Συνέντευξη Helloween (Andi Deris)

«Η δεύτερη γενιά των ακροατών μας δεν νοιάζεται για ένα reunion της αυθεντικής σύνθεσης»

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 14/01/2013 @ 13:22
Οι Helloween είναι οι αδιαμφισβήτητοι ηγέτες του ευρωπαϊκού power metal. Είναι η μπάντα με την μεγαλύτερη επιρροή και τη μεγαλύτερη διάρκεια στη σκηνή. Με το νέο άλμπουμ "Straight Out Of Hell" να κυκλοφορεί αυτή την περίοδο, την επικείμενη νέα περιοδεία με τους -κάποτε άσπονδους εχθρούς- Gamma Ray και την συμπλήρωση 20 χρόνων από τότε που ο Andi Deris πήρε τη θέση του front man των Γερμανών, η συνομιλία με τον μαζί του αποδείχθηκε πολύ ενδιαφέρουσα, ενώ ο ίδιος ο Andi είναι από τους πιο συμπαθητικούς συνομιλητές που μπορεί να έχει κάποιος.

Γεια σου Andi. Πώς είσαι;
Καλά. Κάθομαι στη βροχή... αλλά κάτω από τη στέγη (γέλια)...

Καλό είναι αυτό. Πού σε βρίσκουμε; Στην Τενερίφη ή στη Γερμανία;
Είμαι στην Τενερίφη.

Κανάριοι Νήσοι...
Ναι. Και επιτέλους βρέχει! Περιμέναμε 14 μήνες να βρέξει. 14 μήνες ήταν τελείως στεγνά. Και επιτέλους βρέχει...

Πρέπει να το απολαμβάνεις...
Απόλυτα. Γι' αυτό και κάθομαι εδώ.

Περνάς τον περισσότερο χρόνο σου εκεί όταν δεν περιοδεύετε, σωστά;
Οπωσδήποτε. Μόνο για πρόβες πηγαίνω στη Γερμανία.

Υποθέτω πως μετά από τόσα χρόνια, προτιμάς και το κλίμα εκεί...
Ναι. Ήμασταν στη Γερμανία για να προβάρουμε ενόψει των συναυλιών στην Ιαπωνία και ήταν παγωμένα. Ευτυχώς ήταν 7-8 βαθμούς πιο ζεστά στην Ιαπωνία, αλλά και πάλι ήταν κοντά στη θερμοκρασία του Λονδίνου που κάνει επίσης πολύ κρύο.

Αν δεν κάνω λάθος έχετε και το δικό σας στούντιο στην Τενερίφη, οπότε υποθέτω πως το μεγαλύτερο μέρος των άλμπουμ σας πραγματοποιείται εκεί. Κάτι που δεν πιστεύω να άλλαξε στο νέο άλμπουμ, σωστά;
Ναι, σωστά. Στην Τενερίφη έγινε.

HelloweenΤον Γενάρη κυκλοφορεί το νέο σας άλμπουμ "Straight Out Of Hell", σχεδόν δύο χρόνια μετά το "7 Sinners" σε ένα πρόγραμμα που φαίνεται να ακολουθείτε. Ποιές θα επεσήμαινες ως τις βασικές διαφορές μεταξύ των δύο άλμπουμ;
Ας πούμε ότι το καινούργιο είναι κάπως πιο σκληρό από το "7 Sinners", αλλά πιο θετικό. Υπάρχει περισσότερη θετική ενέργεια και αυτό αισθανόμασταν ότι χρειαζόμαστε.

Οι Helloween είναι μια μπάντα συνδεδεμένη με θετικά συναισθήματα.
Ω ναι, πάντα ήμασταν συνδεδεμένοι με το χιούμορ. Αλλά παράλληλα, είχαμε την αίσθηση πως το "7 Sinners" ήταν πολύ «doomy» για τους Helloween. Οπότε, σκεφτήκαμε ας πάμε προς το «Happy, happy Helloween». Αυτή τη φορά θέλαμε να επιστρέψουμε στον παλιό ήχο των Helloween και κατά κάποιον τρόπο να φτιάξουμε μια γέφυρα μεταξύ του παλιού 80s ήχου και του 2012. Αυτό σήμαινε πως θα έπρεπε να πάμε περισσότερο προς το «Happy, happy Helloween» σε σχέση με το πώς ηχούσαμε και θεωρώ πως λειτούργησε πολύ καλά.

Helloween - NabataeaΤο άλμπουμ ανοίγει με το πιο μεγάλο σε διάρκεια και το πιο διαφοροποιημένο τραγούδι, το "Nabataea". Είναι δίχως αμφιβολία ένα από τα πιο ενδιαφέροντα τραγούδια στο  άλμπουμ, αλλά δεν είναι λίγο περίεργη επιλογή για εναρκτήριο τραγούδι;
Ναι, κι εγώ έτσι νομίζω... (γέλια). Από την άλλη πλευρά, όλοι ήθελαν να το έχουμε ως πρώτο τραγούδι γιατί αντιλαμβάνεσαι τι παίζει σε όλο το άλμπουμ μέσω ενός επικού εφτάλεπτου τραγουδιού, το οποίο πιστεύουμε ότι είναι πολύ δυνατό. Οπότε είπαμε «Είναι εντάξει. Το "Nabataea" είναι μια ωραία ιστορία. Ας το επιχειρήσουμε καθώς όλοι είμαστε πολύ θετικοί ως προς το να το βάλουμε πρώτο». Κάπως έτσι το αποφασίσαμε. Όπως και να 'χει είναι ένα πολύ καλό τραγούδι, ανεξάρτητα του αν είναι εφτά λεπτά.

Επίσης, σκοπεύετε να γυρίσετε κι ένα βίντεο. Υποθέτω πως θα το μικρύνετε, δεν θα το αφήσετε εφτά λεπτά...
Οπωσδήποτε όχι (γέλια)! Θα ήθελε πάρα πολλά λεφτά για να γυρίσουμε ένα εφτάλεπτο βίντεο. Θα ήταν σαν να γυρνάμε δυο βίντεο. Θα θέλαμε να το κάναμε, αλλά θα έπρεπε να το μικραίναμε.

Λοιπόν, ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι το "Asshole" θα ήταν το πρώτο single, κυρίως λόγω στίχων. Είναι έτοιμο για ραδιόφωνο και εμπορική επιτυχία στην TV... (γέλια)
Ναι, θα ήταν το προφανές (γέλια). Στην πραγματικότητα λέει μαλάκες όλους τους τραπεζίτες του κόσμου...

HelloweenΣωστή περίοδος για να το πεις...
Απόλυτα σωστή. Θα ήταν κάτι που θα αποδέχονταν όλοι. Ίσως το δούμε για επόμενο single, χαχα.

Μάλλον, θα πρέπει να γίνετε πιο σαφείς, καθώς δεν θα ήθελα καν να σκεφτώ τι θα έλεγε ο κόσμος αν είχατε βγάλει ένα τέτοιο τραγούδι δέκα ή είκοσι χρόνια πριν, με όλες αυτές τις φήμες περί του ποιός μισεί ποιόν...
Πιθανότατα, όλοι θα σκέφτονταν πως το "Asshole" είναι ένα από τα τραγούδια «για τα παλιά μέλη». Έχεις δίκιο σε αυτό...

Το πρώτο τραγούδι που δώσατε στη δημοσιότητα ήταν το "Burning Sun" και υπάρχει μια εκτέλεση με hammond στα bonus κομμάτια, αφιερωμένη στον John Lord. Πώς αποφασίσατε να αφιερώσετε ένα τραγούδι στη μνήμη του; Ήταν σημαντική επιρροή για εσάς ως μουσικούς;
Βασικά, ήταν κυρίως επιρροή του Weiki. Είναι μεγάλος οπαδός των Deep Purple και όταν ήταν νέος ήταν πολύ χωμένος σε υλικό όπως αυτό των Deep Purple και όλα αυτά. Όπως καταλαβαίνεις ήταν πολύ στεναχωρημένος όταν έμαθε πως ο John Lord απεβίωσε. Ευτυχώς ο παραγωγός μας, ο Charlie, πρότεινε να κάνουμε μια μίξη χρησιμοποιώντας μόνο μια κιθάρα και αντί για τη δεύτερη κιθάρα να βάλουμε hammond. Είχαμε περιέργεια να δούμε αν θα ακούγεται καλό και στο τέλος μείναμε εντυπωσιασμένοι. Νομίζω πως θα ήταν ένα σπουδαίο στυλ για μια νέα metal μπάντα εκεί έξω... (γέλια)

HelloweenΤουλάχιστον θα έχει ενδιαφέρον...
Προσωπικά λατρεύω την ιδέα. Στη δεκαετία του '70 οι μπάντες είχαν μια κιθάρα και ένα παραμορφωμένο όργανο. Τώρα υπάρχουν πολλές metal μπάντες, μελωδικές metal μπάντες, speed metal μπάντες που έχουν μια κιθάρα και πλήκτρα. Εμείς δεν είχαμε ξαναπαίξει έτσι και ακούγεται ωραίο.

Μιας και αναφέρουμε όλα αυτά τα πλήκτρα, παρόλο που έχετε αρκετά πλήκτρα στα περισσότερα τραγούδια σας, δεν έχετε σταθερό πληκτρά στις συναυλίες ας και φαίνεται πως προτιμάτε τα προηχογραφημένα μέρη. Το σκέφτεστε να πάρετε κάποιο μόνιμο μέλος;
Είχαμε έναν για χρόνια. Ο πληκτράς μας ήταν άρρωστος και έπρεπε να μένει στο Αμβούργο, αλλά πάλει καλά και ελπίζουμε πως αργά ή γρήγορα θα μπορούσε ίσως να βγει σε περιοδεία μαζί μας. Έτσι, απλά αποφασίσαμε να μην πάρουμε άλλον πληκτρά, καθώς δεν θέλουμε να έχουμε κάποιον αντικαταστάτη. Είναι ακόμα πολύ καλός μας φίλος, τον βλέπουμε κάθε δύο εβδομάδες στο Αμβούργο και δεν θέλω να δω κάποιο άλλο πρόσωπο, εκτός από αυτόν. Αν ποτέ επιστρέψει, αν είναι έτοιμος να έρθει σε περιοδεία, θα είμαι χαρούμενος να τον δω να παίζει ξανά μαζί μας.

HelloweenΚατανοητό. Τώρα πάλι αναφορικά με τα πλήκτρα, η μελωδία του "Waiting For The Thunder" μου θυμίζει πολύ αυτή του "If I Could Fly", αν και είναι διαφορετικά τραγούδια στο σύνολό τους. Σοβαρά, δεν ήταν αυτή η προφανής επιλογή για πρώτο single του άλμπουμ; Ή μήπως η έννοια του εμπορικού single δεν έχει και πολύ νόημα πλέον;
Ναι και ...ναι! (γέλια). Θα ήταν το προφανές single. Το "If I Could Fly" είχε αυτή τη μεγάλη επιτυχία. Ήταν νο.1 στη Σουηδία, νο.1 στη Δανία, ήταν νο.1... δεν ξέρω, πάντως ήταν πραγματικά μεγάλο hit. Αλλά, θεωρήσαμε σκόπιμο να βγούμε και να δείξουμε στον κόσμο πως είμαστε ακόμα μια metal μπάντα όχι στην εμπορική πλευρά αυτού. Θα ήταν πολύ επικίνδυνο να κάνουμε κάτι τέτοιο, γιατί όλοι θα νόμιζαν πως το άλμπουμ θα ακούγεται όλο έτσι και θα νόμιζαν ότι δεν είναι metal. Οπότε προτιμήσαμε να πούμε στον κόσμο «Πρόκειται για ένα metal άλμπουμ, μην ανησυχείτε». Το "Nabataea" είναι το τέλειο single για να δείξουμε στον κόσμο τι πιστεύουμε για το άλμπουμ. Αργότερα, θα μπορούσαμε με μεγαλύτερη ευκολία να πούμε «ok, τώρα κυκλοφορούμε ένα άλλο single», αλλά αναφορικά με το πρώτο single θεωρώ πως δεν πρέπει να μπερδεύεις τον κόσμο. Η πλειονότητα θα έβλεπε αυτόματα το single ως το κύριο τραγούδι του άλμπουμ και όλοι θα συμπέραιναν ότι η κατεύθυνση του άλμπουμ θα ήταν σαν κι αυτό, αλλά σίγουρα δεν έχουν έτσι τα πράγματα.

HelloweenΑυτό μου δίνει την ευκαιρία να αναφερθώ σε ένα-δύο πράγματα που ήθελα. Τα τελευταία χρόνια ήταν κάποια πράγματα που με απογοήτευσαν γύρω από τους Helloween. Αρχικά, η αντίδραση των οπαδών στις ακουστικές εκτελέσεις του "Unarmed". Τις θεωρώ ενδιαφέρουσες, αναζωογονητικές και εν τέλει κάτι διαφορετικό. Κάνατε πολύ καλή δουλειά και η κλειστόμυαλη προσέγγιση των οπαδών ήταν απογοητευτική για μένα. Τότε λοιπόν στο επόμενο άλμπουμ με το "Are You Metal?" ήταν σαν να απολογείστε για αυτό, σαν να προσπαθείτε να πείτε ότι είστε metal. Πραγματικά έχουν ανάγκη μπάντες όπως οι Helloween και μουσικοί όπως εσείς να κάνουν κάτι τέτοιο;
Μα, δεν ένιωσα ποτέ έτσι και δεν έχει να κάνει με αυτό. Το "Are You Metal?" ήταν μια ωραία ιδέα που είχα. Βασικά, είχα τον τίτλο "Are You Metal?" και τον λάτρευα. Πολλές φορές στην πραγματικότητα βλέπεις τον εαυτό σου και αντιλαμβάνεσαι προς τα πού πάει η ζωή σου, λιγότερο ή περισσότερο. Είπα να προσπαθήσω να κάνω το ίδιο και για τη heavy metal μουσική. Λατρεύεις το metal και όλη σου η ζωή έχει να κάνει με αυτή την metal υπερηφάνεια. Θεώρησα πως είναι κάπως αστείο. Σκέφτηκα λοιπόν «ok, γιατί να μην πω στον κόσμο μια μικρή ιστορία γύρω από τη ζωή μου;» Αλλά, είμαι ένας πολύ κολλημένος μεταλλάς και στην πραγματικότητα δεν θέλω να ακούω τίποτα άλλο πέρα από rock και metal. Μισώ τις άλλες μουσικές. Αυτός είμαι... (γέλια). Ήταν αυτο-περιγραφικό το "Are You Metal?". Απλά, περιγράφω τον εαυτό μου.

Ναι, αλλά γιατί δεν άρεσαν στον κόσμο οι ακουστικές εκτελέσεις του "Unarmed"; Δεν διέκριναν το χιούμορ; Θεωρώ ότι κάνατε πολύ καλή δουλειά...
Ναι... Στην πραγματικότητα δεν έχω κάποια απάντηση για αυτό. Απογοητεύτηκα κι εγώ λίγο από το γεγονός, αλά μάλλον οι περισσότεροι metal οπαδοί αντιδρούν όπως θα αντιδρούσα κι εγώ. «Are You Metal»; Είμαι ένας πολύ συντηρητικός metal ακροατής. Κάτι που δεν είναι rock ή metal, δεν θέλω να το ακούσω. Μάλλον, οι οπαδοί αντέδρασαν όπως θα αντιδρούσα εγώ. Δεν τους κατηγορώ. Είμαι ο ίδιος metal ακροατής, οπότε πιθανότατα θα ήμουν ένας από αυτούς τους τύπους που είπαν «δεν χρειάζομαι κάτι τέτοιο, δεν μου αρέσει». Από αυτή την οπτική γωνία, δεν τους κατηγορώ.

Andi Deris (Helloween)Ανέφερες πριν ότι το "If I Could Fly" ήταν μεγάλη επιτυχία, οπότε θα ήθελα να μου πεις τι γνώμη έχεις τώρα για το "The Dark Ride". Ιδίως τη δική σου γνώμη και του Weiki...
Κοίτα, πάντα πίστευα ότι είναι φοβερό άλμπουμ. Ωστόσο πρέπει να βλέπουμε και τις λεπτομέρειες. Εκείνη την εποχή ακολουθούσαμε τους κανόνες και τις επιθυμίες της δισκογραφικής μας. Οπότε, αυτή ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που κάποιοι άλλοι αποφάσιζαν για εμάς και μάθαμε πολλά μικρά πράγματα από αυτό. Ήθελαν ένα πολύ «αμερικάνικο» άλμπουμ και ουσιαστικά αυτό τους δώσαμε, αν και στην Αμερική δεν πήγε και τόσο καλά. Δεν λειτούργησε όπως μας είχαν υποσχεθεί. Μας είπαν: «βγάλτε ένα άλμπουμ με αμερικάνικο στυλ και μετά κάντε ό,τι θέλετε». Όπως πάντα... Όμως, δεν λειτούργησε καθόλου καλά. Το πρόβλημα ήταν ότι το μόνο μέλος στην μπάντα που μπορούσε να γράψει τέτοιου είδους τραγούδια ήταν ο Andi. Εγώ. Άρα έπρεπε να γράψω ολόκληρο το άλμπουμ. Στην πραγματικότητα όμως ο Weiki ήταν εντελώς αντίθετος στο αμερικάνικο στυλ. Δεν πήγαινε κόντρα σε μένα, ούτε στα τραγούδια μου, ήταν αντίθετος σε όλες αυτές τις «αμερικανιές». Και είχε δίκιο! Γιατί, στο τέλος της μέρας το "The Dark Ride" έγινε χρυσός δίσκος σε αρκετές χώρες, αλλά πήρε χρόνια στον κόσμο να το αποδεχθεί σαν ένα καλό άλμπουμ. Στις αρχές, μόλις είχε πρωτοκυκλοφορήσει θυμάμαι που όλοι έλεγαν «ωραία τα κομμάτια, αλλά δεν είναι Helloween», ξέρεις. Και είναι κάτι που οφείλεις να αντιμετωπίσεις. Ίσως τελικά να το αποδέχθηκαν επειδή έχει φοβερά τραγούδια ή καλές κιθάρες, αλλά όπως και να ‘χει το άλμπουμ στο σύνολό του δεν έγινε αποδεκτό σαν ένα άλμπουμ των Helloween, έπρεπε να περάσουν πέντε με εφτά χρόνια.

HelloweenΔεν μπορώ να πω ότι είμαι τόσο σίγουρος γι' αυτό. Προσωπικά ήμουν ήδη μεγάλος οπαδός των Helloween όταν έβγαινε το άλμπουμ και το λάτρεψα από την πρώτη στιγμή. Επίσης, η πλειονότητα των οπαδών σας -από όσο ξέρω τουλάχιστον- τον θεωρεί τον καλύτερο δίσκο των Helloween με εσένα πίσω απ' το μικρόφωνο...
Τότε εσείς είστε πιο ανοιχτόμυαλοι (γέλια)...

Ίσως ...δεν ξέρω. Τέλος πάντων, σκέφτεστε να προσθέσετε κάποια τραγούδια από αυτό το άλμπουμ στο setlist σας;
Οπωσδήποτε. Πάντα παίζουμε κομμάτια απ' το "The Dark Ride", υπάρχουν μονίμως στο setlist. Είχαμε διάφορα τραγούδια, όπως το "Departed (Sun Is Going Down)" ή το "Mirror Mirror", αλλά αυτά τα παίζουμε μόνο όταν έχουμε την επιθυμία. Το να παίζεις τα ίδια κομμάτια κάθε βράδυ μπορεί να γίνει πολύ βαρετό. Μερικές φορές τα παίζουμε, μερικές φορές όχι. Επίσης εξαρτάται από το μέρος που παίζουμε. Γιατί αν ανήκεις στους ανοιχτόμυαλους, ίσως να τα παίξουμε στη χώρα σου. Όμως, ειλικρινά νιώθω πως, εκτός της Σκανδιναβίας, η υπόλοιπη Ευρώπη δεν έχει ιδιαίτερη συμπάθεια στο "The Dark Ride". Όποτε ταξιδεύουμε στην Ιαπωνία, στη Σκανδιναβία ή στη Νότια Αμερική, γουστάρουνε πολύ το "The Dark Ride". Οπότε, αυτό που εννοώ είναι ότι πρόκειται για μία αρκετά αμφιλεγόμενη ιστορία. Αυτός ο δίσκος λατρεύεται σε κάποια μέρη του πλανήτη και δεν λατρεύεται και τόσο πολύ σε κάποια άλλα.

[σ.σ.: Σ' αυτό το σημείο η τηλεφωνική σύνδεση κόπηκε λόγω καταιγίδας και συνεχίσαμε αναγκαστικά τη συζήτηση δύο μέρες αργότερα.]

Λοιπόν Andi, μιας και η βροχή τελικά μας διέκοψε, θυμήθηκα και άκουσα ξανά το πρώτο σου προσωπικό άλμπουμ, "Come In From The Rain", το οποίο μου αρέσει πολύ...
(Γέλια) Αν ήταν μόνο η βροχή, καλά θα ήταν. Έριχνε υπερβολικά πολλή βροχή και πολλές αστραπές και μάλλον κάτι κατέρρευσε πάνω στα καλώδια του ίντερνετ και του τηλεφώνου...

Μήπως έπαιξες πολλές φορές το "Waiting For The Thunder";
(Γέλια)

HelloweenΛοιπόν, τον επόμενο χρόνο θα έχεις συμπληρώσει είκοσι χρόνια στο συγκρότημα και θεωρώ ότι πρόκειται για μία σημαντική προσωπική σου νίκη, αφού από την πρώτη στιγμή θυμάμαι ότι πάντα υπήρχαν κάποιοι που ήθελαν να επιστρέψει ο Michael Kiske στην μπάντα, καθώς και μία επανένωση με τα παλιά μέλη. Οπότε, πώς σε κάνει να νιώθεις το γεγονός ότι είσαι ακόμη εδώ, έχοντας τη δική σου κληρονομιά είκοσι χρόνων στους Helloween;
Μου φαίνεται δύσκολο να το εκφράσω. Ποτέ δεν σκέφτηκα κάτι τέτοιο, με τον τρόπο που μόλις το έθεσες (γέλια). Επειδή ήταν δικαιολογημένο,  όταν πρωτοήρθα στην μπάντα, να υπάρχουν πολλοί παλιοί οπαδοί που θα γκρίνιαζαν, όπως άλλωστε συμβαίνει και σε κάθε μπάντα που αλλάζει τον τραγουδιστή της. Οι παλιοί οπαδοί πάντα θα διαμαρτύρονται για τον «καινούργιο» (γέλια). Αυτή είναι περίπου η ίδια αίσθηση που είχα όταν, για παράδειγμα, ο David Lee Roth έφυγε απ’ τους Van Halen και ο Sammy Hagar τον αντικατέστησε. Δεν ήθελα τον Sammy Hagar, παρόλο που η δουλειά που έκανε ήταν καταπληκτική. Όσο καλός τραγουδιστής και να είναι, πάντοτε προτιμούσα τον David Lee Roth (γέλια). Ξέρεις για τι πράγμα μιλάω, έτσι είναι οι άνθρωποι, γιατί κι εγώ μεγάλωσα με τον David Lee Roth να τραγουδάει στους Van Halen και έτσι μπορείς να συνδέσεις την καλύτερη εποχή της ζωής σου με αυτόν τον τύπο. Οπότε, πάντα θέλεις να έχεις το αυθεντικό όταν ζεις αυτές τις εποχές. Τώρα, όσο για τον κόσμο που άρχισε να ακολουθεί τους Helloween στο "Master Of The Rings", πιθανόν να μην έχουν σχέση με τις πρώτες μέρες, οπότε αυτά έχει η ζωή. Εξαρτάται ποια εποχή καθοδηγούσουν από μία συγκεκριμένη μουσική. Είμαι κι εγώ ο οπαδός που πάντα κλαιγότανε για τον καινούργιο τραγουδιστή (γέλια), όταν η μπάντα με συνόδευε στην εποχή που ήμουνα 15 ή 20 ή κάπου εκεί, ξέρεις. Η πρώτη σου αγάπη και πιθανόν η πρώτη φορά που έκανες σεξ ήταν με αυτή τη μουσική, μπλα μπλα μπλα. Υπάρχουν τόσα πολλά συναισθήματα που συνδέονται μ’ αυτές τις εποχές, απλώς θέλεις τα αυθεντικά μέλη. Ευτυχώς, όμως, όπως ήδη ανέφερες, όταν έχεις είκοσι χρόνια κοινής πορείας με μια μπάντα βρίσκεσαι ήδη στη δεύτερη γενιά ακροατών, και η δεύτερη γενιά δεν μπορεί να συνδεθεί με τις πρώτες μέρες, αφού άκουγαν το "Master Of The Rings" όταν στα 15, στα 16 ή στα 17 τους άρχισαν να ακούνε Helloween κι έτσι δεν νοιάζονται για όλα αυτά.

Για μένα υπάρχει και κάτι παραπάνω από αυτό, καθώς πιστεύω ότι όταν ήρθες στους Helloween άλλαξες και τον χαρακτήρα της μπάντας. Με όλον τον σεβασμό στον Weiki ή τον Markus, για μένα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έγινες ο ηγέτης της μπάντας, ότι πήρες τα ηνία. Οπότε αυτό το κάνει ακόμη πιο δύσκολο...
Χμ, ναι... Καταλαβαίνω τι εννοείς, όμως δεν θεωρώ τον εαυτό μου ηγέτη της μπάντας, γιατί είμαστε μία πολύ δημοκρατική μπάντα. Προφανώς, ο τραγουδιστής είναι ο front man και έτσι σε πολύ κόσμο φαίνεται ότι ο front man μίας μπάντας είναι το κυριότερο μέλος. Ποτέ δεν ήθελα να θεωρήσω τον εαυτό μου σαν το κυριότερο μέλος του συγκροτήματος, γιατί -ειλικρινά- είμαι μουσικός και όχι τραγουδιστής. Οπότε η καρδιά μου χτυπάει το ίδιο για την κιθάρα όσο χτυπάει και για το μικρόφωνο. Δεν θέλω να θεωρώ τον εαυτό μου μόνο front man. Είναι ωραίος ρόλος, μου αρέσει να είμαι ο front man σε μια μπάντα σαν τους Helloween, αλλά η καρδιά μου χτυπάει περισσότερο για την μπάντα σαν σύνολο, κι έτσι δεν έχω κανένα τέτοιο συναίσθημα, ότι πρέπει να είμαι ο ηγέτης ή οτιδήποτε. Βασικά ούτε καν θέλω να το κάνω αυτό... (γέλια)

HelloweenΚατανοητό, αν και το εννοούσα αλλιώς. Τέλος πάντων. Ποιές στιγμές θα ξεχώριζες σαν τις καλύτερες και τις χειρότερες σ' αυτή την εικοσαετή καριέρα σου στους Helloween;
Κοίτα, σίγουρα η καλύτερη στιγμή ήταν αφότου ήρθα πραγματικά στους Helloween, που βγάλαμε το "Master Of The Rings" και κανείς δεν ήξερα πού θα πάει όλο αυτό, αφού υπήρχαν πολλοί άγνωστοι παράγοντες. Θα με δεχόταν ο κόσμος σαν τον νέο τραγουδιστή; ‘Η θα με ακολουθούσαν στους Helloween όλοι οι οπαδοί από την προηγούμενη μπάντα μου; Υπήρχαν τόσα πολλά ερωτηματικά και η μόνη επιλογή που είχαμε εκείνες τις μέρες του 1994 ήταν να κοιτάμε μπροστά και να ηχογραφήσουμε τη μουσική που είχαμε και πιστεύαμε ότι ήταν φοβερή. Ύστερα, και πριν καν κυκλοφορήσει το "Master Of The Rings", έγινε χρυσός και πλατινένιος δίσκος σε αρκετές χώρες στον κόσμο. Ήταν ένα όνειρο που γινόταν πραγματικότητα. Ήταν η καλύτερη στιγμή της ζωής μου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Αυτή ήταν η εποχή. Αυτή ήταν η κλήση της επαγρύπνησης, «Κάνεις αυτό που πρέπει εδώ πέρα». Θα έλεγα ότι αυτή ήταν η καλύτερή μου στιγμή. Η χειρότερη στιγμή πρέπει να ήταν η μεγάλη απογοήτευση που χρειάστηκε να ζήσουμε με τον Roland (Grapow), τον παλιό μας κιθαρίστα. Επειδή, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, πρόδωσε την μπάντα σε οικονομικό επίπεδο και ήταν μία τεράστια απογοήτευση για όλους. Δεν θα πίστευα ποτέ ότι ένας φίλος θα ήταν ικανός για κάτι τέτοιο. Προφανώς, πιστεύαμε ότι ήμασταν φίλοι, αυτός όμως ποτέ δεν πίστεψε ότι ήμασταν φίλοι. Δεν μπορείς να βλέπεις μέσα στο μυαλό του άλλου˙ πρέπει πάντα να κάνεις αυτό που νιώθεις. Εξαιτίας αυτού, πιστεύω πως ήταν μία μεγάλη απογοήτευση όχι μόνο για μένα, αλλά και για τον Markus και τον Weiki. Τεράστια απογοήτευση.

Andi Deris (Helloween)Wow... Πριν δύο χρόνια είχα κάνει μία συνέντευξη με τον Roland και μου είχε παρουσιάσει μία διαφορετική εκδοχή της ιστορίας. Είχε πει, μάλιστα, ότι θεωρεί εσένα φίλο του και ότι δεν κατάλαβε γιατί δεν απάντησες ποτέ στα μήνυματά του. Όμως, καλύτερα ας μην τα σκαλίζουμε αυτά. Δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος τώρα πια. Οπότε, πώς βλέπεις τώρα τις μέρες που ήσουνα στους Pink Cream 69; Αυτές τις hard rock / sleaze μέρες σου που επίσης λατρεύω... Θα γύριζες ποτέ -έστω και για πλάκα- σ' αυτού του είδους τη μουσική σε κάποιο σημείο της μελλοντικής σου καριέρας;
Ειλικρινά, είμαι ικανοποιημένος που μου επιτρέπεται κάποιες φορές να συνεισφέρω σε ένα-δύο τραγούδια αυτού του ύφους και στους Helloween. Το παίξιμο και η μίξη είναι πιο «σκληρά», η μίξη στις κιθάρες είναι πιο metal, αλλά μιλώντας για τους Pink Cream 69 νομίζω ότι ένα τραγούδι σαν το "Waiting For The Thunder" από το νέο άλμπουμ θα μπορούσε εύκολα να είναι τραγούδι των Pink Cream 69. Έτσι, ευτυχώς μου επιτρέπεται να προσθέσω αυτά τα hard rock κομμάτια, ακόμα κι αν τα ντύνουμε με μία metal φορεσιά. Θέλω να πω ότι είμαι χαρούμενος που μπορώ και βάζω τέτοια τραγούδια στο άλμπουμ. Και πιστεύω ότι ένας δίσκος των Helloween χαλαρώνει κάπως, γιατί όταν υπάρχουν τρία speed metal κομμάτια, χρειάζεται κάτι για να αναπνεύσει. Ηρεμείς για τέσσερα λεπτά και μετά είσαι και πάλι έτοιμος για speed metal.

Συμφωνώ απόλυτα...
Από την άλλη, παρατηρώ ότι και οι παλιοί Helloween της δεκαετίας του '80 έκαναν κάτι παρόμοιο. Είχαν το "Future World" ή το "Dr. Stein". Αυτό είναι pop metal, ξέρεις. Οπότε, το είχαν ήδη κάνει αυτό. Ανακάτεψαν τα βαριά τεχνικά πράγματα με κάποια ευκολοάκουστα τραγούδια. Και αυτό είναι που προσπαθώ να πετύχω κι εγώ με τα δικά μου Pink Cream κομμάτια.

Πρέπει να σου πω ότι μου αρέσει ακόμη και το "Anything My Mama Don't Like"...
(Γέλια)

HelloweenΛοιπόν, βγαίνετε και πάλι σε κοινή περιοδεία με τους Gamma Ray. Αυτή θα είναι η δεύτερη φορά μέσα σε λίγα χρόνια, που σημαίνει ότι πρέπει να περάσατε καλά την πρώτη φορά. Είμαστε πολύ χαρούμενοι που θα μας επισκεφθείτε ξανά. Τι να περιμένουμε από αυτή την περιοδεία;
Νομίζω πως ξέρετε ακριβώς τι πρέπει να περιμένετε (γέλια). Μέσα στο show των Helloween έχουμε κάτι πολύ χαζό, το οποίο δεν θέλω να σου το πω τώρα (γέλια). Βασικά πιστεύω πως είναι πολύ καλή ιδέα. Πρόκειται για ένα αρκετά χαζό πράγμα που διαρκεί κάπου τέσσερα με πέντε λεπτά και ελπίζουμε να φέρει χαμόγελα σε όλους. Και, φυσικά, στο τέλος του show θέλουμε να ξανακάνουμε το μεγάλο φινάλε με τον Kai. Ίσως αυτή τη φορά να παίξουμε το "Halloween" ή δεν ξέρω ποιο άλλο. Πρόκειται ακόμα για έκπληξη, αλλά ξέρουμε ότι θέλουμε να παίξουμε τουλάχιστον ένα μεγάλο τραγούδι και ένα ή δύο μικρότερα μαζί με τον Kai Hansen. Θυμάμαι ότι ήταν φοβερά όταν παίξαμε τελευταία φορά μαζί, πάντα το διασκεδάζουμε. Και είναι πάντα ωραίο και πολύ ενδιαφέρον να βλέπουμε αν ο Kai είναι ήδη μεθυσμένος ή όχι (γέλια). Είναι πάντα το χειρότερο κομμάτι γι’ αυτόν, το να πρέπει να περιμένει περίπου 100 λεπτά μέχρι να τον καλέσουμε στη σκηνή. Περιγράφει αυτά τα 100 λεπτά σαν τα πιο επικίνδυνα λεπτά της ζωής του, γιατί προφανώς βαριέται τόσο πολύ που αρχίζει να πίνει.

Πρέπει να είναι περίεργο γι' αυτόν κάποιες φορές, όταν είναι στα παρασκήνια και σας ακούει να παίζετε κομμάτια που έπαιζε ο ίδιος πριν 25 χρόνια. Φαντάζομαι πως θα είναι έτοιμος με την κιθάρα στο χέρι και θα σκέφτεται «θα βγω έξω τώρα αμέσως»...
Ναι, οπωσδήποτε! Βασικά το έκανε αυτό που λες αρκετές φορές. Εμφανίστηκε πάνω στη σκηνή, χωρίς όμως να του έχει πει κανείς να έρθει (γέλια). Απλώς ανεβαίνει και παίζει κάτι απίστευτες ροκιές στο "Future World" για παράδειγμα... Έτσι, αυτή τη φορά του είπαμε «παίξε το "Future World" στο δικό σου set».

Λοιπόν, ανυπομονώ για τη συναυλία. Andi, αυτό ήταν. Πρέπει να σε ευχαριστήσω για τον χρόνο σου.
Εγώ σε ευχαριστώ. Ήταν πραγματικά χαρά μου.
  • SHARE
  • TWEET