Tremonti

A Dying Machine

Napalm (2018)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 22/05/2018
Γεφυρώνοντας το alternative και το thrash metal, ο Tremonti δείχνει αστείρευτος και βγάζει ένα ακόμα εξαιρετικό άλμπουμ
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Όπως σε οποιοδήποτε άλλον τομέα της ζωής, έτσι και στη μουσική είναι ο συνδυασμός δυο πραγμάτων που οδηγούν στην επιτυχία: το ταλέντο και η σκληρή δουλειά/προσπάθεια. Κι ο Mark Tremonti διακρίνεται και στα δυο.

Όμως - σε αντίθεση με τους υπόλοιπους τομείς - στη μουσική η αναγνώριση (όπως και η απαξίωση) προκύπτει συχνά αυθαίρετα, χωρίς την ανάγκη κάποιας επιχειρηματολογίας. Και σε μια χώρα που η άποψη έχει (συνήθως) σημαντικότερη ισχύ από την γνώση όροι όπως η «επιτυχία» είναι σχετικοί.

Έτσι, πιθανότατα ο Tremonti δεν θεωρείται ιδιαίτερα ταλαντούχος και η επιτυχία του λογίζεται ως προϊόν κάποιου άλλου παράγοντα, πέραν του ταλέντου και της δουλειάς του (πχ του marketing). Μόνο που η αντίληψη της πλειονότητας ενός μικρού «χωριού» σαν το δικό μας δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Κι ο Tremonti μπορεί να είναι υπερήφανος όχι μόνο για το τι έχει επιτύχει, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο τα έχει καταφέρει.

Έχοντας πουλήσει παραπάνω από 40 εκατομμύρια δίσκους συνολικά, θα μπορούσε να κάνει ζωάρα, ξεζουμίζοντας την αμερικάνικη αγορά με τους Creed, αλλά προτιμάει να κάνει αυτό που γουστάρει πραγματικά, καταφέρνοντας να κάνει τους Alter Bridge ιδιαίτερα επιτυχημένους και μάλιστα μέσα από έναν σαφώς πιο δύσκολο δρόμο. Και αφού το κατάφερε κι αυτό, μέσα από την προσωπική του μπάντα διοχετεύει ακόμα περισσότερο την αγάπη του για την metal μουσική.

Και η αλήθεια είναι πως τα καταφέρνει και με τους Tremonti εντυπωσιακά καλά: τα riff είναι πιο thrashy και (όπως πάντα) γαμάτα, το παίξιμο είναι πιο βαρύ και σκοτώνει, οι φωνητικές γραμμές είναι μελωδικές και πάλι εμπνευσμένες, ο χώρος για solo είναι μεγαλύτερος (και τον βοηθάει να βγάλει τον Hammett από μέσα του), ενώ βέβαια πάνω από όλα ξέρει να συνθέτει καλά τραγούδια. Αυτά είναι προϊόντα του ταλέντου του, αναμφίβολα.

Παράλληλα, όταν μέσα σε έξι χρόνια να κυκλοφορεί την τέταρτη δουλειά του προσωπικού του σχήματος (πέραν των όσων κάνει με τους Alter Bridge), αποδεικνύει ότι είναι ένας καλλιτέχνης που δεν σταματάει να δουλεύει και να δημιουργεί. Μάλιστα, με το "A Dying Machine" δοκιμάζει για πρώτη φορά να γράψει ένα concept άλμπουμ, οπότε κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ούτε το γεγονός πως συνεχίζει να δουλεύει και να προσπαθεί για κάτι το διαφορετικό.

Αν κι αρχικά τα νέο του άλμπουμ μοιάζει με μια ηχητική συνέχεια των τριών προηγούμενων, στην πραγματικότητα αποτελεί κάτι νέο για τον Tremonti. Χαρακτηριστικό είναι πως αυτήν τη φορά μπήκε στο στούντιο του (μόνιμου συνεργάτη) Elvis Baskette, μαζί με τους Eric Friedman (κιθάρα, μπάσο) και Garrett Whitlock (drums) σχεδόν τα πάντα έτοιμα και συνολικά το άλμπουμ έχει μια ομοιογένεια, η οποία εν πολλοίς καθορίζεται από την ιστορία την οποία πραγματεύεται.

Το sci-fi σκηνικό λαμβάνει χώρα στον επόμενο αιώνα, όπου οι άνθρωποι έχουν δημιουργήσει ανθρωποειδή (vessels), το καθένα εκ των οποίων φορτώνεται με δεδομένα μέσω ανθρώπινου DNA που επιλέγει ο ιδιοκτήτης τους και είναι μοναδικά όσο κι ένας άνθρωπος. Όμως, κάποια στιγμή τα vessels εξεγείρονται κατά των ιδιοκτητών τους και ξεκινάει ένας πόλεμος μεταξύ τους. Στην ιστορία που εκτυλίσσεται, η πρωταγωνίστρια είναι ένα vessel που προγραμματίστηκε από τον ιδιοκτήτη της να τον αγαπάει, ώστε να καλύψει τον πόνο της απώλειας της συζύγου του, με τους στίχους των τραγουδιών να εστιάζουν περισσότερο στο κομμάτι των συναισθημάτων και των εντάσεων που προκύπτουν, παρά στην τεχνολογική πλευρά του concept.

Ως συνέπεια της ιστορίας, το "A Dying Machine" είναι η πιο σκοτεινή και πιθανότατα η πιο heavy δουλειά που έχει γράψει ποτέ ο Tremonti ως τώρα και μοιάζει με ένα συμπαγές άλμπουμ από αρχής μέχρι τέλους. Κάπως έτσι, τα δεκατέσσερα τραγούδια του δεν αποτελούν μειονέκτημα, καθώς επιτυγχάνεται το απαιτούμενο σε τέτοιες περιπτώσεις "more than the sum of its parts". Παρόλα αυτά, δεν υπάρχει εξάρτηση μεταξύ των συνθέσεων (ούτε reprises κλπ) με αποτέλεσμα κάθε μια από αυτές να στέκεται και αυτόφωτα.

Υπάρχει καταιγισμός από thrashy riffs και groove σε τραγούδια όπως το εναρκτήριο "Bringer Of War", το "From The Sky", το "Throw Them To The Lions", το "Make It Hurt" και το "The Day When Legions Burned" που προσφέρουν απλόχερα ευκαιρίες για headbanging και πόρωση. Επίσης, υπάρχουν πιο πιασάρικες συνθέσεις, όπως το «χιτάκι» "Trust", το μελωδικό "The First The Last" και το πρώτο single "Take You With Me" στο οποίο υποβόσκει κάτι από punk rock. Και τέλος υπάρχουν οι πιο σκοτεινές στιγμές, βαριές και mid-tempo, όπως το ομότιτλο τραγούδι, το "Traipse", το "Desolation" ή το "As The Silence Becomes Me", που δίνουν συναισθηματικές εξάρσεις στην διάρκεια του άλμπουμ.

Το πιο ωραίο στοιχείο που βρίσκω στο "A Dying Machine" είναι πως στη λίγο παραπάνω από μια ώρα που διαρκεί με «εγκλωβίζει» στην ατμόσφαιρά του και με ωθεί να το ακούω στο σύνολό του. Έτσι αποκτά επιπρόσθετη αξία σε σχέση με μια δουλειά που θα είχε μόνο κάποια επιμέρους πιο δυνατά τραγούδια και με κάθε ακρόαση πείθομαι ακόμα περισσότερο για την αξία του.

Τα μόνα ερωτηματικά που μπορεί να προκύπτουν - τα οποία προσωπικά μου είναι τελείως αδιάφορα - έχουν να κάνουν με το αν η συνθετική, διαχωριστική γραμμή μεταξύ των Alter Bridge και των Tremonti γίνεται θολή σε κάποια σημεία, αλλά και το πώς θα καταφέρει να πείσει τα κοινά δυο διαφορετικών στρατοπέδων, αυτό του alternative metal και του thrash metal (της σχολής Metallica, Megadeth) να εκτιμήσουν εξίσου την μουσική μίξη των δυο που παρουσιάζει.

Στην πραγματικότητα είναι εντυπωσιακό το πόσο αστείρευτος μοιάζει να είναι ο Mark Tremonti και με το "A Dying Machine" δημιουργεί ένα ακόμα εξαιρετικό άλμπουμ, που θα απολαύσουν όσοι δεν φοβούνται να διασχίζουν μουσικές γέφυρες.

  • SHARE
  • TWEET