Other Lives

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κάποιος δεν κάνει κάτι...ώσπου συνειδητοποίησα πως είμαι «κάποιος». Αυτή η παράδοξη σκέψη στριφογυρνούσε στο μυαλό μου όταν προ διετίας άκουσα για πρώτη φορά τον δεύτερο δίσκο των Other Lives, "Tamer Animals". Αυτός ο μελαγχολικός folk οργασμός σίγουρα μου είχε κάνει μεγάλη ζημιά.

Οι Other Lives είναι ένα ιδιαίτερα ταλαντούχο συγκρότημα. Αυτός ο απόλυτος συνδυασμός μελωδιών στη μουσική τους δημιουργεί μια εικόνα παγανιστικό οργίου με τα όργανα ερωτοτροπούν μεταξύ τους. Όμως δεν μπορώ να παραβλέψω και να μην πω, ανάθεμα οι μουσικοί κριτικοί του κόσμου τούτου που δεν προωθούν μπάντες σαν αυτή και στην προκειμένη περίπτωση σπαταλούν αρνητικό μελάνι για δηλώσουν πως η φωνή του Jesse Tabish δεν συμβαδίζει με το μεγαλείο της μουσικής τους, ενώ αυτός ταπεινά απαντά πως θέλει απλός να συνυπάρχει με τα άλλα όργανα και όχι να τα επισκιάζει.

Ίσως παρεκτρέπομαι και χάνω την ουσία του θέματος η οποία βρίσκεται στο εάν έχουν συνειδητοποιήσει σε τι επίπεδο έχουν φτάσει. Διότι και να κατάλαβαν κάτι, ξάφνου έγιναν το νέο αγαπημένο συγκρότημα του κ. Yorke και supportαραν την αμερικάνικη περιοδεία των Radiohead την στιγμή που αυτοί βλέπουν για μια ακόμη φορά νέους παράξενους ορίζοντες να ανοίγονται μπροστά τους. Γιατί όμως τα λέω όλα αυτά και γιατί είναι άξιες αναφοράς αυτού του είδους οι πληροφορίες; Για τον απλούστατο λόγο του ότι στην τελευταία τους δουλειά φαίνεται να έχει βάλει το χεράκι του ο προαναφερθείς κύριος.

Κάνω στην άκρη όσο πιο γρήγορα μπορώ το «γεια σου» πείραγμα των Atoms For Peace (που μας αφήνει να φαντασιωνόμαστε τι τρελό έχουμε να ακούσουμε στο "Amok") και μεταπηδώ στο σημαντικότερο σημείο και στην πλατφόρμα ομαλής μεταφοράς του remix του "Tamer Animals", το "Dead Can" εκεί όπου η folk ηλεκτρίζεται, παίρνει ambient μορφή, συγχρονο-radioheadίζει, αγγίζει διαστημικές καταστάσεις, μας πέφτουν τα σαγόνια και κλείνει το μάτι στην απερχόμενη νέα τους ολοκληρωμένη δουλειά.

Μικρό EP το "Mind The Gap", μόλις τέσσερα τραγούδια και το ένα πειραγμένο από τα παλιά. Η κατανάλωση λέξεων για ένα μόλις τραγούδι δεν ήταν άσκοπη, όμως δεν θα ήταν σωστό να μην σταθώ στα άλλα δυο κομμάτια. To "Take Us Alive" ανοίγει τον δίσκο αέρινα και ονειρικά, από εκεί που είχαμε αφήσει τους Other Lives δηλαδή και το "Dust Bowl" κλείνει πομπώδες και απότομα το σύνολο, πολύ σωστά έτσι ώστε να ανοίξει δρόμο για το τρίτου τους άλμπουμ.

Εμφανέστατα λοιπόν, περιμένουμε μεγάλα πράγματα στο μέλλον. Προσωπικά έχω την περιέργεια να δω εάν καταφέρουν κάποια στιγμή να γίνουν τόσο μεγάλοι όσο αξίζουν να είναι.