου Amazon ισχύει και έτσι η Τζένη είναι γεγονός αλλά όπως ακριβώς είχαν προαναγγείλει ενάμιση χρόνο πριν. Ο δίσκος κυκλοφορεί επίσημα, σε φυσική μορφή (CD και βινύλιο) σαν διπλός δίσκος με τον τίτλο "The Powers That B". Στην μία πλευρά βρίσκουμε το "Niggaz On The Moon" και στη δεύτερη το πολυπόθητο Τζενάκι ("Jenny Death").

Μετά από 1000 λέξεις, ήρθε η ώρα να μιλήσω για τη μουσική και την ουσία του δίσκου. Ξεκινώντας από το "Niggaz On The Moon", έχουμε να κάνουμε με μια μετριότητα. Ο βασικός λόγος είναι ότι ο Hill παίζει με v-drums (ηλεκτρονικά τύμπανα). Δεν υπάρχει καμία αίσθηση της αναλογικότητας, μιλάμε για πλήρη ψηφιοποίηση. Το αποτέλεσμα είναι ότι ακούμε τα ίδια επαναλαμβανόμενα θέματα ξανά και ξανά. Glitch-αρίσματα που επαναλαμβάνονται επιληπτικά και τα φωνητικά της Bjork τα οποία είναι σπασμένα σε samples, προσαρμοσμένα στα v-drums του Hill και πέφτουν ακανόνιστα και ασύγχρονα σαν μπόρα. Τα φωνητικά του Ride παραμένουν ισοπεδωτικά με τις χαρακτηριστικές τους κραυγές να στάζουν βιτριόλι. Πραγματικά ο Ride (κατά κόσμον, Stefan Burnett) πρέπει να είναι ο πιο εκκωφαντικός και γαμημένα τέλειος φωνακλάς που έχει εμφανιστεί ποτέ στο hip hop. Ο τύπος ουρλιάζει και κάθε ουρλιαχτό του, σε βαράει στο στέρνο. Οι αφηρημένοι στίχοι του, εκτοξεύνται δυνατά και με τρομερή ταχύτητα, καθιστώντας το ύφος του ως ένα από τα πιο ιδιαίτερα και άμεσα αναγνωρίσιμα που υπάρχουν. Σίγουρα δεν θα τον μπερδέψεις με κανέναν.

Από εκεί και πέρα ο δίσκος δεν προσφέρει πολλά σπουδαία πράγματα. Είναι ιδιαίτερος και υπογραμμίζει εμφατικά την παράνοια των Death Grips αλλά είναι εκνευριστικά μέτριος, βγάζοντας μια αίσθηση μετριότητας. Βέβαια, τότε που γράφτηκε (υπενθυμίζω ότι στην πραγματικότητα είναι δίσκος ενάμιση έτους που απλά κυκλοφόρησε τώρα) ίσως όντως να βαριούνταν οι Death Grips. Γιατί το σήμερα είναι τελείως διαφορετικό.

Το σήμερα είναι η Τζένη. Και η Τζένη γαμάει ό,τι κινείται. Καταρχάς, έχει υπέροχο όνομα, μια ευθεία αναφορά στην Marilyn Monroe, της οποίας το πραγματικό όνομα ήταν Norma Jean Mortensen. Jean Mortersen. Mort όπως λέμε θάνατος, death αγγλιστί. Jenny Death και στο εξώφυλλο έχουμε τη Marilyn να φωσφορίζει σε neon. Μια τελειότητα.

(Κάπου εδώ να πω ότι ο δίσκος έχει δυο εξώφυλλα, ένα μπρος κι ένα πίσω και μέσα στο βινύλιο [το οποίο φυσικά και αγόρασα αμέσως] κάθε ένα από τα άλμπουμ έχει το δικό του artwork.)

Η αρχή γίνεται με το "I Break Mirrors With My Face In The United States" το οποίο είναι ένα παροξυστικό πράμα, παρανοϊκό και ψυχοβγαλτικό την ίδια στιγμή με τα v-drums του Hill να τρέχουν σαν διαολεμένα και ο Ride να ουρλιάζει λυσσασμένα πάνω σ' αυτά. Η συνέχεια του δίσκου είναι αποθεωτική. Οι Death Grips μελοποιούν όλη τη σχιζοφρένειά τους, παραδίδοντας έναν εκπληκτικό κράμα hip hop που προεκτείνεται μέχρι το noise rock, το punk και το breakbeat hardcore των Prodigy. Κάθε κομμάτι είναι μια ξεχωριστή οντότητα. Από τα heavy αργά beat των "Inanimate Sensation" και "Powers That B" στο ακραίο "Why A Bitch Gotta Lie" με τον φρενήρη ρυθμό που δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα και από εκεί στο "Pss Pss" με την γνήσια πορνοδιαστροφική του διάθεση που νιώθεις να σε βιάζει ψυχικά όπως και η σκιαχτική μελωδιά του "Centuries Of Damn" που δημιουργεί μια αβάσταχτη και απροσπέλαστη ατμόσφαιρα που τσακίζει. Το ίδιο ισχύει και για τα φανταστικά "Turned Off" και "Beyond Alive" αλλά μου τελείωσαν τα επίθετα.

Εκεί που πρέπει να δώσουμε έμφαση όμως και πρόκειται για το αδιαμφισβήτητο καλλιτεχνικό ζενίθ των Death Grips είναι το προτελευταίο "On GP". Ο Ride παραδίδει την πιο συναισθηματική ερμηνεία της ζωής του, μιλάει για την αυτοκτονία που τόσο κοντά έφτασε στο να πραγματοποιήσει και κάθε στίχος του είναι μια γροθιά στο στομάχι. Κάθε στίχος του φέρνει δάκρυα στα μάτια. Σημαντικό ρόλο σε αυτό το πρωτόγνωρο συναίσθημα έχει και η guest κιθάρα του υπέροχου Nick Reinhart των math / noise ροκάδων Tera Melos ο οποίος ζωγραφίζει ένα ανυπέρβλητο συναισθηματικό τείχος στο οποίο πέφτουμε με τρομερή δύναμη πάνω του και μας σοκάρει. Το φινάλε του τραγουδιού είναι αποθεωτικό και μνημειώδες. Εντείνοντας μεθοδικά τις μελωδίες, ο Ride πεθαίνει και ο ανθρώπινος Stefan ανασταίνεται σε μια μοναδική παράσταση, σε μια μοναδική κατάθεση ψυχής.

Χωρίς παύση το "Death Gripz 2.0" (το οποίο στο βινύλιο δεν αναφέρεται, κάνοντας το "On GP" να φαίνεται σαν το τελευταίο κομμάτι του δίσκου) παίρνει τα ηνία και οδηγεί στο τέλος χωρίς τον Ride. Ο Ride μας αποχαιρέτησε στο "On GP". Το κλείσιμο είναι ψιλοαπαράδεκτο κοντά στο ύφος του "Niggaz On The Moon" και είναι προφανές ότι κανονικά η αυλαία θα έπρεπε να πέσει μετά το τέλος του "On GP". Έχω όμως μια ερμηνεία για αυτό. Πιστεύω ότι οι Death Grips θα συνεχίσουν χωρίς τον Ride. Ναι μεν ανακοίνωσαν τη διάλυσή τους ενάμιση χρόνο πίσω, αλλά θεωρώ ότι ήταν λόγω του ότι δεν άντεχε / ήθελε να συνεχίσει ο Ride. Αυτό φαίνεται και από το "On GP". O Stefan δεν αντέχει να είναι άλλο ο MC Ride. Οπότε μετά το πείραμα του "Fashion Week" που μας παρουσιάσαν την instrumental υπόστασή τους, αφήνουν με το "Death Gripz 2.0" να εννοηθεί (ακόμα και από τον τίτλο κιόλας) ότι οι Death Grips αναβαθμίζονται και συνεχίζουν με τελείως διαφορετικό ύφος. Ελπίζω να μην ισχύει αυτό, γιατί χωρίς τον Ride δεν υφίστανται Death Grips.

Εν κατακλείδι, οι Death Grips κυκλοφόρησαν έναν διπλό δίσκο χωρίς κανένα νόημα, αφού τα δύο άλμπουμ που τον αποτελούν δεν τέμνονται πουθενά. Είναι λίγο κρίμα αυτό γιατί η Τζένη ως αυτοτελής δίσκος θα ήταν ένα instant classic, ενώ έτσι δεν ξέρω αν θα αναγνωριστεί όσο θα έπρεπε. Όπως και να 'χει, αν φέτος ο Kendrick Lamar κυκλοφόρησε ένα αντιρατσιστικό μανιφέστο που εξυμνεί την αδελφότητα και την ενότητα μεταξύ των μαύρων αδερφών του και θα μείνει στην ιστορία λόγω αυτού, τότε οι Death Grips, με τη Τζένη, κυκλοφόρησαν ένα σχιζοφρενικό μανιφέστο ακραίας, παρανοϊκής αισθητικής που σπρώχνει το hip hop στα όριά του. Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Η επόμενη μέρα βρίσκει, τους Death Grips, να περιοδεύουν εξοντωτικά στη Β. Αμερική, ανακοινώνοντας πολυάριθμες συναυλίες. Όλα δείχνουν ότι δεν διαλύονται όπως είχαν ανακοινώσει αλλά συνεχίζουν κανονικά. Σταυρώνουμε δάχτυλα να περάσουν και από τα μέρη μας, γιατί όταν ήρθαν στο Plissken το 2012 ακόμα δεν τους είχε πάρει χαμπάρι πολύς κόσμος (μεταξύ αυτών κι εγώ).