Soulfly

Έχοντας φτάσει αισίως στο 2018, ο Max Cavalera έχει παράξει περισσότερο υλικό με τους Soulfly, από ότι με τους Sepultura. Όμως, η ποιοτική συνεισφορά του Max στη metal μουσική μέσα από τους Sepultura είναι τόσο σημαντική, που όσα χρόνια κι αν περάσουν, στο άκουσμα του ονόματος του θα σκεφτόμαστε πάντα πρώτα αυτούς και μετά τους Soulfly (και σχεδόν ποτέ τους Nailbomb).

Τα τελευταία χρόνια, είτε μέσω της δισκογραφίας των Cavalera Conspiracy, είτε μέσω των live εμφανίσεων αυτών για τα 20 χρόνια του "Roots", φαίνεται ο Max Cavalera να έχει αποδεχτεί πλήρως αυτήν του την κληρονομιά. Και αυτό φαίνεται πλέον στις δουλειές του. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τον καινούριο δίσκο των Soulfly. Τους οποίους πλέον λογίζω απόλυτα ως την προσωπική μπάντα του Max Cavalera με τη συμμετοχή της οικογένειάς του και κάποιων φίλων του.

Ο δίσκος ανοίγει με το "Ritual". Μία ψαλμωδία που ηχογραφήθηκε με μέλη της φυλής των Navajo, μία μελωδία του Rizzo στην κιθάρα, το riff που μπαίνει από τον Max, και σκάσιμο. Και ένα κλασικό Cavalera τραγούδι, όπως μόνο αυτός ξέρει να γράφει, αρχίζει. Και μαζί του ο δίσκος. Είναι εντυπωσιακό πόσο απλό και εύστοχο ταυτόχρονα είναι. Στο ρεφρέν θα νομίζετε ότι ακούτε Sepultura, αλλά τα είπαμε και παραπάνω. Δεν μπορούμε να το αποφύγουμε, οπότε ας το απολαύσουμε. Και ειδικά όταν φτάνει στο breakdown.

Το οποίο breakdown βέβαια ως μέρος της σύνθεσης το συναντάμε πολλές φορές μέσα στο δίσκο. Πέραν του εναρκτήριου "Ritual", έχουμε άλλα πέντε συνολικά breakdowns σε επόμενα τραγούδια. Κανένα όμως πιο πορωτικό από του ομότιτλου τραγουδιού. Συναυλιακό, κατάλληλο σε ρυθμό και ταχύτητα για headbanging, και ιδανικό για άνοιγμα συναυλίας.

Για να ξεφύγουμε όμως λίγο από τον Max, πρέπει να αναφερθεί ότι αυτός είναι ο τρίτος δίσκος των Soulfly που ο Zyon Cavalera κάθεται πίσω από το drumkit. Και αν συγκρίνουμε τη δουλειά του σε αυτόν τον δίσκο σε σύγκριση με τους δύο προηγούμενους ["Savages" (2013), "Archangel" (2015)], μπορώ να πω ότι εδώ ακούμε την πιο ώριμη στιγμή της μέχρι στιγμής καριέρας του. Παρουσιάζει μεγάλη ποικιλία στις δυναμικές του και άνεση σε διάφορες ταχύτητες. Φαίνεται να έχει αφομοιώσει πλήρως το στυλ των Sepultura, παρόλο που όταν ο πατέρας του αποχώρησε από το συγκρότημα, ο ίδιος ήταν μόλις τριών ετών. Στο κλείσιμο του "Blood On The Street" νομίζω ότι ακούω τον Igor, και όχι τον ανιψιό του.

Στο δίσκο ακούμε δύο (και μισή) ακόμα συμμετοχές. Αρχικά στο "Dead Behind The Eyes" ακούμε τον Randy Blythe (Lamb Of God) στα φωνητικά μαζί με τον Max. Και ομολογώ ότι το τραγούδι ακούγεται κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του. Γρήγορο και επιθετικό, θυμίζει σε αρκετά σημεία Lamb Of God, χωρίς τις τόσο σφιχτές κιθάρες των τελευταίων. Όπως και να έχει ο συνδυασμός των φωνητικών και των δύο στο ρεφρέν ακούγεται ιδιαίτερα επιθετικός και απειλητικός. Όπως πρέπει.

Στο "Under Rapture" συμμετέχει ο Ross Dolan (Immolation) στο δεύτερο μέρος του τραγουδιού. Και πραγματικά, του δίνει και καταλαβαίνει. Επωφελείται πλήρως από την ανεπτυγμένη ταχύτητα του τραγουδιού σε εκείνο το σημείο και ενώ χρονικά η συμμετοχή του είναι σχετικά μικρή, η εντύπωση που αφήνει αυτή είναι μεγάλη.

Ο "Ritual" δεν είναι ένας απλός και τυπικός thrash/groove δίσκος. Αν και αυτά παραμένουν οι βάσεις για τις συνθέσεις, τα tribal στοιχεία (όπως αναμενόταν) παίζουν σημαντικό ρόλο μέσα σε αυτές. Επίσης, στα "The Summoning", "Under Rapture" και "Demonized" εντοπίζω στοιχεία death και black metal. Το death metal εμφανιζόταν στις συνθέσεις του Max από την εποχή των Sepultura, αλλά δεν μπορώ να πω το ίδιο για τα black στοιχεία. Βέβαια, μην φανταστείτε τίποτα το ακραίο. Απλώς, οι ταχύτητες κινούνται λίγο πριν τα όρια του blastbeat και τα riff ακούγονται «σιδηροδρομικά».

Η επιλογή του Josh Wilbur για την παραγωγή του δίσκου κρίνεται επιτυχημένη βάσει του αποτελέσματος. Ο ήχος είναι γεμάτος και δυναμικός χωρίς να μπουκώνει σε κανένα σημείο. Αν δε, ισχύει η δήλωση του Max ότι ο Wilbur πίεζε για περισσότερο groove, την ώρα που ο ίδιος ήθελε πιο γρήγορα τραγούδια, το αποτέλεσμα δείχνει ότι επιτεύχθηκε μία ισορροπία μεταξύ των δύο. Και χαιρόμαστε για αυτό φυσικά. Η μόνη μου ένσταση είναι πως οι lead κιθάρες δεν ακούγονται στη σωστή θέση σε σχέση με την υπόλοιπη μπάντα παρά μόνο μόνο στο "Demonized".

Και μία ειδική μνεία στο προτελευταίο τραγούδι του δίσκου, το "Feedback!". Το να πούμε ότι εμφανίζει επιρροές από Motörhead, είναι το λιγότερο. Είναι πασιφανές και προφανώς οι Soulfly δεν κάνουν καμία προσπάθεια να το κρύψουν. Αλλά διαβάστε λίγο προσεκτικά τους στίχους. Είναι ένας μικρός απολογισμός του παρελθόντος. Και μάλιστα του μακρινού παρελθόντος. Της πρώτης περιόδου των Sepultura. Όταν ακούμε τα αδέρφια πάλευαν να φτιάξουν το όνομα του συγκροτήματος για να βγουν παραέξω και να ακουστούν. Σε αυτούς τους στίχους θα δείτε ότι ο Max Cavalera δεν μετανιώνει για καμία από τις επιλογές και τις ενέργειές του. Και γιατί να το κάνει άλλωστε;