Unkle

Με τα δείγματα δουλειάς που μας έχουν δώσει κατά το παρελθόν οι Unkle, γνωρίζαμε ότι μπορεί μεν οι μουσικές τους να αγκαλιάζουν την electronica με αρκετά trip-hop και dance στοιχεία, αλλά σίγουρα δεν έγραφαν και δεν γράφουν μουσική που θα μπορούσε να ακούγεται σε club της παραλιακής. Ας μην ξεχνάμε επίσης, ότι η επιτυχία των προηγούμενων δισκογραφικών δουλειών τους, εκτός της ουσιαστικής ποιότητας που τις χαρακτήριζε, ήταν άμεσα συνδεδεμένη με την ικανότητα  του Lavelle να προσελκύει ηχηρές μουσικές συνεργασίες. Ποιον να πρωτοθυμηθούμε; Tον Thom Yorke; Τον Josh Homme; Τον Richard Ashcroft; Παραδόξως όμως, το "Where Did The Night Fall" δεν περιέχει κάτι ανάλογο.

Η έλλειψη υποστήριξης από ένα πρωτοκλασάτο «cast» είναι προφανής, αλλά δεν φαίνεται να κάνει ιδιαίτερο κακό στους Unkle. Το αντίθετο μάλιστα. Οι συνθέσεις του Lavelle είναι πολύ πιο έξυπνες και φαίνονται εμπνευσμένες και απελευθερωμένες, εφόσον δεν φέρουν το βάρος κάποιου ονόματος τύπου Ian Astbury. Κι εκεί ακριβώς είναι η ουσιώδης διαφορά της τελευταίας δισκογραφικής απόπειρας του συγκροτήματος. Επικεντρώνεται περισσότερο στην ανάδειξη του ταλέντου των Unkle να περιπλέκουν ήχους, παρά στην αφοσίωση του καλύτερου τρόπου προσέγγισης των προσωπικοτήτων που θα συμμετέχουν. Ίσως να είναι και η πρώτη φορά που καταφέρνουν να βγάλουν στην επιφάνεια τον αποκλειστικά «Unkle» ήχο και οι προθέσεις τους φαίνονται από την space rock διάθεση της εισαγωγής. Οι διαθέσεις τους συνοψίζονται  εξ αρχής με το "Nowhere" και το "Follow Me Down" και με την επιλογή δεμένων μπασογραμμών που θυμίζουν αρκετά Charlatans στο "Natural Selection".

Παρά όμως το όλο το πλαίσιο που δημιουργούν, λίγες είναι οι φορές που καταφέρνουν να πετύχουν τον συνδυασμό ιδανικής μελωδίας, μεγαλειωδών στοίχων και κοφτερού rhythm session, στοιχεία που τους χαρακτήριζαν στο παρελθόν. Αυτό που σίγουρα πετυχαίνει όμως το "..Night Fall", είναι μια ευχάριστη ακρόαση και το οφείλει καθαρά στην easy-listening αίσθηση που δημιουργεί. Ποιοτικά δεν ξέρω αν φτάνει τα επίπεδα του παρελθόντος, αλλά μου είναι αρκετά δύσκολο να αμφισβητήσω την ικανότητα του Lavelle να δημιουργεί μουσικές αλχημείες, που γίνονται εύκολα προσιτές τόσο στο rock όσο και στο ευρύτερο κοινό. Μπορεί να μην δημιουργεί την απόλυτη βύθιση και χάσιμο του ακροατή στους ήχους του άλμπουμ, αλλά σίγουρα υπάρχουν στιγμές «μαγείας», όπως αυτές του "Falling Stars" και του "Ablivion". Αν και τελικά υπάρχει μία συνοχή στο άλμπουμ, επιστρέφει σε περισσότερο ηλεκτρονικά μονοπάτια που καταλήγουν σε αδιέξοδο.  Ταυτόχρονα όμως, δεν φοβάται να κάνει την διερεύνηση του σε πιο rock αναφορές. Για παράδειγμα το "The Answer" έχει πολλά κοινά σημεία με μελωδίες των Elbow και των Doves και τελικά τους κρατά σε επίπεδο που μπορούν να προκαλέσουν το ενδιαφέρον, σίγουρα όχι του πιο «σκληρού» αλλά, του alternative κοινού.

Το τελικό συμπέρασμα από το "Where Did The Night Fall" είναι ότι μάλλον οι Unkle μάς έχουν καλομάθει σε κορυφαίες συνεργασίες και πιο rock ήχους, μια διαδικασία που μάλλον μας έκανε να ξεχάσουμε τον αληθινό ήχο τους. Σε τέτοιο σημείο που τώρα μας ξενίζει και μας βάζει να ξεχάσουμε το παρελθόν τους για να καταφέρουμε να βρούμε τα σημεία που ξεχωρίζουν μέσα στο άλμπουμ και να δούμε πράγματα με εντελώς διαφορετική οπτική. Διαδικασία που τελικά αφήνει καλή γεύση, χωρίς όμως διθυραμβικούς χαρακτηρισμούς.