Sunn 0)))

Black One: ό,τι νομίζατε ότι αντιπροσωπεύει τη doom (ή σάπια αν θέλετε) ατμόσφαιρα καλύτερα να το ξεχάσετε. Ό,τι πιστεύατε ότι χαρακτηρίζει τη blackmetal αισθητική υπάρχει χρόνος να το ξανασκεφτείτε καλύτερα καθώς δεν πρόκειται να σας βοηθήσει να κατανοήσετε το χαοτικό μεγαλείο του εν λόγω δίσκου.

Black One: ένας δίσκος που μπορεί να χαρακτηριστεί από θόρυβος έως αριστούργημα. Από ό,τι πιο ενοχλητικά σάπιο είδαν ποτέ τα ράφια των δισκοπωλείων έως ό,τι πιο προοδευτικό έχει βγει τα τελευταία χρόνια. Ανάλογα με την ψυχική διάθεση του ακροατή αυτοί οι χαρακτηρισμοί μπορώ να πω ότι είναι απόλυτα δικαιολογημένοι. Αυτό όμως σημαίνει ότι το "Black One" είναι απλά κάπου στη μέση, δηλαδή μέτριο; Όχι, το αντίθετο, αυτό σημαίνει ότι το "Black One" είναι δισκάρα.

Θέλετε ένα χαρακτηρισμό για το δίσκο; Θα συμφωνήσω με τον τίτλο και θα σας πω «Μαύρο». Πιο μαύρο και από τον ανήλιαγο νορβηγικό χειμώνα, πιο σκοτεινό και από τις ενδόμυχες σκέψεις ενός αυτόχειρα, πιο μουντό και από τη νεκρική καταχνιά.

Οι χαμηλά κουρδισμένες κιθάρες δείχνουν να έρπουν, σιγοψιθυρίζοντας τα αργά και απόκοσμα riffs. Μοναδική συνοδεία τους τα μπάσα που ξερνάνε τα ambient μέρη που κυριαρχούν στην έκταση του δίσκου και που συχνά σου δίνουν την εντύπωση ότι το ηχοσύστημα σου θα ανατιναχτεί. Μην περιμένετε να ακούσετε drums στο "Black One" γιατί πολύ απλά απουσιάζουν πλήρως και απ' ότι φαίνεται δεν ήταν απαραίτητα. Αυτό μάλιστα που μπορεί να τραβήξει την προσοχή αρκετών είναι τα guest φωνητικά των Malefic (Xasthur {θεοί}, Twilight) και Wrest (Leviathan {επίσης θεοί}, Lurker Of Chalice, Twilight), αρκετά γνωστές φυσιογνωμίες στους blackmetal κύκλους.

Γενικά μπορώ να πω ότι είναι ένα δύσκολο και αρκετά απαιτητικό άκουσμα και ίσως να ξενίσει πολλούς, αν και προσωπικά το θεωρώ αριστούργημα. Και μια συμβουλή: όσοι από εσάς είστε συναισθηματικά «στα κάτω σας» αυτή την περίοδο θα σας παρακαλέσω να κάνετε αποχή - ελπίζω να καταλαβαίνετε όλοι τι εννοώ.