The Devil And The Almighty Blues

Περίμενα ανυπόμονα για τις ιδανικές συνθήκες κάτω από τις οποίες θα επιθυμούσα να ασχοληθώ με τον δίσκο αυτό. Τελικά ο ιδανικός συνδυασμός, μοναξιά-σκοτάδι-whisky, δεν επιτεύχθηκε ποτέ και έτσι πέρασα αναγκαστικά στο πιο «επαγγελματικό» ξημέρωμα-κούπα καφέ- τσιγάρο. Το πρώτο θετικό αποτέλεσμα ήταν ότι ο δίσκος τον οποίο θα αναλύσουμε, λειτουργεί τελικά υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.

Επιστροφή και δεύτερος δίσκος για την πεντάδα από το Όσλο με τον λιτό τίτλο "ΙΙ" και χοντρικά με την ίδια, πετυχημένη για τους γνώστες, συνταγή του ντεμπούτου τους. Όπως και στον ομωνύμο δίσκο τους,έτσι και εδώ έχουμε έξι μακροσκελείς, κατά κύριο λόγο, συνθέσεις οι οποίες «χτίζονται» πάνω σε απανωτά στρώματα από fuzzαριστές κιθάρες. Πλέον δεν μας εκπλήσει η καταγωγή της μπάντας, αφού heavy rock συναντούμε πλέον σε όλο τον κόσμο αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση  η έρημος με έναν πανέμορφο τρόπο μεταμορφώνεται σε παγωμένο σκανδιναβικό χιονισμένο τοπίο. Εικόνες που περνούν μέσω της μουσικης, χιόνι, ομίχλη, κρύο.

Οι The Devil And The Almighty Blues πατούν πάνω στα αγαπημένα blues και όπου αυτά διοχετεύτηκαν μέσα στον τελευταίο μισό αιώνα. Ο Muddy Waters, o Hendrix, οι Colour Haze και οι Madrugada μέσα σε ένα συνονθύλευμα από κιθάρες μας οδηγούν στο ασφαλές συμπέρασμα. Τα blues είναι περισσότερο το συναίσθημα στην καρδιά του μουσικού και του ακροατή παρά ένα συγκεκριμένο συγκεκριμένο μουσικό είδος. Έτσι και αλλιώς η κληρονομιά είναι αχανής και έχει αφήσει τα σημάδια της ανεξίτηλα σε ολόκληρη τη μουσική πορεία του πλανήτη.

Η απλότητα των blues και η βαρύτητα στο συναίσθημα αποτελούν τα βασικά συστατικά που απογειώνουν το heavy rock των Νορβηγών. Αντί να μπερδέψουν τον ακροατή με πολύπλοκα και ακαταλαβίστικα riff, προτιμούν να χτίσουν προσεκτικά τις συνθέσεις τους ενώ οι μελωδικές γραμμές μένουν κολλημένες στο μυαλό σου ακόμα και μετά το το τέλος της πρώτης, μόλις, ακρόασης.

Όσοι ασχολήθηκαν με το ντεμπούτο των The Devil And The Almight Blues σίγουρα θυμούνται ακόμα το "The Ghosts Of Charlie Barracuda". Αυτήν τη φορά το αριστούργημα ακούει στο όνομα "Low" το οποίο δημιουργεί την ηχητική κορυφή κάπου στα μέσα του δίσκου. Με μια μελωδία, την οποία θα ζήλευαν οι αντιπρόσωποι της post-rock σκηνής, να καλύπτει το heavy τζαμάρισμα και τελικά να καταφέρνει να στιγματίσει ολόκληρη την κυκλοφορία. Το τέλος με το "Neptune Brothers" έρχεται με έναν πιο uptempo '70s rock τρόπο το οποίο φέρνει τη λύτρωση χωρίς όμως να μοιάζει αταίριαστο με τις προηγούμενες συνθέσεις.

Η επιστροφή των Νορβηγών ήρθε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αν και η μουσική τους δεν θεωρείται κατάλληλη για μεγάλα, σε αριθμό, ακροατήρια περιέχει ό,τι χρειάζεται ώστε αναπόφευκτα κάποτε να καταφέρει να προσελκύσει περισσότερους οπαδούς. Το ίδιο το συγκρότημα, όμως, δείχνει να έχει ήδη χαράξει τη δική του πορεία ανεπηρέαστο από τέτοιες σκέψεις.