Nemesea

Πάντα μου έκανε εντύπωση πόσο στενόμυαλα πιστοί μπορεί να είναι οι οπαδοί ενός είδους μουσικής και πόσο τυφλά μπορούν να απαξιώσουν οτιδήποτε διαφορετικό. Αν περάσει κάποιος μια βόλτα από τα τελευταία βίντεο των Nemesea στο YouTube, μπορεί να πάρει μια καλή ιδέα ως προς το σε τι αναφέρομαι. Τα σχετικά βίντεο είναι αναρτημένα στο κανάλι της Napalm, μιας ανεξάρτητης δισκογραφικής που έχει στο δυναμικό της κυρίως συγκροτήματα από τον ευρύτερο χώρο της metal. Όπως είναι λογικό, ο περισσότερος κόσμος που παρακολουθεί το εν λόγω κανάλι, έχει κατά βάση αντίστοιχα γούστα, οπότε μια εναλλακτική rock κυκλοφορία είναι λογικό να μην έχει ιδιαίτερη πέραση. Όμως, από εκεί μέχρι σχόλια τύπου "pop shit", υπάρχει μια σεβαστή απόσταση.

Προσπερνώντας αυτού του είδους τα ζητήματα, έρχεται η ταμπέλα του "female fronted" για να μπερδέψει λίγο ακόμα την κατάσταση. Δεν υπάρχουν πολλοί μουσικοί όροι που να θεωρώ τόσο αφελώς άστοχους όσο αυτός. Προφανώς έχει μια λογική κι ένα κάποιο νόημα, αλλά μέχρι εκεί. Στη συγκεκριμένη περίπτωση για παράδειγμα, έχουμε ένα ολλανδικό συγκρότημα, που κατηγοριοποιείται στον "female fronted" χώρο. Ηχητικά, όμως, τα κοινά που έχουν με τους Within Temptation των τελευταίων δέκα χρόνων ή με τους Epica είναι από ελάχιστα ως μηδενικά. Περισσότερο μπορεί να θυμίσουν Linkin Park στην εναλλακτική τους πλευρά ή Muse στην ηλεκτρονική τους, παρά οτιδήποτε συμφωνικό ή ατμοσφαιρικό. Το πιο κοντινό όνομα με αυτήν την ταμπέλα που μπορώ να σκεφτώ είναι οι Lacuna Coil της "Shallow Life" περιόδου ή, με αρκετή φαντασία, οι Flyleaf.

Το "Uprise" είναι ο τέταρτος δίσκος που κυκλοφορεί η μπάντα στα δεκατρία χρόνια ύπαρξής της, περίπου πέντε χρόνια μετά το ιδιαίτερα ενδιαφέρον "The Quiet Resistance". Κι αν ο προκάτοχός του, φαινόταν να στηρίζεται αρκετά στις συνεργασίες, αυτήν τη φορά το σύνολο ακούγεται πιο προσγειωμένο και δεμένο. Τα synths έρχονται στο προσκήνιο, οι κιθάρες δεν δυναμώνουν περισσότερο από το αναμενόμενο, ενώ οι συνθέσεις φαίνεται να είναι στημένες πάνω στα δουλεμένα φωνητικά της Manda Ophuis και τους ρυθμούς του μπάσου του Sonny Onderwate. Από το κιθαριστικά εναλλακτικό ξεκίνημα του "Hear Me" μέχρι το πιασάρικο synth-rock του "Time To Make It" κι από το "Twilight" που στέκεται ανάμεσα στο σύγχρονο και το πιο ατμοσφαιρικό πρώιμο ύφος της μπάντας μέχρι το power-ballad κλείσιμο του Hold On, ο δίσκος κυλά ευχάριστα, με αρκετά ρεφρέν που θα μπορούσαν να βγουν στο ραδιόφωνο, βλέπε "Forever", και ακόμα περισσότερες όμορφες μελωδίες.

Με αυτήν την κυκλοφορία οι Nemesea χωρίς να εντυπωσιάζουν, φαίνεται να πηγαίνουν ένα μικρό, μεν, βήμα μπροστά, δε. Η αλήθεια είναι πως σε σημεία μου έλειψαν κάπως οι συνεργασίες ή ακόμα και οι nu πινελιές, αλλά ομολογουμένως αυτήν τη φορά το αποτέλεσμα αφήνει την αίσθηση υλικού που προέκυψε από τα sessions μιας μπάντας στο στούντιο και ακούγεται σημαντικά πιο ρεαλιστικό για να παρουσιαστεί στη σκηνή. Μπορεί συνολικά να μην είναι ο καλύτερος δίσκος τους, αλλά σε κάθε περίπτωση, αν είχα αυτοκίνητο με CD player, το "Uprise" θα ήθελα να υπάρχει στη θήκη στο ντουλαπάκι.