Sirenia

Δεν σας κρύβω ότι κατά κάποιο τρόπο έχω λίγο κουραστεί με τα female fronted group. Ο λόγος δεν είναι το καθεαυτό είδος αλλά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχει γίνει ηχητική μόδα και ο καθένας φτιάχνει ένα συγκρότημα με αιθέρια ύπαρξη στο μικρόφωνο θέλοντας να γίνει μεγάλος στην θέση των πραγματικά μεγάλων. Έτσι η μουσική ποιότητα κάπου έχει χάσει την ουσία της και πολλοί νεότεροι εκφραστές -έτσι θέλουν να λέγονται- του εν λόγω είδους ηχούν σαν να είναι όλοι ένα πολυμελές group μιας και ανά άλμπουμ ακούς το ίδιο πράγμα από κάθε σχήμα.

Ευτυχώς όμως υπάρχουν και οι παλιοί του χώρου που ακόμα και εν έτει 2013 σε ένα άκρως παρηκμασμένο για μένα μουσικό κίνημα, κρατάνε την σημαία ψηλά. Ένα τέτοιο σχήμα είναι και οι Sirenia. Το "Perils Of The Deep Blue" είναι αισίως η έκτη δουλειά τους. Για να μην ανησυχούν οι πιο φανατικοί, δεν έχουν αλλάξει καθόλου ύφος από αυτό που ήξεραν. Μάλιστα μετά την κάπως πιο εμπορική στροφή που έκαναν με την προηγούμενη δουλειά τους, "The Enigma Of Life", δυο χρόνια πριν, στην νέα ξαναγυρνάνε στα παλιά ηχητικά λημέρια για αυτούς, εκεί που με τις δουλειές τους αγαπήθηκαν πολύ από τον κόσμο και έχουν διαγράψει μια τέτοια πορεία που να  συγκαταλέγονται στην ελίτ του είδους.

Η καινούργια κυκλοφορία τους έχει όλα τα στοιχεία που άτυπα επιτάσσει το είδος: Συνθέσεις σύνθετες (για το είδος, δεν το γύρισαν στο progressive metal) με περίσσια ενέργεια, ανεβαστικό ύφος, πομπώδη μέρη και ηχητικό τσαμπουκά που πραγματικά σε συνεπαίρνει, χορωδιακά μέρη, εναλλασσόμενα φωνητικά που άλλοτε είναι αιθέρια από την Ailyn είτε πιο brutal από τον Morten Veland. Οι δυο φωνές είναι τόσο αρμονικά συνδεδεμένες που σε καμία στιγμή δεν θα ενοχλήσουν ή κουράσουν τον ακροατή. Οι κιθάρες με τον όγκο που εκπέμπουν σε πολλά σημεία αλλά και τα πλήκτρα που χαρίζουν μια ατμόσφαιρα δίνοντας την αίσθηση παρακολούθησης ταινίας επιστημονικής φαντασίας, παίζουν τον κύριο ρόλο σε όλο το άλμπουμ. Ειδικά τα πλήκτρα είναι ο τέλειος εκτελεστής νοτών αλλά και υποβόσκων βοηθός στα χορωδιακά μέρη για να πάρουν τον όγκο που τους αρμόζει δίνοντας ένα μοναδικό αποτέλεσμα. Όλες οι συνθέσεις είναι με τέτοιο τρόπο δομημένες που να θέλεις να ακούς όλο τον δίσκο από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς να έχεις την επιθυμία να πατήσεις το stop ή το pause. Όλα αυτά βεβαίως αν είσαι οπαδός του συγκεκριμένου είδους.

Δυστυχώς το άλμπουμ απευθύνεται κυρίως μόνο σε αυτούς. Όσοι είναι φαν θα το λατρέψουν ακούγοντας άλλο ένα μικρό διαμάντι της μπάντας. Τολμώ να πω ότι σίγουρα το "Perils..." αποτελεί μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες του σχήματος. Ο ακροατής σίγουρα θα εκτιμήσει την συνεχή αλλαγή μουσικού στυλ σε κάθε τραγούδι που πραγματικά θα τον εξιτάρει να περιμένει τι θα επακολουθήσει με το πέρας των λεπτών. Αντί τα τραγούδια να είναι πιο straight ευρωπαϊκό power metal, έχουν ηχητικές διακυμάνσεις που δεν θα σε κάνουν να βαρεθείς. Κατά την διάρκεια της ακρόασης μου γεννήθηκε περιέργεια παράλληλα με την μουσική να έχω και εικόνα, κάτι σαν το Imaginaerum των Nightwish. Οι συλλέκτες ας σημειώσουν ότι στην digipack έκδοση θα υπάρχουν δυο bonus τραγούδια, τα "Chains" και "Blue Colleen", ενώ στην έκδοση του iTunes θα υπάρχει bonus το "Once A Star". Αν σας φαίνεται υπερβολική κίνηση marketing τα τρία επιπλέον τραγούδια, σκεφτείτε ότι τέτοια group αντιδρούν με αυτόν τον τρόπο τώρα πια όταν βεβαίως έχουν και κολοσσό εταιρία να τους υποστηρίζει.

Όλο το άλμπουμ είναι διανθισμένο με ωραίες ιδέες που θα κάνουν την ακρόαση πολύ ευχάριστη. Ακόμα και το "Stille Kom Dden" που έχει διάρκεια σχεδόν δεκατρία λεπτά δεν θα το βαρεθείς. Αντίθετα η ανά στιγμές μελαγχολική του διάθεση θα σου αρέσει. Αυτό είναι και το μυστικό του σχήματος όλα τα χρόνια και τους έχει φέρει στην κορυφή του female fronted ήχου. Συνθέτει και αποδίδει τραγούδια που αποτελούν ωδή στο είδος και έχουν την ταυτότητα της μπάντας άσχετα αν απευθύνονται σε ένα συγκεκριμένο target group οπαδών. Άλλωστε δεν νομίζω να ήθελαν κάτι άλλο από την αρχή. Ούτως η άλλως και αυτό που κάνουν εκτός ότι αρέσει πουλάει και πολύ. Οπότε ούτε λόγος για να το σταματήσουν ή να το αλλάξουν, προς το παρόν τουλάχιστον.